แดนนิรมิตเทพ บทที่ 570
เฉินซงจื่อมองซังซัง ถามเสียงทุ้มว่า “ใครเป็นคนทำร้ายพวกเธอ?”
ซังซังพูดด้วยสีหน้าโมโหว่า “ปรมาจารย์นักบู๊ที่ตระกูลกงซุนหามาค่ะ!”
“ท่านอาจารย์ฆ่าผู้นำตระกูลของตระกูลกงซุน คนของตระกูลกงซุนมาแก้แค้นก็ไม่น่าแปลกใจ แต่ว่าพวกเขาหาคฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรังเจอได้ยังไงกันละ?” เฉินซงจื่อถาม
“หึ พวกฉู่เหวินสงพวกมันพาไปค่ะ รอเฉินไต้ซือกลับมา ฉันจะให้พวกมันเจอดีแน่ค่ะ!” ซังซังสีหน้าโมโห หมัดเล็กทุบลงที่พื้นอย่างแรง แต่ก็ไม่รู้สึกเจ็บ
เฉินซงจื่อไม่รู้สึกแปลกใจ “ที่แท้ก็พวกเขานี่เอง เธอเองก็ไม่ต้องไปโทษพวกเขามากนัก พวกเขาล้วนเป็นคนธรรมดา การที่ทำแบบนี้ก็เพราะรักษาชีวิตตัวเองเท่านั้น”
“รอวันพรุ่งนี้ ฉันไปพบเจอกับปรมาจารย์คนนั้นสักหน่อย!” เฉินซงจื่อพูดด้วยแววตาเยือกเย็น
วันต่อมา ห้องทำงานของท่านประธานว่านซื่อกรุ๊ป
ว่านเหวินโยวสีหน้าชั่วร้าย แต่แววตามีความดีใจอย่างซ่อนไม่อยู่ มือที่เข็นรถเข็นก็เร็วมากขึ้น
เมื่อปิดประตูลงแล้ว ว่านเหวินโยวก็รีบพูดว่า “พ่อครับ ข่าวดีครับ!”
ว่านฉางหรูเงยหน้าขึ้น ถามว่า “ข่าวดีอะไร?”
“เมื่อคืนทางอู่โจวส่งข่าวมา บอกว่าตระกูลกงซุนลงมือแล้วครับ ลูกสาวของกงซุนจั่วเสวียน เคารพปรมาจารย์คนหนึ่งเป็นอาจารย์ ตระกูลกงซุนพาปรมาจารย์ไปแก้แค้น พวกผู้มีอิทธิพลภายใต้อำนาจของเฉินโม่ต่างก็ยอมแพ้ แม้แต่คฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรัง ก็ถูกปรมาจารย์คนนั้นยึดครองไปแล้วด้วยครับ”
ว่านฉางหรูเบิกตาโพลง ตื่นเต้นจนตบโต๊ะเสียงดัง “นี่คือข่าวดีที่สุดที่ฉันเคยได้รับมาตั้งแต่หลังจากการประชุมสูงสุดฮ่านหยางแล้ว”
“ไม่เพียงเท่านี้ ได้ยินมาว่าปรมาจารย์คนนั้นถูกใจคฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรัง จึงจะย้ายสำนักมาด้วยครับ”
ว่านฉางหรูอึ้งเล็กน้อย แล้วก็มองว่านเหวินโยวด้วยสีหน้าดีใจ “ความหมายของนายคือ? เฉินโม่ตายแล้วจริงๆ!”
ว่านเหวินโยวยิ้มอย่างร้ายกาจ “ในเมื่อเขากล้าย้ายสำนักมา พิสูจน์ได้ว่าเขาไม่กลัวเฉินไต้ซือแกแค้น พ่อครับ อย่างนี้ยังพิสูจน์ไม่ได้ว่า ข่าวการตายของเฉินโม่เป็นเรื่องจริงงั้นหรอครับ?”
“พ่อครับ เวลาที่เราจะเอาคืนมาถึงแล้วครับ!” ว่านเหวินโยวตื่นเต้นจนสองมือสั่น เขารอวันนี้มานานมากแล้ว
ว่านฉางหรูพยายามให้ตัวเองสงบจิตใจเย็นลง แววตาลึกซึ้ง นิ้วมือเคาะบนโต๊ะเบาๆ ความคิดในหัวสมองหมุนเวียนอย่างรวดเร็ว
“พ่อครับ พ่อกำลังลังเลอะไรครับ?” ว่านเหวินโยวพูดเร่ง
นิ้วมือของว่านฉางหรูหยุดลง หันหน้าไปมองว่านเหวินโยว พูดว่า “รอก่อน!”
ว่านเหวินโยวขมวดคิ้ว มองว่านฉางหรูอย่างไม่เข้าใจ น้ำเสียงร้อนรน “พ่อครับ ทำไมครับ?”
“นี่คือโอกาสเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลว่าน ห้ามมีข้อผิดพลาดเด็ดขาด!” แววตาว่านฉางหรูลึกซึ้ง สีหน้าหนักแน่น
ความรู้สึกตื่นเต้นของว่านเหวินโยวค่อยๆสงบลง แล้วพยักหน้า “ผมเข้าใจแล้วครับ!”
“นายสังเกตการณ์ต่อไป หากว่าคฤหาสน์ทะเลสาบคืนรังถูกยึดครอง แล้วเฉินโม่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรอีก อย่างนั้นก็แสดงว่ามันตายแล้วจริงๆ!เวลานั้น ถึงจะเป็นเวลาที่พวกเราวางเดิมพันทุ่มสุดตัว!”
“ครับ ลูกทราบแล้วครับ!”
ว่านเหวินโยวเข็นรถเข็นออกจากห้องทำงานไป
ภายในโรงแรมในเครือของเหม่ยหวากรุ๊ป เมื่อผ่านการรักษามาหนึ่งคืน บาดแผลของเอียนชิงเฉิงได้หายดีกว่าครึ่งแล้ว สีหน้าดูดีขึ้นเยอะมาก
เฉินซงจื่อยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง ถามว่า “ศิษย์น้องหญิง เธอรู้สึกยังไงบ้าง?”
เอียนชิงเฉิงโค้งตัวเล็กน้อย “ไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ ขอบคุณศิษย์พี่ที่เป็นห่วงค่ะ!”
“เพียงแค่ศิษย์น้องหญิงไร้ความสามารถ ไม่สามารถรักษาคฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรังไว้ได้!”
เฉินซงจื่อพูดนิ่งๆว่า “นั่นไม่ใช่ความผิดของเธอ ระยะเวลาที่เธอฝึกฝนมันสั้นเกินไป แล้วอีกฝ่ายก็เป็นปรมาจารย์แดนแปรภาพที่อยู่จุดสูงสุดของโลกฝึกบู๊ด้วย จากพรสวรรค์ของเธอ สักวันหนึ่ง จะต้องสามารถเอาชนะมันได้แน่นอน!”
เอียนชิงเฉิงไม่พูดอะไร มือที่สวยงามดั่งหยกกำหมดแน่น เห็นได้ชัดว่ายังไม่สามารถหลุดออกจากภาพจำของการพ่ายแพ้
“วันนี้ฉันจะกลับไปสักหน่อย พบเจอกับปรมาจารย์คนนั้นสักตั้ง ส่วนเธออยู่ที่นี่เพื่อปกป้องพวกท่านประธาน!”
“ค่ะ ศิษย์พี่ระวังตัวด้วย!” เอียนชิงเฉิงโค้งคำนับแล้วพูด
บทที่ 569
บทที่ 571