มายมิ้นท์ยังไม่ได้รับ ส้มเปรี้ยวก็เดินไป ยื่นมือไปคว้า “ชุดนี้ฉันก็เอาแล้ว”
ริมฝีปากแดงของมายมิ้นท์เม้มแน่น
ชาหวานยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ สองมือเท้าเอวถลึงตาใส่ส้มเปรี้ยว “คุณจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราใช่มั้ย คุณแย่งไปชุดหนึ่งแล้ว ตอนนี้ก็จะเอาอีกชุดเหรอ”
ส้มเปรี้ยวเอาชุดราตรีมาทาบบนแขน “ใช่ ฉันจงใจ ชุดก่อนพวกคุณบอกว่าชุดนั้นมีตำหนิ ชุดนี้ก็พูดต่อสิ ฉันไม่เชื่อว่า ทุกชุดจะมีตำหนิ”
“นี่คุณ……”
“พอเถอะชาหวาน อย่าไปสนใจเขา” มายมิ้นท์ดึงชาหวานที่คิดจะเดินไปเอาเรื่อง หลังจากชายตามองส้มเปรี้ยวแล้ว ก็เดินไปข้างหน้า
ชาหวานไม่เต็มใจเล็กน้อย “ประธานมายมิ้นท์จะปล่อยไปแบบนี้เหรอคะ”
“ไม่มีทางแน่นอน รออีกเดี๋ยวเธอก็รู้แล้ว” มายมิ้นท์ตอบกลับด้วยเสียงที่กดลงต่ำ จากนั้นก็เดินไปที่ราวแขวนชุดราตรีด้านหน้า เลือกชุดที่แพงที่สุดออกมาหนึ่งชุด
แม้ชาหวานจะไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรอีก
มายมิ้นท์หยิบชุดราตรีมายืนอยู่หน้ากระจก เอาชุดราตรีมาทาบด้านหน้าตัวเอง ปากพึมพำเบาๆว่า “ห้า สี่ สาม สอง……”
ยังพูดไม่ทันได้พูดหนึ่ง เสียงของส้มเปรี้ยวก็ดังขึ้นมา “ชุดนั้นของเธอ ฉันก็เอาแล้ว”
ชุดราตรีในมือมายมิ้นท์สวยมาก แม้มายมิ้นท์จะไม่ได้สวม แต่เมื่อลองเทียบแล้ว เธอก็พอจินตนาการได้ ว่ามายมิ้นท์ใส่ชุดนี้แล้วจะสวยมากแค่ไหน
ที่ส้มเปรี้ยวมาเลือกชุดราตรีก็เพราะจะเข้าร่วมงานประมูลการกุศลในอีกสองสามวันนี้แน่นอน เธอต้องไม่อยากให้มายมิ้นท์สวมชุดที่สวยงามแบบนั้น เพื่อดึงดูดความสนใจของเปปเปอร์
“ถ้าเธออยากได้ งั้นฉันให้เธอ” เห็นส้มเปรี้ยวเดินมา มายมิ้นท์ยิ้มพลางยื่นชุดราตรีไปให้
ส้มเปรี้ยวยื่นมือมารับ
มายมิ้นท์หมุนตัวไป เดินไปด้านหน้าของอีกราวหนึ่ง เลือกชุดที่แพงที่สุดต่อไปอีก
ไม่นาน ก็ถูกส้มเปรี้ยวแย่งไปอีก
มายมิ้นท์แกล้งจ้องมองเธออย่างโกรธๆครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็อดทนเอาไว้ได้อีก ไปที่ราวอื่นต่อ
ส้มเปรี้ยวมองเห็นมายมิ้นท์โกรธตัวเองแบบนี้ การกลั่นแกล้งเมื่อครู่ก็ไม่เสียเปล่า แทนที่ด้วยความสะใจเต็มเปี่ยม
เชอะ เชิญเลือกไปเถอะ
ไม่ว่าจะเลือกชุดไหน เธอก็จะแย่งมาเป็นของตน มายมิ้นท์โกรธจะแย่แล้ว!
ต่อมา ก็มีชุดราตรีอีกหลายชุดที่ถูกส้มเปรี้ยวแย่งไป ชาหวานโกรธจนทนไม่ไหว เตรียมจะไม่ทนแล้ว ทันใดนั้นก็มองเห็นรอยยิ้มมุมปากของมายมิ้นท์ จึงเข้าใจอะไรได้ทันที
“ประธานมายมิ้นท์ คุณจงใจเลือกชุดที่แพงที่สุดให้ส้มเปรี้ยวแย่งเหรอคะ” ชาหวานโน้มไปข้างหูมายมิ้นท์ กระซิบเบาๆ
มายมิ้นท์พยักหน้า “ถูกต้อง เธอไม่อยากให้ฉันซื้อชุดที่เหมาะสม ดังนั้นขอแค่ฉันถูกใจ เธอก็จะแย่ง ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นฉันก็จะซ้อนแผนของเธอเลือกที่แพงที่สุด ให้เธอได้เลือดออกซิบๆบ้างแล้วกัน”
“เฉียบ เฉียบจริงๆ!” ชาหวานยกนิ้วโป้งให้มายมิ้นท์
มายมิ้นท์ยิ้ม “ไม่ใช่แค่นี้นะ การที่ส้มเปรี้ยวมาเลือกชุดราตรีในเวลานี้ ต้องเป็นเพราะจะไปร่วมงานประมูลการกุศลด้วยแน่นอน ฉันน่าจะบอกคุณแล้วนะ ว่าวัตถุประสงค์ของงานประมูลการกุศล ก็คือการปกป้องสัตว์ป่า”
“ใช่ค่ะ” ชาหวานพยักหน้า
มายมิ้นท์หรี่ตา “งั้นเธอว่า ในงานประมูลการกุศลแบบนี้ สวมเสื้อผ้าเครื่องประดับที่ทำจากขนสัตว์ป่า จะเป็นอย่างไร”
ชาหวานยิ้มเลย “ฉันเข้าใจแล้วว่าประธานมายมิ้นท์คิดจะทำอะไร ให้ฉันจัดการ ฉันจัดการเองค่ะ”
เธอตบอกตัวเองเบาๆ จากนั้นหุบยิ้มบนใบหน้า แกล้งทำเป็นพูดด้วยความโมโหว่า“ประธานมายมิ้นท์ เธอแย่งชุดราตรีคุณไปมากมายขนาดนี้แล้ว คุณยังจะมัวทนอะไรอยู่คะ ชุดราตรีพวกนั้นสวยขนาดนั้น ถ้าใส่ผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์ หิ้วกระเป๋าหนังจระเข้ ต้องสวยจนตะลึงแน่นอนค่ะ ผลสุดท้ายถูกเธอแย่งไปทั้งหมดเลย”
“ช่างเถอะ เลือกชุดอื่นแล้วกัน ชุดอื่นก็สามารถใส่เครื่องประดับพวกนี้ได้เหมือนกัน” มายมิ้นท์ตีหลังมือเธอเบาๆ แสดงความหมายให้เธอใจเย็นลงหน่อย
ไม่ไกลจากตรงนั้น ส้มเปรี้ยวได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน หลุบเปลือกตาลง
ใส่ผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์กับกระเป๋าหนังจระเข้เหรอ
เธอหันไปมองด้านหลัง ขนมผิงที่กำลังช่วยเธอหอบชุดราตรีเอาไว้หลายชุด จากนั้นก็ดึงชุดหนึ่งออกจากอ้อมอกมาดู รู้สึกว่าไม่เลวจริงๆ
ชุดราตรีเหล่านี้ล้วนสวยงามมาก ถ้าเพิ่มผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์เข้าไปก็จะมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้น
ดูท่าน่าจะลองดูได้
ชาหวานที่แอบสังเกตอากัปกิริยาของส้มเปรี้ยวอย่างเงียบๆ มองสีหน้าของส้มเปรี้ยวออก จึงยิ้มออกมา “ประธานมายมิ้นท์ เธอติดกับแล้วค่ะ”
“ในเมื่อติดกับแล้ว งั้นพวกเราก็ไปได้แล้ว พนักงานขาย!” มายมิ้นท์ยกมือส่งเสียงเรียก
พนักงานขายเดินมา “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง”
“เอาชุดพวกนี้ไปใส่ถุงได้เลยค่ะ” มายมิ้นท์ชี้ไปทางชุดราตรีทางขวามือ
พนักงานขายตกใจอึ้งไปเลย พักหนึ่งจึงตั้งสติขึ้นได้ “เอา……ทั้งหมดนี่เลยเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ คุณผู้หญิงคนนั้นจ่ายเงิน เธอซื้อค่ะ!” มายมิ้นท์ทำปากยื่นไปทางส้มเปรี้ยวที่อยู่ไม่ไกล
ส้มเปรี้ยวได้ยินแล้ว ก็มองไปทางชุดราตรีทั้งแถวนั้นที่อย่างน้อยมีสิบกว่าชุด สีหน้าก็เปลี่ยนไปเลย “มายมิ้นท์ ฉันบอกตอนไหนว่าฉันจะซื้อ”
“คุณไม่ได้บอก แต่ว่าชุดพวกนี้ประธานมายมิ้นท์ของพวกเราชอบ คุณไม่ใช่ว่าชอบแย่งชุดที่ประธานมายมิ้นท์ถูกใจที่สุดเหรอคะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นชุดพวกนี้ก็ต้องเป็นของคุณสิ ดังนั้นก็ต้องไปจ่ายเงินนะคะ” ชาหวานคล้องแขนมายมิ้นท์ พูดพลางหัวเราะเยาะ
บนใบหน้ามายมิ้นท์เองก็มีรอยยิ้ม
ส้มเปรี้ยวจึงตั้งสติได้ โกรธจนตัวสั่น “เธอแกล้งฉันเหรอ จงใจให้ฉันซื้อชุดพวกนี้ใช่มั้ย”
“พวกเราแกล้งคุณตอนไหนกัน เห็นชัดว่าคุณเข้ามาติดกับพวกเราเอง ถ้าคุณไม่แย่ง พวกเราก็ไม่ให้คุณซื้อชุดพวกนี้ แต่คุณก็คอยจ้องจะแย่ง งั้นก็ไม่เกรงใจแล้ว พวกเราก็ให้คุณแย่งให้พอ”
ชาหวานโบกมือพูดอีกว่า “ดังนั้นก็เลยแพงหน่อย ไปจ่ายเงินเถอะค่ะ อย่าบอกว่าไม่เอาชุดพวกนี้แล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะดูถูกคุณนะคะ อีกอย่างในฐานะว่าที่ภรรยาของประธานบริษัทตระกูลนวบดินทร์ ก็คงไม่ใส่ใจกับเศษเงินแบบนี้หรอกใช่มั้ยคะ”
เศษเงินเหรอ
เงินพวกนี้คือเศษเงินเหรอ
ส้มเปรี้ยวยิ่งตัวสั่นรุนแรงขึ้น
ชุดราตรีที่ตัดเย็บอย่างหรูหราเกือบยี่สิบชุดรวมกัน ก็ราคาหลายแสนแล้ว!
ถ้าเธอกล้าใช้เงินมากขนาดนี้ไปซื้อชุดราตรี พ่อต้องโกรธมากแน่
“พอแล้วชาหวาน คุณส้มเปรี้ยวต้องซื้ออยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะเสียหน้าแค่ไหน ใช่มั้ยคะคุณส้มเปรี้ยว” มายมิ้นท์มองไปยังส้มเปรี้ยวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ส้มเปรี้ยวแทบทนไม่ไหวที่จะไปฉีกทึ้งหน้าเธอ
“ใช่ ฉันต้องซื้อแน่นอน!” ส้มเปรี้ยวกำหมัดแน่น พูดด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ
การแย่งชิงชุดราตรีของเธอเมื่อครู่ พนักงานขายทั้งหมดของร้านต่างก็มองเห็น
ถ้าเธอไม่ซื้อ คุณหนูในแวดวงไฮโซคนอื่นมาเลือกชุดราตรีที่นี่ พนักงานขายพวกนี้ต้องเล่าให้บรรดาคุณหนูพวกนั้นฟังแน่นอน ถึงเวลา คนที่ขายหน้าก็มีแต่เธอ
ดังนั้น เธอไม่อยากซื้อก็ต้องซื้อ
คิดพลาง ส้มเปรี้ยวก็สูดหายใจลึกๆ พยายามข่มความโกรธในใจ มองมายมิ้นท์ “ฉันจะจำเอาไว้”
มายมิ้นท์ยิ้ม “ชาหวาน พวกเราไปกันเถอะ”
“ได้ค่ะ” ชาหวานส่งเสียงตอบรับ
หลังจากที่ทั้งสองไปแล้ว ส้มเปรี้ยวมองชุดราตรีกองนั้น อยากจะโยนกองทั้งหมดไว้ที่พื้นมาก
แต่เธอก็ทำใจไม่ได้ หลายแสนเชียวนะ
“คิดเงิน!” ส้มเปรี้ยวหยิบบัตรAmex Black Card ที่เปปเปอร์ให้ตนเองออกมา กัดฟันส่งไปให้พนักงานขาย
พนักงานขายรับมาด้วยสายตาเป็นประกาย ข่มความตื่นเต้นและยินดีภายในใจไว้ หอบชุดราตรีกองนี้ไป ไปห่อใส่ถุง
รวยแล้วรวยแล้ว คุณผู้หญิงคนนั้นช่างเป็นคนดีเหลือเกิน ช่วยให้เธอได้รับค่าคอมมิชชั่นมากมาย และตอนนี้ก็มีเงินพอสำหรับซื้อบ้านแล้ว
รอหลังจากเลิกงาน เธอต้องไปขอพรให้ผู้หญิงคนนั้นแน่นอน
มองส้มเปรี้ยวที่โกรธขึ้ง ขนมผิงถามอย่างเป็นห่วงว่า “ส้มเปรี้ยว เธอไม่เป็นไรนะ”
ส้มเปรี้ยวฝืนยิ้มมุมปาก“ไม่เป็นไร”
จะไม่เป็นไรได้อย่างไร เธอโกรธแค้นจะตายอยู่แล้ว
ขนมผิงเองก็เช่นกัน ไม่ยอมเตือนเธอบ้างเลย ทำให้เธอถูกมายมิ้นท์กลั่นแกล้ง
ไม่นาน พนักงานขายก็รูดบัตรเสร็จ เอาบัตรAmex Black Cardส่งคืนให้ส้มเปรี้ยว
หลังจากที่ส้มเปรี้ยวทิ้งที่อยู่ไว้ เพื่อให้พนักงานขายจัดคนเอาขุดพวกนี้ไปส่งที่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็จากไปอย่างโกรธเคือง
ในขณะเดียวกัน ที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์ เปปเปอร์กำลังทำงานเอกสาร จู่ๆโทรศัพท์มือถือข้างๆก็ส่งเสียงดังขึ้นมา
เขาหยิบมาดู เป็นข้อความหนึ่ง
หลังจากที่เปปเปอร์กดเปิดแล้วมองเห็นว่าบัตรเสริมที่ตนเองให้ส้มเปรี้ยวไปมีการใช้จ่ายไปหลายแสน คิ้วก็ขมวดขึ้นมาทันที