บทที่ 147 ขอโทษหลินจือด้วยตัวเอง

อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า)

บริษัทอุตสาหกรรมภาพยนตร์ยาโอจิ

รุ่งเช้าซูซีแต่งหน้าอย่างสวยงามใส่ส้นสูงเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง หลังจากผู้ช่วยเอากาแฟมาให้เธอ เธอก็ถือกาแฟยืนตรงหน้าหน้าต่างบานสูงอย่างสวยงาม ชมฉากทะเลนอกหน้าต่างอย่างอารมณ์ดี

บริษัทที่เธอก่อตั้งใหม่ ตั้งอยู่ที่ฟอเรนากรุ๊ป

ตึกสูงสุดนั้นที่อยู่ข้างตึก

ที่เธอเลือกที่นี่ เพราะว่าตึกนี้สูงกว่าฟอเรนากรุ๊ป แบบนี้ก็แสดงออกว่าเธอสามารถกดฟอเรนากรุ๊ปได้

และที่ยิ่งทำให้เธอพอใจก็คือ เธอไม่เหมือนบริษัทอื่น สำนักงานของตึกนี้ล้วนแต่เช่า เบลซพ่อของเธอซื้อให้เธอเลยชั้นหนึ่ง

เมื่อก่อน เธอคิดว่าตัวเองอยากเป็นดารา เพราะว่าแบบนั้นทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอได้

ตอนนี้เธอพบว่า เป็นนายคนดีที่สุด รู้สึกประสบความสำเร็จยิ่งกว่าเป็นศิลปิน

เธอสามารถครอบครองชะตากรรมของพนักงานของบริษัท สามารถตัดสินใจทุกโครงการ ซึ่งตอบสนองความกระหายในอำนาจของเธอได้เป็นอย่างดี

โทรศัพท์ที่เธอวางบนโต๊ะข้างๆก็ดังขึ้นมา เธอเห็นเป็นจอร์แดนโทรมา จึงรีบวางกาแฟในมือ แล้วรับโทรศัพท์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีค่ะ คุณจอร์แดน”เสียงของซูซีน่าฟังสุดๆ

อย่างไรก็ตามความเป็นมิตรของเธอแลกมากับคำประกาศอันไร้จิตใจของจอร์แดน:“ขอโทษนะประธานซูซี หลังจากผ่านการทดลองแบบร่างอีกรอบ สุดท้ายผมตัดสินใจใช้นักเขียนบทฟิลคูลที่ประธานเทาเท่แห่งฟอเรนากรุ๊ปแนะนำ”

“อะไรนะ?”ใบหน้าสวยงามของซูซีดูซีดเซียวไม่อยากจะเชื่อ

เธอคิดว่าครั้งนี้เธอได้ชัยชนะมาแน่นอน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจอร์แดนจะเลือกหลินจือ

เวลานั้นก็ยากที่จะเชื่อผลลัพธ์นี้ เธอถามเสียงแห้งไปอย่างอดกลั้นไม่ไหว:“ทำไมล่ะ?”

จอร์แดนหัวเราะอย่างเยือกเย็น:“ทำไมเหรอ?”

“ทำไมหรือว่าประธานซูซีเองไม่เข้าใจ?”จอร์แดนโมโหสุดๆ “คุณเห็นผมโง่เหรอ หรือว่าเทาเท่กับหลินจือโง่?”

“ต้นฉบับทั้งสองเหมือนกัน ผมตัดสินไม่ได้เหรอ?”

สีหน้าซูซีซีดขาว แต่เธอก็ยังยืนกรานไปว่า:“ความหมายของคุณคือพวกเราลอก?คุณมีหลักฐานไหม?”

จอร์แดนหัวเราะอย่างเยือกเย็น:“เรื่องที่คุณกับเนมาหาแฮกเกอร์มาปล่อยไวรัสใส่คอมของหลินจือ จากนั้นขโมยต้นฉบับของเธอ ผมรู้หมดแล้ว”

ซูซีก็หัวเราะอย่างเย็นชา:“คุณจอร์แดน คุณไม่ต้องปกป้องหลินจือขนาดนี้ก็ได้ หรือเธอยอมนอนกับคุณเหรอ?”

ซูซีพูดคำพูดเหลือทนแบบนี้ออกมา จอร์แดนก็โกรธจะตายอยู่แล้ว

ชีวิตเขามีคนรักแค่สองคน ให้ความสำคัญกับความรักและคุณธรรม ความสัมพันธ์กับภรรยาคนปัจจุบันก็ดียิ่งขึ้น ไม่เคยมีเรื่องอื้อฉาวมาหลายปีแล้ว ตอนนี้จู่ๆซูซีมาสร้างข่าวลือเขากับหลินจือแบบนี้ เป็นความไร้ยางอายที่เขาไม่เคยเห็นเสียจริง

“สารเลว!”จอร์แดนด่าซูซีไปอย่างเหลืออด

แต่ต่อมาเขาก็ใจเย็นเหมือนเดิม เขาอายุเท่านี้แล้ว รู้ว่าอะไรสำคัญ

ดังนั้น เขาจึงพูดอย่างนิ่งๆอีกครั้ง:“คุณอยากได้หลักฐานเหรอ?ได้สิ”

“คุณอาจจะไม่รู้ว่า ตอนนั้นที่ผมให้พวกคุณเขียนใหม่ เมื่อวานหลินจือแก้โดยใช้คอมที่บ้านผมไปแล้ว ส่วนเวอร์ชันในคอมเธอ เธอแค่เขียนไปมั่วๆ เพื่อจับหลักฐานการคัดลอกของพวกคุณ”

จอร์แดนอธิบายแบบนี้ ซูซีก็เหมือนระบายความโกรธออกมา นั่งลงไปที่เก้าอี้ตัวแรงอย่างแรง

ทำไมเป็นแบบนี้?เป็นแบบนี้ได้ไง?

ความรู้สึกของจอร์แดนนั้นรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติได้นานแล้ว รู้สึกว่าสุดท้ายแล้วเธอกับเนมาถูกจอร์แดนกับเทาเท่เล่นอุบายกลับ

จอร์แดนประกาศไปอย่างชอบธรรมอีกว่า:“ซูซี พฤติกรรมขโมยต้นฉบับคนอื่นแบบนี้ ไม่เพียงแต่ดูถูกผมเท่านั้น แต่ยังดูถูกหลินจือ และยังทำให้วงการภาพยนตร์และโทรทัศน์เสื่อมเสียอีกด้วย”

“ในฐานะสมาชิกของสมาคมนักเขียนบท ตอนนี้ผมจะแจ้งคุณอย่างเป็นทางการ ผมจะแจ้งเกี่ยวกับคุณและบริษัทของคุณทั่วทั้งอุตสาหกรรมนี้ และให้ทุกคนในวงการนี้เห็นหน้าคุณชัดๆ!”

“อย่า!”ซูซีตะโกนเสียงดัง“คุณจอร์แดน ขอร้องล่ะ ขอร้องอย่าแจ้งประกาศพวกเราเลย พวกเราสำนึกผิดแล้วค่ะ”

“พวกเรารับรองว่าต่อไปจะไม่ทำแบบนี้แล้ว รับรองว่าจะตั้งใจทำงานอย่างจริงจัง ครั้งนี้ที่พวกเราทำแบบนี้ เพราะว่าอยากได้สิทธิ์ในการปรับบทของคุณ”

ซูซีพูดขอร้องไม่หยุด จอร์แดนเป็นนักเขียนมีชื่อเสียงใน และยังเป็นผู้อาวุโสในวงการภาพยนตร์และโทรทัศน์ด้วย ถ้าตกเป็นเป้าหมายของจอร์แดน งั้นบริษัทของเธอก็ถูกทำลายสิ?

จอร์แดนเย้ยหยัน:“ถ้าให้ผมไม่แจ้งเกี่ยวกับพวกคุณ ได้สิ แต่ผมต้องการให้คุณกับเนมาไปขอโทษหลินจืออย่างจริงใจ ดูว่าเธอจะยกโทษให้พวกคุณไหม”

“แล้วก็ ผมต้องการเห็นจดหมายขอโทษที่เขียนด้วยลายมือของคุณกับเนมา แบบนั้นถึงจะพิสูจน์ความจริงใจของพวกคุณไม่ใช่เหรอ?”

“อะไรนะ?”ซูซีกัดฟัน“ให้ฉันขอโทษต่อหน้าหลินจือ?”

เธอทำไม่ได้!

เธอทำไม่ได้จริงๆ!

ให้เธอไปตายเสียดีกว่า!

หลายปีมานี้เธอทำตัวสูงส่งต่อหน้าหลินจือ ไม่ว่าตรงไหนก็สูงส่งกว่าหลินจือ เธอจะไปพูดจาต้ำต่อยขอโทษหลินจือได้ไง?และยังต้องดูสีหน้าของหลินจือด้วยว่ายกโทษให้เธอไหม?

จอร์แดนพูดนิ่งๆ:“ประธานซูซี คำขอของผมมากเกินไปเหรอ?”

“พวกคุณทำผิด ก็ต้องได้รับโทษ พวกคุณลอกงานหลินจือก็ว่ามากพอแล้ว ยังพยายามใส่ร้ายว่าเธอเป็นคนลอกเองอีก สำหรับผู้ที่เป็นคนแต่งเองนั้นถือเป็นการทำร้ายอย่างรุนแรง พวกคุณไม่ขอโทษจะได้เหรอ?”

ไม่รอให้ซูซีพูดอะไร จอร์แดนก็พูดอีกว่า:“พวกคุณไม่ขอโทษก็ได้นะ งั้นก็รอประกาศสู่สาธารณะได้เลย”

จอร์แดนพูดจบก็จะวางสาย ซูซีกัดฟันพูด:“ค่ะ!”

“ฉันจะติดต่อหลินจือแล้วขอโทษเอง และฉันก็จะเขียนจดหมายสำนึกผิดด้วยลายมือตัวเอง”ซูซีพูดออกไปทีละคำอย่างลำบาก“กรุณาอย่าแจ้งพวกเราเลยนะคะ!”

บริษัทอุตสาหกรรมภาพยนตร์ยาโอจิของเธอเพิ่งจะก่อตั้ง จะตกต่ำลงทันทีไม่ได้

เธอเลยอยากตอบตกลงเงื่อนไขของจอร์แดนในทันที แล้วเธอค่อยคิดหาวิธีดูว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร

“โอเค”จอร์แดนกลับสะใจ“งั้นผมจะให้เวลาคุณสามวัน”

“สามวันจากนี้ผมจะโทรหาหลินจือเอง ถามเธอว่าคำขอโทษของพวกคุณทำให้เธอพอใจหรือไม่”จอร์แดนพูดเสร็จก็วางสาย

ซูซีโกรธจนเขวี้ยงโทรศัพท์ใส่กำแพง ผู้ช่วยด้านนอกได้ยินการเคลื่อนไหวด้านในก็รีบวิ่งเข้ามาถาม:“ประธานซูซี เกิดอะไรขึ้น?”

“ไสหัวออกไป!”ซูซีตะโกนออกไปเสียงดัง

ผู้ช่วยคนนั้นตกใจจนรีบปิดประตูถอยออกไป

ซูซีจะบ้าแล้ว พอคิดว่าเธอต้องพูดขอโทษด้วยเสียงเบาต่อหน้าหลินจือ เธอจะบ้าอยู่แล้ว

หลินจือ!หลินจือ!

ต้องโทษยัยสารเลวนี่ ทำเอาเธอไม่เหลืออะไรเลย ทำเอาเธอเสียหน้า!

ทำไมแผนการของยัยแพศยาพินอินถึงไม่สำเร็จ?

ถ้าสำเร็จ ถ้าหลินจือถูกนอนกับผู้ชายสองคนนั้น เธอจะดูสิว่าเทาเท่จะยังอยากได้หลินจืออยู่ไหม ดูว่าเทาเท่ยังจะปกป้องเธออยู่ไหม!

ถ้าวันนั้นหลินจือเป็นอะไรไป เธอก็ไม่มีโอกาสร่วมทดลองแบบร่างบทของจอร์แดนครั้งนี้แล้ว โอกาสทั้งหมดก็จะเป็นของเธอกับบริษัทอุตสาหกรรมภาพยนตร์ยาโอจิของเธอ!