ตอนที่ 1512 ปลาติดเบ็ดแล้ว (2)
แม้ว่านี่จะเป็นผลลัพธ์ที่จวินอู๋เสียต้องการ แต่……
ตอนที่นางประมือกับผู้อาวุโสของสิบสองวิหารก่อนหน้านี้ พลังของศัตรูด้อยกว่านาง แต่นางก็ยังไม่แน่ใจว่าผู้อาวุโสทุกคนของสิบสองวิหารจะอ่อนแอกว่านาง แม้ว่าจวินอู๋เสียจะไม่สามารถแน่ใจในตัวตนของอีกฝ่าย แต่สิ่งที่นางแน่ใจก็คือเขามีพลังที่เหนือกว่าผู้อาวุโส!
“ถามอะไร?” จวินอู๋เสียถามนิ่งๆ
สายตาของชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกมองไปที่แมวดำในอ้อมแขนของจวินอู๋เสีย
“นั่นคือภูติประจำตัวของเจ้าหรือ?”
จวินอู๋เสียพยักหน้า
“ออร่าของมันดูค่อนข้างอ่อนแอ ข้ารู้สึกได้ ข้าก็เลยอยากรู้ว่าสิ่งที่เจ้าแสดงบนเวทีเมื่อครู่คืออะไร? แมวน้อยตัวเล็กๆเช่นนี้มีความสามารถเดินบนอากาศที่ไร้รูปร่างได้อย่างไร? แถมยังมีพลังของเปลวไฟอีกด้วย ถ้าข้าจำไม่ผิด นอกจากภูติประเภทบินได้แล้ว ภูติประเภทอื่นๆก็ไม่น่าจะลอยบนอากาศได้” ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกพูดอย่างตรงไปตรงมา
ในขณะที่ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกถามคำถามนั้น จวินอู๋เสียก็สัมผัสได้ว่ามีพลังวิญญาณสีม่วงซ่อนอยู่หลายจุดรอบๆตัวนาง ในที่สุดคนของสิบสองวิหารก็ตามมาทัน
แต่มีจุดหนึ่งที่ค่อนข้างแปลก ทำไมพวกเขาไม่เปิดเผยตัวเอง?
จวินอู๋เสียลดสายตาลงเล็กน้อย นางไม่ได้รีบร้อน อย่างไรก็ตามพวกเขาก็มารวมตัวกันแล้ว ถึงเวลาที่นางจะเกี่ยวเหยื่อล่อปลาต่อไป
“นั่นคือการเสริมวิญญาณ” จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นพูด
“การเสริมวิญญาณ?” ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกถามด้วยสีหน้างุนงง
จวินอู๋เสียพูดว่า “ด้วยพลังของวิญญาณ ใช้น้ำชนิดพิเศษเขียนคาถาโบราณออกมา สิ่งนี้สามารถใช้ได้กับภูติประจำตัวเท่านั้น ทำให้ภูติประจำตัวได้รับผลต่างๆกันไปหลายแบบ”
“โอ้? บนโลกนี้มีสิ่งที่น่าอัศจรรย์ขนาดนี้เชียวหรือ? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย” ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกพูด
จวินอู๋เสียอธิบายต่อไปว่า “แม้ว่าการเสริมวิญญาณจะใช้พลังวิญญาณ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถใช้ได้ นี่เป็นความสามารถพิเศษของคนเผ่าจ้าววิญญาณของเรา คนอื่นย่อมไม่รู้เรื่องนี้”
“เผ่าจ้าววิญญาณ? มีเผ่าแบบนั้นในอาณาจักรกลางด้วยหรือ? ข้าไม่คิดว่าเคยได้ยินมาก่อนนะ”
แมวดำตัวน้อยเหลือบมองสีหน้างุนงงของชายที่คล้ายสุนัขจิ้งจอก ในใจมันแอบนึกดูถูก
[แหงล่ะว่าเจ้าต้องไม่เคยได้ยิน นั่นเจ้านายข้าเพิ่งคิดขึ้นมาเอง ถ้าเจ้าเคยได้ยินก็คงได้ได้ยินจากผีแล้ว]
แต่จวินอู๋เสียไม่ได้กระพริบตาเลย แถมหน้าก็ไม่แดงแม้แต่น้อย ลมหายใจก็เป็นปกติ สายตาก็นิ่งเหมือนเดิม “ต้องมีอยู่แล้วซิ ไม่งั้นเจ้าคิดว่าข้ามาจากไหนล่ะ”
ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกนิ่งงันไปสักพัก เขายกมือขึ้นมาลูบคางพลางหรี่ตา ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
จวินอู๋เสียกล่าวต่อไปว่า “เผ่าจ้าววิญญาณของเรามีจำนวนคนน้อยมาก และไม่ชอบยุ่งกับโลกภายนอก อาศัยอย่างสันโดษในภูเขาลึก ไม่เต็มใจเปิดเผยตัวเองต่อผู้คน เป็นธรรมดาที่เจ้าจะไม่รู้จัก”
“อ้าว ในเมื่อพวกเจ้าไม่ชอบยุ่งกับโลกภายนอก แล้วทำไมเจ้าถึงมาที่งานชุมนุมเทพยุทธ์ในครั้งนี้ล่ะ?” ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกเห็นความขัดแย้งในคำพูดของจวินอู๋เสียทันที
จวินอู๋เสียแอบหัวเราะเยาะในใจ แต่ใบหน้าของยังคงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
“ทุกคนจะเป็นเหมือนกันหมดได้อย่างไร? ความทะเยอทะยานของลูกผู้ชายอยู่ที่การสร้างชื่อเอาไว้กับโลก ทำไมข้าต้องถูกจำกัดอยู่ในที่ที่เดียวด้วย? ในเมื่อข้ามีมุมมองที่ต่างจากคนในเผ่า ข้าก็ตัดสินใจจากมาและออกเดินทางไปทั่วโลก ข้าผิดหรือที่ทำแบบนั้น?” จวินอู๋เสียพูดเสียงเรียบ ค่อยๆสานคำโกหกเข้าด้วยกันทีละนิดจนกลายเป็นภาพเท็จทั้งหมด
การเสริมวิญญาณจะก่อให้เกิดอะไรในอาณาจักรกลาง จวินอู๋เสียรู้ดีแก่ใจ สิ่งที่นางต้องการคือข้อสรุปที่สมบูรณ์แบบในการวาดภาพให้นางเป็นเพียงคนเดียวที่มีพลังเช่นนี้ต่อหน้าสิบสองวิหาร!