ซูซีเข้าใจทันทีว่าพ่อของเธอหมายความว่าหลินจือถูกจอร์แดนเลี้ยงดู
เบลซพูดอีกว่า “แค่ขอโทษครั้งเดียว เธอกับจอร์แดนมีเรื่องคาวๆแบบนี้ อีกหน่อยเราค่อยทำลายทั้งคู่ก็ได้”
“เมื่อชื่อเสียงของหลินจือถูกทำลาย เทาเท่จะยังต้องการเธอมั้ย”
คำพูดสุดท้ายของเบลซทำให้ ซูซี ตัดสินใจประนีประนอมในครั้งนี้ เมื่อเธอพบหลักฐานว่าหลินจือและจอร์แดนมีความสัมพันธ์คลุมเครือกัน เธอจะทำให้หลินจือดูดีๆแน่นอน!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ริมฝีปากของซูซียกขึ้น และพูดกับหลินจือเสียงเรียบว่า “ขอโทษ”
ซูซีคิดว่าเธอขอโทษด้วยเสียงต่ำอย่างนี้ หลินจือน่าจะพอใจแล้ว
แต่ใครจะรู้ว่าหลินจือส่ายหัวและพูดด้วยเสียงหัวเราะ “คุณ沈 การขอโทษดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น”
ซูซีโกรธ “เธอคิดว่ายังไงล่ะ”
หลินจือพูดอย่างใจเย็น “ในการขอโทษใครสักคน คุณควรพูดในสิ่งที่คุณทำผิดก่อน แล้วจึงขอโทษ และสุดท้ายให้สัญญาว่าคุณจะไม่ทำอีก”
“ในความคิดของฉัน นี่เป็นวิธีที่ถูกต้องและจริงใจในการขอโทษ” หลินจือยิ้มอย่างใจดีบนใบหน้าของเธอ แต่คำขอของเธอก็ไม่ได้เป็นมิตรเลย
ซูซีโกรธมากจนจะลุกขึ้นออกไป แต่ในที่สุดเธอก็อดทน
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆกัดฟัน และพูดอย่างรวดเร็วว่า “คราวที่แล้วเรื่องหนังสือซ้อมบทเล่มใหม่ของอาจารย์จอร์แดน ฉันไม่ควรจ้างแฮกเกอร์คอมพิวเตอร์มาโจมตีคอมพิวเตอร์ของเธอ และขโมยต้นฉบับของเธอไปใช้เอง”
“ฉันขอโทษ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนี้กับเธออีก”
ซูซีพูดจบในลมหายใจเดียว ดูเหมือนว่ายิ่งเธอพูดเร็วเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเก็บใบหน้าไว้ได้มากเท่านั้น
หลินจือไม่สนใจเรื่องนี้ เธอรู้ดีว่าซูซีไม่จริงใจ เธอต้องการเพียงสิ่งที่ซูซีพูดในตอนนี้เท่านั้น
หลังจากที่ซูซีวางแผนร้ายมาหลายครั้ง หลินจือจึงระวังตัวมากขึ้น
ก่อนที่เธอจะเข้ามาเธอเปิดฟังก์ชันบันทึกเสียง เพื่อบันทึกคำขอโทษของซูซีต่อเธอ เผื่อไว้ในอนาคต
ซูซีมีหัวใจที่ลึกล้ำ ใครจะรู้ว่าซูซีอาจจะเปลี่ยนเป็นขาวดำในอนาคตเพื่อโจมตีเธอก็ได้
มีหลักฐานในมือ หลินจือก็จะไม่กลัวอีกต่อไป
หลินจือปกปิดอารมณ์ของเธอได้ดี เธอยิ้มและพูดกับซูซีว่า “ฉันยอมรับคำขอโทษของคุณ”
ซูซีกัดฟันและยิ้มให้อย่างเย็นชา จากนั้นก็ลุกขึ้นถือกระเป๋าแบรนด์เนมเดินจากไป
หลินจือ ถึงเวลาแล้ว
หลังจากที่ซูซีออกไป หลินจือก็หยิบโทรศัพท์ออกมาบันทึกไฟล์
ขณะที่เธอกำลังจะออกจากร้านกาแฟ เทาเท่ก็โทรหาเธอ
เทาเท่พูดข้อเสนอที่ยากจะปฏิเสธ “ในเมื่อคุณขอให้ผมช่วยเก็บความลับ งั้นคืนนี้พวกเรากินข้าวด้วยกัน”
ถึงอย่างไรหลินจือก็เข้าใจผิดว่าเขาเอาแต่ได้ เทาเท่ก็เลยแผนซ้อนแผนไปซะเลย
ในอนาคตถ้าเธอขอให้เขาทำอะไร เขาต้องได้รับการตอบแทน
หลินจือรู้สึกรำคาญและไม่สามารถระงับได้ จึงพูดอย่างโกรธเคือง “ว่าแล้ว ไม่มีสัจจะในหมู่โจร”
เทาเท่ไม่โกรธ แถมยังพูดให้ตัวเองดูแย่ตามคำพูดของเธอ “นักธุรกิจย่อมมองถึงผลประโยชน์ ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาแล้ว”
หลินจือคิดว่าคนห่วงภาพลักษณ์อย่างเขาจะโกรธที่เธอเยาะเย้ยเขา คิดไม่ถึงว่าเขาจะตำหนิตัวเองเป็นด้วย
เมื่อเขาตอบกลับมาอย่างนี้ก็ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไงต่อดี แต่เทาเท่ก็พูดอีกว่า “ตอนเย็นคุณไม่ต้องทำอาหาร ผมให้ร้านของโซเมนส่งอาหารมาให้แล้ว”
เธอแค่ต้องกินข้าวกับเขา
เขาก็พอใจมากแล้ว
“แล้วแต่” หลินจือพูดแค่นี้แล้ววางสายไป
เธอไม่ชอบติดต่อกับเขา ที่เธอปฏิเสธกินข้าวกับเขา ไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากทำอาหาร แต่พอเธอไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์ใดใดกับเขา
จากนั้นเทาเท่ก็ส่งข้อความมาหาเธออีกว่า “มาที่บ้านผมหรือไปที่บ้านคุณ”
หลินจือบีบโทรศัพท์และกัดฟัน อยากจะบล็อคเขาอีกครั้ง
เขาพูดไม่คลุมเครือไม่ได้หรอ
ไปกินข้าวที่บ้านผม หรือไปกินข้าวที่บ้านคุณ
พูดแค่นี้เขาจะเหนื่อยรึไง
ดังนั้นเธอจึงตอบเขาแบบไม่มีอารมณ์อีกสองคำว่า “แล้วแต่”
หลินจือเก็บโทรศัพท์ ไม่ได้สนใจเขาอีก
หกโมงเย็น เทาเท่ส่งข้อความมาบอกเธอว่าให้ไปที่บ้านเขา อาหารเตรียมไว้หมดแล้ว ให้เธอไปได้เลย
หลินจือสวมเสื้อคลุมของเธออย่างไม่เต็มใจแล้วออกไป ประตูบ้านของเทาเท่ไม่ได้ปิด เธอเปิดประตูด้วยความประหลาดใจ และพบว่าในห้องมืดมาก และ เทาเท่ก็ไม่เปิดไฟ
เธอก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว และเมื่อเธอมาถึงห้องอาหาร เธอก็พบว่าเทาเท่ได้จัดอาหารค่ำใต้แสงเทียน
ที่ปลายแต่ละด้านของโต๊ะอาหารทรงยาวมีเชิงเทียนละเอียดอ่อน โดยมีเทียนสีขาวจุดบนเชิงเทียน
มีช่อกุหลาบวางอยู่บนแจกันบนโต๊ะ บรรยากาศทั้งสวยงามและโรแมนติก
หลินจือตกตะลึงอยู่กับที่เป็นเวลานาน จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและเตรียมจะวิ่งออกไป
มันแปลกมากที่เทาเท่กำลังเล่นเรื่องโรแมนติก
พวกเขาอยู่ด้วยกันมาหลายปี เขาไม่เคยส่งช่อดอกไม้มาให้ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขาได้จัดดินเนอร์ใต้แสงเทียนแสนโรแมนติกอย่างนี้
หลินจือรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยในอกของเธอ และนอกจากความประหลาดใจของเธอแล้ว หน้าอกของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้มากมายจนเธอต้องการหนีโดยสัญชาตญาณ
ทันทีที่เธอหันหลังก็ชนกับคนอย่างจัง เทาเท่ที่กำลังหยิบไวน์เดินเข้ามาจึงกอดเธอไว้เต็มอ้อมแขน
เทาเท่กอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนไม่ปล่อย “วิ่งไปไหน”
หลินจือหาคำพูดแก้ตัว “ฉันคิดได้ว่าฉันลืมปิดประตูบ้าน ฉันจะกลับไปดู….”
กลับไปดูแปลว่าจะไม่กลับมาอีก
เทาเท่มองเธอก็รู้ทันทีว่าเธอกำลังโกหก เขาจึงพูดกับเธอเสียงต่ำ “ก่อนหน้านี้ผมติดหนี้คุณเยอะมาก ตอนนี้ผมอยากจะชดเชย”
เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา อยู่ดีดีก็เหมือนตาสว่าง ก่อนหน้านี้ถ้ามีปัญหาในเรื่องนี้เขาต้องปรึกษาโซเมน แต่ครั้งนี้เขามีความคิดผุดขึ้นมาในสมองเอง เขาอยากจะสร้างเซอร์ไพรซ์แสนโรแมนติกนี้ให้กับเธอ
เขาแค่รู้สึกตามสัญชาตญาณว่าผู้หญิงส่วนใหญ่จะชอบความโรแมนติกแบบนี้
หลินจือตกตะลึงเล็กน้อยในอ้อมแขนของเทาเท่เพราะเธอไม่ได้คาดคิดว่าเทาเท่จะทำสิ่งนั้นจริงๆและไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะพูดว่าเขาต้องการชดเชย
และเมื่อทั้งสองกอดกันและบรรยากาศก็อบอุ่นลงเล็กน้อย จู่ๆก็มีเสียงมาจากนอกประตูว่า “ทำอะไร ทำไมไม่เปิดไฟตอนกลางคืนล่ะ”
จากนั้นก็มีเสียง “ปัง”ดังขึ้น ภายในห้องทุกคนเปิดไฟ พร้อมกับโซเมนปรากฏตัวขึ้นพร้อมไวน์สองขวดในมือ
หลินจือพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขา แต่เขาไม่ยอม
เมื่อโซเมนเห็นทั้งคู่กอดกัน ใบหน้าของเขาก็แสดงรอยยิ้มอย่างมีความหมายออกมาทันที
“ขอโทษๆ ต่อเลย” เขารีบปิดไฟ ปิดประตูแล้วเดินออกไป