ตอนที่ 346 ได้กำไรสองต่อ
เมื่อออกมาจากหมู่บ้าน หูชิงชิงก็หันหลังมาจ้องหยางโปเขม็ง ” คืนเงินห้าหมื่นหยวนที่เหลือให้ฉันมา ! “
หยางโปมองหูชิงชิง หันหลังแล้วก็เดินไปทางถนนเล็กที่รถจอดอยู่
” เฮ้ย รีบคืนเงินฉันมา ! ” หูชิงชิงร้องตะโกน
หยางโปนั่งบนรถ หูชิงชิงก็เปิดประตูรถ เอ่ยเสียงเย็น ” คืนเงินฉันมา ! “
หยางโปเหลือบมองหูชิงชิง ” เธอตามฉันมา ! “
หูชิงชิงชะงักเล็กน้อย หยางโปปิดประตูรถ ล็อครถแล้วก็สตาร์ทเครื่อง
หูชิงชิงโกรธจนกระทืบเท้า เธอยืนตะโกนอยู่ข้างนอก ” นายรอฉันด้วย ! “
หยางโปขับรถออกไป รออยู่พักหนึ่งก็ไม่เห็นหูชิงชิงออกมา เขาลงรถเดินกลับไปก็มองเห็นหูชิงชิงนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ รถเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ ด้วยความช่วยเหลือของพนักงานต้อนรับลูกค้า ลงแรงอยู่พักหนึ่งนี้ก็เหงื่อเต็มใบหน้าแล้ว
โชคดีที่ทักษะการขับรถของหูชิงชิงยังไม่เลว รออยู่ห้าหกนาที ในที่สุดก็เธอเคลื่อนรถออกมาจากหมู่บ้านได้
หยางโปถึงค่อยสตาร์ทรถเดินหน้าไป
จนถึงด้านนอกของพานเจียหยวน หยางโปหาลานจอดรถแล้วก็จอดรถ เขาอุ้มกล่องเดินเข้าไปด้านใน
ไม่นานหยางโปก็หยุดอยู่ที่หน้าร้านขายของโบราณร้านหนึ่ง เขาชะงักเล็กน้อย เหลือบมองไปทางหูชิงชิงแล้วก็เดินเข้าไปในร้าน
ร้านขายของโบราณร้านนี้มีขนาดไม่ใหญ่ ภายในตกแต่งอย่างดั้งเดิม สิ่งของที่จัดวางภายในร้านกลับไม่มาก หยางโปอุ้มกล่องเดินเข้าไป มองเห็นเถ้าแก่นั่งไขว่ห้าง กำลังจิบชาที่โต๊ะตรงหน้า
เมื่อมองเห็นหยางโปเดินเข้ามา เถ้าแก่ก็รีบลุกขึ้นยืน ” สวัสดีครับ คุณต้องการอะไรครับ ? “
หยางโปยิ้มแล้วก็วางกล่องใหญ่ลงบนโต๊ะ แล้วค่อยเอ่ยทักทายอีกฝ่าย ” สวัสดีครับเถ้าแก่ ! “
กล่าวจบ หยางโปก็ดันกล่องไป ” คุณดูของชิ้นนี้หน่อยว่าเป็นยังไง ? “
หยางโปนั่งลง หูชิงชิงจ้องหยางโปหลายรอบ จำต้องนั่งตามลงไป
เถ้าแก่ท่าทางอายุสักห้าสิบปี เส้นผมบนศีรษะเบาบาง เขาใช้ผมไม่กี่เส้นปิดตรงนั้นเอาไว้อย่างขอไปที คิดจะปกปิดขึ้นมา ตอนที่เขามองเห็นหยางโปมองมา เขาก็ประกายตาเจิดจ้า เมื่อเขามองเห็นหยางโปดันกล่องมา ทันใดนั้นเขาก็ดวงตาเปล่งประกาย ตื่นเต้นขึ้นมา
เถ้าแก่เปิดกล่อง จ้องมองแล้วเขาถึงค่อยหยิบจานใบใหญ่ออกมาอย่างระมัดระวัง วางลงบนโต๊ะ สังเกตอย่างละเอียด
หยางโปนั่งอยู่ด้านข้างอย่างอดทน ไม่มีน้ำชาเสิร์ฟเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เพียงแต่มองเถ้าแก่ถือๆ วางๆ จานใหญ่ซ้ำไปซ้ำมา
รออยู่เนิ่นนาน หูชิงชิงแค่นเสียงอย่างทนไม่ไหวเล็กน้อย เถ้าแก่ถึงค่อยได้สติ เขามองพวกของหยางโปสองคน ” โอ้ ขออภัย ฉันดูจนใจลอยไปหน่อย เลยลืมเสิร์ฟชาไปซะได้ เสี่ยวหลี่ รีบเสิร์ฟชาชั้นดี ! “
เถ้าแก่ตะโกนเสียงดัง ก็มีเสียงตอบรับแว่วดังมาจากภายในร้านทันที ไม่นานเซียงหมิงสองจอกก็ถูกส่งมา
หยางโปเอ่ยขอบคุณ รับจอกชามาจากมือของลูกศิษย์ในร้าน ก็นึกถึงชีวิตการเป็นลูกศิษย์ในร้านตอนแรกของตนเอง ก็อดยิ้มไม่ได้ เขามองเถ้าแก่ ” เถ้าแก่แซ่อะไร ? “
” ไม่ต้องเกรงใจ ฉันแซ่หลี่น่ะ “
” เถ้าแก่หลี่ ดูแล้วเป็นยังไง ? ” หยางโปเอ่ยถาม
เถ้าแก่หลี่ครุ่นคิดเล็กน้อย ” นี่คือผลงานของผู้เฒ่าเติ้งปี้ซานสินะ ! “
” ผู้เฒ่า ? อย่าบอกนะว่าไม่ใช่ผู้หญิง ? ” หูชิงชิงประหลาดใจเล็กน้อย จู่ๆ ก็เปิดปากถาม
หยางโปสบตากับเถ้าแก่หลี่ ต่างส่ายหน้าหัวเราะ
หยางโปเอ่ยปากอธิบาย ” เติ้งปี้ซานเป็นผู้เฒ่า ไม่ใช่ผู้หญิง เขาชำนาญพิชน้ำ แล้วก็ชื่นชอบในการนำทักษะวาดภาพแบบญี่ปุ่นมาชนกับภาพวาดดั้งเดิมแบบจีน ผลงานชิ้นนี้ก็เป็นงานที่แสดงออกแบบนี้ ! “
” ผู้เฒ่าเติ้งปี้ซานเชี่ยวชาญศิลป์เครื่องเคลือบมากจริงๆ ” เถ้าแก่หลี่ถอนหายใจ จากนั้นก็ตอบกลับมา เขามองไปทางหยางโป ” น้องชายอยากจะขายเครื่องลายครามชิ้นนี้เหรอ ? “
หยางโปพยักหน้า ” พ่อของผมติดคุก ร่างกายก็ไม่ดี ช่วงนี้จะต้องออกมารักษาตัว ดังนั้นผมเลยร้อนเงินสักก้อน “
หูชิงชิงมองหยางโปอย่างดูแคลน เธอไม่เชื่อคำพูดนี้ของหยางโป วันนั้นเธอเห็นพ่อของหยางโปกับตาตนเอง เขายิ่งใหญ่มากถึงขนาดต่อมายังทำให้พ่อลูกตระกูลเซวียลำบากอย่างหนัก หยางโปโกหกคล่องแคล่วจริงๆ
เถ้าแก่หลี่ร้อง ” โอ้ ” คำหนึ่ง ” สองแสนหยวน ! “
หยางโปส่ายหน้าน้อยๆ ในใจกลับหัวเราะ ถ้าหากไม่ใช่ว่าช่วงนี้ฝีมือการแกะสลักดีขึ้น แม้แต่ระดับในการประเมินงานศิลป์ก็เพิ่มขึ้นไม่น้อย ขนาดเขาก็ไม่แน่ว่าจะมองความผิดปกติของภาพวาดบนเครื่องลายครามนี้ออก เถ้าแก่หลี่คนนี้ย่อมดูไม่ออกแน่ !
” หกแสนหยวน ไม่ต่อราคา ! ” หยางโปเอ่ย
” นี่เป็นไปไม่ได้ ! ” เถ้าแก่หลี่ร้อนใจเล็กน้อย ” ราคานี้แพงเกินไป ไม่มีร้านของโบราณที่ไหนยอมตกลงหรอก “
หยางโปมองไปที่กล่องแวบหนึ่ง เขาก็ถือจานใหญ่ขึ้นมาวางเข้าไปในกล่อง ” พานเจียหยวนใหญ่มาก ร้านก็ไม่ต่ำกว่าร้อย เดินให้มากหน่อย ก็จะมีสักร้านที่พอใจกับราคาของผม “
เถ้าแก่หลี่ยกมือขวาขึ้น คิดจะเอ่ยปาก แต่ในที่สุดก็ยังพูดออกมาไม่ได้ รอจนหยางโปเดินไปหลายก้าว ตอนที่กำลังจะเอ่ยปาก จู่ๆ เขาก็ตะโกนเสียงดัง ” ห้าแสนห้าหมื่น ! ห้าแสนห้าหมื่นหยวนได้ไหม ? “
หยางโปหันหลังมา ” หกแสนหยวน ! “
เถ้าแก่หลี่จ้องหยางโป มองอยู่พักหนึ่งแล้วส่ายหน้าถอนหายใจ ” น้องชายไม่เหมือนมือใหม่เลย ! “
” ขายของมาก็นาน อย่างน้อยก็ได้เรียนรู้มาบ้าง ถ้ายังมีหนึ่งเส้นทาง ก็ต้องมีหมื่นเส้นทางเหมือนกัน ! ” หยางโปหัวเราะ
หูชิงชิงตะลึงงัน เธอได้ยินกับหูว่าก่อนหน้านี้หยางโปบอกว่าจานใหญ่ใบนี้คือผลงานลูกศิษย์ของเติ้งปี้ซาน เวลานี้กลับถูกหยางโปขายไปแพงถึงหกแสนหยวน ก็เป็นราคาที่เธอตะโกนออกมาที่บ้านของซินหนิง !
ไม่นานการซื้อขายก็ลุล่วง เถ้าแก่หลี่ก็ไปส่งพวกหยางโปสองคนเดินออกไป
เดินไประยะหนึ่ง หูชิงชิงก็หันหลังมาขวางหยางโปเอาไว้ ” คนเจอมีส่วนแบ่ง นายให้ฉันห้าแสนหยวน เรื่องวันนี้ก็นับว่าแล้วกันไป ! “
หยางโปส่ายหน้า ” เธอจะได้แค่ห้าหมื่นหยวน ! “
” จานใบนั้นไม่ควรคืนให้ฉันรึไง ? ” หูชิงชิงกล่าว
หยางโปถึงค่อยนึกได้ ” ก็ใช่ จานใบนั้นควรนับเป็นของเธอ ราคาตลาดของจานนับว่าสูงสักหน่อย หนึ่งแสนหยวน ฉันจะให้เธอหนึ่งแสนหยวน พวกเราก็นับว่าวินวินกันไป “
กล่าวจบ หยางโปก็โอนเงินให้หูชิงชิงหนึ่งแสนหยวนจริงๆ
หูชิงชิงโมโห ” หยางโป ไอ้เฮงซวย ! “
หูชิงชิงกระทืบเท้า กำลังจะด่าทอ จู่ๆ ก็มองเห็นหยางโปหยิบกระดาษยาวใบหนึ่งออกมา ” นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของคุณป้าคง วันนี้พวกเราคุยกันสนุกมาก ฉันคิดว่าฉันจะโทรไปถามอะไรสักหน่อย กะว่าจะคุยกันตามสบายๆสักหน่อย… “
หยางโปยังพูดไม่ทันจบ หูชิงชิงก็ชะงักนิ่งไป เธอจ้องหยางโปเขม็ง ฟันเงาก็กัดริมฝีปากล่าง แค่นเสียงเย็นแล้วก็หันหลังจากไป !
หยางโปหันไปมองหูชิงชิง ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาเดินไปที่ร้านของหลิ่วมีดเดียว เขาอยากทำความเข้าใจเรื่องการแข่งขันแกะสลักครั้งใหญ่ว่าคืออะไรกันแน่ ?
เมื่อมาถึงในร้านก็มองเห็นหูชิงชิงมาก่อนก้าวหนึ่งแล้ว เธอกำลังนั่งแกะสลักอยู่ด้านหนึ่ง ละครตรงหน้าของหลิ่วมีดเดียวเปลี่ยนไปอีกเรื่องหนึ่งแล้ว เขามองเห็นผู้หญิงแต่งหน้าหนาเตอะร้องไห้คร่ำครวญปรากฏอยู่บนจอคอมพิวเตอร์ น้ำตาอาบแก้ม หยางโปอดที่จะอยากหยอกล้อไม่ได้ ทำไมถึงยังเป็นละครของฉยงเหยาล่ะ !