ตอนที่ 2006 สังหารเขาซะ (2)
ข้าจะปล่อยให้ท่านทำตามใจ แล้วข้าจะเก็บกวาดเรื่องวุ่นวายให้ท่านเองเพื่อไม่ให้ท่านต้องกังวล
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม
รอยยิ้มของนางงดงามจนแทบลืมหายใจ
“อวิ๋นเซียว ในโลกนี้มีแต่ท่านที่เข้าใจข้า!” นางจูบตอบเขา “สิ่งที่ข้าต้องการไม่ใช่การปกป้องจากท่าน ข้าอยากสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท่าน! การลงมือครั้งนี้เป็นโอกาสให้ฉีซูและฉีหลิงได้แสดงความน่าเกรงขามให้ทั้งแคว้นได้เห็น ดังนั้นพวกเราต้องใช้โอกาสนี้ให้ดี ข้าวางแผนจะให้พวกเขาจัดการด้วยตัวเอง และถ้าพวกเขารับมือไม่ได้ ข้าจะเข้าไปช่วยเหลือ”
ดวงตาอบอุ่นของอวิ๋นเซียวแสดงความหลงใหล สตรีของเขาไม่เคยหลบอยู่ข้างหลังเขา นางจะพิชิตเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ด้วยความแข็งแกร่งของตัวเอง!
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตกหลุมรักนางไม่ใช่หรือ
“เฟิงเอ๋อร์ พวกเรามาทำกันอีกครั้งเถอะ” อวิ๋นเซียวมองนางด้วยดวงตาเหยี่ยวของเขา “ไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ข้าจะรีบทำ ข้าใช้เวลามากที่สุดก็หนึ่งชั่วโมง ไม่แน่ครั้งนี้ท่านอาจจะตั้งครรภ์ก็ได้”
มุมปากของอวิ๋นลั่วเฟิงกระตุก “ท่านมั่นใจนะว่าจะใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมง”
“ข้ามั่นใจ”
“ก็ได้”
อวิ๋นเซียวไม่เคยหลอกนาง เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงตกลง หนึ่งชั่วโมงก็คงไม่มีปัญหาอะไร
แน่นอนว่าอวิ๋นเซียวเป็นบุรุษที่ไม่เคยโกหก เขาพูดว่าจะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง เขาก็ใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงจริงๆ ไม่มาก ไม่น้อย! เขาเสร็จตอนที่ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงพอดี
ร่างของอวิ๋นลั่วเฟิงเหนื่อยอ่อน นางกัดฟัน “ท่านควบคุมเวลาได้แม่นยำได้อย่างไร”
อวิ๋นเซียวดูใสซื่อ “ข้าไม่ได้ใช้เวลาเกินหนึ่งชั่วโมงนะ” หรือเขาใช้ไปน้อยกว่านั้น…
อวิ๋นลั่วเฟิงจ้องหน้าเขา “ส่งเสื้อผ้ามาให้ข้าและพวกเราจะออกเดินทางกันเลย”
“ได้”
อวิ๋นเซียวไม่เต็มใจจะปล่อยร่างงดงามอันอบอุ่นของนางแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่เขาโยนทิ้งไว้บนพื้น เมื่อเขาอยู่บนเตียง เขาพยายามอย่างมากที่จะเอาใจอวิ๋นลั่วเฟิง เมื่อเขาลงจากเตียงเขาก็สวมเสื้อผ้าให้หญิงสาวอย่างระมัดระวัง เขาเก็บของให้นางและยังเก็บคัมภีร์บนโต๊ะไปด้วย ถึงอย่างไรอวิ๋นลั่วเฟิงก็อาจต้องการอ่านคัมภีร์พวกนี้…
“อวิ๋นเซียว” ก่อนที่จากไปอวิ๋นลั่วเฟิงก็มองกระท่อมเป็นครั้งสุดท้ายแล้วใช้นิ้วลูบท้องของนาง “ข้ามีความรู้สึกว่า ครั้งนี้ข้าอาจจะตั้งครรภ์จริงๆ”
“ท่านรู้ได้อย่างไร”
“มารดาและบุตรชาย ย่อมสื่อสารกันผ่านจิตได้”
อวิ๋นเซียวคิดแล้วจู่ๆ ก็ถามขึ้นว่า “ทำไมถึงเป็นบุตรชายไม่ใช่บุตรสาวล่ะ”
“ข้าก็ไม่รู้ อาจจะเป็นแค่ลางสังหรณ์ของข้าเท่านั้น อันที่จริงข้าก็ไม่สนว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงหรือผู้ชาย ข้าอยากได้บุตรสาวมากกว่า แต่บุตรชายก็ดีเหมือนกัน แต่เขาต้องไม่หลงตัวเองและหน้าไม่อายเหมือนชังจี่ ไม่อย่างนั้นสตรีในโลกนี้จะตกอยู่ในอันตราย!”
โชคร้ายที่อวิ๋นลั่วเฟิงไม่รู้ว่าบุตรชายของนางจะไม่เหมือนชังจี่ แต่เป็นตัวชังจี่เองเลยต่างหาก!
และแน่นอนว่าก่อนที่ชังจี่จะได้เริ่มกลั่นแกล้งสตรี เขาก็จะถูกสตรีกลั่นแกล้งเสียก่อน และไม่อาจหนีไปจากนางได้ตลอดชีวิต!
“ข้าอยากได้บุตรสาว” ความอ่อนโยนในดวงตาของอวิ๋นเซียวลึกซึ้งขึ้น “ถ้าพวกเรามีบุตรสาว นางต้องเหมือนท่านแน่”
“จริงหรือ แต่ตอนที่บุตรสาวของท่านต้องแต่งงาน ท่านก็รู้ว่าท่านปู่รู้สึกอย่างไรกับการแต่งงานของข้า”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม นางคิดถึงท่านปู่นิดหน่อย ถ้าท่านปู่ได้เจอไป๋หลิง เขาคงตื่นเต้นมาก
“แต่ว่า…” จู่ๆ อวิ๋นลั่วเฟิงก็อยากจะแกล้งอวิ๋นเซียว “ถ้ามีบุรุษมาขโมยบุตรสาวของพวกเรา…”
“สังหารเขาซะ”
จู่ๆ เสียงของอวิ๋นเซียวก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาแล้วดวงตาก็เต็มไปด้วยเจตนาสังหาร
แน่นอนว่าเจตนาสังหารไม่ได้มีเป้าหมายที่อวิ๋นลั่วเฟิงแต่เป็นลูกเขยในอนาคตของพวกเขาที่น่าจะยังไม่เกิดต่างหาก…
ตอนที่ 2007 ก่อนที่สงครามจะเริ่มต้น (1)
มุมปากของอวิ๋นลั่วเฟิงกระตุก
สังหารเขางั้นหรือ
ที่จริงนี่ก็เป็นแนวทางของอวิ๋นเซียว
“พวกเราจะสายแล้ว ไปกันเถอะ”
อวิ๋นลั่วเฟิงบิดขี้เกียจแล้วหันไปมองกระท่อมก่อนจะเดินออกไปด้านหลังหุบเขา
พวกเขาไม่รู้เลยว่าตอนที่ทั้งคู่เดินออกมาจากด้านหลังหุบเขา จู่ๆ กระท่อมหลังเล็กนั่นก็พังทลาย
…
สำนักอิสระ
โรงเก็บฟืนที่ทั้งมืดทั้งชื้นมีองค์หญิงจินหยางหรือเหลียนเยว่เซิงยืนเงียบๆ อยู่ข้างหน้าต่าง เสื้อคลุมของนางปลิวไปตามลมอย่างดงาม นางยืนหลังตรงด้วยความทระนงและเฉยชา
นางไม่มีทางยอมให้ทำตัวตกต่ำแม้ว่าจะอยู่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้
แอ๊ด!
ประตูถูกผลักให้เปิดออก เหลียนเยว่เซิงหันหลังไปก็เห็นหลั่งซินเยว่เดินเข้ามา นางถามอย่างเย็นชาว่า “เจ้ามาที่นี่ทำไม”
หลั่งซินเยว่หัวเราะด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความริษยาและเกลียดชัง “องค์หญิงจินหยาง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดท่านประมุขถึงอยากให้เจ้ามาเป็นสตรีของเขา”
“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร” เหลียนเยว่เซิงยิ้มอย่างเหยียดหยาม “อีกอย่างสำนักอิสระของเจ้ากลับไม่ดูไร้อิสระ เจ้าก็แค่ใช้อำนาจตามอำเภอใจไม่ต่างจากราชวงศ์ทั้งสี่อาณาจักรของพวกเรา เขาไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลในการทำอะไรด้วยซ้ำ”
หลั่งซินเยว่อดไม่ได้ที่จะกำหมัด แล้วประกายเย็นชาก็พาดผ่านดวงตาของนาง “เจ้าผิดแล้ว ท่านประมุขไม่ใช่คนอย่างที่เจ้าคิด ในชีวิตของเขา เขามีสตรีเพียงคนเดียวซึ่งก็คือข้า! เจ้าเป็นแค่คนที่สองและคนที่เขารักจริงๆ คืออวิ๋นเยว่ชิง แต่สตรีผู้นั้นกลับทำให้เขาผิดหวัง!”
ถึงแม้ว่านางจะนอนกับท่านประมุขและกลายเป็นอนุภรรยาของเขา แต่นางยังไม่ได้หัวใจของเขา ในขณะที่อวิ๋นเยว่ชิงขโมยหัวใจของเขาไปได้แต่กลับไม่แยแสเขาแม้แต่น้อย
แล้วนางจะไม่โกรธได้อย่างไร
“ท่านประมุขอยากได้เจ้ามาเป็นสตรีของเขาก็เพราะเจ้ามีรากฐานพลังหยินบริสุทธิ์!”
เมื่อได้ยินคำว่า ‘รากฐานพลังหยินบริสุทธิ์’ เหลียนเยว่เซิงที่ดูเฉยชาก็หน้าถอดสีทันที แล้วนัยน์ตาของนางก็หดตัวเข้าหากัน
“รากฐานพลังหยินบริสุทธิ์! บุรุษสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้ด้วยการมีอะไรกับเจ้า! เจ้าคิดว่าท่านประมุขจะยอมให้บุรุษอื่นได้เจ้าไปหรือ” หลั่งซินเยว่เดินเข้าไปเหลียนเยว่เซิงด้วยรอยยิ้มเยาะ “โชคร้ายที่ท่านประมุขตายแล้ว เขาตายด้วยน้ำมือของจักรพรรดิปีศาจอวิ๋นเซียว…”
เหลียนเยว่เซิงตะลึง ประมุขของสำนักอิสระตายแล้วงั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเหตุใดหลั่งซินเยว่ถึงยังจับตัวนางมาอีกล่ะ
“ถ้าเขาตายแล้วเหตุใดเจ้าพาข้ามาที่นี่อีก” เหลียนซินเซิงถามอย่างงุนงง
จู่ๆ ดวงตาของหลั่งเยว่ซินก็สว่างวาบด้วยความไม่พอใจ “ในเมื่อท่านประมุขถูกสังหารแล้ว ข้าก็ต้องแก้แค้นให้เขาแน่นอนอยู่แล้ว! ข้าพาเจ้ามาที่นี่ก็เพราะบุรุษที่เป็นสมาชิกสำนักอิสระจะได้สนุกกับร่างกายเจ้าอย่างไรล่ะ เมื่อมีเจ้าอยู่ที่นี่ ความแข็งแกร่งของสำนักอิสระก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมากในเวลาสั้นๆ นี่เป็นหน้าที่ของเจ้า!”
เหลียนเยว่เซิงตัวแข็งแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ “ข้าไม่มีทางยอมให้เจ้าทำแน่!”
“เจ้าไม่ได้เป็นคนตัดสินใจ!”
หลั่งซินเยว่สะบัดแขนเสื้อแล้วมองเหลียนเยว่เซิงอย่างเย็นชา “ผู้คุ้มกัน พาตัวองค์หญิงจินหยางออกไปแล้วเรียกสมาชิกทุกคนเข้ามา!”
พูดจบหลั่งซินเยว่สั่งให้คนของนางมาพาตัวเหลียนเยว่เซิงไปแล้วหันหลังเดินออกไปจากโรงเก็บฟืน
อวิ๋นเยว่ชิง!
ท่านประมุขรักเจ้ามากแต่เจ้ากลับเหยียบย่ำความจริงใจของเขาแล้วยังช่วยให้คนนอกสังหารเขาอีก