บทที่ 221 เทาเท่มีรอยข่วน

อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า)

“ค่ะ” แม้หลินจือไม่พูดอย่างนี้ เจเทาวน์ก็คงไปส่งเธอกลับบ้านตามเคย ดังนั้นจึงยอมจำนนตกปากรับคำอย่างแผ่วเบา เขาโอบไหล่หลินจือก่อนเดินผ่านเทาเท่ไป

เทาเท่จ้องมองแผ่นหลังของทั้งคู่ที่กำลังเดินจากไป ชายหนุ่มกัดฟันกรอดด้วยความเดือดดาล แต่ก็ยังสาวเท้าตามไปไม่ห่าง

ก้าวแต่ละก้าวของหลินจือราวกับเหยียบอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆ แม้เจเทาวน์และตัวเธอจะเดินอยู่ข้างหน้า ทว่าข้างหลังกลับมีตัวซวยอย่างเทาเท่ตามมาขนาดนั้น เขาคงรู้สึกใจหายใจคว่ำอยู่ไม่น้อย

กว่าจะเดินถึงหน้าประตูบ้านได้ไม่ง่ายเลย เธอกล่าวขอบคุณเจเทาวน์แล้วรีบบึ่งเข้าบ้าน

ด้านนอก เจเทาวน์ผู้ภายในใจเต็มไปด้วยความปลื้มปีติเอ่ยลาเทาเท่ที่กำลังหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ “ประธานเทาเท่ ราตรีสวัสดิ์ครับ”

พูดจบ เจเทาวน์ก็เดินจากไปอย่างสง่างาม ในฐานะผู้อยากดูแลปกป้องหลินจือ ในคืนนี้เส้นทางพิทักษ์บุษบาของเขาประสบความสำเร็จแล้ว

เทาเท่เงยหน้าขึ้นมองไปยังห้องนอนของหลินจือบนชั้นสองที่กำลังเปิดไฟสว่างโร่ด้วยนัยน์ตามั่วหม่น จากนั้นหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

หลังจากที่หลินจือเข้ามาภายในบ้าน เธอตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายทันที น้ำอุ่นๆ ไหลลงมากระทบร่าง เธอหวนคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกอย่างเหมือนดั่งความฝัน

เมื่อก่อน เธอมีความฝันมากมายนับไม่ถ้วน

ในความฝันของเธอ มีครอบครัวอันแสนอบอุ่นรักใคร่สามัคคีกัน มีคุณพ่อคุณแม่ที่รักเธอจนสุดหัวใจ และอาจจะมีพี่น้องด้วยสักคนสองคน

ในความฝันของเธอ มีครอบครัวที่อบอุ่นพร้อมกับคนรัก และอาจมีลูกน้อยๆ เพิ่มอีกสักสองสามคน

แต่ความฝันก็คือความฝัน หลังจากตื่นขึ้นมาก็ว่างเปล่าเช่นเคย

ทว่าทุกอย่างในวันนี้ ยังคงเป็นเรื่องจริง

เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น เธอก็ยังเป็นลูกสาวของจอร์แดน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาแห่งความปลื้มปีติก็รินไหลลงมา เธอร้องไห้ออกมาดังๆ เพราะวิธีนี้เป็นวิธีเดียวที่จะระบายความสุขล้นหัวใจของเธอในตอนนี้ได้

ก่อนหน้านี้เธออับอายเมื่อต้องร้องไห้คร่ำครวญต่อหน้าจอร์แดนและเทาเท่

ครั้นเมื่อกลับมาถึงบ้านตัวเอง ในที่สุดเธอจึงได้ระบายมันออกมา

หลังจากร้องไห้ไปได้สักพัก คำถามเสียงเป็นห่วงเป็นใยจากชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นด้านนอกห้องอาบน้ำ “หลินจือ เกิดอะไรขึ้น”

หลินจือตกใจจนลืมร้องไห้ ยังไม่ทันได้ตั้งสติประตูห้องอาบน้ำก็ถูกใครบางคนผลักเข้ามาทันที เทาเท่รุดเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

หลินจือตกตะลึงแข็งทื่อไปทั้งตัว

เธอไม่รู้ว่าเทาเท่ปรากฏตัวอยู่ในบ้านเธอได้อย่างไร และไม่คาดคิดว่าเขาจะทะเล่อทะล่าเข้ามาในห้องน้ำเธอแบบนี้

เทาเท่จ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ จึงทำให้เธอได้สติกลับมา ก้มลงมองตัวเอง แล้วกรีดร้องออกมาด้วยความอับอายขณะเอามือปกปิดเรือนร่างของตัวเองเอาไว้

เทาเท่เห็นทุกอย่างของเธอหมดแล้ว!

เทาเท่สูดหายใจเข้าลึกๆ ขับไล่ภาพเรือนร่างขาวดุจหิมะนั้นออกไปจากหัวของเขา จากนั้นก้าวไปข้างหน้าเพื่อปิดฝักบัวให้เธอ

ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่ข้างๆ พันรอบตัวเธอไว้ สีหน้าดูอึดอัดใจอธิบายขึ้นว่า “คุณอาบน้ำอยู่นานสองนานไม่ออกมาสักที ผมได้ยินเสียงคุณร้องไห้ ก็เลยรีบเข้ามาดู”

หลินจือจับผ้าเช็ดตัวเอาไว้แล้วกระทืบเท้าเขาอย่างแรง ดวงตาของเทาเท่แดงก่ำพร้อมอุทานเสียงหลง “คุณเข้ามาได้ยังไง”

เทาเท่ตัวหงิกงออยู่สักพัก แล้วตอบไปตามความจริง “ปีนกำแพง”

ระเบียงของเขาอยู่ห่างจากระเบียงบ้านเธอไม่มาก จึงเป็นการง่ายที่เขาจะข้ามเข้ามาได้

เดิมทีเขาตั้งใจรอให้เธออาบน้ำออกมาแล้วค่อยพูดคุยกัน แต่รอเท่าไหร่เธอก็ไม่ออกมาสักที กระทั่งได้ยินเสียงร้องไห้แผ่วเบาดังเล็ดลอดออกมา เขาเป็นห่วงมาจึงถีบประตูเข้าไป

คำพูดของเทาเท่ทำให้ดวงตาของหลินจือแดงฉานไปด้วยความโกรธ “เทาเท่ นายมันสารเลว หน้าด้าน!”

หลินจือโกรธมากจนอยากฟาดเขาสักฉาด ทว่าเมื่อยกมือขึ้น พลันนึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองล่อนจ้อนอยู่ใต้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว จึงรีบชักมือกลับทันที

“ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!” เธอร้องไห้พลางตะโกนไล่

เทาเท่ลุกลี้ลุกลนไปชั่วขณะ ไม่รู้จะเกลี้ยกล่อมเธออย่างไรดี จึงพูดออกไปว่า “ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น อย่าร้องไห้ไปเลย”

หากเขาไม่พูดคำนี้คงไม่เป็นไร ยิ่งเขาพูดออกไปแบบนั้นหลินจือยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

เทาเท่รีบถอยออกมาจากห้องน้ำ คิดว่าหากตัวเองหลบมาให้พ้นสายตาเธอสักพัก เธอลงสงบลงได้ แต่ใครจะรู้ว่าหลินจือกลับเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญอยู่ในห้องน้ำไม่หยุด

หลินจือโกรธเป็นจริงเป็นจัง เทาเท่หน้าด้านหน้าทนเกินไปแล้ว นึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าปีนข้ามกำแพงเข้ามาเดินพล่านอยู่ภายในบ้านของเธอ ถ้าเธอโทรแจ้งตำรวจ เขาจะถูกดำเนินคดีข้อหาบุกรุก!

โชคดีที่โทรศัพท์มือถือของหลินจือดังขึ้นอย่างทันท่วงที เขาเหลือบไปเห็นสายเรียกเข้าจากจอร์แดน จึงรีบส่งโทรศัพท์ผ่านช่องประตูห้องน้ำเข้าไปให้เธออย่างรวดเร็ว “พ่อคุณโทรมา”

เทาเท่อธิบายไม่ถูกเลยว่ารู้สึกขอบคุณจอร์แดนมากแค่ไหน การโทรมาครั้งนี้ช่วยชีวิตเขาที่ราวกับตกนรกทั้งเป็นคราวนี้ได้

หน้าอกของหลินจือกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรงเมื่อเทาเท่พูดว่า ‘พ่อคุณ’ ใช่ นั้นคือพ่อของเธอ

ก่อนหน้านี้จอร์แดนรู้จักเธอในฐานะลูกบุญธรรม ยังเอาใจใส่ขอให้เธอเรียกเขาว่าลุงจอร์แดน ตอนนี้เมื่อคิดไปคิดมา ขณะนั้นเขารู้สถานะของเธอแล้ว ภายในใจจริงลึกๆ คงหวังอยากให้เธอเรียกเขาว่า ‘พ่อ’

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินจือรีบปาดน้ำตาบนแก้ม พยายามสงบสติอารมณ์ แล้วกดรับสาย

คำแรกที่เธอเอื้อนเอ่ยออกมา “พ่อ…”

จอร์แดนทำเพื่อเธอมามาก เวลานี้พวกเขาทั้งคู่ได้ยืนยันสถานะของตนเองแล้ว เธอจึงตั้งใจว่าอยากทำให้จอร์แดนประหลาดใจสักครั้ง

แน่นอนว่าจอร์แดนที่อยู่ปลายสายน้ำตารินไหลออกมา

เขาสะอื้นอยู่ในสายโทรศัพท์ “เธอ เมื่อกี้เรียกฉันว่าอะไรนะ”

จอร์แดนคิดว่าตัวเองหูฟาดไป จึงถามกลับอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

หลินจือสะอื้นเล็กน้อยเช่นกัน แล้วตะโกนออกไปอีกครั้งอย่างมีความสุข “พ่อ”

จอร์แดนตื้นตันใจจนพูดไม่ออก เสียงที่อยู่ในสายจึงมีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ “ฮือ ฮือ…”

หลินจือเป็นฝ่ายระงับสติอารมณ์ได้ก่อน เธอกระชับผ้าเช็ดตัวแล้วเอ่ยถามจอร์แดนว่า “คุณโทรมาหาฉันมีธุระอะไรรึเปล่าคะ”

จอร์แดนตอบอย่างรวดเร็ว “เปล่า ฉันแค่อยากคุยกับเธอสักหน่อย”

หลินจือมองสารรูปตัวเองผ่านกระจกในตอนนี้ จึงจำใจเอ่ยขึ้นว่า “งั้นรอสักครู่นะคะ ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จยังไม่ได้เป่าผม เดี๋ยวฉันโทรกลับนะคะ

เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านเธอถูกเทาเท่บุกเข้ามาจนไก่บินเตลิดหมาวิ่งพล่าน และทั้งร่างกายมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ไม่เหมาะสำหรับการพูดคุยกับจอร์แดนในเวลานี้

“งั้นรีบไปเป่าผมเถอะ อย่าให้เป็นหวัด” จอร์แดนกล่าวตักเตือน

หลังจากวางสายโทรศัพท์หลินจือรีบเช็ดตัวและเป่าผมให้แห้ง แน่นอนว่าขณะเดียวก็จำเรื่องที่เทาเท่บุกรุกเข้ามาได้ขึ้นใจ ถ้าทำได้ เธออยากตีเขาให้ตายคามือ

เขาควรเลิกยุ่งกับเธอสักที ไม่อย่างงั้นเธอคงได้ลงมือจริงๆ

หลินจือใส่เสื้อผ้าสำหรับอยู่ในบ้านให้เรียบร้อย ทันทีที่ก้าวออกมาจากประตูห้องน้ำพลันเห็นเทาเท่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงตัวเอง ยิ่งทำให้ความไม่สบอารมณ์ของหลินจือปะทุขึ้นมา

เธอคว้าตุ๊กตามาไว้ในมือ แล้วขว้างมันไปที่เตียงอย่างแรง “ทำไมยังไม่ไปอีก!”

เขายังกล้านอนอยู่ในบ้านเธอ หนำซ้ำยังนอนอยู่บนเตียงของเธออีก เขาอยากถูกเธอจัดการจริงๆ ใช่ไหม

เทาเท่เอียงศีรษะหลบตุ๊กตาที่จู่โจมเข้ามา ลุกขึ้นนั่งตัวตรงแล้วเอ่ยว่า “ผมอยากคุยกับคุณ”

เมื่อหลินจือได้ยินว่าเขายังหน้าด้านอยากคุยกับเธออีก หญิงสาวกัดฟันกรอดด้วยความเดือดดาล ปรี่เข้าหาชายหนุ่มทันที เธอกดเทาเท่ลงบนเตียงอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง ยกมือขึ้นแล้วข่วนไปที่ลำคอเขาอย่างแรง

เทาเท่ “…”