ตามการคาดการณ์ของหลานจิ่วชิง เฟิ่งชิงเฉินจะไม่ตื่นจนกว่าจะถึงเช้าวันรุ่งขึ้น และเขาก็ไม่ต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินถูกปลุกกลางดึก
ทงเหยามาเปลี่ยนหน้าที่เวรยามกับทงจือ เมื่อเห็นทงจือหลับคาอยู่ที่เก้าอี้ ใบหน้าของนางเปลี่ยนไปด้วยความโกรธ
ทงเหยา รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูอาการของเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินยังหายใจเและใบหน้าของนางดูดีขึ้นมาก นางก็รู้สึกโล่งใจ
ถ้าเกิดอะไรขึ้นมากับคุณหนู การตายร้อยครั้งก็ยังไม่อาจพอสำหรับโทษนี้ แต่เมื่อทงเหยากำลังจะห่มผ้าให้เฟิ่งชิงเฉิน ก็พบว่าเสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉินเปื้อนเลือด ทงเหยาตื่นตระหนกและรีบเปิดผ้าห่มดู เห็นว่าบนกายเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยเลือด…
“อ๊า…” ทงเหยากรีดร้องด้วยความตกใจ เสียงกรีดร้องนี้ไม่เพียงปลุกให้ทงจือตื่น แต่ยังปลุกยามที่ลานด้านนอกด้วยวิ่งไปด้านใน
“เกิดอะไรขึ้น” ทงจือกระโดดขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว นางดูตกใจและขาดสติของนางไปโดยสิ้นเชิง
“ดู ดูนี่…” ทงเหยาพูดไม่ครบประโยค
บนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยเลือด ทงเหยาไม่กล้าเอื้อมมือไปปลดเสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉิน นางกลัวที่จะเห็นร่างกายที่บอบบางเปื้อนเลือดภายใต้เสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉิน
หากเกิดอะไรขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉิน ถือว่าเป็นเพราะความละเลยในหน้าที่ของนาง!
ใบหน้าของทงจือซีด และนางรีบไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ตรวจสอบลมหายใจของเฟิ่งชิงเฉิน ก่อนพบว่าเฟิ่งชิงเฉินยังคงหายใจ ทำให้โล่งใจไปครึ่งหนึ่ง ถ้าหากเฟิ่งชิงเฉินตาย พวกนางเองก็คงไม่มีหน้าจะอยู่ต่อได้อีก
“ทงเหยาเจ้าไปตักน้ำที ข้าจะดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู” ไม่ใช่ว่าทงจือจะสงบและกล้าหาญ แต่นางไม่มีทางเลือก เมื่อเกิดอะไรขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉินขณะที่ตัวทงจือกำลังเข้ายามกลางคืนอยู่ นางต้องถูกตำหนิอย่างแน่นอน
“ตกลง” ทงเหยาทำให้จิตใจให้มั่นคงและรีบลุกไป และทันทีที่นางวิ่งออกไป ก็ได้พบกับหลี่ซุน ผู้บัญชาการของราชองครักษ์ “คุณผู้หญิง เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู?”
คนในจวนเฟิ่งมีคนน้อยเกินไป นอกจากหญิงชราสองสามคนกับสาวใช้สองคนที่ดูแลนางเป็นการส่วนตัว หลี่ซุนจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณหนู อาการของคุณหนูไม่ค่อยดี ข้าจะไปตักน้ำให้ซิ่ว ท่านหลี่ ขอโทษนะคะ” ทงเหยาใจร้อนและมีความผิด นางไม่กล้าสบตาหลี่ซุน นางรีบก้มหัวแล้วเดินไปทันที
หลี่ซุน ตกตะลึงมองขึ้นไปที่ด้านในก็เห็นร่างเล็กๆน้อยๆ ที่ประตูและหน้าต่างเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา เขาถอนหายใจอย่างลับๆและพูดในใจของเขาอย่างเงียบๆว่า คุณหนูไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยท่าน แต่ข้าไม่มีอำนาจมากพอ ข้าหวังว่าท่านจะสามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้
ทงเหยาเข้ามาพร้อมกับน้ำและไม่มีเวลาดูแลหลี่ซุนและคนอื่นๆ หลี่ซุนไม่ได้เดือดร้อนอะไรเพียงแค่ยืนอยู่ด้านนอก เมื่อทงเหยาออกมาพร้อมกับอ่างเลือดขนาดใหญ่ หลี่ซุนก็รีบถามทันที “เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู ไม่ได้แค่เป็นไข้หรือทำไมถึงมีเลือดมากขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู?”
“คุณหนู คุณหนู……” เฟิ่งชิงเฉินตื่นแล้วเมื่อนางเพิ่งเข้ามา
ทงเหยา เห็นว่าเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ได้รับบาดเจ็บยกเว้นเลือดที่ออกมาตามผิวกาย นางหยิกตัวเองแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาทันที
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู?” หลี่ซุนรู้สึกหงุดหงิด
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ติดต่อกับเฟิ่งชิงเฉินมาเป็นเวลานานแต่หลี่ซุนก็เป็นห่วงด้วยใจจริง มิฉะนั้นเขาคงไม่รีบเร่งไปช่วยลูกชายคนโตหนิงกั๋วกงในชั่วข้ามคืน และด้วยเหตุนี้เขาคงทำให้ตัวเองตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง
“คุณหนู นางมีไข้สูงและยังไม่ตื่นเลย ด้วยเหตุผลบางประการทำให้ปากแผลของนางเปิดออก ทำให้เลือดไหลออกมา คนใช้ต่างพยายามห้ามเลือดให้หยุดไหลแต่ก็ทำได้เฝ้าดู ลมหายใจก็เริ่มอ่อนลงทุกที ไม่รู้ว่าคุณหนูจะผ่านคืนนี้ไปได้ไหม” ทงเหยาพูดเศร้าขึ้นเรื่อยๆ โดยคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินนอนอยู่บนเตียงคนเดียวตั้งแต่ป่วย
ถ้าไม่ใช่เพราะสวรรค์ คุณหนูคงตายไปแล้วเพราะความเจ็บป่วยเช่นนั้น
“ข้ามียาดีสำหรับรักษาบาดแผล ข้าจะเอามาให้” หลี่ซุนรู้สึกเจ็บใจ ไม่ว่ายังไงก็ตามเฟิ่งชิงเฉินก็เป็นเพียงเด็กกำพร้า จำเป็นต้องมีคนคอยดูแล
“ขอบคุณท่านหลี่ ขอบคุณท่านหลี่” ทงเหยาขอบคุณเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
ในขณะนี้ทงจือ รีบวิ่งออกจากด้านในด้วยท่าทางตื่นตระหนก “ทงเหยา ทำไมเจ้าถึงยังอยู่ที่นี่ น้ำล่ะอยู่ที่ไหน น้ำสะอาดน่ะ?”
ทงจือสำลัก ไม่มองหลี่ซุนเลย และดุทงเหยาทันที ทงเหยาตอบกลับอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งออกไป
ทงจือ หันกลับมาอย่างรวดเร็วและวิ่งไปที่ข้างใน พอก้าวไปสองก้าวก็ราวกับว่านางเพิ่งนึกถึงหลี่ซุน นางรีบหยุดหันกลับมา ขอบคุณหลี่ซุน “แต่ว่าคุณหนูข้าป่วยอยู่ โปรดยกโทษให้ข้าด้วยกับการที่ไม่ได้ต้อนรับอย่างดี แต่นี่เป็นด้านใน คงจะไม่สะดวกถ้าท่านจะอยู่ที่นี่ จึงขอให้ท่านช่วยออกไปจากที่นี่ด้วยเถิด”
คำพูดของทงจือ นั้นมากกว่าสุภาพและไม่เคารพ หลี่ซุนไม่สนใจ เขารู้ว่าเพราะเรื่องของเฟิ่งชิงเฉินผู้คนในจวนจึงมีข้อร้องเรียนมากมายกับเขา แต่เขาเป็นเพียงคนตัวเล็กและต้องเชื่อฟังคำสั่งคุณหนู
“ถ้ามีอะไรผิดปกติกับเฟิ่งชิงเฉิน ให้ส่งคนมาเรียกข้าโดยทันที” หลี่ซุนไม่อยู่ที่นี่เพราะจะทำให้ผู้คนรู้สึกแย่ เขาหันหลังกลับและเดินออกไป
เมื่อเขาออกเรือนมาด้านนอก หลี่ซุนพบว่าลูกน้องของเขาแอบเผยแพร่ข่าวของจวนเฟิ่ง เขาถอนหายใจและไม่ได้ทำอะไร
ในเวลานี้ สิ่งที่เขาทำได้คือไม่ตกหลุมพราง แต่ถ้าลูกน้องของเขาต้องการปล่อยข่าวของเฟิ่งชิงเฉินให้รั่ว เขาก็ควบคุมมันไม่ได้ เพราะเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังคนเหล่านั้นไม่ใช่ตัวเล็กๆ ทำให้ไม่สามารถไปยุ่งได้
“คุณหนู ไม่เป็นไรแล้วนะ” ทงจือและทงเหยาสวมเสื้อผ้าสะอาดให้เฟิ่งชิงเฉิน และเมื่อพวกเขาเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินดีขึ้น จิตใจของพวกเขาก็สงบลง
“ขี้ตกใจจริง” เฟิ่งชิงเฉินพูดอย่างอ่อนแรง
แม้ว่านางจะมีสติสัมปชัญญะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางหายดีแล้ว นางได้รับบาดเจ็บและถูกวางยาพิษ และร่างกายของนางก็ไม่ได้รับการฟื้นฟูอย่างเหมาะสม ตอนนี้นางอ่อนแอเกินไป
ใช่ การส่งทงจือและทงเหยาออกไปพร้อมกัน อย่างหนึ่งคือให้คนภายนอกเห็นว่าเลือดไม่ได้มาจากสาวใช้ แต่มาจากเฟิ่งชิงเฉิน และอีกนัยหนึ่งคือต้องการเปิดใช้งานชุดการแพทย์อัจฉริยะเพื่อวินิจฉัยด้วยตัวเอง
พิษนี้เป็นผลจากการวินิจฉัยชุดเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะ นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีใครมาโหดร้ายกับนางได้ขนาดนี้ สันนิษฐานว่าจักรพรรดิก็รู้เรื่องนี้ด้วย ไม่เช่นนั้นนางคงไม่ถูกเหล่าผู้คุมขังไว้เป็นเดือน
นางยังคงคิดว่าจักรพรรดิลงโทษนางเบาๆ อย่างไรก็ตามกลับกลายเป็นว่ามีบางสิ่งอยู่เบื้องหลัง
เฟิ่งชิงเฉินทำหน้าบึ้ง ใช้วิธีการวางยาพิษขนาดนี้ คงต้องการให้นางตายมาก เฟิ่งชิงเฉินแค่อยากมีชีวิตที่ดีและโกรธคนเหล่านั้น
ทงเหยาเก็บข้าวของและเห็นว่าใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินไม่ค่อยดี จึงหยิบซุปร้อนๆบนโต๊ะแล้วนำไปให้เฟิ่งชิงเฉิน “คุณหนู ดื่มซุปโสมพื่อบำรุงเลือดก่อนนะคะ”
สิ่งนี้กำลังเดือดพล่านอยู่ในครัว เฟิ่งชิงเฉินตื่นขึ้นมาเมื่อใดก็สามารถดื่มได้ทุกเมื่อ แม้ว่านางจะหมดสติ นางก็สามารถจิบได้ไม่กี่อึดใจ
แม้ว่านางจะไม่ชอบรสชาติของซุปโสม แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ยังคงดื่ม เมื่อชามซุปโสมหมด เฟิ่งชิงเฉินก็ดีขึ้นมาก และเสียงของนางก็ดังขึ้น
“สถานการณ์ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง” นางขอให้ทงจือและทงเหยาบอกกับโลกภายนอกว่านางป่วยจนตาย หนึ่งเพื่อผ่อนคลายคู่ต่อสู้ของนาง และอีกหนึ่งต้องการรู้ว่ายามเหล่านั้นมีความหมายอะไรแอบแฝง จึงต้องเตรียมตัวอย่างดี ไม่ใช่…
กระตายอาจแว้งกัดได้เมื่อจนตรอก จะโดนทำร้ายตลอดเวลาไม่ได้ ถึงจะยังไม่ได้หาวิธีการรับมือ แต่ก็จะนั่งเฉยๆไม่ได้…