ตอนที่ 1545 ครูที่รักเหล้ายิ่งชีพ (2)
ซูหย่ากลายมาเป็นครูของจวินอู๋เสีย อิทธิพลที่จวินอู๋เสียมีต่อซูหย่านั้นยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ แต่พลังวิญญาณสีเงินของนางไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะเทียบเคียงได้
ในตอนนั้น จวินอู๋เสียเชื่อว่าสำนักธาราเมฆไม่ใช่แค่สำนักธรรมดาทั่วไป เห็นได้ชัดว่าซูหย่าไม่เคยชี้แนะศิษย์มาก่อน ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีเงินที่มีพลังเทียบเท่ากับประมุขวิหาร แต่กลับถูกโยนทิ้งไว้ในสถานที่ที่ไม่ต่างจากห้องเก็บเหล้า ใจของหัวหน้าสำนักธาราเมฆช่างใหญ่ซะจริงๆ
จวินอู๋เสียคิดว่าหลังจากที่ซูหย่ารับนางเป็นศิษย์ นางจะสอนบางอย่างให้อย่างแน่นอน แต่……นางคิดผิด……
หลังจากที่ซูหย่าพูดอย่างนั้นแล้ว นางก็กลับไปนั่งบนโซฟานุ่มสบายของนาง ชันขาขึ้นมาข้างหนึ่ง และกระดกเหล้าเข้าไปอีก 2 อึกใหญ่ๆ
“ตอนนี้ข้าก็เป็นครูของเจ้าแล้ว”
จวินอู๋เสียพยักหน้า
“งั้นสิ่งแรกที่เจ้าต้องทำ” ผู้หญิงคนนั้นมองจวินอู๋เสีย แล้วยกมือขึ้นชี้ไปที่บันไดด้านข้าง “ทำความสะอาดชั้นสอง”
“…………” จวินอู๋เสียเริ่มรู้สึกว่านางคงคิดมากเกินไป!
เทียบซูหย่ากับครูทั่วๆไปแล้ว……ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“อย่ามัวแต่ยืนนิ่งอยู่ซิ อยากให้ข้าเตะเจ้าขึ้นไปรึไง? อืดอาดชักช้าเป็นสาวน้อยไปได้ ถ้าทำไม่ได้เรื่องล่ะก็ เจ้าก็กลับไปที่ที่เจ้ามาซะ” ซูหย่าพูดเย้ยหยัน
จวินอู๋เสียถอนใจเล็กน้อย แล้วเดินขึ้นไปบนชั้นสองอย่างเงียบๆ
ไม่ว่าซูหย่าจะนอกลู่นอกทางยังไง สำนักธาราเมฆก็ได้จัดให้นางมาที่นี่แล้ว นางจะทำหน้าที่ที่ศิษย์ควรทำ คิดซะว่าเป็นการฝึกก่อนที่จะจัดการกับสิบสองวิหาร
จวินอู๋เสียเดินขึ้นไปบนชั้นสองของหอจันทร์แรม แล้วนางก็ชะงักค้างอยู่ที่ประตู
ทุกที่ที่ตามองเห็นบนชั้นสองรกแบบสุดๆ ไหเหล้ากองระเกะระกะไปทั่ว มีกองอะไรก็ไม่รู้อยู่ทั่วทุกซอกทุกมุม จวินอู๋เสียเจอกระดูกขาไก่ที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่งบนพื้นด้วย……
“……….”
จวินอู๋เสียที่เป็นพวกบ้าความสะอาดถึงขั้นช็อกกับขยะตรงหน้า
ทั่วทั้งหอจันทร์แรมมีซูหย่าอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น จึงเดาได้ไม่ยากว่าใครคือคนที่สร้างขยะพวกนี้
[นางได้ครูแบบไหนมาเนี่ย?]
จวินอู๋เสียได้แต่ถามสวรรค์อย่างไร้คำพูด
ไม้กวาดสภาพน่าอนาถจมอยู่ในกองอะไรก็ไม่รู้ จวินอู๋เสียมองอยู่นาน สุดท้ายก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง แล้วหยิบถุงมือออกมาจากกระเป๋ามิติ หลังจากลากเอาไม้กวาดออกมาแล้ว นางก็ลงมือต่อสู้กับกองขยะอย่างขมขื่น
ซูหย่านอนอยู่บนโซฟานุ่มบนชั้นหนึ่งและฟังเสียงฝีเท้าที่ดังมาจากชั้นสอง รอยยิ้มที่ไม่เข้าใจความหมายปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามของนาง จากนั้นนางก็ดื่มต่ออย่างสบายอารมณ์
จวินอู๋เสียเอาขยะที่กองอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนก็ไม่รู้ใส่ถุงกระสอบ จากนั้นก็แบกมันลงบันไดจากชั้นสองและนำออกไปด้านนอกหอจันทร์แรมอย่างเงียบๆเที่ยวแล้วเที่ยวเล่าโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ซูหย่าก็ไม่คิดจะเอ่ยชมสักคำ ตอนที่จวินอู๋เสียเข้าๆออกๆอีกหลายครั้งและเดินลงบันไดมาอีกครั้งพร้อมขยะ ซูหย่าก็กอดเหยือกเหล้าหลับไปแล้วบนโซฟานุ่มสบายนั้น ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ตอนนางหลับ ขาอันขาวเนียนของนางก็เผยออกมาทั้งขา และโซฟาของนางก็หันออกไปทางประตูที่เปิดอยู่ของหอจันทร์แรม!
เด็กหนุ่มหลายคนที่บังเอิญเดินผ่านหอจันทร์แรมก็สะดุดเข้ากับวิวที่ยอดเยี่ยมนั้น พวกเขาหยุดยืนอยู่นอกประตูทันทีพลางจ้องมองน้ำลายไหล
จวินอู๋เสียมองพวกหมาป่าหิวกระหายข้างนอกด้วยสายตาเย็นชา นางวางถุงขยะลงและเอาเสื้อคลุมออกจากกระเป๋ามิติมาคลุมขาให้ซูหย่า ซ่อนภาพอันงดงามนั้นจากสายตาของพวกเด็กหนุ่มด้านนอก