ยันต์วิเศษสีแดงสดที่แปะอยู่กล่องนั้น หานลี่เคยศึกษามาอย่างละเอียดแล้ว และไม่ได้มีจุดที่พิเศษอะไร แค่ใช้กดกลิ่นอายพลังแรงกดเอาไว้เท่านั้น
สิ่งเดียวที่พะว้าพะวงก็คือ ไม่รู้ว่ายันต์วิเศษนี้เกี่ยวโยงกับกลไกอื่นในกล่องหรือไม่
เขาไม่อยากฉีกยันต์แล้วกล่องหยกเกิดระเบิดจนทำให้ของภายในกล่องเสียหาย
ไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่ เขาจึงรู้ว่าควรจะเอายันต์เหล่านี้ออกอย่างไรอยู่แล้วในใจ
หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นอาจจะรู้สึกว่ายุ่งยาก แต่เขาที่มีอิทธิฤทธิ์อยู่หลายชนิด จึงรู้วิธีสะกดและทำลายเขตอาคมต่างๆ มากมาย
ดังนั้นเมื่อหานลี่วางเครื่องป้องกันเรียบร้อยแล้ว ก็โยนกล่องหยกในมือขึ้นไป ให้มันลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ
จากนั้นเขาก็กระตุ้นภูเขาขนาดย่อมสีดำกลางอากาศ มือหยกสีขาวบริสุทธิ์ข้างหนึ่งตะปบไปที่กล่องหยกกลางอากาศ
ชั่วขณะนั้นภูเขาขนาดย่อมพลันพ่นลำแสงเทวะดูดปราณออกมา เข้มข้นขึ้นกว่าในอดีตหลายส่วน ในเวลาเดียวกันฝ่ามือสีขาวบริสุทธิ์ก็สั่นเทา หัวกะโหลกสีขาวห้าหัวดีดตัวออกมาจากปลายนิ้ว เปล่งเสียงร้องขยายใหญ่ขึ้นแล้วกระโจนเข้าไปหากล่องหยก
พวกมันบินวนล้อมรอบมันไปมา
“ทลาย”
หานลี่ร้องตะโกนเสียงต่ำๆ ออกมา ชี้นิ้วไปยังหัวกะโหลกทั้งห้า
เสียง “กึกๆ” ดังขึ้นสองสามครั้ง หัวกะโหลกห้าหัวอ้าปากออกพร้อมกัน เปลวเย็นเยียบห้าสีหมุนวนออกมา ชั่วครู่ก็ม้วนกล่องหยกเข้าไปข้างใน
สถานการณ์ที่น่าตกตะลึงพลันปรากฏขึ้น
เปลวเย็นเยียบห้าสีเปล่งแสงสว่างวาบ ยันต์วิเศษสีแดงสองสามแผ่นพลันพลิ้วไหว ร่อนลงไปฝากล่องทีละนิดๆ
เดิมทีควรจะเคลื่อนไหวอย่างอ่อนช้อย แต่ภายใต้เปลวเพลิงเย็นเยียบห้าสี ชั่วครู่ก็ถูกทำให้ช้าลงหลายเท่า ถูกหานลี่มองเห็นอย่างชัดเจนด้วยดวงตาที่ไม่กะพริบ
ทว่าเสียเวลาไปเพียงชั่วครู่ ยันต์แผ่นสุดท้ายก็หลุดออกจากฝากล่อง
แต่แค่ช่วงเวลานั้นก็ยังทำให้หานลี่มองเห็นความเปลี่ยนแปลงทุกอย่างภายในกล่อง
ฉับพลันนั้นเขาพลันมีสีหน้าเคร่งขรึม เปลวเพลิงเย็นเยียบห้าสีที่แต่เดิมวนล้อมรอบกล่องหยก พลันกลายเป็นมือยักษ์ห้าสี ตะปบไปทางฝากล่องแล้วดึงออก
ระลอกคลื่นแข็งแกร่งที่ไม่มั่นคงพวยพุ่งขึ้นมาจากในกล่อง จากนั้นลูกบอลลำแสงสีทองกลุ่มหนึ่งก็บินออกมา แต่ถูกมือยักษ์ห้าสีคว้าเอาไว้ แล้วไม่อาจขยับตัวได้อีก
แต่ในตอนนั้นเอง เสียง “ปัง” อันก้องกังวานพลันดังขึ้น ลำแสงสีแดงปรากฏขึ้นโดยมีกล่องหยกเป็นใจกลาง จากนั้นพลันกะพริบวาบๆ ดูเหมือนว่าจะระเบิดตัวออก
หานลี่กวาดสายตาไปที่เขตอาคมแวบหนึ่ง ด้านในมีพลังวิญญาณที่น่ากลัวแฝงอยู่ ทำให้เขาอดที่จะหน้าเปลี่ยนสีไม่ได้
มือหนึ่งร่ายอาคม มือยักษ์ห้าสีตะปบไปที่ลำแสงสีทองเงิน กลายเป็นสายรุ้งห้าสีสายหนึ่งบินไปที่มุมกำแพง ลำแสงเทวะดูดปราณที่อยู่ใกล้กับม่านลำแสงพลันตึงแน่น กลายเป็นเสาลำแสงสีเทาที่ดูเสมือนจริง ชั่วครู่ก็กักเอาไว้ในเขตอาคมลำแสงสีขาว
แต่ครู่ต่อมาเขตอาคมลำแสงพลันระเบิดออก
ชั่วพริบตานั้นม่านลำแสงสีขาวพลันปรากฏขึ้นในเสาลำแสง！ อย่างเงียบเชียบ!
แต่เสาลำแสงพลันบิดพลิ้วอย่างรุนแรง ผิวของมันมีลวดลายประหลาดปรากฏขึ้น ดูเหมือนว่าอาจจะถูกม่านลำแสงทะลวงตกแตกกระจายออกได้ตลอดเวลา
หานลี่หรี่ตาทั้งสองข้างลง จากนั้นพลันแค่นเสียงด้วยความเย็นชา ลูกบอลเพลิงสีเงินกลุ่มหนึ่งบินออกมา
ลูกบอลเพลิงนี้หมุนติ้วๆ กลายเป็นวิหคเพลิงสีเงิน เปล่งแสงสว่างวาบ แล้วจมหายเข้าไปในเสาลำแสงสีเทา ทะลวงไปยังม่านลำแสงสีขาว
หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เรื่องที่แปลกประหลาดพลันปรากฏขึ้น ท่ามกลางม่านลำแสงสีขาว ระลอกคลื่นรุนแรงที่เดิมทีดูเหมือนภูเขาไฟระเบิด พลันอ่อนกำลังลง ในเวลาเดียวกันม่านลำแสงก็เริ่มหดเล็กลงด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเนื้อ
แค่สองสามชั่วอึดใจ ก็สว่างวาบแล้วหายวับไป
ตรงที่เดิมวิหคเพลิงสีเงินที่ตัวใหญ่ขึ้นสองสามเท่า กำลังสูบลำแสงสีขาวเข้าไปในท้อง
หานลี่เห็นสถานการณ์เช่นนั้นถึงได้วางใจ
ทันใดนั้นพลันกวักมือ
วิหคเพลิงสีเงินสยายปีกทั้งสองข้างออก บินกลับไป หลังจากเปล่งแสงสว่างวาบ ก็จมหายเข้าไปในร่างของหานลี่อย่างไร้ร่องรอย
หัวกะโหลกสีขาวห้าหัวกำลังเปล่งเสียง “ปังๆ” แล้วสลายหายไปจากกลางอากาศ
และแทบจะในเวลาเดียวกัน ลำแสงห้าสีที่กลายเป็นมือยักษ์กลับเปล่งแสงสว่างวาบ ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของหานลี่ นิ้วทั้งห้าคลายออก ลำแสงสีทองเงินร่อนลงมาจากกลางอากาศ
หานลี่สะบัดแขนเสื้อไปกลางอากาศ ลำแสงสีเขียวผืนหนึ่งหมุนวนไป ดูดมันเข้ามาในมือทันที จากนั้นนิ้วทั้งห้าพลันสะบัด ลำแสงสีทองเงินหม่นแสงลงสองสามส่วน เผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา
เขาใช้มือหนึ่งถือเอาไว้ตรงหน้า พลางพิจารณาอย่างละเอียด
ท่ามกลางลำแสงวิญญาณ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแผ่นป้ายโบราณอันวิจิตรงดงามความยาวครึ่งฉื่อ
ด้านหนึ่งเปล่งแสงสีทองเรืองรอง ด้านหนึ่งเปล่งแสงสีเงินระยิบระยับ ผิวของมันมีลวดลายลึกลับเรียงตัวอย่างแน่นขนัด ทั้งสองฝั่งล้วนมีอักขระโบราณนิรนามสลักอยู่
จากความรู้ของหานลี่ คิดไม่ถึงว่าจะไม่อาจแยกแยะได้ว่าคือตัวอักษรของเผ่าใด แน่นอนว่าย่อมไม่อาจเข้าใจได้
หานลี่ใช้นิ้วลูบไปบนผิวของแผ่นป้ายเบาๆ ใบหน้าเผยสีหน้าประหลาดใจออกมา
ชายหัวโตของเผ่าหมื่นโบราณให้ความสำคัญกับสิ่งนี้ขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นสิ่งนี้
แม้ว่าแผ่นป้ายนี้จะเปล่งแสงระยิบระยับ แต่ตรงขอบกลับดูเสียหายเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะอายุที่เก่าแก่ ไม่ใช่สิ่งที่เพิ่งหลอมขึ้นแน่นอน และยิ่งไปกว่านั้นวัตถุดิบที่ใช้หลอมแผ่นป้ายนี้ยังดูแปลกประหลาด ดูเหมือนจะธรรมดา แต่เมื่อลูบไปด้านหนึ่งกลับเย็นเยียบ ด้านหนึ่งกลับร้อนฉ่า ราวกับสร้างขึ้นจากธาตุน้ำแข็งและเพลิง
หานลี่อดที่จะครุ่นคิดไม่ได้
แต่ในเวลาเดียวกันที่นิ้วแฉลบผ่านตัวอักษรโบราณ สิ่งที่คาดไม่ถึงพลันปรากฏขึ้น
แผ่นป้ายที่เดิมทีเหมือนของที่ตายไปแล้วพลันพ่นลำแสงสีขาวออกมา เล็กบางดุจเส้นไหม แต่เปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายวับไป
คราแรกพลันตกตะลึง จากนั้นพลันรู้สึกเจ็บแปลบที่ฝ่ามือ มืออีกข้างที่ถือแผ่นป้ายอยู่ชื้นเหงื่อทันที
หานลี่พลันตะลึงงัน สะบัดข้อมือออกไปตามความรู้สึก แผ่นป้ายบินไปกลางอากาศ และลอยอยู่เหนือศีรษะไม่ขยับเขยื้อน
ส่วนเขาพลันหดแขนออกมาดูตรงหน้า
เห็นเพียงใจกลางฝ่ามือมีรอยแผลยาวสองสามชุ่นปรากฏขึ้น โลหิตสดๆ ไหลท่วมฝ่ามือ บาดแผลไม่อาจห้ามเลือดได้ในทันที
จากความแข็งแกร่งของกายเนื้อของเขา ประกอบกับอิทธิฤทธิ์ที่ฝึกฝนคาถาร้อยชีพจรหลอมสมบัติ คาดไม่ถึงว่าจะถูกเส้นไหมสีขาวที่ไม่สะดุดตานี้บาดอย่างง่ายดาย และยิ่งไปกว่านั้นเลือดที่ไหลออกมายังเป็นโลหิตบริสุทธิ์จำนวนมาก!
นี่มันน่าเชื่อเกินไปหน่อยแล้ว
หานลี่พลันตะลึงงัน แต่ทันใดนั้นก็ร่ายอาคมในร่างอย่างรวดเร็ว บาดแผลมีลำแสงสีขาวสว่างวาบ ชั่วครู่ก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นดังเดิม
เขาเงยหน้าขึ้น แววตาเผยแววประหลาดใจขณะมองไปยังแผ่นป้ายประหลาดเหนือศีรษะ
เห็นเพียงแผ่นป้ายสีทองเงินแผ่นนั้นเปล่งแสงสีทองเงินออกมา ผิวที่มีคราบโลหิตหายวับไปอย่างรวดเร็ว
ไม่ ไม่ใช่หายไป! แต่จมหายเข้าไปในแผ่นป้าย
หานลี่กระตุกมุมปาก ไม่รอให้ทันคิดอะไรออก แผ่นป้ายนั้นพลันเปล่งเสียงร้องยาวๆ ราวกับมังกรคำรามออกมา จากนั้นเสาลำแสงสีทองเงินสายหนึ่งพลันเปล่งแสงสว่างวาบแล้วพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า โดยไม่สนใจลำแสงเทวะดูดปราณ เขตอาคมต้องห้ามหลายชั้น ทะลวงผ่านเพดานขึ้นไปในพริบตา
“แย่แล้ว!” เมื่อเห็นฉากนี้ ชั่วขณะนั้นหานลี่พลันมีสีหน้าดูไม่ได้ สะบัดแขนเสื้ออย่างไม่ต้องขบคิด ลำแสงสีเขียวพุ่งหมุนวนออกมา หมายจะม้วนเอาแผ่นป้ายกลับไป
แต่ฉากที่น่าเหลือเชื่อพลันปรากฏขึ้น!
หลังจากที่ลำแสงสีเขียวหมุนวนแล้ว แผ่นป้ายสีทองเงินแผ่นนั้นก็ดูเหมือนมีรากงอกออกมาอย่างไรอย่างนั้น นิ่งงันอยู่เหนือศีรษะ แค่พ่นเสาลำแสงสีทองเงินออกมากลางอากาศไม่หยุดเท่านั้น
หานลี่มีสีหน้าเคร่งขรึม ทันใดนั้นก็อดที่จะหัวเราะอย่างขมขื่นออกมาไม่ได้
ยามนี้เจ้าสิ่งนี้ก่อเรื่องขนาดนี้แล้ว ไม่อาจปิดบังได้เลยสักนิด เกรงว่าหลังจากผ่านไปชั่วครู่ก็จะมีคนมา
หลังจากหางตากระตุกไปสองสามครั้ง หานลี่พลันมีสีหน้าบัดเดี๋ยวเคร่งขรึมบัดเดี๋ยวสดใส หลังจากลังเลเล็กน้อย ร่างกายก็หมุนวนอยู่ที่เดิมอย่างรวดเร็ว
ชั่วขณะนั้นม่านลำแสงเต็มท้องฟ้าก็ปรากฏขึ้น ภูเขาสีดำกลางอากาศ รวมทั้งเขตอาคมรอบด้านถูกเขาเก็บไปจนเกลี้ยงในพริบตา
จากนั้นร่างกายก็หยุดชะงักลง และเดินตรงไปที่มุมห้อง จากนั้นก็นั่งสมาธิลงด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
คาดไม่ถึงว่าเขาจะปล่อยให้แผ่นป้ายนั้นอยู่กลางอากาศอย่างไม่สนใจไยดี
หลังจากที่หานลี่นั่งลงได้สองสามชั่วลมหายใจ ฉับพลันนั้นกำแพงทั้งสี่ของห้องรวมทั้งประตูก็มีลำแสงเปล่งแสงสว่างวาบ นักรบชุดเกราะเมืองเมฆาสวมชุดเกราะสงครามสีดำสองสามคนก็ปรากฏขึ้นพร้อมอย่างพิศวง ปรากฏขึ้นในห้องของหานลี่
พวกเขาเห็นแผ่นป้ายที่สร้างปรากฏการณ์ภายในห้องภายในแวบเดียว ตอนแรกพลันตะลึงงัน ทันใดนั้นก็เปล่งเสียงร้อง “ซี้ด” ออกมา สายตาตกอยู่บนเรือนร่างของหานลี่อย่างเย็นชา
แต่หลังจากที่พวกเขาสัมผัสได้ถึงพลังยุทธ์ของหานลี่ นักรบชุดเกราะที่พลังยุทธ์ต่ำต้อยกว่าหานลี่มาก พลันหน้าเปลี่ยน
“นี่คือสมบัติของเจ้า หรือไม่รู้ว่าในเมืองเมฆาไม่อนุญาตให้กระตุ้นอานุภาพของสมบัติ และไม่อนุญาตให้ใช้พลังปราณที่มากเกินไป?” นักรบชุดเกราะที่ดูเหมือนผู้นั้นคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายลง
หานลี่มีพลังยุทธ์เหนือพวกเขา พวกเขาไม่กล้าแสดงท่าทีไม่เคารพอย่างไม่รู้จักแยกแยะได้
“ไม่มีอะไร มันแค่เกิดปัญหาตอนที่ข้ากำลังจะบวงสรวงยุทธภัณฑ์เท่านั้น ทว่าจะเก็บมันทันที” หานลี่เผยสีหน้าสุขุมออกมา และยิ่งไปกว่านั้นชั่วพริบตาที่เอ่ยคำพูด มือหนึ่งพลันตะปบไปที่ป้ายกลางอากาศ
ชั่วขณะนั้นมือยักษ์แวววาวพลันปรากฏขึ้นกลางอากาศในห้อง และตะปบแผ่นป้ายไว้
แต่สิ่งที่ทำให้หานลี่จนปัญญาก็คือ แม้ว่ามือยักษ์จะตะปบไปที่แผ่นป้าย แต่เมื่อออกแรงที่นิ้วทั้งห้า แผ่นป้ายกลับยังคงไม่ไหวติง แรงมหาศาลที่ใช้ไปดูเหมือนสูญหายไปอย่างไรอย่างนั้น
นักรบชุดเกราะที่อยู่รอบด้านเห็นสถานการณ์เช่นนั้น พลันเผยสีหน้าฉงนขณะมองไป
หานลี่อดที่จะกระตุกมุมปากไม่ได้
สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เฮือกหนึ่ง สำแดงมือยักษ์ออกมาอีกครั้ง ฉับพลันนั้นเสียงราบเรียบของบุรุษพลันดังขึ้นจากนอกห้อง
“ไม่ต้องเสียแรงหรอก! ในเมื่อแผ่นป้ายกว้างเย็นถูกเจ้ากระตุ้นแล้ว มันก็ถูกตรึงตำแหน่งไว้ ไม่อาจขยับได้อีก นอกเสียจากว่าเจ้าจะทำลายห้วงเวลาในระยะร้อยจั้งได้ มิเช่นนั้นก็ไม่อาจเคลื่อนย้ายมันได้”
เมื่อเอ่ยจบ ในห้องพลันมีระลอกคลื่นปรากฏขึ้น เงาลวงตาสายหนึ่งแค่พลิ้วกาย ก็มาปรากฏอยู่ตรงใจกลางของห้องทันที
นักรบชุดเกราะรอบด้านเห็นเงาร่างคนชัดเจน ต่างหน้าเปลี่ยนสี ค้อมกายลง นักรบชุดเกราะที่เป็นผู้นำเอ่ยทักทายด้วยความนอบน้อม
“ผู้คุมกฎเจ็ดสิบสามแห่งเมืองตะวันตก คารวะท่านอาวุโสไป๋!”
เป็นเงาร่างคนสวมชุดผ้าไหมเรือนผมและหนวดเคราสีขาว แต่ใบหน้ากลับดูเยาว์วัย
“แผ่นป้ายกว้างเย็น เป็นแผ่นป้ายนี้ไม่ผิดแน่ จุ๊ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าสิ่งนี้จะไม่ได้ตกอยู่ในมือของเผ่าแมลงมีเขาทั้งหมด แต่ถูกนำมาแผ่นหนึ่ง!” ชายหนุ่มผมขาวคิ้วหนาดำดก ใบหน้าได้รูป แต่กลับไม่มองคนอื่นเลยแม้แต่แวบเดียว แค่จ้องเขม็งไปยังแผ่นป้ายสีทองเงินกลางอากาศ ใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าตกตะลึงระคนดีใจ