ซินดี้พยักหน้า “ค่ะ”
มายมิ้นท์นวดคลึงตรงขมับ “ดูท่าว่าฉันคงต้องคิดแล้วว่าจะบริจาคอะไรดี”
“ประธานมายมิ้นท์ไม่ต้องกังวลค่ะ งานประมูลแบบนี้ ปกติแล้วผู้ที่ได้รับเชิญมักจะบริจาคพวกเครื่องประดับหรือไม่ก็พวกของโบราณค่ะ” ซินดี้แนะนำ
มายมิ้นท์ยิ้ม “ฉันรู้แล้ว งั้นถึงเวลาฉันก็บริจาคเครื่องประดับแล้วกัน อีกอย่างพรุ่งนี้คุณว่างมั้ย ไปเลือกชุดราตรีเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั้ย”
พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ ไม่ได้ทำงาน ไปเดินเที่ยวซื้อของได้พอดี
ทันใดนั้นซินดี้กลับส่ายหน้าปฏิเสธ “ขอโทษนะคะประธานมายมิ้นท์ พรุ่งนี้คุณแม่ฉันให้ฉันไปนัดบอดค่ะ”
ในดวงตาเธอมีรอยยิ้มเศร้า
เห็นชัดว่าไม่ได้อยากจะไปนัดบอด
มายมิ้นท์มองออก ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดว่า “ถ้าอย่างนั้น คุณบอกคุณน้าว่า พรุ่งนี้ต้องทำงานล่วงเวลาดีมั้ย”
“ไม่ได้ค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันก็ใช้ข้ออ้างทำงานล่วงเวลามาหลายครั้งแล้ว อีกอย่างครั้งนี้แม่ฉันบอกว่า ถ้าทำงานล่วงเวลาอีกก็ให้ลาออก ดังนั้นฉันต้องไปค่ะ” ซินดี้ถอนหายใจ
มายมิ้นท์ได้ยินอย่างนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเธออย่างไรดี
ซินดี้ค่อยๆโค้งคำนับ “ประธานมายมิ้นท์ ฉันยังมีงานต้องทำ ขอตัวออกไปก่อนนะคะ”
“ไปเถอะค่ะ” มายมิ้นท์ยิ้มพลางก้มศีรษะเล็กน้อย
หลังจากซินดี้ไปแล้ว เธอพับบัตรเชิญปิด เก็บเข้าไปในลิ้นชัก ทำงานเอกสารต่อ
วันต่อมา มายมิ้นท์นัดชาหวานไปเลือกชุดราตรีด้วยกัน
ทั้งสองคนเดินเข้าไปในร้านชุดราตรีชื่อดังอย่างVanika
การตัดเย็บที่พิเศษปรานีตของแบรนด์นี้ ได้รับความนิยมชมชอบของสาวๆวัยรุ่นทั่วโลกเป็นอย่างยิ่ง
เพราะการออกแบบที่เต็มไปด้วยความงดงาม ทำให้พอมองเห็นก็ชอบทันที
มายมิ้นท์ยืนอยู่ด้านหน้าราวแขวนชุดราตรี เลือกชุดราตรีอย่างตั้งใจ
ด้านข้าง ชาหวานจู่ๆก็มองเห็นชุดหนึ่งไม่เลวเลยทีเดียว ยื่นมือไปหยิบมา “ประธานมายมิ้นท์คะ ชุดนี้เป็นอย่างไรบ้าง ฉันคิดว่าเหมาะกับคุณมากค่ะ”
“ฉันขอดูหน่อย” มายมิ้นท์หันไปดู เห็นชุดราตรียาวเปิดไหล่สีขาวชุดหนึ่งในมือของเธอ
ชุดราตรีไม่ได้มีการออกแบบที่ซับซ้อนมากเกินไป แต่เนื้อผ้าที่เปล่งประกายสะท้อนแสงนั้น กลับสะดุดตามากเป็นพิเศษ
ถ้าอยู่ในที่มีแสงสลัวๆ ชุดกระโปรงตัวนี้ก็จะสะดุดตามากที่สุด
“ไม่เลว” สายตามายมิ้นท์ไม่ได้ปกปิดความชื่นชอบเอาไว้เลยสักนิดเดียว
ชาหวานส่งให้เธอ “ประธานมายมิ้นท์ ลองสวมดูสิคะ”
มายมิ้นท์พยักหน้า “ได้สิ”
ขณะที่เธอกำลังเตรียมจะถามพนักงานขายที่อยู่ข้างๆว่า ห้องลองชุดอยู่ที่ไหนนั้นเอง เสียงหญิงสาวที่คุ้นหูก็ดังมาทันที “คุณมายมิ้นท์ ชุดราตรีในมือคุณ จะให้ฉันได้มั้ยคะ”
มายมิ้นท์ขมวดคิ้วเข้าหากัน
รอยยิ้มบนใบหน้าของจางหายไปทันที “ประธานมายมิ้นท์คะ คือส้มเปรี้ยวค่ะ”
“ฉันรู้แล้ว” มายมิ้นท์มองส้มเปรี้ยวกับขนมผิงที่เดินมาด้านหน้า คิ้วค่อยๆขมวด
ขนมผิงก็ออกมาได้แล้วเหรอ
ก็น่าจะ เมื่อลองคำนวณเวลา ผ่านพ้นเวลากักตัวแล้วจริงๆ แต่ออกมาแล้วก็ยังเดินมาพร้อมกับส้มเปรี้ยว ดูท่าจะเห็นส้มเปรี้ยวเป็นเพื่อนอย่างจริงใจ ทว่าก็โง่เขลานิดหน่อย ถึงขนาดมองไม่ออกว่า ส้มเปรี้ยวไม่ได้เห็นเธอเป็นเพื่อนเลย
“คุณจะเอาชุดนี้เหรอคะ” มายมิ้นท์เห็นส้มเปรี้ยวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ยกชุดในราตรีในมือขึ้น
ส้มเปรี้ยวพยักหน้า “ใช่ ฉันชอบชุดนี้ ไม่รู้ว่าคุณมายมิ้นท์จะตัดใจให้ฉันได้หรือเปล่า”
สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง
เธอชอบชุดราตรีชุดนี้มาก แน่นอนว่า อยากจะแย่งชุดที่มายมิ้นท์ถูกใจ ก็เป็นความจริง
“มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ตัดใจ” ชาหวานก้าวมาข้างหน้า ยืนอยู่ข้างๆมายมิ้นท์ มองส้มเปรี้ยวอย่างเยือกเย็น “ชุดนี้พวกเราต่างก็ถูกใจ มาก่อนได้ก่อนเข้าใจหรือเปล่า”
“ต่อให้พวกคุณถูกใจแล้วยังไง พวกคุณมีปัญญาซื้อเหรอ” ขนมผิงไม่ยอมถูกข่ม ยืดอกเผชิญหน้ากับชาหวาน
“ฉันจะซื้อไหวหรือไม่ไหว คุณก็ไม่ต้องห่วง แต่ฉันรู้ว่า คุณไม่มีปัญญาซื้อแน่นอน ” สายตาของมายมิ้นท์มองขนมผิงเฉยชา
แม้ว่าตระกูลมหาเอกรัตนาเองก็ร่ำรวย แต่จะซื้อชุดราตรีหนึ่งชุดราคานับแสนสุ่มสี่สุ่มห้า เห็นชัดว่าเป็นไปไม่ได้
ขนมผิงเองก็รู้สถานการณ์ของบ้านตัวเองดี ดังนั้นหลังจากที่มายมิ้นท์บอกว่าตนเองไม่มีปัญญาซื้อต่อหน้าผู้คน เธอก็ทั้งโกรธทั้งอาย หน้าแดงก่ำ
ชาหวานหัวเราะเยาะอย่างไม่เกรงใจ “อ้าว เมื่อกี้เห็นคุณคุยโวโอ้อวดขนาดนั้น ฉันคิดว่าคุณรวยมากเสียอีกนะเนี่ย ที่แท้ก็อวดอ้างบารมีมาข่มคนอื่นนี่เอง”
“เธอ……” ขนมผิงโกรธจนขอบตาแดงก่ำ
ส้มเปรี้ยวตบไหล่เธอเบาๆ ยิ้มพลางมองไปที่ชาหวาน “คุณชาหวาน ผิงซื้อไม่ได้ แต่ฉันซื้อให้เธอได้นะ คุณล่ะ คุณมายมิ้นท์ซื้อให้คุณเหรอ”
“ส้มเปรี้ยว” ขนมผิงเห็นส้มเปรี้ยวออกตัวปกป้องตนเอง ก็ดีใจอย่างยิ่ง
โดยเฉพาะเมื่อได้ยินว่าเธอจะซื้อชุดราตรีให้ตัวเอง ก็ยิ่งซาบซึ้ง
“ฉันไม่ต้องการให้ประธานมายมิ้นต์ซื้อให้ เพราะฉันซื้อเองได้” ชาหวานหยิบบัตรไดมอนด์ออกมาโบกไปมา
ส้มเปรี้ยวจำได้ว่าเป็นบัตรไดมอนท์ของธนาคารแห่งชาติ ดวงตามีความแปลกประหลาดใจฉายวาบมาก่อน จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นครุ่นคิด
บัตร์ไดมอนท์แม้จะไม่ใช่บัตรที่หายากอะไร แต่ก็ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาทั่วไปจะมีได้ และก็มีมูลค่านับร้อยล้าน
ชาหวานคนนี้ไม่ใช่ว่าเป็นแค่ผู้จัดการฝ่ายการเงินของเทนเดอร์กรุ๊ปเท่านั้นเหรอ ถึงกับมีบัตรไดมอนท์ ตกลงว่าเธอเป็นใครกันแน่
แต่ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร ก็แค่มีบัตรไดมอนท์เท่านั้น สถานะก็คงไม่ได้สูงส่งสักเท่าไหร่แน่นอน
คิดแบบนี้ ส้มเปรี้ยวก็ไม่สนใจแล้ว เบนสายตากลับมาที่มายมิ้นท์อีกครั้ง “คุณมายมิ้นท์ คุณไม่คิดจะยกชุดให้ฉันจริงเหรอคะ”
สายตามายมิ้นท์มองเธออย่างเย็นชา “ทีนี่มีชุดราตรีมากมายขนาดนี้ คุณจะต้องเอาชุดในมือฉันให้ได้ ใครดูไม่ออกว่าคุณต้องการแย่งชิงบ้าง แล้วยังพูดว่ายกให้แทนแย่ง คุณนี่ช่างหน้าด้านจริงๆนะ ใครบ้างที่ดูไม่ออกว่าคุณแย่งอย่างเปิดเผย”
ได้ยินคำเสียดสีประชดประชันนี้ สีหน้าส้มเปรี้ยวเคร่งขรึมลง ไม่นานก็ยิ้มออกมา “ในเมื่อคุณมายมิ้นท์บอกว่าฉันแย่ง งั้นก็คงใช่ แต่ฉันชอบชุดราตรีชุดนั้นจริงๆ ขอให้คุณมายมิ้นท์ปล่อยมือด้วยนะคะ”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ” มายมิ้นท์เผชิญหน้ากับเธอ
ชาหวานเองก็พูดว่า “ใช่ ถ้าพวกเราไม่ให้คุณ คุณจะฆ่าพวกเราหรือไง”
“แน่นอนว่าไม่ทำแบบนั้น แต่ฉันจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ” ส้มเปรี้ยวตอบกลับ
ความหมายก็คือ
ชุดราตรีชุดนี้ ฉันต้องได้
มายมิ้นท์มองเห็นความทะเยอทะยาน ในสายตาของส้มเปรี้ยว เข้าใจได้ว่าส้มเปรี้ยวคิดจะหาเรื่องกับเธอ ไม่ยอมให้เธอได้ชุดราตรีไป หลังจากหรี่ตาลงแล้ว ก็ยิ้ม “ได้ ในเมื่อคุณอยากได้ งั้นฉันก็ให้คุณ”
“ประธานมายมิ้นท์” ชาหวานมองมายมิ้นท์อย่างไม่อยากจะเชื่อ
ส้มเปรี้ยวกับขนมผิงยิ้มแล้ว
“งั้นก็ต้องขอบคุณคุณมายมิ้นท์แล้วนะคะ” ส้มเปรี้ยวเหลือบมองมาที่มายมิ้นท์
มายมิ้นท์ยิ้มอ่อน “ไม่ต้องเกรงใจ ฉันดูอย่างละเอียดแล้ว ชุดราตรีชุดนี้แม้จะสวย แต่สภาพของร่างกายท่อนบนไม่ค่อยดี ขาสั้น สะโพกใหญ่ เลยไม่เหมาะกับฉัน เหมาะกับคุณส้มเปรี้ยวมากกว่า”
พอได้ยิน ดวงตาสว่างวาบขึ้นทันที ตีมือแล้วพูดว่า “ถูกแล้ว คุณส้มเปรี้ยวรีบรับไปเถอะ คุณเหมาะสมที่สุดแล้ว”
พูดจบ เธอก็เอาชุดราตรีจากในมือของมายมิ้นท์ โยนลงไปที่ตัวส้มเปรี้ยวทันที
ส้มเปรี้ยวรับไว้ สีหน้าบนใบหน้าค้างแข็งทื่อ ทิ้งก็ไม่ได้ ไม่ทิ้งก็ไม่ได้ ได้แต่บีบชุดราตรีเอาไว้แน่น มองดูมายมิ้นท์และชาหวานเดินไปที่ชุดราตรีอีกแถวหนึ่ง
“ส้มเปรี้ยว ชุดราตรีนี้ ยังเอาอีกมั้ย” ขนมผิงถามอย่างระมัดระวัง
ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปาก “เอาสิ ไม่ได้แย่งมาง่ายๆนะ ถ้าไม่เอา ก็ไม่เท่ากับตบหน้าตัวเองเหรอ”
แม้ว่าเธอจะแย่งชุดนี้มาอยู่ในมือได้แล้ว แต่กลับไม่ได้ทำให้มายมิ้นท์จนตรอก ตนเองกลับเป็นฝ่ายจนตรอกแทน สำหรับชุดนี้ที่เดิมเป็นชุดที่เธอชอบมาก ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะมองอย่างไรก็ไม่ถูกชะตา และก็ไม่มีทางใส่แล้ว
ถ้าใส่ เธอก็จะกลายเป็นคนขาสั้นสะโพกใหญ่อย่างที่มายมิ้นท์พูดนั้น
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ส้มเปรี้ยวโยนชุดราตรีไปให้ขนมผิงให้ ขนมผิงถือเอาไว้ จากนั้นก็ไปเลือกชุดใหม่
เธอเลือกไปพลาง คอยสังเกตมายมิ้นท์ไปพลาง ในใจเต็มไปด้วยความมืดหม่น
ในเมื่อมายมิ้นท์ทำให้เธอใส่ชุดนั้นไม่ได้ เช่นนั้นมายมิ้นท์ก็อย่าหวังว่าจะเลือกชุดที่เหมาะสมได้
“ประธานมายมิ้นท์ ชุดนี้เป็นยังไงคะ” ชาหวานเลือกมาให้มายมิ้นท์อีกชุด