บทที่ 294
เธอนึกไม่ถึงเลย หยางเฟิงถึงขนาดที่ยังจำฮันนีมูนการแต่งงานของทั้งสองคนได้

โดยเฉพาะภาพแต่งงาน

แต่งงานมาหลายปีขนาดนี้ แม้กระทั่งภาพแต่งงานของทั้งสองคนก็ไม่มีเลยสักภาพ

เย่เมิ่งเหยียนอยากเอ่ยถึงอยู่หลายครั้ง แต่ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากบอกอย่างไรดีมาตลอด

หยางเฟิงได้ให้ตัวเองมามากขนาดนั้นแล้ว เธอกังวลว่าเพราะความคิดของผู้หญิงตัวเล็กของตัวเอง จะทำให้หยางเฟิงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ละโมบจนไม่รู้จักพอ !

ตอนนี้

หยางเฟิงเป็นฝ่ายเอ่ยถึง เธอจึงรู้สึกดีใจในทันที พลันเอ่ยด้วยดวงตาที่แดงก่ำ : “ที่รัก คุณดีกับฉันเหลือเกิน ฉันรักคุณ !”

หยางเฟิงถูจมูกของเย่เมิ่งเหยียนเล็กน้อย พลันพูดอย่างยิ้ม ๆ : “พอแล้ว ! ไม่ต้องร้องไห้แล้ว คนนอกอยู่ที่นี่ คุณไม่กลัวขายหน้าหรือ !”

เมื่อพูดคำพูดนี้

เย่เมิ่งเหยียนจึงเพิ่งได้สติ

ทันใดนั้น เธอจึงมีสีหน้าเก้อเขิน

เฟิงชิงหวูก็มีสีหน้าจำใจเช่นกัน

นั่งอยู่ในบ้าน อาหารสุนัขก็มาจากท้องฟ้าจริง ๆ !

……

วันรุ่งขึ้น

หยางเฟิงและคนอื่น ๆ บินไปยังฉงโจว

ฉงโจว ตั้งอยู่ที่ทางทิศใต้สุดของประเทศต้าเซี่ย

เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่เลื่องชื่อ

ทะเลสีฟ้า หาดทรายสีขาว

ไม่รู้เลยว่าทุกปีดึงดูดนักท่องเที่ยวมามากเท่าไร

สองชั่วโมงต่อมา

เครื่องบินจอดที่สนามบินฉงโจวได้อย่างปลอดภัย

เฟิงชิงหวูรุดหน้าไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อน

หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียน ก็ไปที่ร้านชุดแต่งงาน

ทรูเลิฟ

นี่เป็นร้านชุดแต่งงานที่ระดับสูงที่สุดของทั้งฉงโจว

เถ้าแก่ของร้านชุดแต่งงาน เป็นหญิงวัยกลางคนที่อายุสี่สิบกว่าปีคนหนึ่ง

เมื่อเห็นมีลูกค้ามา เถ้าแก่สาวก็เดินออกมาด้วยใบหน้าอบอุ่น พร้อมเอ่ยถาม : “ท่านทั้งสอง พวกคุณมาเช่าชุดแต่งงานหรือว่าซื้อชุดแต่งงานคะ ?”

สำหรับคนส่วนใหญ่แล้ว ทั้งชีวิตสวมชุดแต่งงานแค่ครั้งเดียว โดยพื้นฐานแล้วจะเลือกเช่ากันทั้งนั้น อย่างไรราคาก็ถูกกว่า

ทว่าสำหรับหยางเฟิงแล้ว เงินไม่ใช่ปัญหา

เขาเอ่ยราบเรียบ : “เราลองดูก่อนค่อยว่ากัน !”

เถ้าแก่สาวพยักหน้า : “ได้เลยค่ะ พวกคุณดูได้ตามสบายเลยนะคะ !”

จากนั้น

หยางกับกับเย่เมิ่งเหยียนก็เริ่มเดินเล่น

จู่ ๆ

เย่เมิ่งเหยียนถูกชุดแต่งงานชุดหนึ่งที่อยู่ในตู้โชว์ดึงดูดเข้า

ทั้งร้านชุดแต่งงาน ชุดแต่งงานชุดนี้เป็นชุดที่สวยที่สุด

ทั้งหมดทำด้วยขนนกสีขาว ตกแต่งได้งดงาม เหมือนความฝันมาก !

เถ้าแก่สาวเดินมาหา พลางยิ้มกล่าว : “คุณผู้หญิง คุณตาถึงมากเลยค่ะ ชุดแต่งงานชุดนี้เป็นชุดที่ล้ำค่าที่สุดของร้านเราเลยค่ะ”

“นี่เป็นชุดที่ปรมาจารย์ออกแบบชุดแต่งงานที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติเป็นคนออกแบบด้วยตนเอง อีกทั้งทำด้วยมือ ใช้เวลาไปสามปีเต็ม ทั่วทั้งโลกมีเพียงชุดแต่งงานชุดนี้แหละค่ะ”

“ทว่า……ราคาของชุดแต่งงานชุดนี้แพงอยู่ หากว่าคุณสนใจละก็ ฉันสามารถแนะนำชุดแต่งงานสไตล์อื่นที่คล้าย ๆ กันให้คุณได้ค่ะ !”

เถ้าแก่สาวเอ่ยอย่างสุภาพ

เธอไม่ได้ดูถูกเย่เมิ่งเหยียนเลย

เพียงแค่เพราะว่าราคาของชุดแต่งงานชุดนี้ แพงเกินไปจริง ๆ

ลูกค้าที่มาร้านทั้งหมด ต่างถูกชุดแต่งงานชุดนี้ดึงดูด

แต่

ไม่เคยมีใครซื้อชุดแต่งงานชุดนี้เอาไว้เลย

แม้กระทั่งคนที่เช่า ก็น้อยมาก !

ราคา——แพงเกินไปจริง ๆ !

หยางเฟิงที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยปาก : “เท่าไร ?”

เถ้าแก่สาวเหลือบมองหยางเฟิง

เสื้อผ้าที่สวมอยู่ ไม่ได้เหมือนคนมีเงิน

หารู้ไม่

คนที่ถึงระดับนี้อย่างหยางเฟิงแล้วนั้น

การสวมเสื้อผ้านั้น ไม่ได้ไล่ตามแบรนด์เนมอะไรอีกแล้ว

เถ้าแก่สาวเอ่ยปากบอก : “ห้าล้านค่ะ !”

เย่เมิ่งเหยียนสีหน้าตกใจ

ชุดแต่งงานชุดหนึ่ง ถึงกับห้าล้านเลย !

อีกอย่างซื้อชุดแบบนี้กลับไป ก็คงไม่น่าได้ใส่นะ !

ใครจะว่างแล้วสวมชุดแต่งงานทุกวันกัน ?

นั่นบ้าไปแล้วไม่ใช่เหรอ ?

เห็นสีหน้าของเย่เมิ่งเหยียน เถ้าแก่สาวก็ไม่แปลกใจ

ลูกค้าที่มาที่นี่

ทั้งหมดพอได้ยินราคานี้ ก็ล้วนแสดงสีหน้าแบบเดียวกัน

ใครจะไปคาดเดาได้

หยางเฟิงเอ่ยราบเรียบ : “งั้นเอาชุดนี้แล้วกัน !”

พอได้ยินดังนั้น

เถ้าแก่สาวก็มีสีหน้าตกตะลึง

เธอมองหยางเฟิงอย่างไม่กล้าเชื่อ

เสื้อผ้าที่หยางเฟิงสวมอยู่ ดู ๆ แล้วไม่เกินห้าร้อยหยวน