เจียงโม่อวี้ได้ยินดังนั้น สีหน้าของนางพลันเปลี่ยนไปทันที
นางจ้องมองซูลีอยู่นาน อดไม่ได้ที่จะก้าวเท้าถอยหลังไปและเอ่ยว่า “เจ้าต้องการกระทำสิ่งใด”
“ข้าไม่ได้ต้องการกระทำสิ่งใด” ซูหลีแสยะยิ้มออกมา เพียงแต่รอยยิ้มนี้ไม่ได้ยิ้มไปถึงดวงตา ในทางกลับกัน กลับให้ความรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง “ข้าก็พูดแล้วว่า ข้าล้มลงอย่างน่าสมเพช แต่เจ้ากลับไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมา นั่นเป็นเรื่องที่ไม่สมควร”
“คุณชายซู คำพูดของท่านจะไม่มีเหตุผลเกินไปเสียกระมัง ท่านหกล้มก็มิใช่พวกเราทำให้ท่านหกล้มเสียหน่อย!?” ซูหลีพูดอย่างไม่มีเหตุผลเลยสักนิด แม่นมที่เป็นคนข้างกายของเจียงโม่อวี้ได้ยินดังนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะพูดแย้ง
“แล้วอย่างไรเล่า” ซูหลีแค่นยิ้มเย็นออกมาและเอ่ยว่า “คนอย่างข้าก็ไม่ชอบพูดด้วยเหตุผลกับผู้อื่น!”
ฉินมู่ปิงถึงกับชะงักอึ้ง…
จี้ฉินก็เช่นกัน…
พวกเขาไม่เคยเห็นคนที่แสดงท่าทีอันธพาล ทั้งยังแสดงท่าทางได้อย่างเป็นธรรมชาติขนาดนี้ ถึงแม้จะรู้ว่าซูหลีแสดงท่าทีพาลเกเรอย่างไม่มีเหตุผล พวกเขาก็ไม่คิดจะช่วยเหลือเจียงโม่อวี้
เจียงโม่อวี้กับพวกเขาไม่มีความสัมพันธ์อันใดต่อกันทั้งสิ้น อีกทั้งยังเห็นใบหน้าของซูหลีเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทว่าในดวงตากลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็น พวกเขารับรู้ได้ว่าซูหลีรู้สึกต่อเจียงโม่อวี้อย่างไร
“ซูหลี เจ้ากำเริบเสิบสานขนาดนี้ ไม่กลัวว่ากรรมจะตามสนองหรือ” นางไม่มั่นใจว่าเรื่องนี้นางกระทำถูกหรือผิด หากเป็นเมื่อก่อน ซูหลีปฏิบัติเช่นนี้ใส่เจียงโม่อวี้ เกรงว่านางคงร่ำไห้มานานแล้ว
ทว่าครานี้ นางอดกลั้นไว้อยู่นาน จนสุดท้ายก็เอ่ยคำพูดประโยคนี้ออกมา
วาจาโง่งมเช่นนี้ ช่างไร้น้ำหนักโดยแท้
“อืม!” ซูหลีได้ยินดังนั้นจึงผงกศีรษะอย่างจริงจัง และตอบอย่างเยือกเย็นว่า “ข้าจะรอรับผลกรรมจากเจ้า!”
“เจ้า…” สีหน้าของเจียงโม่อวี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย ทว่าคนที่ยืนอยู่ที่นี่ล้วนเป็นคนของซูหลี นางจึงจนปัญญาที่จะพูด
“ชุยตาน!”
“ขอรับ!” ชุยตานรีบขานรับในทันที
“เมื่อครู่ข้าหกล้มได้อย่างไร ก็กระทำเช่นนั้นกับนาง” ซูหลีมองไปที่นางปราดหนึ่ง คล้ายกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ นางเลิกคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยว่า “อย่างไรเสีย ตอนนี้ก็ให้กำเนิดบุตรแล้ว เพียงหกล้มเช่นนี้ คงไม่ตายหรอกกระมัง”
“ซูหลี เจ้าจะต้องไม่ตายดี!” เจียงโม่อวี้นั้นเคยได้รับความอัปยศเช่นนี้เสียที่ไหน ตั้งแต่นางอยู่กับเสิ่นฉางชิง ก็ไม่เคยได้รับความไม่เป็นธรรมเช่นนี้ กระทั่งในยามที่นางแพศยาผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่ นางก็ไม่เคยปฏิบัติเช่นนี้ต่อเจียงโม่อวี้
ซูหลีผู้นี้ ไยนางถึงกล้ากระทำเช่นนี้!?
“ข้าจะไม่ตายดีรึ?” หลังจากได้ยินคำพูดของเจียงโม่อวี้กล่าว ซูหลีพลันดิ้นรนออกจากมือของเย่ว์ลั่วและเดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ดวงตาเต็มไปด้วยความแข็งกระด้าง
“ถ้าเป็นเช่นนั้น ก่อนข้าจะตาย ก็ควรทำให้เจ้าตายเสียก่อนใช่หรือไม่?!” นางเดินขากระเผลกเข้าไปหาเจียงโม่อวี้ ท่าทางของนางนั้นดูน่าขันอย่างบอกไม่ถูก ทว่ายามมองยังดวงตาที่ฉายแววเย็นชาออกมา ไม่ว่าใครก็ขำไม่ออก
เจียงโม่อวี้ถูกนางใช้สายตาเช่นนั้นจ้องมอง หัวใจพลันเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง นางพูดอะไรไม่ออก พลางถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“ลงมือ!”
“ขอรับ!” ทันทีที่ซูหลีออกคำสั่ง ชุยตานผู้นั้นก็ไม่เกิดความลังเลเลยสักนิด เขาผลักเจียงโม่อวี้จนล้มลงอย่างรุนแรง
“กรี๊ด!” พละกำลังของชุยตานนั้นไม่ใช่น้อยๆ ในเวลานี้เจียงโม่อวี้ล้มลงแรงกว่าซูหลี เจียงโม่อวี้จึงกรีดร้องอย่างโหยหวนหลายครา ทั้งร่างล้มลงไปบนพื้นหิมะพยายามดิ้นรนอย่างต่อเนื่อง
“ฮูหยิน! โอ้ย!” แม่นมผู้นั้นเข้าไปพยุงนาง คาดไม่ถึงว่าเท้าของนางจะยืนอย่างไม่มั่งคง ยังไม่ทันพยุงเจียงโม่อวี้ขึ้น นางกลับล้มลงที่เบื้องหน้า
“กรี๊ด!” นางล้มลงบนร่างของเจียงโม่อวี้พอดี ครานี้เสียงร้องของเจียงโม่อวี้จึงดังโหยหวนขึ้นกว่าเดิม
“กลับกันเถอะ” ซูหลีเห็นดังนั้นจึงหัวเราะด้วยเสียงเยียบเย็นพร้อมโบกมือไปมา แต่กลับไม่เอ่ยทักทายทั้งจี้ฉินและฉินมู่ปิง