บทที่ 255 เรลกัน!และความกลัวของคาคิเนะล่ะ!
คาคิเนะยืนนิ่งรอให้วู่หยานพูดคุยกับมุกิโนะจบ ราวกับว่าเขาไม่สนใจอีกฝ่ายจะ
พูดสิ่งใดกัน
ทว่าคาคิเนะรู้ตัวดี ว่าตอนนี้ในใจเขามันโหมกระหน่ำไปความเกรี้ยวกราดที่รอ
เวลาที่จะปะทุ!
คาคิเนะได้ให้คำสัญญาว่าเขาจะต้องเอาคืนมิโคโตะให้มากกว่าที่ตัวเองได้รับร้อย
เท่าพันเท่า เขาต้องการเห็นภาพที่มิโคโตะอ้อนวอนขอชีวิตและเขาจะตอบกลับ
ด้วยสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าตาย!
ทว่าทุกครั้งที่เขาคิดจะไปแก้แค่นมิโคโตะ ในหัวก็มักจะมีภาพลำแสงสีส้มที่ทำเขา
พ่ายแพ้ได้ภายในดอกเดียวฉายออกมา……
พูดอีกอย่างก็คือ คาคิเนะกลัวนั่นเอง…….
ก่อนที่เขาจะหาวิธีรับมือลำแสงสีส้มนั่นได้ คาคิเนะไม่คิดจะไปปรากฏตัวต่อหน้ามิ
โคโตะ
คำพูดของวู่หยานเมื่อกี้ได้ไปดึงความโกรธเกลียดที่เขาฝังไว้ในใจออกมา และ
ตอนนี้พวกมันทั้งหมดก็ระเบิดออกมาแล้ว!
ตัวเขาจัดการ มิซากะ มิโคโตะ ไม่ได้ แล้วกับแฟนของอีกฝ่ายเขาก็จะทำอะไร
ไม่ได้เลยเหมือนกันเหรอ? ถ้าฆ่าแฟนเธอซะ ไม่รู้ว่าอันดับสามจะมีสีหน้ายังไง
น่ะ?…………
จากตรงนี้จะเห็นได้ชัดว่า คาคิเนะยังไม่ยอมรับความจริงที่ว่าตัวเองถูกดึงเป็น
อันดับสาม ผู้ชายคนนี้กำลังพยายามหลบหนีความจริงอยู่………..
หลังจากตัดสินใจแผนการได้ คาคิเนะก็ไม่รู้สึกโกรธจากคำพูดของวู่หยานเมื่อกี้อีก
ต่อไป เขาจึงยืนรออีกฝ่ายคุยกับมุกิโนะให้เสร็จอย่างใจเย็น
จนกระทั่งตอนที่วู่หยานหันมามองตัวเอง คาคิเนะถึงยิ้มออกมา “เสร็จแล้ว? ถ้ายัง
ล่ะก็ เชิญนายต่อได้เลย ฉันไม่ถือ………”
ในสายตาเขา ผู้ชายตรงหน้ามันไม่มีอะไรดีเลย จากที่เขาไปตรวจสอบมา อีกฝ่าย
เป็นแค่ เลเวล0ผู้ไร้พลัง เป็นแค่กุ๊ยกระจอกๆ……..
ด้วยสถานะชั้นต่ำแบบนั่น ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายคืบคลานขึ้นไปเกาะต้นไม้ใหญ่
อย่างมิโคโตะได้ แค่จะมองเขายังไม่มองเลยด้วยซ้ำ น่ารังเกียจ……..
คาคิเนะคิดกับตัวเองว่า ฆ่าวู่หยานนั่นง่ายมากๆราวฆ่ามด!
ทว่าคาคิเนะได้หลงลืมไป คราวก่อนที่เขาคิดว่า ‘ง่ายๆ’ นั่นจุดจบมันเป็นเช่นไร
……..
“โอ้?”แน่นอนว่าวู่หยานมองเห็นความไม่แยแสในแววตาของคาคิเนะ เขายิ้ม
ออกมาภายใต้ความสงสัยของคาคิเนะ เขาก็พูดว่า
“แต่ฉันถือว่ะ!”
วู่หยานหัวเราะ โคลงหัวไปมา ก่อนจะมองคาคิเนะ “ฉันไม่มีเวลาให้มาเสียกับนาย
มากนักหรอกนะ นี่ก็มืดแล้ว ตอนนี้เหล่าภรรยาที่บ้านคงกำลังรอฉันกลับไปกิน
ข้าวเย็นอยู่……..”
“บ้าไปแล้ว! ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วแน่นอนคะ!!!” เฟรนด้าดึงหมวกลงมาปิดตา
ตัวเองแน่น เธอไม่อาจหาญพอที่จะมองดูภาพสยดสยองต่อจากนี้ ให้หนีก็ไม่หนี
แต่กลับคิดจะสู้ซะงั้น ถ้านี่ไม่เรียกวิ่งหาความตายแล้วจะอะไรล่ะ?
ทันใดนั้น ทาคิสึโบะกับคินุฮาตะก็โยนสายเป็นห่วงมองมาที่วู่หยาน รวมไปถึงมุกิ
โนะด้วย เธอกำลังจิตตกอยู่ คิดว่าอีกไม่นานวู่หยานก็คงจะตายโดยคาคิเนะ
คาคิเนะยิ้มออกมา ทว่าในแววตาคู่นั้นไม่มีรอยยิ้มอยู่เลย มีแต่ความมืดมน เห็นได้
ชัดว่าคำพูดของวู่หยานทำเขาโกรธ
“ดูเหมือนนายจะมั่นใจในตัวเองมากนี่น่ะ? อะไร หรือคิดว่าอันดับสาม….มิซากิ มิ
โคโตะ จะมาช่วยนายได้?”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็ยิ้มเล็กๆมองคาคิเนะ ใกล้กัน มุกิโนะ เฟรนด้า และ
ทาคิสึโบะ ก็ได้ค้นพบว่าท่าทางของวู่หยานตอนนี้ช่างดูเหมือนกับตอนที่คาคิเนะ
ทำกับพวกเธอเลย!
นี่คือท่าทางของคนที่ไม่เป็นเห็นหัวฝ่ายตรงข้าม!
วู่หยานยกมือจับคาง แล้วพูดว่า “มิโคโตะไม่มาหรอก ที่นี่จะมีเพียงแค่ฉันเท่านั้น
นายไม่จำเป็นต้องกลัวไป……”
“กลัว?” คาคิเนะรู้สึกตัวเองโดนดูถูกอย่างหนัก เขาจึงเผยความโกรธด้วยการ
หัวเราะเสียงดัง “นายจะบอกว่าฉันคนนี้เนี่ยนะกลัว?”
“นายเข้าใจไม่ผิดหรอก!”
วู่หยานหยิบเหรียญจากตู้เกมออกมาแล้วโยนมันเล่นในฝ่ามือ เห็นเหรียญที่คุ้นเคย
นัยน์ตาคาคิเนะก็หดลงเหลือท่ารูเข็ม “ฉันบอกว่านายกลัวไง หรือว่าไม่ใช่? หือ
คุณอันดับสาม…….”
“แกวอนหาที่ตาย!!!” คาคิเนะทำสีหน้าดุร้ายออกมา ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่
ตอนนี้นัยน์ตาเขาก็เอาจดจ้องเหรียญในมือวู่หยานด้วยแววตาที่เป็นประกาย
หวาดกลัว
ถึงแม้ว่าความกลัวนี่มันจะหายไปอย่างรวดเร็วก็เถอะ แต่ว่าวู่หยานก็สังเกตเห็น
ทัน นี่ทำวู่หยานอึ้งเล็กๆน้อย ก่อนจะมองเหรียญในมืออย่างครุ่นคิด ไม่นานนัก
เขาก็นึกอะไรดีๆออก
นัยน์ตาสีแดงกรอกไปมา ขณะที่สมองแล่นฉิว……
“เปรี๊ยะๆ!!”
ทันใดนั่นก็มีเส้นกระแสไฟฟ้าปรากฏบนตัววู่หยาน เสียงไฟฟ้ากรีดร้องอย่างบ้า
คลั่งราวกับมีแก้วถูกกรีด เวลานี้ไฟฟ้าได้อาบทั่วทั้งร่างวู่หยาน!
“อะไร!” คาคิเนะสะดุ้งโหยง มองดูไฟฟ้ารอบตัววู่หยาน คาคิเนะก็ตะโกนออกมา
ด้วยความช็อค “เป็นไปไม่ได้! ไม่ใช่ว่าแกเป็นผู้ไร้พลัง? อย่าบอกนะว่าแก…ซ่อน
พลังตัวเองไว้?!”
ถ้าแค่วู่หยานซ่อนพลังเฉยๆคาคิเนะจะไม่ตื่นตูมถึงขนาดนี้ แต่เพราะกระแสไฟฟ้า
ที่คุ้นเคยนี่บวกกับความสัมพันธ์ของอีกฝ่ายกับเรลกัน ทั้งหมดนี่ทำให้คาคิเนะ
ตกใจ
เห็นสีหน้าช็อคๆของคาคิเนะ วู่หยานก็ยิ่งคึกคักอักโข เขาโยนเหรียญขึ้นฟ้าก่อน
จะทำท่าเล็งยิงพอดีกับตอนที่เหรียญตกลงมาตรงนิ้วโป้งเขา จากนั้นส่งยิ้มให้คาคิ
เนะ
“หมดเวลาคุยแล้ว!”
ได้ยินเส้นเลือดก็ปูดขึ้นที่ขมับคาคิเนะ สีหน้าเขาดิ่งลงด้วยแววตาโกรธๆ คำพูด
ของวู่หยานทำให้เขาทิ้งความสงสัยเรื่องพลังอีกฝ่ายไป
ทำเสียง เหอะ อย่างเย็นชา ปีกด้านหลังขยับพาตัวเขาบินขึ้นฟ้า จากนั้นพูดเยาะ
เย้ย “พลังไฟฟ้าที่คล้ายกับเรลกัน? ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกแกสองคนถึงคู่กัน
แต่ว่า…….”
คาคิเนะมองหน้าวู่หยานด้วยรอยยิ้มจอมมปลอม “ฉันล่ะสงสัยจริงว่านายจะใช้
เรลกันได้มั้ย?……”
วู่หยานมองคาคิเนะราวกับมองคนบ้า จากนั้นเขาก็ส่งยิ้มให้โดยไม่ตอบอะไร
จากนั้นยกมือขึ้นไฟฟ้าทั่วตัวเปร่งประกายออกมามากกว่าเดิม ก่อนที่จะไปรวมตัว
กันที่เหรียญในมือวู่หยาน!
เห็นภาพที่คุ้นเคย ราวกับฝันร้ายในวันนั้นได้หวนกลับมา นัยน์ตาคาคิเนะหดตัว
หลังจากนั้นเขาก็พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นว่า เป็นไปไม่ได้ๆ………..
ภาพที่เห็นต่อมาทำให้ความคิดทั้งหลายแหล่ปลิวหายไปจากหัวคาคิเนะ……..
สายฟ้าพากันไปรวมตัวที่เหรียญทำให้มันเริ่มเปล่งแสงสีขาวออกมา ก่อนจะ
กลายเป็นจุดแสงสีส้ม ในเวลานั้นเองนัยน์ตาวู่หยานก็เปลี่ยนสีจากแดงเป็น
ทองคำ!
นี่ทำให้ คินุฮาตะ เฟรนด้า ทาคิสึโบะ และ มุกิโนะ ที่เฝ้ามองวู่หยานเป็นอันต้อง
ตาค้างช็อคไป การที่ตาอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นสีแดงก็ทำพวกเธอสงสัยพอสมควรแล้ว
ยิ่งมาตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีทองอีก ทำให้ความสงสัยพุ่งสูงยิ่งขึ้น
ส่วนทางคาคิเนะ เขากำลังหัวใจเต้นตึกๆยามมองเหรียญในมือวู่หยาน เขาอดที่จะ
รู้สึกกลัวไม่ได้ ในใจส่งเสียงกรีดร้องว่า ไม่ดีแล้ว!
วินาทีต่อมา เรลกันก็ถูกยิงออกไปด้วยความเร็วระดับสายฟ้า ทำให้ทั้งห้าเบิกตา
กว้างด้วยความตกใจ
“เรลกัน!!!” ทั้งห้าคนส่งเสียงร้องออกมาพร้อมกัน
ตามจิตใต้สำนึก คาคิเนะกระพือปีกอย่างบ้าคลั่งรีบหลบออกไปจากวิถีของเรลกัน
ด้วยสีหน้าหวาดกลัว
เห็นแบบนี้วู่หยานก็หัวเราะ ถ้าอีกฝ่ายมันตรวจสอบดีๆจะรู้ว่า เรลกัน ของเขา
เทียบกับของมิโคโตะนับว่าพลังต่างกันมาก!
ด้วยพลังของวู่หยานตอนนี้ จึงยังไม่สามารถปล่อยเรลกันที่สามารถเจาะทะลวง
Dark Matter ของคาคิเนะได้ ดังนั้นอีกฝ่ายจึงไม่จำเป็นต้องหลบเลย!
แต่ที่หลบนี่ก็พิสูจน์แล้วว่าคาคิเนะกลัว ‘เรลกัน’ จริง!