“ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร เลยไม่ถูกหลงเสน่ห์เพราะความเป็นชายของเขา！”หลินจือพูดอย่างโมโห พูดจบจึงจะเดินออกไป
เธอยอมรับว่า เมื่อก่อนเธอเคยหลงเสน่ห์ความเป็นชายของเทาเท่ แต่ครั้งนั้นก็เพียงพอแล้ว
เสียทั้งกายทั้งใจ และยังเสียการเสียงาน ไม่คุ้มค่าสุดๆ
เทาเท่เถิบไปด้านข้างขวางเธอ ขมวดคิ้วถามเธอเสียงทุ้มต่ำไปว่า：“คุณรู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร？คุณรู้ได้ไง？”
“เมื่อก่อนเขาเคยแสดงเรื่องหนึ่ง ที่ฉันเคยเขียนบทละครอยู่สองสามบท”หลินจือพูดจบก็รีบหนีเขาไป สถานการณ์แบบนี้พวกเราเป็นคนแปลกหน้ากันดีกว่า
แต่เทาเท่กลับไม่วางใจมากนัก ดวงตาสีดำจ้องไปทางที่เธอออกไปอย่างคิดอะไรบางอย่าง
เสียงวิจารณ์ในวงการของมาเรียไม่ดีนัก ไม่งั้นหลายปีนี้ก็คงไม่ถดถอยลงเรื่อยๆแบบนี้หรอก
ที่จริงนักแสดงก็เป็นอาชีพๆหนึ่ง วงการบันเทิงก็เทียบกับสถานที่ทำงาน บุคลิกนิสัยของคนๆหนึ่งก็เป็นเรื่องที่สำคัญมาก ตอนมาเรียยังวัยรุ่นนั้นดูดีอย่างมาก แต่พอมีชื่อเสียงแล้ววางมาดเอาใจยากต่างๆ ทำให้หลายๆคนขุ่นเคือง นานๆไปก็ไม่มีใครอยากไปร่วมงานกับเขา
บวกกับเทคนิคการเล่นของเขาไม่พัฒนาเลยในหลายปีนี้ มีดีแค่หน้าตาอย่างเดียวก็ไปได้ไม่ไกล ยังไงวงการบันเทิงก็มีคนหน้าตาดีมากมายอยู่แล้ว
เมื่อกี๊ที่เทาเท่เงยตามองหาหลินจือ ก็เห็นมาเรียไปใกล้เธอ เขามองออกแผนการของมาเรียออกทันที ไม่มีอะไรมากไปกว่าบทบาทละครใหม่ของจอร์แดนนี้
เทาเท่ยิ้มอย่างเยือกเย็น มาเรียอยากได้บทบาทของเรื่องนี้ แต่เทคนิคการแสดงก็เพียงพอที่จะโยนเขาออกไปไกล
ทำไมละครของจอร์แดนทำให้คนดังขึ้นมาได้เยอะ？
นั่นเพราะว่าจอร์แดนมีความต้องการต่อนักแสดงที่ร่วมงานกันสูงมาก ถ้าเทคนิคการแสดงไม่ดีพอ ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเลือกเขา
จากนั้นเทาเท่ก็โทรหาจอนห์ ให้จอนห์สืบว่าเมื่อก่อนมาเรียเคยมีปัญหาอะไรกับหลินจือหรือไม่
ว่ากันตามเหตุผลแล้วถ้าคืนนี้หลินจือกับมาเรียเจอกันเป็นครั้งแรก ก็คงไม่คุยกันมากขนาดนั้น และน้ำเสียงที่หลินจือพูดถึงมาเรีย ชัดเจนว่ามาพร้อมกับการขับไล่
เธอเป็นคนที่นิสัยอบอุ่น น้อยมากที่จะแสดงอารมณ์แบบนี้ออกมากับผู้คน
อย่าให้เมื่อก่อนมาเรียเคยรังแกหลินจือเลย ไม่งั้นเขาจะให้มาเรียหายไปจากวงการบันเทิงโดยสิ้นเชิง
สิบนาทีถัดมา จอนห์โทรกลับหาเทาเท่
จอนห์ทำอะไรมีประสิทธิภาพอย่างมากมาเสมอ เขาบอกว่าสืบละครเรื่องนั้นของมาเรียที่หลินจือเข้าร่วมเขียนบท และติดต่อผู้กำกับเรื่องนั้นทันที ดังนั้นจึงถามมาได้ว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น
ตอนที่จอนห์เอาที่ผู้กำกับคนนั้นบอกมาเล่าให้เทาเท่ฟัง สีหน้าเทาเท่หม่นลงจนแทบจะมีน้ำหยดลงมาได้
เขาสามารถจินตนาการได้เลยว่าตอนนั้นเป็นภาพอย่างไร ดาราที่ดังสุดๆคนหนึ่ง กับนักเขียนบทมือใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการมา หลินจือต้องถูกด่าซะเละแน่
ตอนนั้นมาเรียปฏิบัติต่อหลินจือขนาดนั้น ตอนนี้ทำไมถึงยังมีหน้าไปหาหลินจือเพื่อพยายามได้ตัวละครนี้มาอีก？
ฝันไปเถอะ
หลังจากงานเลี้ยงจบลง หลินจือนั่งรถตู้ของนานิกลับไปด้วยกัน ยังไงซะตอนนี้ทั้งสองคนก็พักอยู่หมู่บ้านเดียวกัน สะดวกอย่างมาก
ส่วนจอร์แดนกลับโรงแรมที่เขาพัก จอร์แดนกับหลินจือตกลงว่าพรุ่งนี้จะไปย่านชานเมืองด้วยกัน จอร์แดนอยากแสดงความเคารพต่อแม่บุญธรรมของหลินจือ ขอบคุณเธอที่ตอนนั้นเลี้ยงดูและดูแลเอาใจใส่หลินจือ
เทาเท่กลับบ้านเองคนเดียว อาบน้ำเสร็จเขาก็พิงราวระเบียงห้องนอนตัวเองอย่างเบื่อหน่าย ตามองไฟสลัวของห้องหลินจือที่อยู่ข้างๆ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย
ค่ำคืนที่ยาวนาน ทั้งสองต่างดื่มเหล้า เดิมทีที่น่าจะทำอะไรเร่าร้อน
แต่พอคิดถึงสภาพหลินจือที่เย็นชาไม่สนใจเขาทั้งวัน เขาก็หมดหวังและเงยหน้าถอนหายใจยาวๆ เขายังไม่รู้ว่าต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ ถึงจะได้ทำอะไรกับเธอจริงๆเสียที
เขาที่ยังรู้สึกโกรธอยู่ ได้แต่หันกลับไปที่ห้องนอน
กลุ่มวีแชทในโทรศัพท์เป็นโซเมนกำลังพูดอยู่พอดี เทาเท่พูดอย่างเซ็งๆว่า：“แกออกความเห็นโง่ๆอะไรกัน？ไม่ได้บอกว่าใช้คำพูดน่าประทับใจมาโกหกแล้วจะได้ผลเหรอ？ทำไมเธอไม่สนฉัน？”
โซเมนเงียบไปสักพัก จากนั้นตอบไปว่า：“เท่ ฉันเพิ่งจะคิดอย่างจริงจัง เหมือนว่าวิธีนี้ไม่ค่อยเหมาะกับนายและหลินจือ”
“เมื่อก่อนนายไม่ไยดีหลินจือ ตอนนี้จู่ๆก็มาพูดจาหวานๆกับเธอ มันกะทันหันเกินไปจริงๆ”
ถูกโซเมนพูดแบบนี้ เทาเท่รู้สึกว่าเขาวิเคราะห์ได้มีเหตุผล
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคืนนี้ที่เขาแสดงออกว่ามองหลินจืออย่างไรก็ไม่เบื่อ เธอก็ดูต่อต้านอย่างเห็นได้ชัด
เทาเท่โกรธมาก：“ห่าทำไมนายไม่รีบพูดล่ะ？”
น้ำเสียงโซเมนดูเป็นผู้บริสุทธิ์อย่างมาก：“เรื่องความรักนี้ ไม่สามารถใช้วิธีตามคนอื่นได้อยู่แล้ว ฉันบอกแนวทางไป แต่นายจะเอาไปใช้โดดเลยไม่เปลี่ยนอะไรก็ไม่ได้”
“นายต้องยึดตามสถานการณ์ระหว่างนายกับหลินจือ และนิสัยของหลินจือมาปรับลูกเล่นบางอย่างให้เหมาะสม”
ไวท์ก็พูดขึ้นมาในกลุ่มตอนนี้：“เท่ก็รีบเห็นผลสำเร็จทันที”
รีบร้อนอยากได้หลินจือกลับมา ดังนั้นเลยคิดว่าโซเมนที่เอาใจสาวๆเก่งจะพูดถูก ดังนั้นเลยไปใช้ที่หลินจืออย่างหมดเปลือก
นทีบดีพูดจากประสบการณ์ไปว่า：“เรื่องจีบผู้หญิงนี้จะใจร้อนเกินไปได้ไง？ค่อยเป็นค่อยไป พอเวลาผ่านไปนานแล้วเขาจะเห็นความดีนายเอง”
เขาก็เป็นคนหนึ่งที่ได้หัวใจของภรรยามาแบบนี้ ค่อยๆปลูกฝังความรักรอบตัวๆเธอ พอเวลาผ่านไปนานๆก็จะรักเอง
โซเมนพูด：“เท่ ฉันมีข้อเสนอที่ดูเป็นผู้ใหญ่หน่อย ฉันว่าตอนนี้นายสามารถรักษาระยะห่างกับหลินจือในเวลาที่เหมาะสมได้แล้ว”
เทาเท่อยากส่งเครื่องหมายคำถามไปให้โซเมน：“ใครกันที่ก่อนหน้านี้บอกฉันว่าต้องยืนหยัด？และตอนนี้แกมาให้ฉันรักษาระยะห่างเนี่ยนะ？”
“ก่อนหน้านี้เพราะว่านายเพิ่งจะแสดงความรู้สึกกับเธอไปไม่ใช่เหรอ ให้นายยืนหยัดเพื่อแสดงความมีอยู่ต่อหน้าเธออย่างบ้าคลั่ง ยังไงข้างกายเธอก็มีโจมอนไอดอลวัยรุ่นนั่น และก็เจเทาวน์มนุษย์ลุงคนนั้น”
“แต่ตอนนี้นายทำอะไรหลายๆอย่างให้เธอทั้งต่อหน้าลับหลัง เธอจะต้องประทับใจนายอยู่ลึกๆแน่ ตั้งแต่นี้ไป รักษาระยะห่างอย่างพอเหมาะจะต้องกระตุ้นความสนใจของเธอที่มีต่อนายแน่”
เทาเท่รับไม่ได้ที่ต้องรักษาระยะห่างกับหลินจือ เขาคิดว่าถ้ารักษาระยะห่างต่อไป เธอก็จะยิ่งไม่สนเขา
“งั้นแล้วแต่นายละกัน”โซเมนก็ได้แต่พูดแบบนี้
เทาเท่วางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียงเพื่อเตรียมหลับ แต่ว่าก็นอนไม่สบายเลยทั้งคืน
กำลังพะว้าพะวังว่าจะรักษาระยะห่างหลินจือ หรือว่าควรยืนหยัดกับเธอต่อไปดี
ช้าวันถัดมาเทาเท่ไปวิ่งข้างนอกตอนเช้า พอกลับมาก็เห็นในมือเจเทาวน์ถืออาหารเช้ามาที่หน้าบ้านหลินจือ
เทาเท่ชะงักฝีเท้าแล้วขมวดคิ้วถามเขาว่า：“คุณกลับมาได้ไง？”
เจเทาวน์พูดยิ้มๆ：“ถ้าผมยังไม่กลับมาอีก ก็คงถูกคนเอาแฟนไป”
คำพูดนี้ของเจเทาวน์แอบแดกดันเทาเท่อย่างชัดเจน เทาเท่พูดด้วยรอยยิ้มอันเยือกเย็น：“แฟน？คุณกล้ามองตาผมแล้วสาบานไหมว่า พวกคุณสองคนเป็นแฟนกันจริงๆ？”
เจเทาวน์เม้มริมฝีปาก
ทำไมเทาเท่เฉียบคมแบบนี้ ดันมาสงสัยความสัมพันธ์ของเขากับหลินจือ？