ตอนที่ 201 การตักเตือนศิษย์
หลังจากออกจากสวนสาธารณะซ่งหลิงเอ๋อก็กลับไปที่โรงแรมที่เธอพัก แต่ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักถึงบางอย่าง ทําให้เธอวิ่งกลับไปที่สวนสาธารณะทันที
“ข้าลืมถามชื่อเขาคนนั้น! ช่างโง่เสียจริง!! ซ่งหลิงเอ๋อร้องไห้อยู่ข้างในเมื่อเธอรู้ว่าเธอลืมถามชื่อของหยวนเนื่องจากอารมณ์ที่กําลังขุ่นมัวในตอนนั้น
แต่เมื่อเธอกลับมาถึงสวนสาธารณะหยวนและคนอื่นๆก็หายไปนานแล้ว!
“ลืมมันไปซะ ไว้ข้าจะไปถามหลง จุนในตอนที่ข้าไปถึงนิกายแก่นมังกรแทนละกัน ถึงพวกเขาจะพยายามซ่อนเขาจากข้า แต่ข้าก็จํารูปลักษณ์และมือของเขาได้แล้ว ดังนั้นข้าจะจําเขาได้ในพริบตา
เมื่อคิดได้เช่นนั้นซ่งหลิงเอ๋อก็กลับไปที่โรงแรมอีกครั้ง แต่จิตใจของเธอไม่สามารถลบภาพการเล่นพิณที่ไร้ที่ติของหยวนได้เธอใช้เวลาที่เหลือทั้งวันในการคิดเกี่ยวกับการแสดงของหยวนแม้กระทั่งวิเคราะห์มัน
“เดี๋ยวก่อน…เขาคนนั้นกําลังเล่นพิณบ่วงวิญญาน และพิณนั่นเป็นสมบัติของผู้อาวุโสซูบางทีเขาอาจรู้จักตัวตนของผู้เชี่ยวชาญคนนี้
หลังจากใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในโรงแรมของเธอซ่งหลิงเอ๋อก็ออกไปข้างนอกเป็นครั้งที่สามในวันนี้และเธอก็ตรงไปที่บ้านของตระกูลซูทําให้ผู้อาวุโสซูแปลกใจกับการมาเยี่ยมของเธอโดยไม่บอกกล่าว
“ผะ..ผู้อาวุโสซ่ง! ยินดีต้อนรับสู่สถานที่ต่ําต้อยของข้า มีอะไรให้ข้าช่วยยังงั้นหรือ?” ผู้อาวุโสซู โค้งคํานับให้เธอด้วยความเคารพ
“พิณบ่วงวิญญาณ…เจ้าให้คนอื่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่?” ซึ่งหลิงเอ๋อถามเขา
“เอ๊ะ? ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้ามอบพิณบ่วงวิญญานให้คนอื่นไปแล้ว ข้ายังไม่ได้ประกาศอะไรเลย” ผู้อาวุโสซูมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“เพราะข้าเห็นใครบางคนเล่นมันเมื่อไม่นานมานี้” เธอตอบอย่างใจเย็น
“ข้าเข้าใจแล้ว…เขานําออกมาเล่นแล้วสินะ…” รอยยิ้มอันอบอุ่นปรากฏบนใบหน้าของผู้อาวุโสซูทําให้ซ่งหลิงเอ๋อเสี
จากนั้นเธอก็ถามเขาว่า
“คนๆนั้นเป็นใคร ข้าเคยลองเล่นพิณบ่วงวิญญาณหลายครั้งแล้ว แต่ข้าไม่เคยเล่นได้อย่างถูกต้องเลย แต่คนๆนั้นกลับทําได้อย่างไม่มีที่ติ”
ผู้อาวุโสซุส่ายหัวและกล่าวว่า
“เชื่อข้าถ้าข้าพูดแบบนี้ แต่ข้าก็ไม่รู้ภูมิหลังของเขาด้วยเหมือนกัน นอกจากใบหน้าของเขาและรู้ว่าเขามาจากวิหารแก่นมังกรแล้ว ข้าก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาอีก”
“เดี๋ยวก่อน…เจ้าเห็นหน้าของเขาแล้วงั้นหรอ เขาหน้าตาเป็นยังไง?” ซึ่งหลิงเอ๋อถามขึ้นทันทีดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ก็…เขาเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลามาก”
“ชายหนุ่มที่หล่อเหลา? แล้วเจ้านึกไม่ออกเลยหรอว่าเขาเป็นใคร? คนเก่งๆแบบนี้จะเป็นใครไปได้ยังไง? ต้องเป็นคนที่พวกเราต้องรู้จักบ้างสิ” ซึ่งหลิงเอ๋อถาม
ผู้อาวุโสซูยักไหล่และกล่าวว่า
“ข้าไม่รู้”
ซ่งหลิงเอ๋อร์ไม่พูดอะไรอีกต่อไปและยืนอยู่ที่นั่นเงียบๆ
และราวกับว่าจู่ๆเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ผู้อาวุโสซูก็พูดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“โอ้ ใช่แล้วเขาชื่อว่า “หยวน” และเขาจะเข้าร่วมการแข่งขันพิณโดยมีเฟยยู่หยานเป็นคู่หู”
“เขาจะทําอะไรนะ?!” ซึ่งหลิงเอ๋อหันไปมองเขาด้วยสีหน้าตกใจ
ถ้ามีคนอย่างหยวนเข้าร่วมการแข่งขันมันจะไม่กลายเป็นการแข่งขันอีกต่อไป แต่เป็นการแสดงด้านเดียวแทน!
“ทะ…ทําไม มีอะไรผิดปกติ้งั้นหรอ?” ผู้อาวุโสซูถามเธอ
“ไม่…ถ้ามีคนอย่างเขาเข้าร่วมการแข่งขันไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะกลายเป็นการแสดงของเขาคนเดียวในทันที อันที่จริงถ้าทําได้ข้าจะให้เขาเป็นที่หนึ่งและยุติการแข่งขันในตอนนี้”
“ท่านคิดว่าเขาสูงส่งขนาดนั้นเลยหรอ ข้าไม่เคยเห็นท่านยกย่องใครมากขนาดนี้มาก่อน ศิษย์ของท่านนจะต้องร้องไห้แน่ๆ ถ้าพวกเขาได้ยินท่านพูดเช่นนี้” ผู้อาวุโสซูหัวเราะเบา ๆ
“พวกเขาร้องไห้ได้เท่าที่พวกเขาต้องการ แต่ถ้าพวกเขาต้องการบ่นพวกเขาควรพิสูจน์ให้ข้าเห็นว่าพวกเขาควรค่าแก่การยกย่อง เช่นเดียวกับหยวน” ซึ่งหลิงเอ๋อพูดด้วยน้ําเสียงเฉยเมย
“ยังไงก็ตามข้าจะไปแล้วขอบคุณที่สละเวลา”
ผู้อาวุโสซูพยักหน้าและกล่าวว่า
“ตระกูลซูของข้าต้อนรับท่านเสมอผู้อาวุโสซ่ง”
ซ่งหลิงเอ่อออกจากบ้านตระกูลซูในเวลาต่อมา
“หยวนยังงั้นหรอ?” ซึ่งหลิงเอ๋อพึมพําชื่อของเขาขณะที่เธอเดินทางไปตามท้องถนนโดยมีผ้าคลุมปิดใบหน้า แต่รูปร่างของเธอก็ยังดึงดูดสายตาผู้คนนับไม่ถ้วน
ในเวลาต่อมาซ่งหลิงเอ๋อก็มาถึงโรงแรมที่แตกต่างจากที่เธอพัก
“ยินดีต้อนรับกลับมาผู้อาวุโสซ่ง!”
คนงานที่นั่นทักทายเธอทันทีเมื่อเห็นร่างของเธอ
“ศิษย์ของข้าอยู่ที่นี่ไหม” เธอถามคนงานที่อยู่หลังโต๊ะประชาสัมพันธ์
“ใช่ ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องของพวกเขาผู้อาวุโสซ่ง”
ซ่งหลิงเอ๋อพยักหน้าและมองหาลูกศิษย์ของเธอ
“อาจารย์!”
บุคคลสองคนในวัยยี่สิบต้นๆ หญิงสาวและชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นไม่นานหลังจากที่ซ่งหลิงเอ๋อเคาะประตูทักทายเธอ
“ไอหวาง, เว่ยคัง, ข้ามีบางอย่างที่สําคัญจะพูดกับพวกเจ้า” ซึ่งหลิงเอ๋อพูดกับพวกเขาและเธอพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง และถอดผ้าคลุมออกเพื่อให้พวกเขาได้เห็นว่าเธอจริงจังแค่ไหน
“การแข่งขันพิณครั้งนี้…พวกเจ้าจะได้พบกับใครบางคนที่ยอดเยี่ยมที่สุด คนที่จะทําให้พวกเจ้าสงสัยในความสามารถและการดํารงอยู่ของเจ้าเอง”
เหล่าศิษย์ของเธอมองเธอด้วยสีหน้าแวววาวเพราะพวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทําไมอาจารย์ของพวกเขาถึงมาบอกเรื่องนี้ก่อนการแข่งขัน
“ข้าบอกพวกเจ้าเรื่องนี้เพราะข้าต้องการให้พวกเจ้าเตรียมตัวให้พร้อม เนื่องจากพวกเจ้าสองคนทําตัวสบายๆเหมือนเคยชนะการแข่งขันมาแล้ว อย่านิ่งนอนใจเพียงเพราะพวกเจ้าเป็นศิษย์ของข้า”
“พวกเราผิดที่ดูถูกคนอื่นเพียงเพราะเราเป็นลูกศิษย์ของท่าน อาจารย์” เหล่าศิษย์ก้มศีรษะลงขอโทษ
ซ่งหลิงเอ๋อพยักหน้าและจากไปไม่นานเธอก็กลับไปที่โรงแรมของเธอเอง
“เกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์ ทําไมเธอถึงทําตัวแปลกๆ”
ศิษย์ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความงงงวยหลังจากที่เธอจากไป
“โดยปกติอาจารย์จะมีออร่าที่มั่นใจและเย่อหยิ่งอยู่รอบๆตัวเธอเสมอ แต่ตอนนี้ข้าไม่รู้สึกออร่านั้นรอบๆตัวอาจารย์เลย…” เว่ยทั้งศิษย์ชายพึมพํา
“บางทีอาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นจริงๆ ข้าไม่เคยเห็นอาจารย์ทําตัวแบบนี้มาก่อน” ไอหวางถอนหายใจ
และเธอกล่าวต่อว่า
“อาจารย์บอกว่าจะมีใครบางคนที่ ‘พิเศษ ในการแข่งขันครั้งนี้ใช่ไหม อาจารย์ยกย่องคนๆนั้นยังงั้นหรอ ข้าไม่เคยได้ยินว่าอาจารย์เคยยกย่องใครมาก่อนเลย ไม่ใช่แม้กระทั่งศิษย์ของเธอเอง”
“ตอนนี้ข้ารู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยกับการแข่งขันในครั้งนี้แล้วสิ” เว่ยดังกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา
“ข้าก็เช่นกัน”