ตอนที่ 348 บาดเจ็บ
หยางโปเดิมยังคิดว่าซ่งห้าวซวนแค่บังเอิญมา แต่ชุยอี้ผิงก็รีบมาเร็วมากเหมือนกัน นี่จึงทำให้หยางโปรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา
ชุยอี้ผิงก็เอ่ยเข้าประเด็นโดยไม่ได้เอ่ยทักทาย ” เดือนหน้าเป็นงานเลี้ยงวันเกิดครบแปดสิบปีของคุณปู่ ถึงเวลานายว่างก็ไปด้วยกันเถอะนะ ! “
หยางโปชะงักเล็กน้อย ทันใดนั้นก็นึกถึงเป้าหมายที่ซ่งห้าวซวนรีบมาเมื่อครู่นี้ได้ ถึงแม้เป้าหมายของหลี่หมิ่นเมื่อสองวันก่อนจะชัดเจนมากก็ตาม พวกเขากำลังจะขัดขวางหยางโปในการไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของนายผู้เฒ่าตระกูลชุย !
หยางโปถึงแม้จะอยากขัดความปรารถนาของพวกเขา แต่เขาก็ยังลังเลขึ้นมา ” ฉันขอคิดดูก่อนนะ “
ชุยอี้ผิงรู้สึกจนปัญญา เขามองออกว่าการจัดการกับเรื่องนี้ของหยางโปว่าเขาลังเลไม่แน่ใจมาตลอด นี่ไม่เหมือนท่าทีปกติของเขาเลย ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่พูดโน้มน้าวอย่างเต็มที่ ” เรื่องแบบนี้ยังจะลังเลอะไรอีก แล้วก็ไม่ได้ให้นายไปนับญาติตอนนี้ซะหน่อย แค่ไปแสดงน้ำใจเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง คนแก่อายุเยอะขนาดนี้แล้ว ให้เขามีความสุขสำราญใจบ้างเถอะนะ ! “
หยางโปส่ายหน้า ” เป็นเกียรติของฉันจริงๆ สำหรับคนนอกแล้ว การนับญาติไม่นับญาติแตกต่างอะไรกัน ? “
ชุยอี้ผิงหัวเราะ ” งั้นนายก็ยอมรับไปเลยไม่ดีเหรอ นายดูฉันวิ่งไปกลับมากขนาดนี้ อย่าบอกนะว่านายอยากให้ฉันวิ่งไปแบบนี้ตลอดชีวิต ? “
หยางโปมองชุยอี้ผิง ส่ายหน้าแล้วกล่าว ” ให้ฉันคิดดูหน่อย “
ชุยอี้ผิงก็ไม่ได้เร่งเร้าอะไร เขาลุกขึ้นไปหยิบเครื่องดื่ม นั่งลงจิบชาอยู่บนโซฟา เขาเข้าใจดีว่าเรื่องนี้สำหรับ
หยางโปแล้วมันซับซ้อนอยู่บ้างจริงๆ แต่เรื่องเมื่อปีนั้นเขาก็พูดมากไปไม่ได้จริงๆ
เขาจ้องมองหยางโป มองอยู่พักหนึ่ง “ยังไงก็สายเลือดเดียวกัน นับตั้งแต่หลังจากนายปรากฏตัวที่จิ่งเฉิง คุณปู่ก็รบเร้าอยากเจอนายมาตลอด คุณอารองคิดว่ายังไม่ถึงเวลา เขาก็ช่วยผัดให้นายไปก่อน ถ้าหากนายยังไม่ไปพบเขาอีก คุณปู่เกรงว่าจะถือไม้เท้ามาหานายด้วยตัวเองแน่ ! “
ได้ยินแบบนั้นหยางโปก็เงยหน้าไปมองชุยอี้ผิง ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ส่ายหน้าเอ่ย ” ช่างเถอะ ฉันไม่ไปแล้วกัน “
ชุยอี้ผิงตกตะลึง ” เจ้าโง่นี่ ! เสี่ยวโป นายต้องรู้ไว้นะว่าขอแค่วันนั้นนายปรากฏตัว กระทั่งนายไม่พูดอะไร ต่อไปก็จะมีกำลังสนับสนุนทางการเงินนายอีกเท่าไหร่ ? อย่างน้อยมันก็ช่วยให้นายดิ้นรนน้อยลงไปสิบปี ! “
หยางโปส่ายหน้า ” ช่างเถอะ ฉันเป็นแบบนี้มาหลายปีขนาดนี้แล้ว มันก็ไม่จำเป็นแล้ว “
ชุยอี้ผิงร้อนใจเล็กน้อย ” อย่าทำแบบนี้นะ นายควรรู้ว่าข้างนอกมีคนอิจฉานายมากแค่ไหน คนไม่รู้เท่าไหร่ที่ผูกมิตรไต่เต้าก็ยังไม่สมปรารถนาแบบนายได้เลย ยิ่งตอนนี้นายจะทำให้คนจำนวนเท่าไหร่ที่หลั่งน้ำตาอย่างปวดใจบ้าง ! “
หยางโปจ้องมองไป ” ใครอยากได้ก็ผลักดันไป คนแซ่ซ่งนั่นก็ไม่ได้อยากไปมาตลอดเหรอ ? ให้เขาไปก็พอแล้ว ! “
ชุยอี้ผิงชะงัก มองสำรวจหยางโปขึ้นลงอยู่พักหนึ่ง มองเห็นเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรถึงค่อยพยักหน้า ” เขามาหานายเหรอ ? “
หยางโปหยิบเครื่องดื่มขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง ไม่ได้พูดจา
” เรื่องนี้ให้ฉันจัดการเอง นายอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม แล้วไม่ต้องพูดมาก วางใจเถอะ ฉันจะจัดการให้นายอย่างดีแน่นอน ! ” ชุยอี้ผิงเอ่ยรับปากอย่างมั่นเหมาะ
ชุยอี้ผิงไม่ได้โน้มน้าวอีก เขารีบหันหลังแล้วก็เดินจากไปทันที
หยางโปมองส่งชุยอี้ผิงที่จากไป เขาก็หันหลังกลับห้องไปอ่าน ” ซานไห่จิง ” เรื่องนี้ไม่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเขานัก การวาดภาพอันวิจิตรในหนังสือ ” ซานไห่จิง ” ภาพวาดมากมายให้แรงบันดาลใจกับเขาได้
ตกค่ำ หยางโปกำลังคิดจะออกไปกินมื้อเย็น พอเดินไปถึงหน้าประตูก็ได้ยินเสียงคนปาน้ำแตกดังโพล๊ะอยู่ข้างนอก เขาเดินออกไปเปิดประตู ก็มองเห็นผู้ชายสี่คนในมือถือถังสี่กับแปรงทาสีเอาไว้ กำลังจะเขียนสีแดงบนผนังข้างนอก
หยางโปพลันเปิดประตู ผู้ชายสี่คนนั้นก็มองมา พวกเขาจ้องมองหยางโป ถึงกับทาสีต่อไป หยางโปเห็นอยู่กับตาตนเองก็มองเห็น ” หยางโปติดหนี้ไม่คืนเงิน ” ” ไอ้เวรหยางโปคืนเงินกูมา ” ตัวใหญ่เขียนอยู่บนกำแพง !
หยางโปหันไปมองเห็นอักษรสีแดงพวกนั้นเปียกชุ่มเต็มระเบียง เขาไม่ได้มองอีก เขาปิดประตูแล้วก็โทรศัพท์แจ้งตำรวจ
” พวกแกกำลังทำอะไร ? “
หยางโปหลังจากโทรแจ้งตำรวจแล้วก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากข้างนอก ในใจเขากังวลความปลอดภัยของอีกฝ่ายแล้วก็เปิดประตูเดินออกไป
เมื่อเปิดประตูออกไปก็มองเห็นชุยซื่อหยวนยืนอยู่หัวบันได กำลังจะโต้เถียงกับอีกฝ่าย ชุยซื่อหยวนสวมโค้ทสีดำ มือถือกระเป๋าเอกสาร เส้นผมยุ่งเหยิงเล็กน้อย ถึงกับยื้อหยุดชายที่ถือแปรงอยู่ในมือบนบันไดเอาไว้
” พวกแกยังไปไหนไม่ได้ !นี่พวกแกทำลายทรัพย์สินส่วนบุคคลของคนอื่นจะต้องได้รับโทษตามกฎหมาย ! “ชุยซื่อหยวนขัดขวางและตะโกนใส่ทั้งสี่คน
สี่คนนั้นสบตากันและกันแล้วก็ไม่ได้พูดจา หยางโปก็มองเห็นคนตรงด้านหน้านั้นกำลังจะจับชุยซื่อหยวน ให้คนที่อยู่ด้านข้างผ่านไป ชุยซื่อหยวนไหนเลยจะยอมให้อีกฝ่ายจับง่ายๆ เขายื่นมือออกไปผลักอีกฝ่าย ไม่ให้คนนั้นจับตัว
หยางโปมองเห็นสถานการณ์แบบนี้ก็รีบเดินออกไป พลางด่า ” พวกแกทำอะไร ? รีบปล่อยมือเดี๋ยวนี้ ! “
คนพวกนั้นหันมามอง เห็นหยางโปกำลังจะเดินมา ผู้ชายที่เดินอยู่ด้านหน้าสุดก็ออกแรงผลักอย่างรุนแรงทีหนึ่งฉวยโอกาสตอนที่ชุยซื่อหยวนไม่ทันตั้งตัวก็ผลักชุยซื่อหยวนออกไป !
ชุยซื่อหยวนยืนอยู่ระหว่างบันไดสองขั้น ถูกคนนั้นผลักอย่างแรง ทั้งตัวก็พลันสูญเสียการทรงตัว ถลาไปด้านหลัง
หยางโปตกใจมาก แต่เขาอยู่ไกลเกินไป ยื่นมือไปช่วยก็ไม่ทันแต่แรกแล้ว ชายคนนั้นที่ผลักชุยซื่อหยวนอย่างแรง มองเห็นชุยซื่อหยวนล้มไปบนบันไดด้านหลังถึงกับเดินหลบไปด้านข้างทันที !
ทั้งสี่หนีไปแล้ว เสียงเดินลงบันไดดัง ” ตึงตัง “
หยางโปรีบวิ่งมาตรงชานบันไดสองขั้น ประคองชุยซื่อหยวน มองเห็นชุยซื่อหยวนท่าทียังมีสติ คิ้วของเขาก็ขมวดแน่น ใบหน้าเจ็บปวด หยางโปก็รีบเอ่ยถาม ” คุณเป็นยังไงบ้าง ? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ? “
ชุยซื่อหยวนส่ายหน้า ” ไม่เป็นไร “
หยางโปมองอย่างละเอียด มองเห็นบนตัวของชุยซื่อหยวนไม่มีรอยเลือด มีแค่มือขวาที่ยันกับบันไดเอาไว้
ที่มีหนังถลอกเลือดซิบออกมาบางๆ
หยางโปประคองชุยซื่อหยวน ” ผมจะไปส่งคุณที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย “
” ฉันไม่เป็นไร ” ชุยซื่อหยวนส่ายหน้า น้ำเสียงอ่อนแรงอยู่บ้าง
” ไปกันตอนนี้เลย ! ” หยางโปใช้น้ำเสียงขึงขัง ประคองชุยซื่อหยวนเดินออกไป
เขาขับรถไปส่งชุยซื่อหยวนที่โรงพยาบาล หยางโปครุ่นคิดแล้วก็โทรศัพท์หาชุยอี้ผิง
ชุยซื่อหยวนนั่งอยู่บนข้างคนขับ ใบหน้าแขวนไปด้วยรอยยิ้มบางๆอยู่ตลอด เขาหันไปจ้องมองหยางโปที่กำลังขับรถ หยางโปถูกเขามองจนทำตัวไม่ถูก
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว หยางโปก็ส่งชุยซื่อหยวนไปตรวจในแต่ละแผนกแล้ว
ชุยอี้ผิงรีบเข้ามามาอย่างรวดเร็ว ” เป็นไงบ้าง ? คุณอารองเขาเป็นยังไงบ้าง ? ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงไหม ? “
” ฉันไม่เป็นอะไรมาก ” ชุยซื่อหยวนเอ่ย ” อี้ผิง นายจะต้องแจ้งคนอื่นด้วยนะ ตอนนี้ให้พวกเขากลับไปก่อน ฉันทางนี้ไม่มีปัญหาอะไร ! “
” ผมก็ไม่ได้แจ้งใคร แค่บอกคุณอาสะใภ้รอง อีกเดี๋ยวพ่อของผมก็น่าจะมาแล้ว ” ชุยอี้ผิงกล่าว
” ไม่จำเป็นหรอก ” ชุยซื่อหยวนส่ายหน้ากล่าว