ตอนที่ 377 สังหารสัตว์อสูรระดับ 6
หลังจากที่ได้ทดสอบแล้ว เจี้ยนเฉินก็เข้าใจในความแข็งแกร่งของเขามากขึ้นในตอนนี้ เขาโบกมือแล้วใบหญ้าหลายร้อยก็ตรงไปแทงเข้าที่ท้องของหมาป่า ด้วยความคิดที่แรงกล้า เขาก็ดึงเอาแกนอสูรออกมา หลังจากที่ฉีกเสื้อบางส่วนออกมา เขาก็เอามันห่อแกนอสูรแล้วเก็บไว้
หลังจากที่เก็บแกนอสูรแล้ว เจี้ยนเฉินก็ตัดสินใจที่จะออกจากป่าไป เขาหันกลับไปทางหุบเขายั่งยืน เขารู้ว่าเขาจำเป็นต้องสงบจิตใจลงเรื่องการเปลี่ยนแปลงของร่างกายของเขา การเปลี่ยนแปลงที่มหัศจรรย์นี้เป็นอะไรที่กะทันหันเกินไปสำหรับเขา และพลังใหม่นี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนเขากำลังติดอยู่ในความฝัน เขาจำเป็นต้องพักผ่อนเพื่อปรับตัวเองให้เข้ากับสถานการณ์นี้
“ฮู้วว!”ทันนั้นเอง เสียงหอนของหมาป่าดังขึ้นมา ทำให้ทั่วทั้งป่าสั่นไหวไปด้วยเสียงของมัน
ร่างของเจี้ยนเฉินหยุดทันที ในขณะที่ใบหน้าของเขาก็ดูจริงจังขึ้นมา เขาหันไปรอบ ๆ และขยายขอบเขตการรับรู้ออกไป 1 กิโลเมตร และเขาก็พบหมาป่าที่ตัวยาว 10 เมตรและมีหางยาว 3เมตรกำลังพุ่งมาที่เขาด้วยความเร็วที่สูงมาก
เจี้ยนเฉินไม่ได้หนีและก็ไม่ได้คิดที่จะหนีด้วย แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่าที่เคยเป็น แต่เขาก็ไม่มีพลังเซียนอยู่ดี ความเร็วของเขาเร็วกว่าคนธรรมดาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาไม่สามารถใช้ได้แม้แต่ทักษะมายาพริบตาหรือทักษะขโมยชะตาสวรรค์ในตอนนี้ เพราะว่าทักษะทั้งสองนั้นต้องการพลังเซียน
หมาป่าโลหิตมาหยุดที่ตำแหน่งตรงหน้าห่างจากเจี้ยนเฉิน 50 เมตรอย่างรวดเร็ว ตาของมันใหญ่กว่ากำปั้นของผู้ใหญ่เสียอีก ซึ่งพวกมันจ้องมาที่เจี้ยนเฉินอย่างน่ากลัว
เจี้ยนเฉินตั้งสมาธิและเริ่มรวบรวมพลังธาตุในธรรมชาติรอบ ๆ เขาเพื่อที่จะสร้างกำแพงดินสูง 5 เมตรขึ้นมา เขารวมรวมพลังและกำแพงดินก็อัดแน่นกันมาขึ้นจนสุดท้านก็กลายเป็นกำแพงหิน ในเวลาเดียวกัน เจี้ยนเฉินก็ชี้นิ้วขึ้นแล้วต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ระเบิดออกจากพื้นและลอยมาอยู่ข้าง ๆ เจี้ยนเฉิน ในขณะที่มันเปล่งประกายไปด้วยปราณกระบี่สีม่วง-ฟ้า
ร่างของเจี้ยนเฉินซ่อนอยู่หลังกำแพงหิน หมาป่าจึงไม่สามารถเห็นสิ่งที่เจี้ยนเฉินทำได้ อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินก็สามารถสู้กับหมาป่าด้วยความสามารถที่เหมือนกับว่าเขาอยู่ทุกหนแห่งได้
จากความเฉลียวฉลาดที่หมาป่าได้สั่งสมมา มันก็เดาได้ว่าเจี้ยนเฉินนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จะสู้ได้ด้วยง่าย ๆ จากท่าทางของเขา มันอ้าปากออกมาและพลังปริมาณมหาศาลก็เริ่มมารวมอยู่ที่ปากของหมาป่า จากนั้น บอลพลังงานก็พุ่งไปที่กำแพงด้วยเสียงที่บาดหู
ในเวลาเดียวกัน เจี้ยนเฉินก็ทำให้ต้นไม้กลายเป็นเหมือนหอกและใช้มันแทงไปที่บอลพลังงานที่มาจากหมาป่า
เสียงระเบิดดังเกิดขึ้น บอลพลังงานระเบิดออกทันที ทำให้พลังงานกระจายไปทั้วบริเวณ อาวุธไม่ที่เจี้ยนเฉินใช้ไม่สามารถทนพลังงานได้และกระจายหายไปเป็นฝุ่น
ในตอนนี้มนุษย์และสัตว์อสูรกำลังทดสอบพลังของกันและกัน แต่การทำลายล้างได้เปลี่ยนสภาพสถานที่ที่พวกเขากำลังต่อสู้ไปอย่างสิ้นเชิง
ตาของเจี้ยนเฉินทั้งคู่เปล่งประกายสว่างออกมาด้วยสีฟ้าและสีม่วง ตาซ้ายของเขาเป็นสีม่วงและตาขวาของเขาเป็นสีฟ้า ทันใดนั้นเอง ใบหญ้าจำนวนนับไม่ถ้วนก็ลอยอยู่รอบ ๆ หมาป่า และกลายเป็นเหมือนคมกระบี่ที่พุ่งเข้าไปที่ร่างของหมาป่าทันที
หมาป่าโลหิตที่ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถูกทิ่มไปหลายรูทันที แต่มันก็ไม่ได้เป็นการกำลังหรือความแข็งแกร่งของมันที่เป็นถึงสัตว์อสูรระดับ 6 ปราณกระบี่สีม่วง-ฟ้าไม่สามารถที่จะแทงทะลุร่างของมันได้ทั้งหมด เหมือนกับที่ทำได้กับเต่าทองเหล็ก ในครั้งนี้มันเจาะลึกลงไปได้ 3 นิ้วเท่านั้น
แม้ว่าจะเป็นอย่างนี้ แต่มันก็ยังเป็นความเสียหายที่มากอยู่ ความเจ็บปวดทำให้หมาป่าหอนออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนที่พลังงานจะเริ่มไหลออกมาจากร่างของมันและขับให้ใบหญ้าที่ฝังอยู่ในร่างของมันออกจากแผลไป
“ฮูวว!” แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บอย่างนั้น หมาป่าก็ไม่มีความตั้งใจที่จะถอยเลย กลับกัน มันกลับบ้าคลั่งมากขึ้นและเปลี่ยนร่างของมันให้กลายเป็นแสงสีแดงในขณะที่มันพุ่งไปที่เจี้ยนเฉิน
ใบหญ้าลอยขึ้นมาจากพื้นมากขึ้นและกลายเป็นใบดาบที่แหลมคมพร้อมทั้งมีปราณกระบี่สีม่วง-ฟ้าหลอมรวมอยู่ในนั้น พวกมันลอยเพื่อไปหยุดหมาป่าอีกครั้ง
แต่เพราะว่าพลังงานปริมาณมากที่ไหลออกมาจากร่างของหมาป่าโลหิต ใบหญ้าทั้งหมดจึงเริ่มช้าลงในตอนที่เข้าไปใกล้มัน แม้แต่ปราณกระบี่ที่อยู่ในใบหญ้าก็อ่อนกำลังลงเหมือนกัน เพราะพลังงานที่หุ้มปกป้องหมาป่าเอาไว้ ปราณกระบี่จึงจางลงเรื่อย ๆ
ในเวลาเดียวกัน แสงสีม่วงและฟ้าก็เป็นประกายในตาของเจี้ยนเฉินมากขึ้นเรื่อย ๆ ต้นไม้ทั้งหมดที่อยู่รอบ ๆ เขาระเบิดออกกลายเป็นเสี้ยนไม้นับไม่ถ้วนก่อนจะร่วมกันกลายเป็นรูปมังกรและพุ่งไปทางหมาป่า
ในตอนที่ปราณกระบี่ที่หลอมรวมอยู่ในมังกรไม้กำลังปะทะเข้ากับพลังที่หุ้มหมาป่าเอาไว้ การเคลื่อนที่ไปข้างหน้าของหมาป่าก็ช้าลงอย่างสังเกตเห็นได้ พลังที่ปกป้องร่างของมันถดถอยลงเรื่อย ๆ ก่อนที่มังกรไม้จะโจมตีเข้าไปที่หัวของมันได้ในที่สุด
“เอ๋งง ! ” หมาป่าหอนออกมาอย่างเจ็บปวดในขณะที่บอลพลังงานยิงออกมาจากปากของมัน ในเวลาเดียวกัน มังกรไม้ที่ปะทะเข้ากับหมาป่าก็แตกออกกระจายหายไปในอากาศจากบอลพลัง
เจี้ยนเฉินเหยียดออกมาในขณะที่เขาพึมพำ “เจ้าช่างแข็งแกร่งเสียจริง มาดูกันว่าเจ้าจะสามารถรับการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของข้าได้หรือไม่” นิ้วของเจี้ยนเฉินประกบเป็นกระบี่ ทำให้พลังงานพิเศษจากจิตวิญญาณกระบี่ยื่นออกมา 1 เมตรจากนิ้วของเขา ใบมีดนี้ทำมาจากพลังงานดั้งเดิมจากจิตวิญญาณกระบี่ มันเป็นอะไรที่แข็งแกร่งกว่ามังกรไม้ก่อนหน้านี้ถ้าวัดจากปราณกระบี่
ในตอนนี้เอง พลังงานดั้งเดิมที่ยื่นออกมานั้นก็ได้พุ่งไปที่หมาป่า เมื่อหมาป่ารู้ว่าปราณกระบี่สีฟ้าและม่วงนั้นแข็งแกร่งเพียงใด มันก็ยื่นกรงเล็บของมันออกมาเพื่อที่จะปัดพลังงานดั้งเดิมออกจากวิญญาณกระบี่ออกไป แต่ในตอนที่มันปะทะกัน กรงเล็บของมันก็แยกเป็นสองส่วน
ทันใดนั้นเอง ตาของหมาป่าก็แสดงความตระหนกออกมา โชคร้ายที่พลังงานดั้งเดิมนั้นเข้ามาใกล้หมาป่าเกินไปแล้ว มันจึงไม่สามารถที่จะหลบได้ ในท้ายที่สุด การโจมตีก็แทงเข้าไปที่หัวของหมาป่า
เสียงหอนดังสนั่นดังออกมา วิญญาณของมันถูกกำจัดไปโดยจิตวิญญาณกระบี่ เสียงระเบิดดังขึ้น และร่างของหมาป่าก็ร่วงลงบนพื้น
แม้เห็นว่าหมาป่าล้มลง เจี้ยนเฉินก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ การต่อสู้ในครั้งนี้ทำให้เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นเพิ่มขึ้นมาขนาดไหน ด้วยความสามารถในการใช้จิตใจควบคุมสิ่งมีชีวิตด้วยปราณกระบี่ของเขา เขาสามารถสังหารสัตว์อสูรระดับ 5 ได้อย่างง่ายดาย แต่สัตว์อสูรระดับ 6 นั้นก็ฆ่ายากกว่าเล็กน้อย ถ้าเขาต้องการที่จะฆ่าสักตัว เขาต้องใช้พลังงานดั้งเดิมที่ของวิญญาณกระบี่ ท้ายที่สุดก็สามารถพูดได้ว่าเจี้ยนเฉินนั้นอยู่ในระดับเซียนสวรรค์แล้วในด้านความแข็งแกร่งในการต่อสู้ !
เขาเก็บแกนอสูรระดับ 6 ออกมาจากร่างของหมาป่าแล้วลากศพของหมาป่ากลับไปที่หุบเขายั่งยืน ร่างของสัตว์อสูรระดับ 6 นั้นมีค่ามากเกินกว่าจะปล่อยทิ้งเอาไว้ที่นี่ มันสามารถเอากลับไปที่หมู่บ้านในหุบเขาได้ในฐานะเนื้อชั้นสูง มันจะเป็นผลดีกับทุกคน
ทันใดนั้นเอง เจี้ยนเฉินก็รู้สึกถึงบางอย่างในอากาศ เขามองไปบนฟ้า และเห็นชายวัยกลางคนที่เต็มไปด้วยโคลนบินมาก่อนที่จะหยุดลงที่ด้านหน้าเจี้ยนเฉิน
คนผู้นี้เป็นพ่อของเจ้าอ้วนน้อยและเป็นคนเดียวกันที่ช่วยชีวิตเจี้ยนเฉินไว้
ชายวัยกลางคนมองไปที่ศพที่โชกเลือดของหมาป่าที่อยู่ด้านหลังของเจี้ยนเฉินอย่างอึ้ง ๆ “เจี้ยนเฉิน เจ้าฆ่าราชาหมาป่าโลหิตไปอย่างนั้นหรือ ? “
เจี้ยนเฉินยิ้มเล็กน้อยและรู้สึกพอใจกับความสำเร็จของเขา “ใช่ ข้าฆ่ามันเอง”
พ่อของเจ้าอ้วนน้อยปรบมือชื่นชม “ไม่เลว ไม่เลวเลย ราชาหมาป่าโลหิตเป็นสัตว์อสูรระดับ 6 วัฏจักรที่ 3 ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะสามารถฆ่ามันได้ วิธีการไหนที่เจ้าใช้ฆ่ามันกัน? ในตอนนี้เจ้าได้เสียอาวุธเซียนของเจ้าไป เจ้าไม่น่าจะมีพลังงานเหลืออยู่ในร่างกายของเจ้าแล้ว” ใบหน้าของชายวัยกลางคนมีความสับสนอยู่
“ข้าใช้พลังจิตของข้า ! ” เจี้ยนเฉินไม่ได้ปิดบังความจริงเพราะว่ามันไม่จำเป็น เขาใช้มือขวาโบกผ่านอากาศเล็กน้อย หญ้ากำหนึ่งก็ลอยขึ้นมาทันทีก่อนที่จะรวมกลายเป็นกระบี่ที่แหลมคม เขาใช้ปราณกระบี่สีม่วง-ฟ้าหลอมรวมอยู่ในนั้น และใช้ให้มันพุ่งไปที่ร่างของราชาหมาป่าโลหิต แม้ว่ามันจะตายแล้ว แต่ร่างของมันก็เป็นรูมากขึ้น
พ่อของเจ้าอ้วนน้อยได้แต่จ้องอย่างตกตะลึงก่อนที่จะพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ช่างเป็นพลังที่ลึกลับอะไรแบบนี้ นี่เป็นพลังจิตของเจ้าอย่างนั้นหรือ? ล้ำลึก ! ช่างล้ำลึกเสียจริง ! “
เจี้ยนเฉินยิ้มแต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดเรื่องนี้ต่อ “ท่านลุง ท่านกำลังจะออกไปโลกภายนอกอย่างนั้นหรือ ? “
เขาส่ายหน้า “ท่านพ่อของข้าบอกให้ข้ามาที่นี่ เขากลัวว่าเจ้าจะตกอยู่ในอันตรายและบอกให้ข้ามาตามหา อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าท่านพ่อของข้าจะกังวลเปล่า แม้ว่าเจ้าจะสูญเสียอาวุธเซียนไป เจ้าก็ไม่ได้สูญเสียความแข็งแกร่งไป”
“พวกเรากลับกันเถอะ เจี้ยนเฉิน เกือบถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว” หลังจากนั้น ชายคนนั้นก็บินไปกลางอากาศก่อนที่จะหายไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นชายคนนั้นหายลับไปแล้ว เจี้ยนเฉินก็แสดงท่าทางอิจฉาออกมา ความสามารถที่จะบินในท้องฟ้านั้นเป็นความตั้งใจของเขามาเสมอ
ทันใดนั้นเอง พ่อของอ้วนน้อยก็กลับมา เมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินยังอยู่ที่พื้น เขาก็ถามอย่างห่วงใย “เจี้ยนเฉิน เจ้าบินไม่ได้อย่างนั้นหรือ ? “
เจี้ยนเฉินส่ายหน้าและตอบกลับ “ข้ายังไม่ได้เรียนรู้ที่จะทำแบบนั้นเลย การบินนั้นเป็นอะไรที่ท้าทายสำหรับข้า มันไม่น่าจะเป็นปัญหาสำหรับข้าที่จะเรียนรู้เมื่อกลับไปที่หมู่บ้านตอนนี้”
“อ้อ เป็นอย่างนั้นเองหรือ? ถ้างั้นให้ข้าพาเจ้าไปเอง อาหารเที่ยงใช้เวลาปรุงไม่นานหรอก ดังนั้นในตอนที่พวกเรากลับไป มันน่าจะใกล้เสร็จแล้ว” หลังจากนั้น ชายคนนั้นก็โบกมือ แล้วล้อมเจี้ยนเฉินเอาไว้ด้วยพลังงานก่อนที่จะพาทั้งเจี้ยนเฉินและศพของราชาหมาป่าโลหิตขึ้นไปบนอากาศเพื่อที่จะกลับไปที่หมู่บ้าน