บทที่ 292
หวางชงที่ได้สติแล้ว ก็เอ่ยขอร้องด้วยใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา
หวางชง รู้ดี
หากไม่ได้รับการยกโทษจากหยางเฟิง
เช่นนั้นคืนนี้ เขาก็จบเห่โดยสมบูรณ์แล้ว !
เห็นฟ่านเจี้ยนกับหวางชงและคนอื่น ๆ สภาพแต่ละคนร้องไห้กันอย่างเศร้าเสียใจ
ในระหว่างนั้นจู่ ๆ หยางเฟิงรู้สึกไม่เพลิดเพลินอยู่เล็กน้อย
คิดเล็กคิดน้อยกับกลุ่มคนสามัญชน เป็นการลดสถานะเกินไปจริง ๆ
หยางเฟิงหันหน้าไปมองเย่เมิ่งเหยียน ยิ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน : “ที่รัก พวกเขาล่วงเกินคุณ คุณว่าจะจัดการพวกเขายังไงดี ?”
เย่เมิ่งเหยียนพิงศีรษะอยู่บนไหล่ของหยางเฟิง พลันเอ่ยยิ้มอย่างมีความสุข : “ที่รัก ทุกอย่างยกให้คุณจัดการได้เลยค่ะ ฉันเป็นเพียงแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง คุณอยากจะจัดการอย่างไรก็ได้ทั้งนั้นค่ะ”
มีเพียงอยู่ต่อหน้าหยางเฟิง เย่เมิ่งเหยียนถึงจะแสดงท่าทีที่เป็นผู้หญิงตัวเล็ก
เพราะขอเพียงอยู่ข้างกายหยางเฟิง
ไม่ว่าเรื่องใด เขาก็จะจัดการให้อย่างดี
ได้ยินคำพูดนี้
หยางเฟิงจึงหันหน้า พร้อมจ้องมองหนิวต้าลี่และคนอื่น ๆ ด้วยใบหน้าเย็นชา
เผชิญหน้ากับสายตาอันเย็นยะเยือกของหยางเฟิง หนิวต้าลี่และคนอื่น ๆ ต่างก้มหน้าลงทั้งหมด ไม่กล้าที่จะสบตา !
หยางเฟิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก : “หนิวต้าลี่ ตัวแกเองรุดหน้าไปรับโทษที่หม่าตง”
“ครับ !”
หนิวต้าลี่ถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่งในทันที
เขากลัวว่าหยางเฟิงจะฆ่าตนเองที่นั่นเลย
ไม่อย่างนั้น ต่อให้เขาตายก็เป็นการตายที่เปล่าประโยชน์
พูดจบ
สายตาของหยางเฟิงหยุดที่ร่างของฟ่านเจี้ยน
ฟ่านเจี้ยนสั่นเทาไปทั้งร่างกาย รีบโขกศีรษะพร้อมเอ่ย : “ขอคุณหยางโปรดอภัยให้ด้วยครับ !”
หยางเฟิงเอ่ยราบเรียบ : “ฟ่านเจี้ยน เดิมทีฉันอยากจะปลดแกออกไปเลย ทว่าเห็นแก่ที่แกระมัดระวังและมีความรับผิดชอบต่อเฟิงเมิ่งกรุ๊ปมาหลายปี โทษตายเลี่ยงได้ โทษเป็นหลบยาก !”
“นับจากวันนี้ไป แกไม่เหมาะสมที่จะรับตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปอีกต่อไป แกถูกลดขั้นติดต่อกันสามขั้น และในขณะเดียวกันก็หักโบนัสทั้งหมด เพื่อเตือนเป็นเยี่ยงอย่าง !”
ได้ยินดังนั้น
ฟ่านเจี้ยนเอ่ยเหมือนความกดดันได้รับการบรรเทาในทันที : “ขอบคุณมากครับ คุณหยาง !”
แม้จะถูกลดขั้นติดต่อกันสามขั้น และยังถูกหักโบนัสทั้งหมดก็ตาม
แต่สำหรับฟ่านเจี้ยนแล้ว
ได้อยู่เฟิงเมิ่งกรุ๊ปต่อ ก็โชคดีมากแล้ว
หลังจากจัดการหนิวต้าลี่กับฟ่านเจี้ยนเสร็จ
หยางเฟิงจึงลุกขึ้นมา
เขายิ้มถามเย่เมิ่งเหยียน : “ที่รัก คุณทานกินอิ่มแล้วหรือยังครับ ?”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าพร้อมกล่าว : “อื้ม ฉันทานอิ่มแล้วค่ะ !”
“ในเมื่อทานอิ่มแล้ว งั้นพวกเราก็กลับกัน !”
จากนั้น
หยางเฟิงจึงจูงมือของเย่เมิ่งเหยียนจากไป
ครั้งนี้ ไม่มีคนกล้าขัดขวางพวกเขาอีกแล้ว
เพราะว่า
เพื่อนนักเรียนทั้งหมดต่างถูกทำให้ตกตะลึงหมดแล้ว !
พวกเขานึกไม่ถึง
สองคนที่ตนเองดูถูกมากที่สุด ถึงกับเป็นคนที่เจ๋งที่สุดในบรรดาทั้งหมด !
ส่วนหวางชงนั้น……หึหึ !
เขายังคุกเข่าอยู่บนพื้น เกือบจะตกใจกลัวจนฉี่ราดแล้ว !
“น้อมส่งคุณหยาง ประธานเย่ !”
มองดูหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนจากไป
ฟ่านเจี้ยนกับหนิวต้าลี่ทั้งสองคน พูดเสียงดังอย่างเคารพนบนอบ
จวบจนถึง
หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนหายไปจากในโรงแรม ทั้งสองคนจึงกล้าลุกขึ้นยืน
“คุณอา……”
หวางชงเงยหน้ามองฟ่านเจี้ยน พลันเอ่ยด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
ไม่ได้รอให้หวางชงพูดจบ ฟ่านเจี้ยนเอ่ยด้วยใบหน้าเย็นชา : “นับจากวันนี้ไป แกไม่ใช่ผู้จัดการแผนกของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปอีกต่อไป ฉันจะออกประกาศตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับแก ตัวแกเองก็ดูแลตัวเองให้ดีแล้วกัน !”
เอ่ยประโยคนี้จบ ฟ่านเจี้ยนก็ไม่หยุดอยู่อีกต่อไป สาวเท้ายาวจากไปในทันที
ได้ยินคำพูดของฟ่านเจี้ยน หวางชงก็มีสีหน้าซีดเผือด
เขานึกไม่ถึง ตำแหน่งผู้จัดการแผนกเฟิงเมิ่งกรุ๊ปที่ได้มาอยู่ในมือแล้ว ก็หายวับไปกับตาแบบนี้แล้ว
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เขาได้ตัดขาดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับฟ่านเจี้ยนแล้ว
อย่างนั้น จากนี้ทั่วทั้งตงไห่ ใครยังกล้าต้องการตัวเองล่ะ ?
พอคิดถึงจุดนี้
ในใจของหวางชงก็สิ้นหวัง
“ที่รัก ฉันรู้ว่าผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะคุณยกโทษให้ฉันเถอะนะ !”