หลินจือหัวเราออกมาจากคำหยอกล้อของนานิ ทั้งคืนเธอมีหลากหลายอารมณ์ผสมกันไป เดี๋ยวก็ร้องไห้ แต่กับนานิแล้ว แค่ประโยคเดียวของนานิก็ทำให้เธอหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
นานิเป็นผลไม้แห่งความสุขเสียจริง
เทาเท่เห็นเธอหัวเราะออกมา ก็รู้สึกหึงเล็กน้อย ในใจหัวยิ่งเต็มไปด้วยความสิ้นหวังไม่จบสิ้น
นานิทำให้เธอยิ้มได้ เขากลับไม่มีความสามารถอย่างนี้ เขาทำให้เธอเสียใจและโกรธเท่านั้น
ต่อมาก็ยังมีจอร์แดนที่ปกป้องเธอ การมีอยู่ของเขาดูเหมือนจะไร้ค่าไปเลย
หลินจือไม่ได้ตระหนักเห็นอารมณ์ของเทาเท่ เธอหัวเราะเบาๆพูดกับนานิว่า；“ฉันต้องปกป้องเธออยู่แล้ว แต่ว่า เธอแน่ใจว่าจะให้ฉันปกป้องเธอเหรอ？”
นิสัยอย่างนานิต้องการคนปกป้องที่ไหนกัน？
เคยเป็นเจ๊สมัยมัธยมปลาย ตอนนี้เป็นมืออาชีพในวงการบันเทิง ตั้งแต่เริ่มเรียนหนังสือก็เป็นนานิที่ปกป้องเธอ จนกระทั่งตอนนี้
นานิหัวเราะคิกคักในสาย：“พวกเราปกป้องกันและกัน”
นานิถามอีกว่า：“ใช่สิ ตอนนี้เธอถึงไหนแล้ว？”
หลินจือมองไปนอกหน้าต่าง พูดตำแหน่งของตัวเอง：“น่าจะอีกสิบนาทีก็ถึงแล้ว”
ตอนนี้หลินจือต้องขอบคุณความเอาใจใส่ของจอร์แดน ที่ให้บ้านหลังนี้ที่อยู่หมู่บ้านเดียวกับนานิแก่เธอ แบบนี้ก็จะสะดวกเพราะพวกเธอจะเจอกันได้ตลอดเวลา
เวลาเศร้าๆก็เจอกันได้ ปลอบใจกันและกัน ตอนมีความสุขก็สามารถเจอหน้ากันได้ ดื่มฉลองด้วยกัน
นานิพูดอย่างมีความสุข：“ดีจัง งั้นเดลิเวอรี่ที่ฉันสั่งก็น่าจะใกล้ถึงแล้ว ฉันจะเปิดไวน์ดี เป็นการฉลองให้เธอ”
อารมณ์ของหลินจือนั้นดีมาก ดังนั้นจึงตกลงอย่างมีความสุข：“โอเค”
นานิก็พูดเสริมไปอีก：“ใช่สิ ประธานเจเทาวน์ก็อยู่นี่ เขาก็เห็นข่าวแล้วเป็นห่วงเธอ ดังนั้นเลยมาที่บ้านฉัน รอเธอจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จกับฉัน”
“อือ”หลินจือตอบกลับ
นานิถามอีกว่า：“เอ่อ……เทาเท่มาส่งเธอใช่ไหม？เขาจะมาด้วยไหมอ่ะ？”
“ฉันถามเขาก่อน”หลินจือตอบ จากนั้นหันไปถามเทาเท่ที่ขับรถอยู่ข้างๆ“นานิบอกว่าเดี๋ยวจะไปกินข้าวที่บ้านเธอ คุณไปไหม？”
เทาเท่ตอบกลับมาอย่างเคร่งขรึม：“ไม่ไป”
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาจะต้องตอบตกลงว่าไปทันทีแน่นอน ไม่อยู่ห่างเธอสักวินาทีเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเจเทาวน์อยู่ด้วย เขาไม่เคยพลาด
แต่ตอนนี้อารมณ์เขาดิ่งสุดๆ คิดว่าตัวเองไม่มีดีเลย
เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่เขารู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า
หลินจือมองเขาแวบหนึ่ง แล้วหันไปพูดกับนานินิ่งๆ：“เขาไม่ไป เดี๋ยวฉันไปเองก็ได้”
“เขาไม่มาเหรอ？”นานิที่อยู่ในสายตกใจมาก“นี่ไม่ใช่สไตล์เขาเลยนะ？”
ช่วงนี้เทาเท่จีบหลินจืออย่างดุเดือดไม่ใช่เหรอ ขนาดหลินจือไปเปกก้าตกดึกเขาก็ยังตามไป ทำไมตอนนี้จะกินข้าวฉลองให้หลินจือ เขากลับอยู่ห่างๆ
ว่ากันว่าหัวใจของผู้หญิงเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร แต่เทาเท่ที่เป็นผู้ชาย ก็ค่อนข้างเข้าใจยากเช่นกัน
“พอแค่นี้ละกัน เดี๋ยวเจอหน้าค่อยคุยนะ”หลินจือไม่อยากคุยเรื่องของเทาเท่กับนานิอีก ดังนั้นจึงรีบวางสาย
รถขับไปได้สักพัก หลินจือค่อยๆรู้สึกถึงอารมณ์ที่ดิ่งสุดๆของเทาเท่ที่อยู่ด้านข้าง
แต่ว่า เธอก็คิดแล้วสุดท้ายก็ไม่ได้ถามเขาว่าเป็นอะไรไป อารมณ์ของเขาจะดีหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับเธอนี่？
ทั้งสองจึงเงียบตลอดทางที่กลับไปหมู่บ้าน เทาเท่ส่งหลินจือที่หน้าคฤหาสน์ของนานิ หลินจือขอบคุณเขาแล้วลงจากรถ
เธอลงจากรถ เทาเท่ก็เหยียบคันเร่งพุ่งออกไป
นานิออกมาเปิดประตูให้หลินจือ เลยยื่นหน้าออกมามองก็เห็นตูดรถของเทาเท่ขับออกไป ถามอย่างไม่เข้าใจไปว่า：“พวกเธอสองคนทะเลาะกันเหรอ？”
“เปล่า”หลินจืองงมากกว่า
นานิสงสัย：“งั้นทำไมเขาไม่มากินด้วยกัน？”
“ไม่รู้”หลินจือพูดไปก็ก้าวเข้าไปในบ้านของนานิด้วย
นานิที่อยู่หลังเธอหลังจากปิดประตูลงก็พึมพำว่า：“เขาแทบจะอยู่ติดเธอทั้งวันยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยเหรอ？”
หลินจือหันไปมองนานิอย่างทำอะไรไม่ได้：“เธอไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว กว่าฉันจะได้อยู่เงียบๆบ้าง”
เวลานี้เจเทาวน์ออกมาจากห้องครัวพอดี นานิหยุดได้ทันเวลา
เจเทาวน์เห็นหลินจือมาถึง สายตานั้นจ้องไปที่ใบหน้าเธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นพูดกับเธออย่างจริงใจว่า：“ยินดีกับคุณด้วยนะ หาพ่อแท้ๆเจอแล้ว”
ใบหน้าหลินจือมีรอยยิ้มกว้าง：“ขอบคุณค่ะ”
นานิถอดหายใจอยู่ข้างๆ：“นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีเสียจริง คิดไม่ถึงว่าเพราะหนังสือเล่มใหม่นี้ของอาจารย์จอร์แดนจะทำให้เธอได้เจอพ่อแท้ๆ”
หลินจือพยักหน้าเบาๆ：“ดังนั้น ตอนนี้ในใจฉันมีแต่ความขอบคุณ แต่ว่าหลายปีมานี้ตั้งแต่เด็กจนโตที่ฉันประสบเรื่องที่ไม่มีความสุข ตอนนี้ฉันโล่งใจแล้ว”
“มีคำหนึ่งบอกไว้ว่า พระเจ้าจะเอาส่วนที่ดีที่สุดไปไว้ในตอนท้าย ฉันเชื่อว่าต่อไปจะมีแต่สิ่งดีๆแล้ว”
หลินจือพูดจบ นานิก็เข้าไปกอดเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ จากนั้นพูดอย่างสะอื้น：“ใช่ ต่อไปจะมีแต่สิ่งดีๆ เธอจะต้องมีความสุขแน่นอน”
“ฉันรู้อยู่แล้ว เธอแสนดีขนาดนี้ พระเจ้าต้องไม่ใจร้ายกับเธอแน่”นานิกับหลินจือรู้จักกันตั้งแต่เรียนหนังสือ หลายปีมานี้หลินจือลำบากแค่ไหน นานิรับรู้หมด
ตอนนี้หลินจือหาพอแท้ๆเจอแล้ว นานิดีใจแทนหลินจือ
เจเทาวน์ที่อยู่ด้านข้างจึงเตือนเธอสองคนที่กอดกันอยู่อย่างได้เวลาพอดี：“สร่างเมาแล้ว เริ่มดื่มดีกว่า”
นานิจึงปล่อยหลินจือ แล้วจูงมือของหลินจือเดินไปข้างโต๊ะทานข้าว ทั้งสามชูแก้วขึ้นมา ดื่มอย่างมีความสุข
หลินจือกินไปก็เล่าเรื่องในอดีตของจอร์แดนกับแม่แท้ๆของเธอให้เจเทาวน์กับนานิฟังไปด้วย และก็เล่าว่าจอร์แดนแน่ใจตัวตนของเธอได้อย่างไร นานิก็ถึงกับอุทานว่านี่มันเหมือนดูละครทีวีเลย
ฟังหลินจือเล่าจบ ในใจของเจเทาวน์ก็รู้สึกผ่อนคลายลง
หลังจากกินอิ่มกัน เพราะว่านานิมีความสุขมากจึงดื่มจนเมาเลยข้อร้องให้เจเทาวน์ส่งหลินจือกลับด้วย จากนั้นตัวเองก็ขึ้นไปนอนก่อน
หลินจือกับเจเทาวน์ออกไปจากบ้านนานิ ทั้งสองเดินไปคุยไป
เจเทาวน์พูดเบาๆ：“แม่รู้เรื่องนี้ ก็ยังตั้งใจโทรมาถามผมโดยเฉพาะ”
หลินจือรีบพูด：“เธอตกใจใช่ไหมคะ？”
อย่าว่าแต่คนนอก แม้แต่เธอเอง ตอนนั้นรู้ว่าตัวเองเป็นลูกสาวแท้ๆของจอร์แดน ก็ไม่ได้สติคืนมาอยู่สักพัก
“ใช่”เจเทาวน์หยุดฝีเท้าลง มองเธอแล้วพูดขำๆว่า“เธอยังบอกผมว่า ที่จริงพวกเรานั้นเหลื่อมล้ำกันมาก”
หลินจือรีบพูด：“ใช่ที่ไหนกัน？เดี๋ยวฉันโทรหาคุณน้า——”
เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกคำพูดของเจเทาวน์ตัดบท
เจเทาวน์มองเธอแล้วพูดอย่างจริงจัง：“หลินจือ พวกเราจบความสัมพันธ์แบบนี้เถอะ”
หลินจือไม่เข้าใจ：“คุณคงไม่ได้รู้สึกว่ามีความเหลื่อมล้ำระหว่างกันหรอกนะ？”
เจเทาวน์ส่ายหน้าปฏิเสธเธอไปว่า：“แน่นอนว่าไม่ใช่”
“ผมแค่รู้สึกว่า ไม่ควรใช้เหตุผลและข้ออ้างแบบนี้มาผูกมัดคุณ”น้ำเสียงและท่าทางของเจเทาวน์เคร่งขรึมมาก ไม่ได้ดูล้อเล่นเลย