บทที่ 279 ฟรานด์จังเที่ยวเมืองแห่งการศึกษาล่ะ!
“พี่ชาย นั่นอะไร?”
“ไหนๆ อ้อ ขนมสายไหมน่ะ!”
“แล้วอันนั้นล่ะ?”
“อมยิ้มไง!”
“ไอ้ยืดๆตรงนู่นคืออะไรคะ?”
“นั่นเป็นหมากฝรั่งแบบเป่า!”
“แล้วอันนี้ล่ะ?”
“อันนี้ก็เป็นหมากฝรั่งนะแต่เป็นแบบไว้เคี้ยวเล่…เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน! อย่ากลืนนะ! รีบ
คายออกมาเร็ว!”
ไม่ง่ายเลยที่วู่หยานจะเอาหมาดฝรั่งที่เกือบจะลงกระเพาะฟรานด์ออกมาได้ ตอน
นี้วู่หยานเหนื่อยแทบขาดใจ เขาดูถูกความอยากรู้อยากเห็นของเด็กมากเกินไป
โดยเฉพาะกับฟรานด์ที่โดนขังอยู่แต่ในบ้านมาไม่รู้กี่ตั้งปี
เขาเพิ่งพาฟรานด์มาเดินเล่นได้ไม่นานแต่เธอก็ถามว่า ‘นี่คืออะไร’ เป็นพันครั้ง
แล้ว ทำวู่หยานรู้สึกอย่างกับว่าตัวเองจะเป็นโรคหอบหืดแล้ว……….
มองดูฟรานด์ที่แล่บลิ้นน้อยๆเลียอมยิ้ม วู่หยานก็พูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ฟรานด์จัง แม้แต่ไอ้นี่เธอก็ยังไม่รู้?”
“ไม่รู้….” ฟรานด์ไม่ได้หันหน้ามามอง เธอจดจ่ออยู่กับการกินอมยิ้มในมือ นี่ทำ
ให้วู่หยานรู้สึกหดหู่และน้อยใจที่เธอเห็นอมยิ้มสำคัญกว่าตัวเอง…….
“นี่ไม่เคยกินจริงๆ? ถ้างั้นปกติที่บ้านเธอกินอะไรล่ะ?”วู่หยานอุ้มตัวฟรานด์เดิน
ต่อไป ขณะที่ทนรับสายตาทิ่มแท่งมากมาย เขาถามเธอด้วยความสนใจ
ได้ยินฟรานด์จังก็เอามือจังคางน้อยๆแล้วเอียงคอ ทำท่านึกผ่านไปสักพัก เธอก็
ตอบว่า “กินเค้กกับชาดำที่ซาคุยะทำคะ!”
วู่หยานอึ้ง ก่อนจะถามฟรานด์ที่กลับไปเลียอมยิ้มต่ออย่างสงสัยว่า “แค่นี้?”
“อืม….” ฟรานด์หัวเราะคิกคัก ก่อนจะพูดประโยคที่ทำวู่หยานเหงื่อไหล “ท่านพี่
เคยบอกไว้ว่า เค้กเป็นของหวานที่ต้องเอาไว้กินหลังอาหาร ส่วนชาดำเป็นอาหาร
ที่ต้องกินก่อน อืม….ใช่ๆชาดำมันมีกลิ่นเหมือนของเหลวที่ไหลออกมาจากตัวคน
ที่ฟรานด์มักตะทำพังบ่อยๆด้วยล่ะ”
วู่หยานหัวเราะแห้งๆ แล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก เขาเกือบจะลืมไปแล้ว
ว่าฟรานด์จังเป็นแวมไพร์ปกติ ไอ้ชาดำคงจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเลือด…….
ฟรานด์ไม่รู้ว่าตัวเองเพิ่งพูดประโยคที่ทำวู่หยานเหงื่อแตก เธอยังคงพูดต่อไปราว
กับอยากจะระบายความรู้สึกที่อัดอั้นมานานหลายปี
“ถึงเค้กกับชาดำที่ซาคุยะทำจะอร่อยมาก แต่ฟรานด์ชอบไอ้ที่เรียกว่าอมยิ้มนี้
มากกว่า แล้วที่นี่ก็ยังสนุกมากด้วย สนุกกว่าที่คฤหาสน์มารแดงเยอะเลย ถึงที่นี่
มันจะเล็กกว่าคฤหาสน์ก็เถอะ แต่ของน่าเล่นน่าสนุกมีมากกว่าที่คฤหาสน์มารแดง
แถมมันยังสนุกกว่าดันมาคุด้วย ฟรานด์ชอบที่นี่ล่ะ!!!”
เล็กกว่าคฤหาสน์มารแดง? ล้อกันเล่นแล้ว! ที่นี่มีนถนนคนเดินเลยนะ คฤหาสน์
นั่นมันใหญ่ปานนั้นเลย? ดูเหมือนว่าคุณหัวหน้าเมดจะเทพจริงๆนั้นแหละ
สามารถใช้พลังของตัวเอง จัดการทั้งคฤหาสน์ได้เนี่ย……
ในใจตบมุขไป แต่รอยยิ้มบนใบหน้าวู่หยานก็ยังไม่หาย เขาลูบผมสีทองอ่อนของฟ
รานด์แล้วพูดติดๆขัดๆว่า “อะฮ่าฮ่า..ถะ..ถ้าชอบ…ก็ดีแล้ว…..”
ฟรานด์ยิ้มพยักหน้า แล้วหันไปจัดการอมยิ้มต่อ นี่ทำให้วู่หยานถอนหายใจให้กับ
ความจริงที่ว่า อมยิ้มเป็นไอเท็มที่ไว้รับมือเด็กได้ดีที่สุด…….
ถ้ารู้เร็วกว่านี้ล่ะก็ ก่อนที่ฟรานด์จะถูกอัญเชิญเขาจะได้ไปเตรียมอมยิ้มหลายสิบ
อันไว้ บางทีตัวเขาตอนนั้นอาจจะไม่ต้องมีสภาพอนาถขนาดนั้นก็ได้…….
ขณะที่บ่นในใจด้วยความเสีย วู่หยานก็ลืมนึกไปว่า ฟรานด์จังถูกอัญเชิญมาด้วย
ความบังเอิญ ความตั้งใจเดิมของเขาคือการอัญเชิญคุณเมดสุดเทพมาทำความ
สะอาดบ้านก่อนภรรเมียกลับบ้าน……
อีกอย่างคิดเหรอว่าซาคุยะจะยอมให้วู่หยานกอดเอาเปรียบได้? มีแต่คุณหนูเล็กที่
ใสซื่อนี่แหละที่จะยอมให้เขากอด……
บางทีเขาคงจะโดนซาคุยะปามีดใส่จนตายแทนมากกว่า………
ฟรานด์จังไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ตกลงมายังรังหมาป่า เธอเลียอมยิ้มไม่หยุด
ขณะที่หันหัวมองไปรอบด้าไม่หยุด ในแววตาเธอเต็มไปด้วยความสุข
ด้วยอายุที่มีมากถึง495ปี มันมากกว่าคนที่เธอเรียกว่าพี่ชายกว่า30เท่า แต่จิตใจ
เธอยังเป็นของเด็ก5ขวบที่ขาดสามัญสำนึก
เพราะอย่างน้อยๆเด็ก5ขวบทั่วไปก็รู้จักเดินเอง ซื้อขนมเอง ไปเล่นเกมเอง มี
เพื่อนเล่น แต่ในหัวฟรานด์นอกจาก พี่สาวของตนเรมิเลีย เพื่อนของพี่สาวแพทชูว์
ลี่ หัวหน้าเมดซาคุยะ ยามเฝ้าประตูบ้านเหม่ยหลิง และยัยมาริสะที่ชอบแอบเข้า
คฤหาสน์มารแดงบ่อยๆ ที่เหลือก็มีแค่ความจำในห้องใต้ดินเท่านั้น เรียกได้ว่าใน
หัวเธอว่างเปล่าอย่างน่าสงสาร……..
พอถูกวู่หยานอัญเชิญออกมา ได้รับความทรงจำจากระบบ รู้ว่าตัวเองได้ออกมา
จากคฤหาสน์มารแดง กระทั่งออกมาจากโลกเดิม นี่ทำให้ฟรานด์มีความสุขมาก
ได้เดินเล่นในเมืองแห่งการศึกษากับวู่หยาน ได้เห็นผู้คนมากมาย ตึกรามบ้านช่อง
แปลกตา สิ่งของใหม่ๆที่ไม่เคยเห็น และได้กินของอร่อย ทั้งหมดที่เธอเจอวันนี้มัน
มากกว่าสิ่งที่เธอรู้จักในหัวมากกว่าหลายเท่า!
กับฟรานด์แล้ว การเดินเล่นกับวู่หยานเพียงไม่กี่ชั่วโมงนี้ มันได้เติมเต็มตัวเธอ
มากกว่าวันเวลาที่ใช้ชีวิตมา495ปีเสียอีก!
ด้วยเหตุนี้ ฟรานด์จึงได้กวาดสายตามองทุกสิ่งอย่าง สมองจดจำอย่างบ้าคลั่ง
เท่าที่เธอจะทำได้ นับตั้งแต่ฟรานด์ยอมใส่ ‘วงแหวนปิดผนึก’รอยยิ้มบนหน้าเธอก็
ไม่เคยจางหายไปเลย…….
วันนี้กับฟรานด์แล้วนับว่าเป็นวันสำคัญเป็นวันที่พิเศษมาก เธอได้รู้จักอมยิ้ม รู้จัก
ขนมสายไหม ได้รู้จักของใหม่ๆเต็มไปหมด และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือวันนี้เธอได้
รู้จักวู่หยานที่เป็นคนเปิดโลกใหม่พาตัวเธอมารู้จักสิ่งของทั้งหมดนี้……..
ฟรานด์เงยหน้าขึ้นแอบมองใบหน้าวู่หยาน นัยน์ตาสีแดงจ้องหน้าเขาตาไม่
กระพริบ เธอต้องการที่จะแกะสลักใบหน้าของเขาลงไปในส่วนที่ลึกที่สุดในใจ……
คนที่เธอมีความสัมพันธ์ด้วยรวมพี่สาวและคนอื่นในคฤหาสน์มารแดงแล้วก็มีแค่5-
6คน กับสิ่งที่วู่หยานทำให้เธอในวันนี้มันก็เพียงพอ มากพอที่จะทำให้เธอจดจำตัว
เขาไว้ในใจไปตลอดแล้ว……
จู่ๆฟรานด์ก็ฉุกคิดได้ว่า ถ้าก่อนหน้านี้ตนเองทำพี่ชาย ‘พัง’ ไปจริงๆล่ะก็ เธอจะ
ได้มาสนุกแบบนี้ไหม? เธอสามารถได้รับความทรงจำแบบนี้ไหม?
คำตอบแน่นอนว่าไม่!
คิดถึงตรงนี้ฟรานด์ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที มือเล็กๆของเธอจับเสื้อวู่หยานแน่น แล้ว
กดหน้าตัวเองเข้าอกเขา…..
นี่เป็นครั้งแรกที่ฟรานด์รู้สึกผิดบาปนับตั้งแต่ใช้ชีวิตมา495ปี!
ถ้าวู่หยานรู้เข้าล่ะก็เขาคงจะมีความสุขมากแน่ๆ
ในอดีต เธอได้ฆ่าผู้คนและที่ไม่ใช่คนไปมากมายเพียงเพราะความอยากเล่น รวม
ไปถึงพลังที่มากเกินไปและจิตใจที่ไม่มั่นคง แล้วในตอนนี้ฟรานด์ก็เริ่มหวนคิดถึง
การกระทำของตัวเองอย่างจริงจังแล้ว!
นี่มันจะสื่อถึงอะไร?
มันสื่อว่าจิตใจของฟรานด์เริ่มกลับเข้ารูปเข้ารอยแล้วไงล่ะ!
จิตใจเด็กๆที่หยุดเติบโตมาอย่างช้านาน ได้เริ่มพัฒนาขึ้นแล้ว!
แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ต้นเหตุที่ทำให้จิตใจฟรานด์บิดเบี้ยวมันมาจากพลังที่มาก
เกินวัย ทำให้ใจเธอไม่มั่นคง และตอนนี้ตัวต้นเหตุก็ได้ถูกผนึกไปแล้ว การที่ฟ
รานด์เริ่มกลับมาเป็นคนปกติจึงไม่ใช่เรื่องแปลก
ปัญหาก็คือตอนที่ผนึกถูกคลาย เธอจะยังคงความ ‘ปกติ’ แบบนี้ได้อยู่รึเปล่า……..
สัมผัสได้ว่าเสื้อตัวเองถูกบีบ วู่หยานก็ก้มมองด้วยความสงสัย เห็นฟรานด์ซุกหน้า
กับอกตัวเอง เขาก็เอียงคออย่างงุนงง “เป็นอะไรรึเปล่า?”
ฟรานด์ส่ายหน้าโดยที่ยังไม่ดึงหัวออกมา เธอก็ถามเสียงนุ่มว่า “พี่ชาย ในอนาคต
พี่ชายยังจะพาฟรานด์มาเล่นอีกมั้ย?”
ได้ยินถึงวู่หยานจะรู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็พยักหน้า ตราบใดที่มันไม่ใช่เล่นดันมาคุ
นรกแตกนั่น เขาก็สามารถเล่นกับเธอได้เสมอ
ถึงแม้มันจะแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่วู่หยานก็ต้องยอมรับว่า เขาชอบโลลิน้อยที่ทั้งน่ารัก
และใสซื่อคนนี้ที่ไม่รู้จักอะไรสักอย่างไปแล้ว…….
วู่หยานเพิ่มแรงแขนกอดตัวเธอแน่นขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า
“พี่ชายจะอยู่ข้างๆฟรานด์จะเล่นกับฟรานด์ไปตลอดเอง!”
“สัญญานะ….”
“อื้ม! สัญญาเลย…..”