แดนนิรมิตเทพ บทที่ 543
เมื่อได้ยินคำว่า ‘เปิด’ ของเฉินโม่ ทั้งเจี่ยงไต้ซือและไช่เหวินหย่าต่างก็ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม
“เจ้าหนุ่มคนนี้มันเพ้อเจ้อจริงๆ มันคิดว่าตัวเองเป็นเทพเจ้างั้นหรอ? พูดว่าเปิดแล้วมันจะ…..”
ยังพูดไม่ทันจบ ทุกคนก็อึ้งตะลึงกันไปหมด มองดูประตูหินที่กำลังค่อยๆเปิดออก สีหน้าตะลึงงันไม่กล้าเชื่อสายตา
โครม!
เสียงหินและพื้นดินกระทบกันเสียงดังขึ้น เป็นเหมือนดั่งเสียงฝ่ามือตบเข้าที่ไปหน้าของทุกคน
ประตูหินค่อยๆเปิดออกภายใต้สายตาอึ้งตะลึงของทุกคน กลิ่นอายโบราณโชยออกมาผ่านซอกประตู
“นี่มัน เป็นไปได้ยังไง!”
ทุกคนสีหน้าตกตะลึง
หยวนชิงซานสีหน้าตื่นเต้น สายตาที่มองไปยังเฉินโม่ยิ่งมีความนับถือมากขึ้น คิดในใจว่า “เฉินไต้ซือ สมดั่งคำเล่าลือจริงๆ!”
ในแววตาของพระภิกษุทั้งสามรูปมีความแปลกใจ แววตาที่มองไปยังเฉินโม่มีความสนใจสงสัยเพิ่มเข้ามา
เจี่ยงไต้ซือสีหน้ามืดขรึม แววตาที่มองเฉินโม่มีความซับซ้อน ไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไรอยู่
ส่วนไช่เหวินหย่าใช้เวลาอยู่นานกว่าจะตั้งสติได้ อุทานออกมาว่า “ขนาดพวกเจี่ยงไต้ซือรวมพลังกันยังไม่สามารถเปิดประตูหินบานนี้ได้ แล้วเขาทำได้ยังไงกัน?”
ไม่มีใครตอบคำถามของไช่เหวินหย่า เพราะนอกจากตัวเฉินโม่เองแล้ว ก็ไม่มีใครรู้เหตุผลอีก
มองดูประตูหินที่เปิดออก ภายในใจของเฉินโม่อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดเดา ค่ายกลปกป้องของประตูหินบานนี้ ก็คือค่ายกลปกปักขั้นพื้นฐานฉบับง่ายของสำนักเสวียนเต๋า
ครั้งแรกที่เขาถูกประตูหินดีดกระเด็น เขาก็รู้สึกแล้วว่าค่ายกลนี้มีความคุ้นเคยบางอย่าง เมื่อกี้ที่เขากำลังนึกคิด ก็คือกำลังคิดเรื่องนี้อยู่
ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ได้ผ้าเช็ดหน้าที่คล้ายกับศิษย์น้องหญิงจากในงานการประมูลเพื่อการกุศล แล้วช่วงนี้เฉินโม่ก็หาเบาะแสใดๆที่เกี่ยวข้องกับศิษย์น้องหญิงไม่เจออีกเลย แต่ไม่คิดเลยว่าทิศตะวันตกเฉียงเหนือที่ห่างไกล ภายในทะเลทรายแห่งความตายแห่งนี้ ภายในสุสานราชินีจิงเจวี๋ยที่ถูกปิดตายมานานสองพันกว่าปีแห่งนี้ เฉินโม่กลับได้พบเจอกับร่องรอยที่สำนักเสวียนเต๋าลงเหลือไว้
ราชินีจิงเจวี๋ยคนนี้ คือตัวศิษย์น้องหญิงงั้นหรอ? หรือว่าหญิงสาวชุดขาวถือดาบที่มีภาพวาดอยู่กว่าครึ่งกำแพงคนนั้น ที่พวกเขาพบเห็นบนกำแพงที่สุสานขององค์ชายกูซื่อ ก็คือศิษย์น้องหญิง?
เห็นได้ชัดว่า คนหลังมีความเป็นไปได้มากกว่า
แต่ไม่ว่าอย่างไร สุสานของราชินีจิงเจวี๋ยแห่งนี้ จะต้องมีความเกี่ยวข้องกับศิษย์น้องหญิงแน่นอน บางทีด้านในอาจจะได้พบเจอเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับศิษย์น้องหญิงก็ได้
เฉินโม่สีหน้าเคร่งเครียด พยายามเก็บกดความตื่นเต้นภายในใจ ไม่ได้สนใจคนอื่น แล้วเดินตรงเข้าไป
หยวนชิงซานสีหน้าดีใจ แล้วรีบร้อนเดินเข้าไปตามติดด้านหลังเฉินโม่
พระภิกษุทั้งสามรูปมองหน้ากัน แล้วก็รีบร้อนตามเข้าไป
เจี่ยงไต้ซือพูดเสียงต่ำว่า “คุณหนู พวกเราเองก็ไปกันเถอะครับ แต่ไม่รู้ว่าทางเดินด้านในนี้มีกับดักอยู่เปล่า ดังนั้นพวกคุณต้องตามติดผมไว้ จำไว้ให้ดีนะครับ!”
ไช่เหวินหย่าและพวกบอดี้การ์ดพยักหน้าอย่างหวาดกลัวเล็กน้อย แล้วเดินตามติดด้านหลังเจี่ยงไต้ซืออย่างประชิด
ภายในทางเดินมืดมนมาก แต่สิ่งนี้ไม่เป็นผลกระทบต่อเฉินโม่ เฉินโม่เดินอยู่ตรงหน้าสุด ระมัดระวังอย่างมาก ยังไงซะในตอนนั้นที่แห่งนี้มีความเป็นไปได้มากี่จะมีผู้บำเพ็ญตนอาศัยอยู่ ฉะนั้นแม้จะเป็นตัวเขาก็มีความเป็นไปได้ที่อาจจะมีอันตรายอยู่
เดินมาตลอดทาง ไม่ได้มีอาวุธหรือกับดักใดๆ ทุกคนจึงค่อยๆโล่งใจลง
และไม่นาน ภายหน้าของทางเดินก็มีแสงสว่าง เห็นได้ชัดว่ากำลังจะถึงปลายทางของทางเดินแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ทุกคนก็เห็นชัดมากขึ้น ในที่สุดก็เดินมาจนสุดทางเดินแล้ว และมาถึงภายในถ้ำที่กว้างขวางแห่งหนึ่ง
“พระเจ้า งดงามเหมือนดั่งเสกออกมาจริงๆ ไม่คิดเลยว่าใต้ดินลึกเช่นนี้จะมีสถานที่แบบนี้อยู่ด้วย!” ไช่เหวินหย่ามองดูพระราชวังใต้ดินตรงหน้า บนใบหน้าที่สวยงามเต็มไปด้วยความตกตะลึง
นอกจากเฉินโม่ คนที่เหลือคนอื่นๆต่างก็กวาดมองสำรวจรอบข้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความตะลึง
เฉินโม่เองก็แอบสำรวจมองดูที่แห่งนี้ด้วยเช่นกัน