เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว.. หลิงหยุนกลับสามารถสังหารยอดฝีมือได้พร้อมกันถึงหกคน นักฆ่าระดับสวรรค์ที่เหลืออีกห้าคน ต่างก็รู้ตัวดีว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลิงหยุน พวกมันจึงรีบถอยหนีพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“พวกเจ้าคิดจะหนีไปตอนนี้.. มันไม่สายไปหน่อยรึ?!”
หลิงหยุนเห็นนักฆ่าทั้งห้าคนที่กระโดดถอยหลังออกไปพร้อมๆกัน จึงได้แต่ร้องบอกพวกมันด้วยท่าทางที่ไม่รีบร้อนนัก จากนั้นจึงเรียกกระบี่โลหิตแดนใต้ออกมา
ชัวะ! ชัวะ! ชัวะ!
ภาพที่เกิดขึ้นหลังจากสิ้นเสียงนี้ก็คือ.. ร่างของยอดฝีมือขั้นเซียงเทียนอีกสามคนได้แยกออกเป็นสองท่อนในทันที!
“ถึงคราวของพวกเจ้าทั้งสองคนแล้ว!”
ร่างจริงของหลิงหยุนปรากฏขึ้นพูดคุยกับยอดฝีมือที่เหลือทั้งสองคน จากนั้นหลิงหยุนก็ใช้มังกรพรางร่างพุ่งเข้าหายอดฝีมือสองคนสุดท้ายอีกครั้ง และจัดการจี้จุดของพวกมันทั้งคู่ไว้
หลังจากจี้จุดของทั้งคู่ไว้แล้ว หลิงหยุนก็ยกเท้าเตะนักฆ่าคนหนึ่งลอยเข้าไปภายในบ้าน แล้วตัวของเขาก็ถือกระบี่โลหิตแดนใต้กระโดดตามเข้าไปทันที
หลิงหยุนนั่งลงพร้อมกับจ้องมองนักฆ่าที่อยู่ภายในบ้าน จากนั้นจึงถามขึ้นว่า “เจ้าอยากตาย.. หรือว่าอยากมีชีวิตรอด?”
“ข้าอยากรอด..”
หลิงหยุนพอใจอย่างมาก เพราะหากไม่ต้องการมีชีวิตรอด มันก็คงจะไม่หนีเช่นนั้น! หลิงหยุนยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า..
“หากเจ้าต้องการมีชีวิตรอด ก็จงเล่าเรื่องภายในขององค์กรนักฆ่ามาให้ข้าฟัง และอย่าได้คิดโกหกแม้แต่คำเดียว เล่ามาให้หมดว่าองค์กรนักฆ่ามีอยู่ที่ใหนบ้าง!”
นักฆ่าผู้นี้อยู่ในขั้นเซียงเทียน และเป็นถึงนักฆ่าระดับสวรรค์ขององค์กร แน่นอนว่าเขาจะต้องรู้เรื่องราวความลับภายในองค์กรอย่างแน่นอน
ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง.. หลิงหยุนก็ได้รู้จักกับองค์กรนักฆ่ามากขึ้น เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะยกขาขึ้นเตะยอดฝีมือจนลอยกระเด็นออกไปที่ลานบ้านอีกครั้ง
“เจ้าจงเล่าเรื่องราวภายในขององค์กรนักฆ่ามาให้ข้าฟัง อย่าได้โกหกข้าแม้แต่น้อย ไม่เช่นนั้น.. ข้าจะสังหารเจ้าทันที!”
“ได้.. ข้าเล่า.. ข้าเล่า!”
หลังจากผ่านไปสิบกว่านาที หลิงหยุนก็พบว่านักฆ่าทั้งคู่ต่างก็เล่าได้ตรงกัน แต่จู่ๆ หลิงหยุนก็ยกมือขึ้นห้ามให้หยุดเล่าก่อน
“พวกเจ้าทั้งสองรู้เรื่องของธิดาสวรรค์บ้างหรือไม่?!”
แต่ครั้งนี้หลิงหยุนก็ต้องผิดหวัง! นักฆ่าทั้งสองคนต่างก็ไม่มีใครรู้เรื่องของธิดาสวรรค์เลยแม้แต่น้อย พวกเขารู้เพียงแค่วว่าองค์กรนักฆ่านั้นมีตำแหน่งที่เรียกว่า – ธิดาสวรรค์ และตำแหน่งธิดาสวรรค์ในองค์กรนักฆ่านั้นจะมีการคัดเลือกกันทุกๆสิบปี แต่ถึงกระนั้นตำแหน่งธิดาสวรรค์ก็ยังเป็นที่สองรองจากตำแหน่งเทพสังหารขององค์กร
ตำแหน่งเทพสังหารคือตำแหน่งหัวหน้าใหญ่สุดขององค์กรนักฆ่า ที่อยู่ของเขาจึงค่อนข้างลึกลับ และไม่เปิดเผย แม้แต่ราชันย์นักฆ่าซึ่งต้องอยู่ในขั้นเซียงเทียน-7 ขึ้นไปนั้น ยังยากที่จะพบกับเทพสังหารได้เลย
ในองค์กรนักฆ่านั้น แบ่งระดับนักฆ่าจากขั้นกำลังภายในของแต่ละคน ยอดฝีมือตั้งแต่ขั้นเซียงเทียน-1 ถึงเซียงเทียน-6 จะถูกจัดอยู่ในตำแหน่งของนักฆ่าระดับสวรรค์ซึ่งมีตั้งแต่ขั้นหนึ่งถึงหกตามลำดับขั้นกำลังภายในนั่นเอง
และสำหรับนักฆ่าที่อยู่ในขั้นเซียงเทียน-7 ขึ้นไป ก็จะได้อยู่ในตำแหน่งของราชันย์นักฆ่าซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบดูแลนักฆ่าระดับสวรรค์ขององค์กรอีกที
องค์กรนักฆ่ามีสำนักงานใหญ่อยู่สามแห่ง แต่ละแห่งก็จะมีราชันย์นักฆ่าเป็นผู้ดูแลอีกที และสำนักงานใหญ่ทั้งสามแห่งนั้นก็จะอยู่ที่ปักกิ่งหนึ่งแห่ง ฮู่ตงหนึ่งแห่ง และทางด้านตะวันออกของเยี่วยตงอีกหนึ่งแห่ง
“แล้วองค์กรนักฆ่าเกี่ยวข้องกับพรรคมารอย่างไร?”
และนี่เป็นเรื่องสำคัญอีกหนึ่งเรื่องที่หลิงหยุนต้องการรู้ แต่น่าเสียดายที่ตำแหน่งของนักฆ่าทั้งสองคนยังไม่สูงพอ พวกเขาจึงไม่รู้ว่าองค์กรนักฆ่ากับพรรคมารนั้นมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร?
หลังจากได้ข้อมูลตามที่ต้องการแล้ว หลิงหยุนก็ค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับหันไปพูดยิ้มๆ
“เอาล่ะ.. ขอบใจที่พวกเจ้าทั้งสองคนเล่าเรื่องขององค์กรนักฆ่าให้ข้าฟัง และตอนนี้พวกเจ้าก็ได้เวลาตายแล้ว!”
“อะไรกัน?!”
“เจ้าบอกว่าจะไม่ฆ่าพวกเรายังไงล่ะ?!”
ทันทีที่ได้ยินว่าหลิงหยุนจะสังหารพวกเขาทั้งคู่ นักฆ่าทั้งสองคนก็ถึงกับตื่นตระหนกทันที!
หลิงหยุนตอบกลับไปว่า “นี่.. ข้าถามพวกเจ้าว่าอยากจะมีชีวิตอยู่ หรือว่าอยากจะตาย แล้วพวกเจ้าก็ตอบข้าว่าอยากมีชีวิตอยู่ แต่ข้าไม่ได้บอกว่าจะไม่สังหารพวกเจ้า หากพวกเจ้าอยากจะมีชีวิตอยู่ ก็ต้องดูว่ามีความสามารถหรือไม่?”
“คนไข้ทั้งสิบคนก็ไม่ต้องการที่จะตายเช่นกัน แต่พวกเจ้ากลับปล่อยให้พวกเขาหิวโหยจนตายไม่ใช่รึ?”
พูดจบ.. หลิงหยุนก็ซัดเข็มเข้าใส่หว่างคิ้วของนักฆ่าระดับสวรรค์ทั้งสองคน แล้วพวกมันก็สิ้นใจตาย ร่างไร้วิญญาณทั้งสองร่วงลงไปกองกับพื้นในทันที
“ดูเหมือนว่าองค์กรนักฆ่าจะเป็นองค์กรที่พรรคมารก่อตั้งขึ้น เพื่อใช้หาผลประโยชน์ต่างๆให้กับพรรค..”
“และธิดาสวรรค์ ก็น่าจะเป็นคนเดียวกับธิดาพรรคมารที่เล่าขานกันมา..”
คนในพรรคมารล้วนต้องกิน ต้องฝึกฝน.. ดังนั้นการที่พรรคมารจะก่อตั้งองค์กรนักฆ่าขึ้นเพื่อใช้หาผลประโยชน์ให้กับพรรค จึงนับว่าเป็นเรื่องธรรมดา
หลังจากที่จัดการทำลายศพเรียบร้อยแล้ว หลิงหยุนก็จากไป..
หลิงหยุนกลับไปถึงที่คลินิกสามัญชนเกือบเที่ยงคืน และเหยาลู่เองก็รอคอยให้หลิงหยุนมารับเธอกลับไปที่บ้าน
“พร้อมหรือยัง?!”
หลิงหยุนโอบกอดร่างของเหยาลู่ไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับร้องถาม..
เหยาลู่เอียงอายหน้าแดงกัดริมฝีปาก และพยักหน้าเอียงอายแทนคำตอบ
“ถ้างั้นก็รีบปิดประตูคลินิก แล้วกลับไปที่บ้านของคุณกันดีกว่า!”
หลังจากที่ปิดประตูคลินิกเรียบร้อยแล้ว หลิงหยุนก็อุ้มร่างบอบบางของเหยาลู่ขึ้นมา และให้เธอบอกทางกลับบ้านให้
ยิ่งดึกก็ดูเหมือนลมจะยิ่งแรง..
“ฝนกำลังจะตกแล้ว..”
เหยาลู่ที่อยู่ในอ้อมกอดของหลิงหยุนนั้น เมื่อคิดว่าอีกไม่นานทั้งคู่ก็จะได้เข้าหอกันแล้ว ใจของเธอก็เต้นแรงขึ้น..
“รีบกลับกันดีกว่า..”
บ้านของเหยาลู่นั้นไม่ใหญ่นัก มีขนาดใกล้เคียงกับบ้านของหลินเมิ่งหาน แต่ลานหน้าบ้านนั้นกว้างกว่าเล็กน้อย และรอบๆก็เป็นภูเขาและแม่น้ำ ทิวทัศน์จึงค่อนข้างสวยงามมาก
“คุณนอนห้องใหน” หลิงหยุนถามเหยาลู่
“ฉันนอนอยู่ชั้นล่าง..” เหยาลู่ตอบอายๆพร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปที่ห้องนอนของตนเอง
หลิงหยุนเดินอุ้มเหยาลู่ตรงไปที่ห้องนอนทันที..
ห้องนอนของเหยาลู่มีขนาดที่ไม่ได้เล็กมาก แต่สิ่งที่ทำให้หลิงหยุนตกใจก็คือสีสันภายในห้องที่ถูกตกแต่งด้วยสีแดงเกือบทั้งหมด!
ไม่ว่าจะเป็นผ้าห่มสีแดง ผ้าปูสีแดง ปลอกหมอนสีแดง และไฟสีแดง..
“นี่.. คุณเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?!” หลิงหยุนถึงกับตกใจ และร้องถามออกไปทันที
“ฉัน.. ฉันเตรียมไว้รอคุณนานแล้ว..” เหยาลู่เงยหน้าขึ้นมองอายๆ
“เหยาลู่.. คุณคงต้องอดทนกับผมมากมายเลยสินะ เป็นความผิดของผมเอง!”
หลิงหยุนได้แต่นึกตำหนิตัวเองที่ไม่ได้ใส่ใจเหยาลู่มากนัก..
“ไม่ต้องกังวลใจไป.. ฉันไม่เคยนึกตำหนิคุณเลยแม้แต่นิดเดียว..” เหยาลู่บอกให้หลิงหยุนสบายใจ
“คุณวางฉันลงแล้วไปอาบน้ำก่อน ส่วนฉันจะได้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า..”
หลิงหยุนพูดพร้อมกับมือใหญ่ๆ ก็เริ่มทำหน้าที่กระตุ้นร่างกายที่น่าดึงดูดของเหยาลู่ และภายใต้บรรยากาศสีแดงเช่นนี้ก็ยิ่งดูน่าตื่นเต้น
“ได้สิ.. งั้นผมไปอาบน้ำก่อน”
หลิงหยุนไม่รีบร้อน คืนนี้เหยาลู่ก็ต้องเป็นของเขาอยู่ดี และพรุ่งนี้ก็เป็นวันอาทิตย์ เขายังมีเวลามากมามาย
หลิงหยุนรีบเข้าไปอาบน้ำ ทั้งแช่อ่าง และอาบฝักบัว เขาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานถึงยี่สิบนาที ก่อนจะห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัวสีขาวเดินออกมาจากห้องน้ำ
แต่เมื่อเห็นเหยาลู่ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ลำคอของหลิงหยุนก็ถึงกับแห้งผาก..
เพราะเหยาลู่นั้นอยู่ในชุดกระโปรงพยาบาลสีแดง..
“น่าดูมากเลยทีเดียว!”
เหยาลู่ที่นั่งเอนหลังรอคอยหลิงหยุนอยู่บนเตียง ก็ถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอาย มือของเธอค่อยๆรูดซิบเครื่องแบบพยาบาลสีแดงลง เผยให้เห็นแผ่นหลังนวลเนียน..
“น่าดู.. น่าดูมาก”
หลิงหยุนไม่รออะไรอีก เขารีบตรงเข้าไปที่เตียงทันที
ริมฝีปากแดงของเหยาลู่เผยอขึ้นอย่างเย้ายวน และลมหายใจก็ถี่ขึ้นจนหน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลง ช่วยให้ดึงดูดมากยิ่งนัก เธอหลับตาเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับพูดออกไปว่า
“คืนนี้.. ฉันพร้อมเป็นของคุณแล้วค่ะ..”
เหยาลู่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา และมือที่ปลดกระโปรดงสีแดงก็สั่นเทิ้มเช่นกัน..