เขาไม่ได้เสียดายเงินพวกนี้ แต่เป็นห่วงว่าส้มเปรี้ยวจะถูกหลอก
“เหมันตร์” เปปเปอร์เรียกผู้ช่วยเหมันตร์เข้ามา
หลังที่ผู้ช่วยเหมันตร์เข้ามาแล้ว ก็ยืนนิ่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานเขา “ประธานเปปเปอร์มีอะไรจะสั่งเหรอครับ”
“ไปสืบดูหน่อยว่าวันนี้ส้มเปรี้ยวไปไหนมา ซื้ออะไรบ้าง” เปปเปอร์พูดพลางนวดขมับ
“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบรับหนึ่งคำ แล้วเดินออกไป
แต่ไม่นาน เขาก็ถือผลการสืบข้อมูลกลับมาแล้ว “ประธานเปปเปอร์ คุณส้มเปรี้ยวไปที่ห้างสรรพสินค้า ซื้อชุดราตรียี่สิบกว่าชุดครับ”
“อะไรนะ ชุดราตรียี่สิบกว่าชุดเหรอ” หางตาเปปเปอร์กระดกขึ้น
เขารู้ว่าวันนี้ส้มเปรี้ยวจะซื้อชุดราตรี แต่ซื้อเยอะขนาดนี้ไปทำอะไร
“ใช่ครับ ยี่สิบกว่าชุดครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นตาพลางตอบคำถาม
ตอนที่เขาได้ยินลูกน้องรายงาน ก็ตกใจมาก
เปปเปอร์เม้มปาก “สืบหาเหตุผลได้มั้ยว่าทำไมเธอถึงซื้อมากมายขนาดนี้”
“ได้ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ก้มหน้า “คุณส้มเปรี้ยวติดกับที่คุณมายมิ้นท์วางแผนไว้ครับ”
“ติดกับมายมิ้นท์เหรอ”เปปเปอร์หรี่ตามอง “ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”
“จากที่สืบมา ตอนที่คุณส้มเปรี้ยวไปซื้อชุดราตรี คุณมายมิ้นท์ก็อยู่ด้วย อีกอย่างพอคุณมายมิ้นท์เลือกชุดได้แล้ว คุณส้มเปรี้ยวก็แย่งชุดนั้นมา จากนั้นไม่ว่าคุณมายมิ้นท์เลือกชุดไหน เธอก็แย่งมาหมดเลยครับ ไม่ทราบเลยว่าเป็นแผนของคุณมายมิ้นท์ที่จงใจให้เธอแย่งไป ดังนั้นนี่ก็คือสาเหตุ ที่มาที่ไปของชุดราตรียี่สิบชุดนี้ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบ
การเสียหน้าครั้งนี้ของคุณส้มเปรี้ยวก็เสียหน้ามากจริงๆ กลั่นแกล้งคนอื่นไม่สำเร็จ แล้วยังถูกคนอื่นวางแผนแกล้งกลับอีก
ดังนั้นถ้าไม่ฉลาดก็อย่าไปทำเรื่องชั่วร้าย
แต่คำพูดเหล่านี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ได้แต่บ่นอยู่ในใจ ไม่กล้าที่จะพูดออกมาเด็ดขาด
ใบหน้าหล่อเหลาของเปปเปอร์บูดบึ้งมาก กลิ่นไอความเย็นเยือกแผ่ออกมารอบๆตัว
เขาไม่รู้คนที่แย่งชุดราตรีคือส้มเปรี้ยว หรือว่าจะเป็นบุคลิกที่สองของส้มเปรี้ยวกันแน่
แต่ไม่ว่าใคร พฤติกรรมก็แย่มาก โง่เขลามาก ยิ่งกว่านั้น หัวใจที่คับแคบของพวกเธอถูกเปิดเผยในที่สาธารณะ
“สุดท้ายแล้วมายมิ้นท์ได้ซื้อชุดราตรีหรือเปล่า” เปปเปอร์ถาม
ผู้ช่วยเหมันตร์ส่ายหน้า “เปล่าครับ คุณมายมิ้นท์ออกไปจากร้านVanika ไม่รู้ว่าจะไปที่ร้านชุดราตรีอื่นอีกหรือเปล่าครับ”
เปปเปอร์ส่งเสียงอืม แสดงความหมายว่ารับรู้แล้ว “ให้ผู้จัดการร้านค้าสังเกตดูหน่อย ถ้ามายมิ้นท์ไปร้านอื่น ไม่ต้องรับเงินเธอ จ่ายในนามของผมได้เลย”
“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า หมุนตัวแล้วออกไปปฏิบัติตามคำสั่ง
เปปเปอร์เรียกเขาเอาไว้อีก “เดี๋ยวก่อน”
“ประธานเปปเปอร์มีอะไรจะสั่งอีกครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์หันกลับมาถาม
เปปเปอร์นวดคิ้ว “อย่าให้มายมิ้นท์รู้ว่าผมเป็นคนจ่ายให้เธอ”
“ผมเข้าใจแล้วครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า
ที่ห้างสรรพสินค้า หลังจากมายมิ้นท์กับชาหวานออกจากร้านVanika ก็ไปเดินดูที่ร้านชุดราตรีร้านอื่นอีกสองสามร้าน แต่ก็ยังเลือกชุดที่เหมาะสมไม่ได้เลย
ตอนนี้ทั้งสองคนยืนอยู่ในห้างสรรพสินค้า หน้าร้านชุดราตรีร้านสุดท้าย
ชาหวานก้มตัวไปทุบหน้าแข้ง “ประธานมายมิ้นท์คะ ถ้าร้านนี้ยังเลือกไม่ได้อีกจะทำยังไงดีคะ”
มายมิ้นท์เองก็เหนื่อยเล็กน้อยแล้ว ค่อยๆหอบหายใจตอบว่า “ไม่ต้องห่วง ต้องเลือกได้แน่นอน อย่างมากก็พอใช้ได้”
“ก็คงต้องเป็นแบบนี้แล้วล่ะค่ะ” ชาหวานพยักหน้า เดินเข้าไปพร้อมกับเธอ
แม้ว่าร้านชุดราตรีร้านนี้จะไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดัง เหมือนกับร้านVanika แต่ก็เป็นแบรนด์ที่มีการตัดเย็บขั้นสูงประณีตสวยงามอันเก่าแก่ที่สุด
ชุดราตรีด้านใน การออกแบบก็มักจะเอนเอียงไปในแนววินเทจย้อนยุค
การออกแบบสไตล์นี้ วัยรุ่นหนุ่มสาวน้อยคนที่จะสวมชุดออกมาได้สวยงาม ดังนั้นมักจะไม่ได้รับความชื่นชอบจากวัยรุ่นนัก วัยรุ่น
แต่พอมายมิ้นท์ลองใส่ชุดหนึ่งแล้ว กลับเหมาะสมอย่างมาก
สายตาชาหวานเป็นประกายทันที “ประธานมายมิ้นท์ ชุดนี้ไม่เลวนะคะ”
มายมิ้นท์มองตนเองในกระจก ก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ใช่ไม่เลวเลย”
พนักงานขายเองก็พยักหน้าชื่นชม “คุณผู้หญิง ฉันขอถ่ายรูปสักสองรูปได้มั้ยคะ หลังจากชุดราตรีชุดนี้มาที่ร้านพวกเรา ก็ไม่มีใครซื้อไปเลย เพราะไม่มีใครใส่ชุดออกมาได้สวยงาม แต่คุณผู้หญิงกลับใส่ออกมาได้อย่างสวยงาม ดังนั้นฉันอยากจะถ่ายภาพส่งไปให้ดีไซเนอร์ดูค่ะ”
“ได้ค่ะ” มายมิ้นท์ท่าทางที่คาดหวังของเธอ ก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร จึงยิ้มพลางตอบรับ
พนักงานดีใจอย่างยิ่ง “ขอบคุณมากค่ะคุณผู้หญิง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต้องโพสต์ท่ามั้ยคะ” มายมิ้นท์ถาม
พนักขายส่งเสียงตอบอืมสองครั้ง
มายมิ้นท์ยกชายกระโปรงขึ้น โพสต์ท่าสวยงามหนึ่งท่า “ถ่ายเลยค่ะ”
พนักงานขายรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ถ่ายเอาไว้สองรูป
ชาหวานโน้มตัวไปดู “สวยจริงๆค่ะ ประธานมายมิ้นท์ลองมาดูสิคะ”
“ได้” มายมิ้นท์เดินมา มองภาพถ่ายในโทรศัพท์ ยิ้มบางๆพลางพูดว่า “สวยจริงๆ ส่งให้ฉันด้วยนะคะ”
“ได้ค่ะ” พนักงานขายตอบรับ
มายมิ้นท์ปลดล็อคโทรศัพท์มือถือแล้วส่งให้เธอ
พนักงานขายส่งรูปไปให้เธอ
หลังจากมายมิ้นท์บันทึกรูปแล้ว ก็เก็บโทรศัพท์มือถือ “ช่วยเอาชุดนี้ ห่อให้ฉันด้วยนะคะ”
“ค่ะ” พนักงานขายยิ้มพลางตอบรับ
จากนั้น มายมิ้นท์ก็กลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ถอดชุดราตรีที่สวมอยู่ออกมา
หลังจากพนักงานขายรับไปแล้ว ก็ไปห่อใส่ถุงที่เคาน์เตอร์ชำระเงินเลย
มายมิ้นท์กับชาหวานเองก็เดินไป รอจนห่อชุดราตรีเสร็จ มายมิ้นท์ก็ส่งบัตรให้หนึ่งใบ
พนักงานกลับผลักบัตรคืนกลับไปให้เธอ “คุณผู้หญิงคะ ชุดราตรีชุดนี้ทางร้านเราขอมอบให้คุณเลยค่ะ”
“อะไรนะ มอบให้พวกเราเหรอ” ชาหวานตกใจ
มายมิ้นท์เองก็ตกใจมาก “ทำไมคะ”
“เมื่อครู่ฉันส่งภาพที่คุณสวมชุดราตรีไปให้ดีไซเนอร์ หลังจากดีไซเนอร์ดูแล้ว ก็บอกว่ามีเพียงคุณคนเดียวที่สวมชุดแล้วให้ความรู้สึกแบบที่เขาต้องการนั้นออกมาได้ ดังนั้นดีไซเนอร์จึงตัดสินใจว่า จะมอบชุดนี้ให้คุณค่ะ” พนักงานขายอธิบาย
ชาหวานอิจฉามาก “ดีจริงๆ ได้ชุดราตรีฟรีหนึ่งชุด”
“ใช่แล้ว ดูท่าฉันจะโชคดีมากเลย งั้นก็ขอบคุณมากนะคะ” มายมิ้นท์ยิ้มไม่ได้คิดอะไรมาก ยื่นมือออกไปรับชุดราตรี
ความจริงแล้วเรื่องประเภทนี้ ใช่ว่าจะไม่มี
มีดีไซเนอร์มากมายหลายคนจริงๆ ที่มอบชุดให้ลูกค้าอย่างดีใจ เพราะลูกค้าสวมใส่ชุดที่ตนเองออกแบบได้อย่างเหมาะสม แค่คิดไม่ถึงว่า เรื่องแบบนี้ จะเกิดกับตัวเอง
“คุณผู้หญิงไม่ต้องเกรงใจ ต่อไปขอเชิญมาที่ร้านเราบ่อยๆนะคะ” พนักงานขายมาส่งมายมิ้นท์กับชาหวานที่ประตูร้าน
หลังจากเห็นทั้งสองคนเดินไปไกลแล้ว พนักงานขายจึงหมุนตัวกลับเข้าไปในร้าน
“ไม่มีพิรุธนะ” เวลานี้เอง ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินออกมาจากห้องพักด้านหลัง
พนักงานขายตอบพลางยื่นโทรศัพท์ให้ “ไม่มีค่ะ”
“ดีมาก อีกเดี๋ยวจะเอาเงินรางวัลให้เธอ” ผู้ชายพูดพลางรับโทรศัพท์มา
พนักงานขายโค้งคำนับอย่างดีใจ “ขอบคุณค่ะผู้จัดการ”
“ไปเถอะ” ผู้จัดการโบกมือ
พนักงานขายเดินไปอย่างตื่นเต้น
ผู้จัดการเปิดโทรศัพท์ หารูปของมายมิ้นท์ ส่งออกไป
ไม่นาน ผู้ช่วยเหมันตร์ก็เคาะประตูห้องทำงานของเปปเปอร์ “ประธานเปปเปอร์ เรื่องชุดราตรี จัดการเรียบร้อยแล้วครับ คุณมายมิ้นท์ไม่ได้สงสัยอะไรครับ”
“ผมรู้แล้ว” เปปเปอร์เชิดหน้าขึ้น
ผู้ช่วยเหมันตร์ยื่นโทรศัพท์มือถือตนเองไปให้ “แล้วก็ นี่คือภาพถ่ายของคุณมายมิ้นท์ครับ”
“ภาพถ่ายเหรอ” เปปเปอร์วางปากาลง หยิบโทรศัพท์มา
บนหน้าจอ มายมิ้นท์ยืนอยู่ใต้แสงไฟในชุดเดรสสายเดี่ยวแบบวินเทจ ยิ้มอย่างอ่อนโยน ราวกับว่าเปล่งประกายทั้งตัว ทำให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาได้
เป็นครั้งแรกที่เปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์สวยขนาดนี้ หัวใจเต้นระรัวเล็กน้อย
เขาเอานิ้วหัวแม่มือขึ้นมาลูบที่ใบหน้ามายมิ้นท์ในภาพอย่างอดไม่ได้ แววตาลึกล้ำ “ใครเป็นคนถ่ายรูป”
“พนักงานขายในร้านครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบ
เปปเปอร์เม้มปาก “ผมจำได้ว่า ผมไม่เคยสั่งให้ถ่ายรูปถูกมั้ย”
“ครับ นี่คือผู้จัดการสั่งพนักงานขายให้ถ่ายเองครับ เพราะท่านให้ผู้จัดการเก็บเงินคุณมายมิ้นท์ในนามของท่านเอง ดังนั้นผู้จัดการก็เลยเข้าใจผิดคิดว่าท่านกับคุณมายมิ้นท์มีความสัมพันธ์อะไรกัน ถ้าท่านไม่ชอบภาพนี้ ผมลบก็ได้ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พูด
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ไม่ต้อง ส่งให้ผม ผมลบเอง!”
ได้ยินประโยคนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ยกมุมปาก กลอกตามองบนในใจ
ลบเองเหรอ
เขาคิดว่าคงจะแอบเก็บเอาไว้มากว่า