บทที่ 292
หวางชงที่ได้สติแล้ว ก็เอ่ยขอร้องด้วยใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา

หวางชง รู้ดี

หากไม่ได้รับการยกโทษจากหยางเฟิง

เช่นนั้นคืนนี้ เขาก็จบเห่โดยสมบูรณ์แล้ว !

เห็นฟ่านเจี้ยนกับหวางชงและคนอื่น ๆ สภาพแต่ละคนร้องไห้กันอย่างเศร้าเสียใจ

ในระหว่างนั้นจู่ ๆ หยางเฟิงรู้สึกไม่เพลิดเพลินอยู่เล็กน้อย

คิดเล็กคิดน้อยกับกลุ่มคนสามัญชน เป็นการลดสถานะเกินไปจริง ๆ

หยางเฟิงหันหน้าไปมองเย่เมิ่งเหยียน ยิ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน : “ที่รัก พวกเขาล่วงเกินคุณ คุณว่าจะจัดการพวกเขายังไงดี ?”

เย่เมิ่งเหยียนพิงศีรษะอยู่บนไหล่ของหยางเฟิง พลันเอ่ยยิ้มอย่างมีความสุข : “ที่รัก ทุกอย่างยกให้คุณจัดการได้เลยค่ะ ฉันเป็นเพียงแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง คุณอยากจะจัดการอย่างไรก็ได้ทั้งนั้นค่ะ”

มีเพียงอยู่ต่อหน้าหยางเฟิง เย่เมิ่งเหยียนถึงจะแสดงท่าทีที่เป็นผู้หญิงตัวเล็ก

เพราะขอเพียงอยู่ข้างกายหยางเฟิง

ไม่ว่าเรื่องใด เขาก็จะจัดการให้อย่างดี

ได้ยินคำพูดนี้

หยางเฟิงจึงหันหน้า พร้อมจ้องมองหนิวต้าลี่และคนอื่น ๆ ด้วยใบหน้าเย็นชา

เผชิญหน้ากับสายตาอันเย็นยะเยือกของหยางเฟิง หนิวต้าลี่และคนอื่น ๆ ต่างก้มหน้าลงทั้งหมด ไม่กล้าที่จะสบตา !

หยางเฟิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก : “หนิวต้าลี่ ตัวแกเองรุดหน้าไปรับโทษที่หม่าตง”

“ครับ !”

หนิวต้าลี่ถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่งในทันที

เขากลัวว่าหยางเฟิงจะฆ่าตนเองที่นั่นเลย

ไม่อย่างนั้น ต่อให้เขาตายก็เป็นการตายที่เปล่าประโยชน์

พูดจบ

สายตาของหยางเฟิงหยุดที่ร่างของฟ่านเจี้ยน

ฟ่านเจี้ยนสั่นเทาไปทั้งร่างกาย รีบโขกศีรษะพร้อมเอ่ย : “ขอคุณหยางโปรดอภัยให้ด้วยครับ !”

หยางเฟิงเอ่ยราบเรียบ : “ฟ่านเจี้ยน เดิมทีฉันอยากจะปลดแกออกไปเลย ทว่าเห็นแก่ที่แกระมัดระวังและมีความรับผิดชอบต่อเฟิงเมิ่งกรุ๊ปมาหลายปี โทษตายเลี่ยงได้ โทษเป็นหลบยาก !”

“นับจากวันนี้ไป แกไม่เหมาะสมที่จะรับตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปอีกต่อไป แกถูกลดขั้นติดต่อกันสามขั้น และในขณะเดียวกันก็หักโบนัสทั้งหมด เพื่อเตือนเป็นเยี่ยงอย่าง !”

ได้ยินดังนั้น

ฟ่านเจี้ยนเอ่ยเหมือนความกดดันได้รับการบรรเทาในทันที : “ขอบคุณมากครับ คุณหยาง !”

แม้จะถูกลดขั้นติดต่อกันสามขั้น และยังถูกหักโบนัสทั้งหมดก็ตาม

แต่สำหรับฟ่านเจี้ยนแล้ว

ได้อยู่เฟิงเมิ่งกรุ๊ปต่อ ก็โชคดีมากแล้ว

หลังจากจัดการหนิวต้าลี่กับฟ่านเจี้ยนเสร็จ

หยางเฟิงจึงลุกขึ้นมา

เขายิ้มถามเย่เมิ่งเหยียน : “ที่รัก คุณทานกินอิ่มแล้วหรือยังครับ ?”

เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าพร้อมกล่าว : “อื้ม ฉันทานอิ่มแล้วค่ะ !”

“ในเมื่อทานอิ่มแล้ว งั้นพวกเราก็กลับกัน !”

จากนั้น

หยางเฟิงจึงจูงมือของเย่เมิ่งเหยียนจากไป

ครั้งนี้ ไม่มีคนกล้าขัดขวางพวกเขาอีกแล้ว

เพราะว่า

เพื่อนนักเรียนทั้งหมดต่างถูกทำให้ตกตะลึงหมดแล้ว !

พวกเขานึกไม่ถึง

สองคนที่ตนเองดูถูกมากที่สุด ถึงกับเป็นคนที่เจ๋งที่สุดในบรรดาทั้งหมด !

ส่วนหวางชงนั้น……หึหึ !

เขายังคุกเข่าอยู่บนพื้น เกือบจะตกใจกลัวจนฉี่ราดแล้ว !

“น้อมส่งคุณหยาง ประธานเย่ !”

มองดูหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนจากไป

ฟ่านเจี้ยนกับหนิวต้าลี่ทั้งสองคน พูดเสียงดังอย่างเคารพนบนอบ

จวบจนถึง

หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนหายไปจากในโรงแรม ทั้งสองคนจึงกล้าลุกขึ้นยืน

“คุณอา……”

หวางชงเงยหน้ามองฟ่านเจี้ยน พลันเอ่ยด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

ไม่ได้รอให้หวางชงพูดจบ ฟ่านเจี้ยนเอ่ยด้วยใบหน้าเย็นชา : “นับจากวันนี้ไป แกไม่ใช่ผู้จัดการแผนกของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปอีกต่อไป ฉันจะออกประกาศตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับแก ตัวแกเองก็ดูแลตัวเองให้ดีแล้วกัน !”

เอ่ยประโยคนี้จบ ฟ่านเจี้ยนก็ไม่หยุดอยู่อีกต่อไป สาวเท้ายาวจากไปในทันที

ได้ยินคำพูดของฟ่านเจี้ยน หวางชงก็มีสีหน้าซีดเผือด

เขานึกไม่ถึง ตำแหน่งผู้จัดการแผนกเฟิงเมิ่งกรุ๊ปที่ได้มาอยู่ในมือแล้ว ก็หายวับไปกับตาแบบนี้แล้ว

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เขาได้ตัดขาดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับฟ่านเจี้ยนแล้ว

อย่างนั้น จากนี้ทั่วทั้งตงไห่ ใครยังกล้าต้องการตัวเองล่ะ ?

พอคิดถึงจุดนี้

ในใจของหวางชงก็สิ้นหวัง

“ที่รัก ฉันรู้ว่าผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะคุณยกโทษให้ฉันเถอะนะ !”