ตอนที่ 1495 กลิ่นหอมของผู้หญิง (2)
ภายในวิหารหยกวิญญาณ นอกจากประมุขวิหารแล้ว ศิษย์ทุกคนเป็นผู้หญิงทั้งหมด มีเด็กสาวที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกภายนอกเลย มีผู้หญิงที่อ่อนโยนและสง่างามพร้อมด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นงดงาม นอกจากนี้ยังมีผู้หญิงที่มีเสน่ห์ซึ่งสามารถกระตุกหัวใจผู้ชายได้ และหญิงชราผมขาวที่มีสายตาเป็นมิตร
ตลอดทั้งวิหารหยกวิญญาณและลึกเข้าไปในภูเขาฝูเหยา มีเพียงไม่กี่คนที่เคยเข้าไปในวิหาร โดยที่ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้มีประมุขวิหารคนเดียวที่เป็นผู้ชาย
อย่างไรก็ตาม ในใจของศิษย์ทุกคนต่างเห็นว่าประมุขของพวกนางได้ก้าวข้ามขอบเขตความแตกต่างระหว่างเพศมานานแล้ว เขากลายเป็นความเชื่อมั่นศรัทธาที่มั่นคงที่สุดในหัวใจของพวกนาง เป็นคนที่พวกนางเทิดทูนบูชาเป็นหนึ่งเดียวเท่านั้น
แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆได้เปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด จู่ๆวิหารหยกวิญญาณก็มีเด็กหนุ่มหน้าตาดีเข้ามาอยู่ นั่นทำให้เด็กสาวมากมายที่ไม่เคยก้าวออกจากประตูวิหารหยกวิญญาณแม้แต่ก้าวเดียวรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
สำหรับศิษย์ที่เคยออกไปข้างนอกอยู่บ้างอย่างจื่อจิน มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก เนื่องจากพวกนางเคยเห็นผู้ชายคนอื่นที่ข้างนอกมาเยอะ พวกนางจึงไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย แต่เด็กสาวที่ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามเลยตั้งแต่เข้ามาอยู่ในวิหารหยกวิญญาณ ยกเว้นประมุขวิหารเท่านั้น มันจึงเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับพวกนาง
ตั้งแต่วันแรกที่จวินอู๋เสียเข้ามาในวิหารหยกวิญญาณ เสียงถกเถียงกันก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและไม่หยุดลงเลยแม้แต่ครู่เดียว
ครั้งแรกที่จวินอู๋เสียหลอกให้จื่อจินพานางเข้ามาในวิหารหยกวิญญาณ ศิษย์หลายคนได้รวมตัวกันอยู่ในห้องโถงใหญ่ของวิหาร และได้เห็นผู้เยาว์ตัวเล็กที่แปลกประหลาดคนนี้ แต่พวกนางคิดไม่ถึงว่าจู่ๆผู้เยาว์คนนี้จะกลายมาเป็นเพื่อนบ้านของพวกนาง!
บางคนกลัว บางคนค่อนข้างกังวล และบางคนก็อยากรู้อยากเห็น เหล่าสาวน้อยที่ไร้เดียงสาพวกนี้ล้วนมีความหวาดหวั่นอยู่ในใจ พวกนางมานั่งอยู่รอบๆด้านนอกเรือนของจวินอู๋เสีย โดยหวังว่าจะได้เห็นเด็กหนุ่มที่แปลกใหม่คนนี้สักแวบนึง
ถ้าจวินอู๋เสียรู้ว่าความขี้เกียจอธิบายของนางว่าจริงๆแล้วตัวนางเป็นผู้หญิง จะทำให้กลายเป็นของแปลกที่ทุกคนในวิหารหยกวิญญาณพากันมารุมดูแล้วล่ะก็ นางคงประกาศไปตั้งแต่ตอนแรกที่ก้าวเข้าสู่วิหารหยกวิญญาณแล้วว่านางเป็นผู้หญิง เป็นผู้หญิงแท้ๆตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย!
“ศิษย์พี่จื่อจิน คุณชายจวินเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตพี่เอาไว้จริงๆหรือ?” เด็กสาวที่มวยผมทรงซาลาเปา 2 ลูกบนหัวถามขึ้น ขณะนอนอยู่ใกล้กับพื้นด้านนอกเรือนของจวินอู๋เสีย นางเอนศีรษะไปทางจื่อจินที่ยืนอยู่ข้างหลังนาง
จื่อจินนิ่วหน้าและพูดว่า “ใครบอกเจ้าว่าเขาคือผู้มีพระคุณของข้า?!”
เด็กสาวกระพริบตาปริบๆ “คุณชายจวินช่วยศิษย์พี่จากเงื้อมมือของพวกคนเลวจากสิบสองวิหารไม่ใช่หรือ?”
สีหน้าของจื่อจินแข็งทื่อและทำอะไรไม่ถูกทันที แถมยังพูดเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว “นั่นมันต่างกัน! เขาช่วยข้าไว้ก็จริง แต่……เขาไม่ใช่ผู้มีพระคุณของข้า” เมื่อนางนึกถึงเรื่องที่ตัวเองถูกวางยา สีหน้าของจื่อจินก็เกรี้ยวกราดขึ้นทันที
เด็กสาวไม่เข้าใจเลย แล้วจู่ๆนางก็โดนจื่อจินเคาะหัว
ศิษย์คนหนึ่งที่มาส่งอาหารหัวเราะขณะเดินผ่านเข้าไปในลานบ้าน อีกด้านหนึ่งก็มีศิษย์วิหารหยกวิญญาณคนอื่นๆอีกหลายคนมาแอบมองเช่นกัน
ศิษย์คนนั้นวางกล่องอาหารไว้ที่หน้าประตู พอกำลังจะเคาะประตูนางก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากข้างในห้อง
“ถ้าเจ้ายังพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก เจ้าเชื่อไหมล่ะว่าข้าจะทำให้เจ้าลุกจากเตียงไม่ได้ไปอีก 3 วันเลย”
เสียงที่เป็นได้แค่เสียงของเด็กหนุ่มเท่านั้นดังขึ้นอย่างชัดเจน คำพูดที่ชวนให้คิดไปไกลทำให้ศิษย์คนนั้นนิ่งค้างอยู่หน้าประตู
จื่อจินเห็นเพียงศิษย์ที่มาส่งอาหารวางกล่องอาหารลงตรงหน้าประตู จากนั้นก็วิ่งตื๋อออกไปจากที่นั่นทันที ทำให้นางงุนงงไปชั่วขณะ
ศิษย์คนนั้นเป็นหนึ่งในหญิงชราในวิหารหยกวิญญาณและได้ออกไปนอกวิหารบ่อยๆ ดังนั้นนางจึงรู้และเข้าใจโลกภายนอกมากกว่า ไม่งั้นนางคงไม่ได้ทำหน้าที่ส่งอาหาร แต่ว่า……
[เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนางถึงวิ่งพรวดพราดออกไปเหมือนลูกธนูแบบนั้น?]
ก่อนที่จื่อจินจะหลุดออกจากความคิด ประตูห้องของจวินอู๋เสียก็เปิดออก แล้วจื่อจินก็ต้องประหลาดใจอย่างมากที่จวินอู๋เสียไม่ใช่คนเปิดประตู แต่เป็นชายในชุดสีแดงที่ดูน่ากลัวและหน้าตาดีอย่างร้ายกาจ!