สายลมอบอุ่น แสงแดดก็อบอุ่น ทุกๆ อย่างสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและง่วงซึม
บนถนนของเมืองเซกรู ลูเซียนซึ่งเปลี่ยนเครื่องแต่งกายทั้งตัว กำลังมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ลับของวาเลนไทน์ ขณะกำลังเดินตามหลังลีโอ
เมื่อลีโอฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ เขาก็แสดงทักษะการแปลงกายชั้นยอดให้เห็น เขาเปลี่ยนเสื้อนอกทรงยาวสีดำตามสมัยนิยมแบบโฮล์มเป็นเสื้อนอกขนาดพอดีตัวซึ่งเป็นที่นิยมในจักรวรรดิชาชราน พร้อมกับกางเกงสามส่วนสีขาว และรองเท้าบูทยาวสีดำ เมื่อใช้น้ำมันแต่งผม ทรงผมของลูเซียนก็เรียบแปล้ไปด้านหลัง อีกทั้งยังมีการแต่งหน้าและหนวดของเขา ตอนนี้ลูเซียนดูเหมือนสุภาพบุรุษที่ท่าทางจริงจังและสุขุม อายุประมาณยี่สิบเจ็ดหรือยี่สิบแปดปี
เนื่องจากในอีสต์เฮเวน นี้ มีผู้คนมากหน้าหลายตาที่หนีมาจากจักรวรรดิชาชราน รูปแบบการแต่งตัวของลูเซียนและลีโอจึงเป็นการแต่งกายที่พบเห็นได้ทั่วไป ลูเซียนและลีโอเดินแทรกผ่านฝูงชนอย่างระมัดระวังเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกสะกดรอยตาม เรื่องที่ดยุกวลาดิเมียร์ส่งมือสังหารมาเล่นงานวาเลนไทน์ไม่ใช่ความลับ และหากมีใครเห็นทั้งสองไปหาวาเลนไทน์ ตัวตนปลอมที่สร้างขึ้นมาก็อาจถูกจับพิรุธได้โดยง่าย
เมืองเซกรูไม่ใช่เมืองเล็กๆ หากจะระบุให้ชัดเจน เมืองนี้มีขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของนครอัลโต้ แต่อาคารตั้งขึ้นยังระเกะระกะ และถนนก็แคบและวุ่นวายกว่ามาก อย่างไรก็ตาม ลีโอคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและบรรยากาศโดยรอบเป็นอย่างดี ราวกับปลาในลำน้ำ เขานำทางลูเซียนเดินเลาะไปตามถนนและตอกซอกซอยเส้นต่างๆ และฝูงชนด้วยความมั่นใจเพื่อปิดโอกาสที่จะมีผู้สะกดรอยตาม
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลูเซียนและลีโอก็เดินออกมาจากซอยเงียบๆ ซอยหนึ่ง และเดินกลับมายังถนนที่ผู้คนจอแจที่สุด ก่อนจะเดินข้ามถนนเข้าไปยังร้านขายของร้านหนึ่ง ลีโอไม่สนใจเจ้าของร้านเลยสักนิด เขาเดินไปยังบันได จากในเงามืด ชายร่างยักษ์สองคนท่าทางเหมือนคนขายเนื้อหยุดเขาไว้
“กริฟฟินเหนือแม่น้ำไนกรีน” คำพูดแปลกๆ ออกมาจากปากของลีโอ คำดังกล่าวถ่ายทอดออกมาด้วยภาษาชาชราน
เมื่อได้ยินดังนั้น ชายทั้งสองคนก็ลดท่าทีระวังภัย หลังจากมองสำรวจลีโอและลูเซียนอย่างถี่ถ้วน พวกเขาก็หลีกทางให้กับลีโอและลูเซียน
บันไดไปยังชั้นสองส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด ลูเซียนรู้สึกว่าอาคารทั้งหลังนี้ได้รับการคุ้มครองจากวงเวทที่ทรงพลัง และเจตนาปล่อยออกมาโต้งๆ เพื่อให้ผู้ที่สัมผัสพลังเวทมนตร์รู้สึกหวั่นเกรง ลูเซียนไม่มั่นใจว่ามีวงเวทซ่อนอยู่อีกมากมายแค่ไหน
ราคาในการวางวงเวททั้งหมดอาจสูงกว่าหนึ่งหมื่นธาเล มีเพียงชายผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยต่อกรกับดยุกเท่านั้นที่สามารถจ่ายได้ ลูเซียนประเมินว่าระดับการรักษาความปลอดภัยของที่นี่น่าจะอยู่ระดับเดียวกับ ‘ปราสาทเบอร์เทรน’ เห็นได้ชัดว่าตอนที่วาเลนไทน์หนีออกมาจากจักรวรรดิ เขาขนทรัพย์สมบัติมากมายมาด้วย เขาจึงสามารถจ้างนักเวทระดับกลางให้สร้างระบบรักษาความปลอดภัยให้กับเขา
เสียงพื้นดังเอี๊ยดอ๊าดเมื่อลีโอและลูเซียนก้าวเท้าด้วยรองเท้าหนัง นอกจากนั้น สถานที่แห่งนี้เงียบเกินกว่าจะบรรยาย
เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องๆ หนึ่งบนชั้นสอง ลีโอเคาะประตูเบาๆ และพูดอย่างสุภาพ “ท่านวาเลนไทน์ ข้าลีโอ มีเรื่องธุรกิจจะปรึกษาขอรับ”
“เข้ามา” วาเลนไทน์ตอบห้วนๆ ด้วยน้ำเสียงแก่ชรา เขารู้อยู่แล้วว่านั่นคือลีโอจากวงเวทที่ชั้นล่าง
ลีโอผลักประตูเปิดออกราวกับเป็นพ่อบ้าน และส่งสัญญาณให้กับลูเซียนเข้ามาในห้อง “ท่านเอ็กซ์ เชิญขอรับ”
ลูเซียนพยักหน้าและเดินเข้ามาในห้องที่มีผ้าม่านหนาสีดำคลุมอยู่ ทั้งห้องมืดมาก
ในเงาตรงหน้าผ้าม่าน มีโต๊ะและเก้าอี้ตั้งอยู่ ที่เก้าอี้ มีชายในชุดสูทสีดำนั่งหันหลังให้กลับลีโอและลูเซียน
ขณะที่ลูเซียนค่อยๆ ปิดประตู ชายที่นั่งบนเก้าอี้ก็ค่อยๆ หันมา และมองพวกเขา
ผมสีทองของเขาเริ่มบาง แต่ใบหน้าของเขายังดูคมสัน แม้ว่าจะค่อนข้างมีอายุแล้วก็ตาม ลูเซียนประเมินว่าชายคนนี้น่าจะมีอายุประมาณหกสิบ ตามข้อมูลที่ลีโอเล่า ตอนที่วาเลนไทน์เดินทางมาถึงอีสต์เฮเวน เป็นครั้งแรก เขาเป็นอัศวินหลวงระดับสี่ อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านมายี่สิบถึงสามสิบปี ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าพลังของชายผู้นี้พัฒนาขึ้นหรือถดถอยลงหรือไม่
วาเลนไทน์ไม่ได้สนใจพวกเขามากนัก หลังจากชำเลืองมองลูเซียนแล้ว เขาพูดกับใครสักคนในห้อง “น้ำชาสำหรับแขกสองที่”
ชายชราแต่งตัวดีเดินออกมาจากเงามืด เข้าโค้งคำนับให้ทั้งสองอย่างสุภาพ ก่อนที่จะเดินไปยังห้องน้ำชา
ลีโอ ในฐานะคนนำทางของลูเซียน พูดขึ้นก่อน “ท่านวาเลนไทน์ เจ้านายของข้าต้องการเดินทางเข้าจักรวรรดิชาชราน เขาจึงต้องการปลอมตัวตน”
“เจ้าอยากสวมบทว่าเจ้ามาจากตระกูลวลาดิเมียร์ใช่ไหมล่ะ?” วาเลนไทน์ถามออกไปตรงๆ และสายตาที่เขามองดูลูเซียนก็ดุดันขึ้น
เมื่อเห็นว่าวลาดิเมียร์กำลังจ้องมองเขา ลูเซียนก็ต้องพูดกับเขาด้วยตัวเอง “ขอรับ ท่านวาเลนไทน์ เป็นเครือญาติในตระกูลวลาดิเมียร์ ข้าต้องจ่ายเท่าไหร่ขอรับ?”
หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที วาเลนไทน์ก็หัวเราะออกมา “ถ้าเจ้าฆ่าอิลิชให้ข้าได้ ข้าจะไม่คิดเงินเจ้าสักแดง เอาล่ะ เอาล่ะ… ข้าเดาว่าเจ้าคงไม่มาที่นี่ ถ้าเจ้าเก่งขนาดนั้น…”
อิลิชเป็นชื่อจริงของ ดยุกวลาดิเมียร์
หยุดคิดอยู่พักหนึ่ง วาเลนไทน์หยิบซิการ์ออกมาจากลิ้นชักและจุดไม้ขีดไฟ
ท่ามกลางควันสีเทา วาเลนไทน์ วลาดิเมียร์ พูดกับลูเซียนช้าๆ “ยิ่งเจ้าปลอมตัวตนมากแค่ไหน ยิ่งง่ายต่อการถูกจับมากแค่นั้น ในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมา ข้าเพิ่งช่วยปลอมตัวตนไปเพียงหกครั้งเท่านั้น ตัวตนปลอมราคาสูงมาก ห้าร้อยธาเลหรือค่าเท่ากับทองชาชราน ถ้าเจ้าไม่มีปัญญาจ่าย เจ้าอาจจะลองพิจารณาข้อเสนอของข้า”
แม้ว่าค่าใช้จ่ายสำหรับภารกิจจะได้รับการชดเชยจาก ‘สภาเวทมนตร์’ ในภายหลัง แต่ตอนนี้ลูเซียนมีทองและอัญมณีติดตัวจำนวนหนึ่งเท่านั้น ซึ่งมีค่าประมาณหนึ่งร้อยธาเล บวกกับน้ำยาและอุปกรณ์เวทมนตร์อื่นๆ
หลังจากพิจารณาอยู่พักหนึ่ง ลูเซียนก็ยิ้มออกมา “ข้ายอมจ่ายดีกว่าขอรับ แต่โชคร้าย ข้าไม่มีเงินติดตัวมามากพอในตอนนี้ ท่านจะรับเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์แทนได้หรือไม่ขอรับ ท่านวลาดิเมียร์?”
ลูเซียนไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับปัญหาในตระกูลของวาเลนไทน์ แม้ว่าการรับภารกิจอาจไม่ยากมากนัก แต่ภารกิจนั้นยังเป็นส่วนการต่อสู้ของวาเลนไทน์กับดยุก
“น่าเสียดาย” วาเลนไทน์ตอบอย่างไร้อารมณ์ “ท่านเอ็กซ์ ข้ายินดีรับอุปกรณ์เวท และการประเมินราคาในอีสต์เฮเวน นี้เป็นธรรมมาก”
สำหรับวาเลนไทน์ การได้อุปกรณ์เวทมนตร์มีประโยชน์ต่อเขาเสียกว่าการได้เงิน เนื่องจากในเมืองต่างๆ นอกเหนือจากอัลลิน อุปกรณ์เวทมนตร์มีมูลค่าสูงมาก เพราะน้อยครั้งที่จะมีการซื้อขายในตลาด
ลูเซียนหยิบ ‘กริชดูดพลัง’ ของโรซาน อารอน ออกมาอธิบาย “นี่เป็นกริชเวทมนตร์ระดับสอง…”
วาเลนไทน์กระแอมสองสามครั้ง นักเวทชราจมูกงุ้มคนหนึ่งได้เสื้อคลุมเวทมนตร์ตามสมัยนิยมของจักรวรรดิเวทมนตร์โบราณก็เข้ามาในห้อง นักเวทชราผู้นี้มองลูเซียนด้วยท่าทางแปลกๆ แล้วจึงรับกริชไปดู
จากคลื่นพลังเวทมนตร์รอบตัวชายชราผู้นี้ ลูเซียนบอกได้ว่าชายชราผู้นี้เป็นนักเวทที่เดินตามรอยระบบเวทมนตร์โบราณ
“กริชแฝงพลังเวทมนตร์ระดับสอง ชั้นกลาง สามารถลดพลังอาวุธของคนอื่น และบาดแผลที่เกิดจากกริชจะรักษายาก ราคาประมาณสามร้อยแปดสิบธาเล แต่เพราะความหายากของอุปกรณ์เวทมนตร์ในตลาด อาจขายได้ถึงสี่ร้อยยี่สิบธาเล”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ให้สี่ร้อยยี่สอบธาเลแล้วกัน เจ้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปเที่ยวขายที่อื่น” วาเลนไทน์พูดออกมาตรงๆ
เมื่อได้ยินราคา ลูเซียนประหลาดใจมาก ด้วยที่เขาใฝ่ฝันจะมีเงินเหลือกินเหลือใช้มาตลอด เขาเกือบคิดจะทำการค้าอุปกรณ์เวทมนตร์ระหว่างเมืองอัลลินกับอีสต์เฮเวน เพื่อความร่ำรวย อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้เป็นเรื่องต้องห้ามอย่างเด็ดขาดของสภาเวทมนตร์
ลูเซียนพยักหน้าตอบรับราคา เขาเอาอุปกรณ์อีกหลายชิ้นออกมาที่เขายังไม่จำเป็นต้องใช้และทองบางส่วนเพื่อจ่ายวาเลนไทน์
หลังจากจับกริชเล่นสักพัก วาเลนไทน์หยิบกระดาษพิเศษจากตระกูลวลาดิเมียร์ออกมาแผ่นหนึ่งและเริ่มเขียนอะไรบางอย่าง ขณะที่เขียน เขาพูดกับลูเซียน “ปีเตอร์ โจเซฟ วลาดิเมียร์ พ่อของเจ้าคือลอร์ดโจเซฟ บุตรชายของลูกพี่ลูกน้องคนสุดท้องของปู่ของอีลิช และเขาตายเมื่อหลายปีก่อน เจ้าจะสมบทบาทเป็นปีเตอร์ ซึ่งไม่อาจสืบทอดตำแหน่งลอร์ด และถูกสังหารระหว่างการลักลอบขนสินค้าในอีสต์เฮเวน จงจำไว้ โจเซฟเป็นคนใจแคบ ติดเหล้า และหยาบคาย ส่วนอีลิชใจแคบและวิตถาร แต่เขาชอบแกล้งทำตัวว่าสุภาพและอบอุ่น”
วาเลนไทน์อธิบายข้อมูลเชิงลึกภายในตระกูลให้ลูเซียนเพื่อช่วยลูเซียนสมบทบาทได้ดียิ่งขึ้น เห็นได้ชัดว่าวาเลนไทน์ยังคงได้รับการสนับสนุนจากภายในตระกูล เขารู้จักแม้กระทั่งอัศวินหน้าใหม่ของตระกูลจำนวนมากเป็นอย่างดี
…
หลังจากวอร์เร็นออกมาจากบาร์และเดินเลี้ยวตรงหัวมุม ชายกำยำร่างใหญ่ด้านหลังเขาก็เริ่มป้ายเวทมนตร์แปลกๆ และคลื่นพลังเวทมนตร์ก็กระจายออกไปรอบตัวเขา
ชายผู้นั้นไม่ใช่อัศวิน แต่เขาเป็นนักเวทตัวจริง!
“ท่านทำอะไร ท่านเรจา?” วอร์เร็นถามด้วยความสงสัย
“ลอร์ดวอร์เร็น นักเวทส่วนใหญ่ล้วนเลวร้ายและเจ้าเล่ห์ ข้าเพียงแต่ตรวจสอบดูว่าเขาทิ้งสัญลักษณ์ไว้บนตัวท่านเพื่อแกะรอยเราหรือไม่” เรจาลืมตาขึ้นมาและตอบคำถาม “แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้เลวร้ายนัก”
วอร์เร็น พยักหน้าอย่างไม่เป็นสุข และหันไปทางองครักษ์ในชุดเกราะข้างๆ เขา “จับตาดูพวกมันให้ดี”
เวลาประมาณสิบหกนาฬิกา ภายในห้องอ่านหนังสือ วอร์เร็นพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ลีโอกับนักเวทคนนั้นไปหาวาเลนไทน์อย่างนั้นหรือ?”
“ขอรับ นายน้อย” ชายวัยกลางคนตอบด้วยน้ำเสียงประจบสอพลอ
แม้ว่าวาเลนไทน์จะซ่อนตัวอย่างดีตั้งแต่เดินทางมายังอีสต์เฮเวน แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยภายใต้จมูกของพ่อของวอร์เร็น สมาชิกสภาขุนนางประจำเมือง เหตุผลที่ผู้ทรงอิทธิพลทั้งหมดในอีสต์เฮเวน ทำข้อตกลงให้ที่พำนักแก่วาเลนไทน์ก็คือพวกเขาเล็งเห็นประโยชน์มหาศาลในอนาคตที่จะตักตวงจากวาเลนไทน์
เพื่อจับตาดูวาเลนไทน์อย่างใกล้ชิด พ่อของวอร์เร็นได้ส่งทาสรับใช้มาทำงานให้กับเขา
เมื่อทาสรับใช้ออกจากห้องหนังสือไป วอร์เร็นก็สงบสติอารมณ์ลงได้เล็กน้อย เขามองออกไปนอกหน้าต่าง พร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้า “จ้างลีโอ… ไปหาวาเลนไทน์… เจ้าคงต้องการตัวตนปลอมและแสร้งสมาชิกตระกูลวลาดิเมียร์สินะ… เราจะได้เห็นว่าข้าทำอะไรได้บ้าง เมื่อเจ้าไปถึงจักรวรรดิ…”
วอร์เร็นคิดเสมอว่ามีแค้นต้องชำระ!
……………………………