หลินจือโกรธข่าวนี้จนตัวสั่น ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจอร์แดนนั้นขาวสะอาดสุดๆ
และรูปที่แนบมาเหล่านั้น เธอกับจอร์แดนก็ไม่ได้ดูสนิทสนมอะไร
มีรูปหนึ่งจอร์แดนลงจากรถเธอจึงประคองจอร์แดน เพราะว่าจอร์แดนอายุมาแล้วขาไม่ค่อยดี
นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไร คนที่โพสต์ข่าวนี้ กำลังทำให้เธอกับจอร์แดนมีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมกันอย่างชัดเจน
จอร์แดนที่นั่งอยู่ข้างเธอเห็นอาการผิดปกติของเธอ ก็ถามอย่างใส่ใจ：“ทำไมเหรอ？”
หลินจือเอาโทรศัพท์ยื่นให้จอร์แดนแล้วพูดว่า：“คุณดูข่าวนี่สิ พูดได้แย่มาก”
ตอนที่หลินจือพูดจบ น้ำเสียงสะอึกเล็กน้อย โกรธจนเกือบร้องไห้
คนพวกนั้นด่าเธอก็พอแล้ว แต่ดันมาด่าจอร์แดนด้วย และยังด่าอย่างไม่น่าฟังเลย เธอรู้สึกผิดและโทษตัวเอง
เธอเป็นแค่นักเขียนบท แต่ชื่อเสียงของจอร์แดนนั้นเขารักษามาตั้งหลายปี ……
จอร์แดนรับโทรศัพท์ของเธอมา ดูเสร็จก็ไม่โกรธสักนิด แต่ยิ้มแล้วพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า：“พวกเขาลงมือจริงๆด้วย”
หลินจือไม่เข้าใจ：“หมายความว่าไง？ใครลงมือ？”
แป๊บเดียว จู่ๆเธอก็เข้าใจทันที：“คงไม่ใช่ว่าพวกซูซี จงใจใส่ร้ายพวกเราเล่นงานพวกเราหรอกนะ？”
จอร์แดนพยักหน้า：“แน่นอนอยู่แล้ว”
“เบลซประนีประนอมให้ลูกสาวเธอมาขอโทษคุณ พวกเขาคงไม่พอใจอย่างมากแน่ ผมเดาได้อยู่แล้วว่าพวกเขาจะคิดแผนการร้ายๆมารับมือกับพวกเรา”
จอร์แดนพูดจบก็ปลอบหลินจือเหมือนว่ามีชัยชนะอยู่ในกำมือ：“วางใจเถอะ ผมมีแผนแล้ว”
หลินจือยังคงไม่เข้าใจ จอร์แดนมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้งพูดไปว่า：“พูดตอนนี้ไม่สะดวก เดี๋ยวกลับโรงแรมผมจะบอกคุณ”
หลินจือเห็นจอร์แดนไม่ดูตื่นตระหนก ก็สงบลงตาม เธอพยักหน้า สื่อว่าเชื่อแผนการของจอร์แดน
จากนั้นเทาเท่ก็โทรมา แต่เขาไม่ได้โทรหาหลินจือ แต่โทรหาจอร์แดนโดยตรง
ฟังออกว่าเทาเท่ระงับความโกรธเอาไว้：“คุณจอร์แดน คุณคิดอะไรกับหลินจือกันแน่？”
ไม่รอให้จอร์แดนพูดอะไร เทาเท่ก็พูดอีกว่า：“ผมไม่เชื่อว่าคุณจะไม่รู้นะว่าเบลซไม่พอใจที่ถูกคุณกดขี่แบบนี้ แต่คุณก็ยังจงใจไปไหนมาไหนกับหลินจืออย่างไม่หลีกเลี่ยง คุณอยากทำร้ายเธอ หรืออยากทำอะไร？”
ตอนที่เทาเท่เห็นข่าวพวกนี้ ก็แทบจะระเบิดออกมา
เขาไม่แคร์ว่าโลกภายนอกจะด่าจอร์แดนอย่างไร ที่เขาแคร์คือหลินจือจะเสียใจ
คำพวกนั้นไม่น่าฟังเลย น้ำเสียงเขาก็รู้ว่าเขาโกรธจนอยากจะฉีกปากคนพวกนั้น
เทียบกับเทาเท่ที่เดือดดาล จอร์แดนยังคงดูสงบนิ่ง：“ตอนนี้ผมมีแผนรับมือแล้ว”
ตอนนี้เทาเท่ทนไม่ได้แล้ว เขากำโทรศัพท์ตะโกนออกไป：“คุณมีแผน？โอเค ผมอยากดูว่าคุณมีแผนอะไร！”
พูดจบเหมือนยังไม่หายโกรธมากพอ เทาเท่พูดคำพูดแรงๆไปอีกว่า：“จอร์แดน คุณอย่าหาว่าผมไม่เตือนคุณนะ ถึงคุณจะมีอำนาจอิทธิพลที่เมืองเวลฟ์ แต่ถ้าคุณทำร้ายหัวใจของหลินจือ อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจคุณ”
เพราะว่าโกรธมาก ดังนั้นเทาเท่ก็เรียกว่าจอร์แดนเฉยๆ
จอร์แดนพูดนิ่งๆไปว่า：“แล้วคุณจะเสียใจกับที่คุณพูดในวันนี้ ไอ้หมอนี่！”
ไม่ให้เกียรติพ่อแท้ๆของหญิงสาวที่มีจิตใจเลื่อมใสศรัทธาแบบนี้ และยังกล้าพูดจาข่มขู่ เขายังอยากจะจีบหลินจืออีก？
รอเขากับหลินจือยอมรับกันอย่างเป็นทางการแล้ว อย่างแรกเลยเขาจะโน้มน้าวหลินจือให้ถีบเทาเท่ออกไป เมืองเวลฟ์มีคนหนุ่มๆหล่อๆที่มีอำนาจอิทธิพลเป็นกอง เขาเทาเท่ไม่มีดีอะไรเลย
จอร์แดนเพิ่งโทรศัพท์กับเทาเท่เสร็จ เจเทาวน์ก็โทรหาหลินจืออีก
“หลินจือ ฮอตเสิร์ชบนเวยป๋อ เป็นพวกซูซีเล่นสกปรกใส่คุณใช่ไหม？”เจเทาวน์ไม่สงสัยความสัมพันธ์ระหว่างหลินจือกับจอร์แดนสักนิด แต่ยังชี้ว่าซูซีเล่นสกปรก
หลินจือขอบคุณความเชื่อใจและสนับสนุนของเจเทาวน์มาก เธอพยักหน้าตกลง：“ใช่กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์”
“เกินไปแล้ว！”เจเทาวน์ก็โกรธมาก“ตอนนี้คุณอยู่ไหน？ให้ผมไปรับคุณไหม？แล้วกลับมาพวกเราหาทางแก้ไขเรื่องนี้กัน”
“ตอนฉันอยู่ระหว่างทางกลับเมืองเจสเวิร์ด 叶老师บอกว่าเขามีแผนรับมือแล้ว”หลินจือปลอบใจเจเทาวน์ ไม่อยากให้เขาโกรธและกังวลตาม
หลังจากได้ยินหลินจือพูดแบบนี้ เจเทาวน์กลับไม่พูดอะไรมากอีก
หลังจากเงียบไป ก็ถามหลินจืออย่างเคร่งขรึม：“คุณเชื่อ叶老师มากเลย ใช่ไหม？”
ถึงแม้เจเทาวน์เชื่อใจหลินจือ แต่เขายังไม่เข้าใจจอร์แดน
เขาไม่รู้ว่าจอร์แดนรับหลินจือมาเป็นลูกบุญธรรมเพราะอะไร เรื่องนี้มันกะทันหันจริงๆ
ตอนที่เขาได้ยินหลินจือพูดถึงก็เป็นห่วงมาก แต่ตอนนั้นเขาอยู่ที่บ้านเกิด อาการป่วยของแม่เขาทำให้เขาอึดอัดมากพอแล้ว และหมดหนทางที่จะแบ่งความคิดมาคิดเรื่องพวกนี้
หลินจือตกลงอย่างไม่ลังเล：“อือ ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ทำร้ายฉันค่ะ”
“งั้นก็ดี”เจเทาวน์ยิ้มอย่างโล่งอก“ผมก็เชื่อการตัดสินใจของคุณ”
หลินจือวางสาย จอร์แดนถามเธออย่างอบอุ่น：“บอกได้ไหมทำไมคุณถึงยอมเชื่อผม？”
หลินจือส่ายหน้าพูดไปตรงๆ：“ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่เชื่อคุณจากใจเลย”
“แบบนี้ถูกแล้ว”จอร์แดนพูดไปแบบนี้ แต่หลินจือเงยมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
จอร์แดนยกมือขึ้นลูบหัวเธอด้วยสายตาอ่อนโยน：“ขอบคุณที่คุณเชื่อผมเช่นนี้”
เธอเชื่ออย่างไร้เงื่อนไข มาจากโซ่ตรวนทางสายเลือด
หลินจือไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ถูกจอร์แดนพูดคำพูดธรรมดาๆแบบนี้และลูบหัวอย่างอ่อนโยน ก็เกือบจะร้องไห้ออกมา
ก็รู้สึกว่าในใจนั้นอบอุ่น รู้สึกเหมือนถูกโอบอุ้มไว้ในฝ่ามือด้วยความรัก
ถ้าไม่ได้เกิดเรื่องนี้ หลินจือส่งจอร์แดนกลับโรงแรมเสร็จก็กลับที่พักเธอแล้ว
แต่ตอนนี้เธอกลับโรงแรมตามจอร์แดนไป รอจอร์แดนจัดการเรื่องนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าพอทั้งสองเข้าไปที่โถงโรงแรม ก็เห็นเทาเท่รออยู่ด้วย
จอร์แดนมองบนใส่เทาเท่อย่างเซ็งๆ：“คุณมาทำไม？”
สีหน้าเทาเท่ดูไม่ดี：“ก็ต้องมาดูว่าคุณจอร์แดนจะจัดการเรื่องนี้ยังไงอยู่แล้ว”
ทั้งๆที่เมื่อคืนทั้งสองยังยืนสนับสนุนหลินจือด้วยกันอยู่เลย แต่วันนี้กลับดูค่อนข้างตึงเครียดเล็กน้อย
จอร์แดนหัวเราะอย่างเยือกเย็น ไม่อยากสนเขา แต่ก็ไม่ได้ไล่เขาไป
จอร์แดนอนุญาตให้เทาเท่ตามเขากับหลินจือเข้าไปในลิฟต์ เพราะมีข้อพิจารณาของตัวเอง
เขากลัวว่าเดี๋ยวหลินจือรู้ความจริงแล้วจะรับไม่ได้ ถึงตอนนั้นเทาเท่ก็จะอยู่เป็นเพื่อนเธอได้ เขาไม่ได้ยอมรับเทาเท่
ในลิฟต์ เทาเท่ก้มหน้ามองหลินจือที่อยู่ข้างๆ ถามอย่างระวังด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ：“คุณ……ยังโอเคใช่ไหม？”
ดูจากสีหน้าเธอแล้ว เหมือนไม่ได้ดูแย่มากนัก
เบ้าตาก็ไม่บวมแดง น่าจะไม่ได้ร้องไห้
มองออกว่า เรื่องนี้ไม่ได้ส่งผลร้ายแรงต่อเธอเลย ระหว่างที่เขารอ เป็นห่วงมากว่าเธอจะรับคำพูดไม่น่าฟังเหล่านั้นไม่ได้
หลินจือตอบไปว่า：“ฉันไม่เป็นไร”
ในใจเทาเท่ถอนหายใจแรงๆ เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมเธอเชื่อใจจอร์แดนขนาดนี้