ตอนที่ 372

Black Tech Internet Cafe System

“อย่าห้ามข้า! กลุ่มไทชินั่นมีพลังมากเลยหรือ? ข้าสามารถจัดการกับพวกเขาได้แม้จะเขามาพร้อมกันสิบคนก็ตาม!” ฟางฉีผู้พ่ายแพ้อย่างหมดสติจากห้องฝึกฝนตะโกนอย่างดุเดือด

 

“เจ้าสามารถจัดการกับสาวกของเขาได้? แต่พวกเขามีสาวกชั้นยอดร้อยถึงพันคน!” พวกเขาพูดให้กระตุ้นให้ฟางฉีตื่นขึ้นและให้เหตุผลว่าทำไมพวกเขาต้องห้ามปราม

 

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่สามารถจัดการกับพวกเขาได้!?”

 

“เสี่ยวหยูมานี่! มาหยุดเจ้านายของเจ้า!”

 

กลุ่มคนล้อมรอบฟางฉีเพื่อปิดกั้นเส้นทางทั้งหมด

 

“เจ้าบอกเราได้มั้ยว่าทำไมเจ้าต้องไปทำลายกลุ่มนักบวชไทชิ!?” นาหลันฮงวูเอ่ยถามด้วยเสียงเคร่งขรึม “เจ้าหนูการทำสงครามมันไม่ใช่เกม หากเจ้าไม่ระวังคนอื่นอาจต้องตาย สำรวจความพร้อมของตัวเองก่อน ข้าเป็นชายชราที่มีอายุมายาวนานแล้วข้าไม่รังเกียจและพร้อมจะร่วมภารกิจอันป่าเถื่อนของเจ้า แล้วคนอื่นๆ ละเจ้าจะพาพวกเขาไปเสี่ยงชีวิตด้วยหรือ!?”

 

คนอื่นๆ มองฟางฉีด้วยสายตากังวลใจ

 

“ถูกต้อง!” ซูเทียนจิเสริม “ลองบอกปัญหาที่เจ้ากำลังเผชิญให้พวกเราฟังหน่อย เผื่อเราจะช่วยเจ้าได้มิฉะนั้นเราก็คงจะต้องเป็นกังวลต่อไปหลังจากที่เจ้าไปยุ่งเกี่ยวกับกลุ่มไทชิ”

 

แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะสูงแต่หากเทียบกับกลุ่มใหญ่อย่างไทชิแล้วความแข็งแกร่งของฟางฉีก็ยังคงเทียบไม่ได้ เนื่องจากพลังในการฝึกฝนของเขายังไม่ได้สูงขนาดนั้น นอกจากนี้เขาเองก็ยังยืนยันที่จะไปยังกลุ่มไทชิที่ๆ เต็มไปด้วยกับดัก

 

“การทำลายกลุ่มใหญ่แบบนั้นถือเป็นพื้นที่เสี่ยง หากเจ้ายอมจำนนต่อข้าและเคารพข้า ข้าจะ ..” เมฆสีดำที่ลอยอยู่เอ่ยไม่ทันจบ

 

ตู้ม!

 

“อ่า! เจ้าเด็กนี่เจ้าจะต้องตายอย่างหน้าสงสารเจ้าทุบตีข้าผู้ยิ่งใหญ่”

 

เสียงกรีดร้องถูกเตะขึ้นกลับไปชั้นบนอีกครั้ง

 

ฟางฉีหันหน้ามาอีกครั้งเพื่ออธิบาย แต่แล้วหยกสื่อสารของซูเทียนจิก็สั่นขึ้น รวมไปถึงผู้ฝึกฝนอย่างจีวูที่กำลังเล่นเกมก็สั่นเช่นกัน

 

พวกเขาได้รับเวลาเดียวกันและรูปแบบข้อความเหมือนกัน (กลุ่มของเราได้รวบรวมกองกำลังทหารเพื่อส่งไปยังเขตสามของตาจิน)

 

“เกิดอะไรขึ้น!?” พวกเขาชะงัก

 

กลุ่มกองกำลังสำคัญกำลังไปทำอะไรที่ชายแดนของตาจิน พวกเขาสงสัย

 

นอกป้อมในภาคเหนือก่อนถึงเขตของประเทศตาจินมีเรือจิตวิญญาณและผู้ฝึกฝนหลายคนกับกำลังรวมตัวกันอยู่

 

ทหารยามหลายคนแสดงสีหน้าที่ดุดันเพื่อเป็นการเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

 

“อะไรหอบพวกเจ้ามาที่ป้อมของตาจิน!?” นายพลถามเสียงดัง

 

นักบวชเต๋าเสื้อคลุมสีขาวมีตราสัญลักษณ์รูปคำทำนายบนหน้าอกตะโกนกลับมา “บอกให้จักรพรรดิของพวกเจ้ามอบร้านค้นกำเนิดอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ให้รา เราจะทำลายมันให้สิ้นซาก!”

 

“อะไร!?”

 

“ยโส!”

 

“มาตั้งไกล!” นายพลสบถใส่ศัตรู 

 

จีวูผู้ได้รับรายงานด่วนจากทหารรู้สึกโกรธเลือดขึ้นหน้า “ช่างน่าเวทนา! พวกมันกำลังจับตามองเรา!”

 

ฟางฉีหยักไหล่แล้วพูดว่า “พวกท่านเห็นหรือยังไร้ประโยชน์ที่พวกท่านจะหยุดข้า!”

 

“พวกเขาคือกลุ่มใหญ่ที่อยู่ใกล้กับประเทศเราไม่ใช่หรอ?” เฟงหัวถาม “แล้วมันมีที่มายังไง?”

 

ซูเทียนจิพูดเย้ยหยันว่า “หากไม่มีผู้บงการอยู่เบื้องหลังพวกเขาเหล่านี้จะรวมตัวกันได้อย่างไร!”

 

“อย่างไร .. เอ๊ะ” จีวูมองไปที่ฟางฉีด้วยความงงงวย “ทำไมพวกเขาต้องตามล่าเจ้าด้วยละเจ้าของ?”

 

“ข้าจะไปรู้ได้ยังไง” ฟางฉีหยักไหล่ “ก่อนหน้านี้ข้าอยู่ที่ดินแดนทะเลดวงดาว”

 

“เป็นเพราะเรื่องหม้อปีศาจหรือเปล่า?”

 

“ไม่ต้องกังวล” ซูเทียนจิพูดเสียงดัง “ส่งเจ้าเด็กนี่ให้พวกเขาหรอ? ไม่ล่ะ!”

 

“อนุญาตหรอ?” นาหลันฮงวูพูดด้วยรอยยิ้มมุมปาก “ใครก็ตามที่คิดจะทำเช่นนั้นมันต้องผ่านข้าไปก่อน!”

 

“หืม?” ซงฉิงเฟิงกล่าวว่า “นี่ใช่ปัญหาเดียวกับที่พูดถึงกันสองสามวันก่อนหรือเปล่า!?”

 

“เป็นเพื่อน ..” นาหลันหมิงสือรู้สึกว่าหลายๆ อย่างเริ่มเชื่อต่อกันจากสิ่งที่ได้เห็น ถ้าเชื่อมโยงทุกอย่างเข้าด้วยกัน สมาชิกสมาคมที่หายไป กลุ่มต่างๆ และกลุ่มไทชิ ..

 

“ข่าวร้าย!” เยเสี่ยวเย้ที่เดินเข้ามาในร้านเอ่ยอย่างใจจดจ่อว่า “ข้าได้รับข่าวเกี่ยวกับพวกเขาทั้งศิษย์พี่ใบลังรวมไปถึงผู้ฝึกฝนส่วนหนึ่งตอนนี้พวกเขาและสมาชิกสมาคมของเจ้าทุกคนถูกขังอยู่ในดินแดนลึกลับของกลุ่มไทชิและ ..”

 

“และอะไร!?” พวกเขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย ข่าวนี้เป็นเรื่องจริงหรือ? ตอนนี้ฝ่ายต่างๆ ต่างประจำการที่ประตูในแต่ละเขต

 

“และพวกเขาถูกทรมานด้วยคาถาสายฟ้า พวกเขาต้องยอมรับว่าร่างกายของพวกเขาที่อาการเสพติดอินเตอร์เน็ตที่นี่ มิฉะนั้น ..”

 

“อะไร!?”

 

“อาจารย์และผู้อาวุโสของแต่ละกลุ่มรู้เรื่องนี้หรือไม่!?”

 

“พวกเขาสปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้กับเหล่าสาวกได้อย่างไร!”

 

“เจ้าได้ข่าวมาจากไหน” เยซงเต๋าถาม “ทำไมข้าไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย”

 

เยเสี่ยวเย้พูดเสียงเศร้าว่า “มันต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อสืบข้อมูลจากศิษย์พี่ใบและคนอื่นๆ เราต้องรีบไปช่วยพวกเขา ข้ากลัวว่าจะมีบางคนหลุดข่าวให้กลุ่มไทชิได้รู้ ..”

 

จีวูกล่าวด้วยสีหน้ามืดมน “พวกเขาจะไม่ทำอะไรกับเหล่าอาจารย์และผู้อาวุโสหรอก แต่ก็ต้องรีบไปช่วยหากมีข่าวรั่วไหลออกไปพวกเขาอาจเป็นอันตรายต่อคนของเราได้!”

 

ฟางฉีหยักไหล่ “ตอนนี้พวกท่านยังจะหยุดข้าอีกหรือไม่!?”

 

“พวกเขาอยู่ไกลเกินไป” นาหลันฮงวูตอบ “ข้าจะไปกับเจ้า!”

 

“ข้าด้วย!” ซูเทียนจิเอ่ย

 

“ข้าด้วย!”

 

“รวมข้าด้วย!”

 

“ไปยังกลุ่มไทชิเพื่อจัดการ!”

 

“จัดการ!? พวกเขาส่งทหารมายังดินแดนของเรา พวกเราต้องไปช่วยกันทำลายพวกเขาให้จมราบไปเลย!”

 

คนอื่นต่างยกมือและตะโกนตกลง

 

“เอาล่ะ!” นาหลันหมิงสือกล่าว “ถ้าเราไปกันมันจะเข้ากับแผนการของพวกเขา เราต้องออกจากที่นี่โดยไม่มีประกาศใดๆ จะได้เป็นการถ่วงเวลาให้พวกเขาเข้าสู่ดินแดนของเรา”

 

“ข้ามีความเห็นว่าให้เจ้าของร้านและผู้อาวุโสของครอบครัวข้าไปช่วยพวกเขา ขณะที่พวกเราที่เหลืออยู่ที่นี่เพื่อปกป้องประเทศจากกองกำลังใหญ่”

 

“ข้าไปด้วย” ซูเทียนจิไม่พอใจกับแนวคิดนี้

 

“ตกลง! ตกลง! ท่านแค่พยายามจะหยุดข้า แต่ไงละสุดท้ายก็ทนไม่ได้ที่จะทิ้งใครไว้ข้างหลังงั้นไปกันเถอะ!” ฟางฉีโบกมือ “จะมาโทษข้าทีหลังว่าไม่พาไปไม่ได้นะ!”

 

“ข้าคือคนที่จะพาเจ้าไป!” ซูเทียนจิจ้องหน้าเขา

 

“ตกลง!” ฟางฉีเอ่ยเรียบง่าย “แต่ข้าขอพูดให้ชัดเจนก่อนว่า ข้าจะไม่รับผิดชอบต่อความปลอดภัยของท่าย หากมีอะไรข้าจะวิ่งทันที!”

 

ซูเทียนจิทำหน้าแค้นเคืองเมื่อได้ยินคำประกาศของเขา “เออ! ข้าก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าหรอก แค่อย่ามาเป็นภาระก็พอ!”

 

“นี่คือคำตัดสิน!” ฟางฉีกล่าวว่า “พวกเราสามคนจะไปยังกลุ่มไทชิ!”