นักพรตคนนี้สวมชุดชุดเต้าผาว ในมือถือไม้ปัดฝุ่นและมีดาบไม้แบกไว้ด้านหลัง ใบหน้าของเขาดูอ่อนวัย และสีหน้าแดงก่ำราวกับเป็นเทวดาองค์หนึ่งในเทพนิยาย
ไม่เพียงแค่นั้น ดวงของนักพรตใสดั่งสายน้ำ ทำให้มองแล้วรู้สึกเหมือนได้หลุดเข้าไปในเทพนิยาย ซึ่งทำให้รู้สึกได้ถึงความใกล้ชิดอย่างยิ่ง
แต่เย่เทียนกลับรู้สึกตรงกันข้าม ในขณะนี้ เขารู้สึกถึงความหวาดกลัวอย่างเดียว เพราะนักพรตคนนี้ดูธรรมดาเกินไป คนทั่วไปอาจคิดว่าเขาเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น
เพียงแต่ว่า ถ้าหากนักพรตเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แล้วเขาจะปีนขึ้นไปอยู่บนโกดังได้อย่างไร? นอกจากนี้ยังพรางตัวอยู่ใกล้ๆ โดยที่ไม่ทำให้ใครรู้ตัวได้?
เย่เทียนตกตะลึง แต่ใบหน้าไม่แสดงออกถึงอาการผิดปกติใดๆ และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ อีกด้วย
แต่ทันใดนั้น ในช่วงเวลาที่เย่เทียนกะพริบตา เงาของนักพรตก็ได้หายไปจากหลังคาของโกดัง และมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเย่เทียนที่ห่างออกไปไม่ถึงสามเมตร!
ตุบตับ!
เย่เทียนถอยหลังไปหนึ่งก้าว กล้ามเนื้อเกร็งไปทั้งตัวและจ้องไปที่นักพรตด้วยความระมัดระวัง
“คุณเป็นใคร?”
“ผมงั้นหรือ? ผมมีนามว่าชิงชาน”
นักพรตยิ้มจางๆ “ท่านผู้เพื่อนนักพรตไม่ต้องกังวล ถึงแม้คุณจะโหดแค่ไหน แต่มันก็เป็นเรื่องของคุณ ผมจะไม่เอามันมาเป็นเหตุผลในการหาเรื่องคุณหรอก”
“แล้วคุณคิดที่จะทำอะไร?” ดวงตาสีดำของเย่เทียนจ้องเขม็งไปที่นักพรตตลอดเวลา เพราะถ้าหากมีการขยับตัว เย่เทียนก็จะตอบสนองได้ทันเวลา
“ข้าก็แค่มีเรื่องอยากจะถามเอ็งก็เท่านั้น”
ชิงชานสะบัดไม้ปัดฝุ่นของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ที่เมืองเจียงหนันได้ปรากฏเศษเครื่องรางทิพย์ชิ้นหนึ่ง ไม่ทราบว่าท่านผู้เพื่อนนักพรตรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”
“เศษเครื่องรางทิพย์เหรอ?”
เย่เทียนเลิกคิ้วแล้วส่ายหัวอย่างไม่ต้องคิด “ผมไม่รู้”
ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ในใจของเย่เทียนรู้ดีว่าเศษเครื่องรางทิพย์ที่นักพรตชิงชานพูดถึงนั้น เกรงว่าจะเป็นหินชิ้นนั้นที่ตนได้ประมูลมาจากตลาดมืดในวันนั้น?
คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่หินชิ้นนั้นถูกหน้าปกทองดูดซับไปแล้ว ต่อให้ของยังอยู่ เย่เทียนก็คงไม่โง่ที่จะส่งมอบมันออกมา!
“อืม?!” นักพรตชิงชานขมวดคิ้วขึ้นทันที
ถึงจะเป็นคนแก่ก็ตาม แต่เขาอยู่มานานนับร้อยปีแล้ว แล้วเขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเย่เทียนอาจมีเรื่องปิดบังเขาอยู่ ไม่แน่อาจจะมีของในมือก็ได้!
ถึงอย่างไรแล้วนักพรตชิงชานก็ได้ลงจากเขามานานหลายปี เขาผ่านมาไม่รู้กี่น้ำกี่ฝน เจอนักบู๊มามากมาย แต่สำหรับผู้ฝึกบู๊ที่เหมือนตนนั้น เขาสามารถนับได้ไม่ยาก!
แต่แล้ว เขาไม่เพียงแต่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเศษเครื่องรางทิพย์ในเมืองเจียงหนัน ยิ่งกว่านั้นคือเขายังได้พบกับผู้ฝึกบู๊รุ่นน้องของเขาอย่างเย่เทียนคนนี้ ฉะนั้นจึงเป็นเหตุที่เขาต้องสงสัยเย่เทียน!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ การแสดงออกของนักพรตชิงชานก็เย็นชาลงอย่างห้ามไม่ได้ “ท่านผู้เพื่อนนักพรตท่านนี้ ผมเชื่อว่าคุณคงเคยได้ยินคำว่า ‘ราษฎรเดิมไม่มีความผิด แต่เพราะมีหยกกับตัวจึงมีความผิด’ คำนี้นะ”
“ของบางอย่าง ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถครอบครองมันได้”
สีหน้าของเย่เทียนหม่นหมองทันที “นี่คุณข่มขู่ผมงั้นเหรอ?”
กลัวก็ส่วนกลัว เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาคือคนที่เกิดใหม่ เป็นผู้ชายเจ้าอารมณ์ ยิ่งเป็นคนที่เกลียดการถูกข่มขู่จากคนอื่นมากที่สุด!
ถ้านักพรตชิงชานเลือกที่จะข่มขู่แบบนี้ แล้วจะให้เย่เทียนเกรงใจได้อย่างไร?
“คุณจะถือว่าผมข่มขู่ก็ได้ หรือจะถือว่าผมให้คำแนะนำก็ดี ขอแค่คุณยอมมอบของออกมา แล้วนักพรตคนนี้ก็จะจากไปทันที”
นักพรตชิงชานส่ายหัวเบาๆ และแสยะยิ้มพูดว่า “แต่ถ้าท่านผู้เพื่อนนักพรตไม่รู้จักรักษาน้ำใจ งั้นนักพรตคนนี้ก็จะไม่รังเกียจที่จะคว่ำบาตรกับคุณ”
แม้ว่าการฝึกฝนคัมภีร์หวงของเย่เทียนจะทำให้เขาดูไม่ออกถึงความแข็งแกร่ง แต่ว่านักพรตชิงชานก็สามารถรู้ถึงอายุของเย่เทียนได้ ฉะนั้นเขาจึงคิดว่าเย่เทียนอายุน้อยๆ คนนี้ไม่มีทางเก่งถึงไหนหรอก!
เย่เทียนส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ “มีปัญญาก็เข้ามาเอาสิ!”
“ในเมื่อท่านผู้เพื่อนนักพรตดื้อรั้นขนาดนั้น แล้วอย่าโทษนักพรตคนนี้ไม่เกรงใจก็แล้วกันนะ!”
นักพรตชิงชานยิ้มพูดอย่างขมขื่น “เพื่อเห็นแก่การฝึกฝนอันยากลำบากนี้ ขอแค่คุณสามารถรับได้เพียงกระบวนท่าเดียวจากนักพรต นักพรตคนนี้ก็จะไม่ถามถึงเรื่องหินชิ้นนี้อีก!”
หลังจากพูดเสร็จ โดยที่ไม่รอคำตอบจากเย่เทียน พลังชี่ทิพย์ของนักพรตชิงชานก็ได้พลุ่มพล่ามขึ้นไปทั่วร่างกายของเขา และจากนั้นก็บีบฝ่ามือเข้าหากัน
“ดาบจงมา!”
ดาบไม้ที่อยู่หลังของนักพรตชิงชานก็บินออกไปในอากาศ
“แยกร่าง!”
กระบี่ไม้พีชแยกออกจากกันและกลายเป็นพันหมื่นเล่ม ซึ่งมันคล้ายกับขนวัวและปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า
“กระบี่หมื่นเล่มโจมตีพร้อมกัน!”
ด้วยการออกคำสั่งของนักพรตชิงชาน ดาบเวทย์ที่ถูกเสกให้เป็นเงากระบี่นับหมื่นนับพันเล่มนั้น มันก็เหมือนดั่งลูกธนูที่ถูกยิ่งออกจากคันและได้พุ่งเข้าหาเย่เทียนด้วยความพร้อมเพรียงและไร้ซึ่งความปรานี!
“ให้ตายสิ ไอ้นักพรตที่สมควรตายคนนี้มาจากไหนกันแน่วะ? พลังคงถึงขั้นระดับฟ้าแล้วมั้ง? ความสามารถของเราตอนนี้จะรับมือมันได้ยังไงกัน?!”
เย่เทียนที่เห็นสถานการณ์ก็บ่นขึ้นมาในใจ
เมื่อมองไปที่เงากระบี่ที่อยู่ห่างจากตัวออกไปเพียงเมตรเดียว เย่เทียนได้แต่กัดฟันเพื่อเตรียมรับมือจากมัน และคัมภีร์หวงที่อยู่ในตัวเขาก็เริ่มทำงานอย่างอัตโนมัติ
ติ๊ง!
ในที่สุด ภายใต้เสียงหัวเราะของนักพรตชิงชาน เงากระบี่ก็ได้พุ่งชนเข้าไปที่ตัวของเย่เทียน
แต่สิ่งไม่คาดคิดนั้น เย่เทียนไม่เพียงแต่โล่งอกที่ไม่ได้ถูกแทงทะลุด้วยเงากระบี่นั้น แต่เขากลับรู้สึกถึงความอบอุ่น รู้สึกสบายไปทั่วร่างกาย!
ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้ทำให้เย่เทียนยิ้มในใจ นี่มันเป็นความรู้สึกเดียวกับตอนดูดซับพลังชี่ทิพย์ไม่ใช่หรือ?!
“นี่ นี่มันเป็นไปได้ไงกัน?!”
นักพรตชิงชานตกตะลึงยิ่งกว่า คิดไม่ถึงเลยว่าเงากระบี่จะแตกสลายเมื่อถูกตัวของเย่เทียน มันทำอะไรเย่เทียนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!
วินาทีต่อมา สีหน้าของนักพรตชิงชานได้เปลี่ยนไปอีกครั้ง เขาประกบฝ่ามือเข้าหากัน แต่เงากระบี่ทั้งหมดที่เสกจากชี่ทิพย์ก็ได้หายไปในทันที
ไม่มีสิ่งอื่นใด ในเวลาเพียงชั่วครู่ เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าชี่ทิพย์ในเครื่องรางทิพย์กระบี่ไม้พีชอันบริสุทธิ์นั้นได้หายไปอย่างมาก!
แม้กระทั่ง ถ้าเขาไม่เก็บกระบวนท่าได้ทันเวลาและเรียกคืนกระบี่ไม้พีช เกรงว่าใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีกระบี่ไม้พีชของเขาก็จะหมดสภาพลงได้!
เมื่อเงากระบี่หายไป ความอบอุ่นบนร่างกายของเย่เทียนก็ได้หายไปเช่นกัน เขาจึงขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดพึมพำว่า “อะไรกัน? ต่อสิ! ผมกำลังสบายอยู่เลย!”
ฟื๊ด!
นักพรตชิงชานตั้งสติอีกครั้ง จากนั้นจ้องมองไปที่เย่เทียน เขาไม่มีการตอบสนองใดๆ แต่กลับหันหลังแล้ววิ่งหนีไปทันที!
การที่เขาสามารถมีชีวิตอยู่รอดถึงวัยนี้ได้ แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนโง่อยู่แล้ว
และการที่เย่เทียนสามารถรับกระบวนท่าของเขาได้อย่างง่ายดาย แม้แต่ไม่มีการกระทบกระทั่งเลยสักนิด นี่จึงเป็นการพิสูจน์ได้เรื่องหนึ่ง
นั่นก็คือฝีมือของเขาเทียบกับเย่เทียนไม่ได้!
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ นักพรตชิงชานถือได้ว่าเย่เทียนคือยักษ์ตนหนึ่งที่มาเที่ยวเล่นบนโลกนี้ แล้วยังกล้าอยู่ต่อได้อย่างไร?
หุหุ!
หลังจากรอจนครบหนึ่งนาทีและมั่นใจว่านักพรตชิงชานได้หนีไปแล้ว เย่เทียนถึงได้ถอนหายใจยาวๆ
“นี่มันสัตว์ประหลาดจากไหนกัน โชคดีที่มันตกใจหนีไปก่อน ไม่งั้นครั้งนี้คงแย่แน่เลย”
หลังจากหยุดไปสักพัก เย่เทียนก็ได้ถอนหายใจขึ้นมาอีกครั้ง
ช่วงเวลาไม่ถึงสิบวินาทีก่อนหน้านี้ เพราะพลังชี่ทิพย์นับพันนับหมื่นที่นักพรตชิงชานเสกขึ้นมานั้นเพียงพอที่จะให้เขาดูดซับเข้าไปเป็นร้อยขั้น
ถ้าหากสามารถยื้อให้ถึงสี่ห้าสิบวินาทีได้ การดูดซับพลังสักพันขั้นคงไม่เป็นเรื่องยาก และเย่เทียนก็รับรองได้ว่าเขาจะสามารถก้าวเข้าสู่การฝึกพลังชั้นห้าได้อย่างแน่นอน!
“หน้าปกทองเอ๋ยหน้าปกทอง สรุปว่าเจ้ามาจากอะไรกันแน่?”
เย่เทียนได้แต่ส่ายหัวไปมาและหยุดเรื่องวุ่นวายนี้ไว้ก่อน
เพราะเขายังไม่ลืมเรื่องสำคัญว่าเหลียงเยว่หรูยังอยู่ในมือของคนชั่วอย่างหวางซาน!