ข้างๆ มีต้นไม้ เธอกลัวตัวเองจะล้มจึงรีบยื่นมือออกไปประคองตนเองไว้กับต้นไม้ข้างๆ ตอนแรกคิดว่าพักแบบนี้สักครู่ก็คงดีขึ้นหน่อย ผลคือยิ่งเวียนหัวขึ้นเรื่อยๆ
ขณะที่กำลังมึนงง เธอได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลัง แถมยังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เพียงแต่เธอไม่มีแรงจะหันไปดู ภาพข้างหน้าดำมืด ล้มลงไปกับพื้น
ตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หลิงอวี้จื้อพบว่าตนเองถูกมัดมือมัดเท้า เธอสะบัดแขนไปมาแต่เชือกที่มัดไว้แน่นมาก ขยับไม่ได้เลย
ในห้องที่เธออยู่มีตะเกียงน้ำมันจุดไว้สลัวๆ จากแสงไฟตะเกียง เธอมองไปรอบทิศ นี่เป็นห้องที่ทรุดโทรมมาก ทุกที่บนพื้นมีแต่ฝุ่น ของกองทับถมกันระเกะระกะ
ใยแมงมุมเกาะเกี่ยวบนคาน ทั้งห้องเละเทะไปหมด เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครมาทำความสะอาดที่นี่เป็นระยะเวลานานแล้ว ทำให้ห้องมีกลิ่นเหม็นอับ
ที่นี่คือที่ไหนกันแน่ ในจวนมหาเสนาบดีคงไม่มีสถานที่แบบนี้ เธอสลบไปแล้วต้องมีคนมาเอาตัวไปแน่ หรือว่าถูกคนลักพาตัวออกไปจากจวนแล้ว
ก่อนหน้านี้เธอยังดีๆ อยู่เลย เมื่อทานข้าวเย็นที่พระตำหนักอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เสร็จแล้ว ตอนค่ำเธอก็กินซุปรังนกพุทราแดงไปหนึ่งด้วย
หรือว่ามีคนวางยาพิษในนี้ หรูเยียนไม่มีทางวางยาแน่ รอบกายเธอก็ไม่มีใครมาใหม่ มีเพียงแต่ชิวจวี๋ แม่สาวน้อยคนนี้ได้รับคำสั่งให้มาหาเธอจริงๆ คนที่คอยสั่งการนางอยู่เบื้องหลังคือใครกันแน่
หลิงอวี้จื้อกำลังคิดอยู่ ทันใดนั้นก็มีเสียงเปิดประตูดังเอี๊ยด มีคนมาแล้ว เธอจ้องเขม็งไปที่ประตู อยากดูสักหน่อยว่าคนที่จับเธอมาที่นี่เป็นใครกันแน่
รอจนมองเห็นผู้หญิงที่เข้ามาชัดเจนแล้ว เธอก็ตกใจจนตาเบิกกว้าง เวรแล้ว ไม่ใช่มั้ง! จะเป็นนางไปได้อย่างไร เธอสงสัยคนที่น่าสงสัยไปแล้วรอบหนึ่ง แต่ไม่ได้นึกถึงนางเลย เหลือเชื่อเกินไปแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะเป็นหญิงบ้าคนนั้น พอดูแบบนี้แล้ว นางไม่ได้บ้าเสียด้วยซ้ำ
ความบาดหมางระหว่างชวีเหยากับชวีซื่อเธอเคยฟังมาแล้ว ดังนั้นชวีเหยาทำเพราะชวีซื่อ ไม่ยุติธรรมเลย เรื่องพวกนี้เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเลยแม้แต่นิดเดียว
“ท่านป้า เหตุใดอยู่ดีๆ ถึงมาจับตัวข้าไว้ล่ะ”
นับญาติตามสายเลือดแล้ว ชวีเหยาเป็นป้าเธอจริงๆ ตอนนี้เธอตกอยู่ในมือของชวีเหยา จึงได้แต่เรียกชวีเหยาอย่างสนิทสนมเช่นนี้ เผยรอยยิ้มร่าเริงสดใสให้ชวีเหยา ลองใช้รอยยิ้มเพื่อกล่อมชวีเหยา
ดูเหมือนว่าชวีเหยาจะเกลียดชวีซื่อสุดๆ รอยยิ้มของหลิงอวี้จื้อไม่มีผลอะไรโดยสิ้นเชิง นางสวมเสื้อผ้าที่ดูไม่ออกว่าสีเดิมคือสีอะไร ปุยฝ้ายด้านในปลิ้นออกมาแล้ว ผมก็ปล่อยกระเซอะกระเซิง ขยับเข้าใกล้เพียงนิดเดียว ก็ได้กลิ่นที่ไม่น่าดม
“ข้าไม่ใช่ป้าของเจ้า ชวีฮุ่ยติดหนี้ชีวิตข้าชีวิตหนึ่ง ตอนนี้ถึงเวลาต้องใช้ชีวิตเจ้ามาแลกชีวิตของลูกชายข้า”
ชวีเหยายืนอยู่ข้างหน้าหลิงอวี้จื้อ ก้มลงมองหลิงอวี้จื้อ แววตาประกายความเกลียดแค้น
“ท่านป้า ข้าไม่ใช่คนที่ทำให้ลูกของท่านตาย ท่านเอาความแค้นนี้มาชำระกับข้าไม่ถูกต้อง ความแค้นต้องมีต้นเรื่อง หนี้สินต้องมีคนให้กู้ ความบาดหมางระหว่างพี่น้อง พวกท่านก็ไปจัดการกันเอง ข้าไม่ร่วมด้วย”
หลิงอวี้จื้อขยับแขนขา แอบด่าในใจ บ้าเอ๊ย นึกไม่ถึงว่าจะมัดแน่นขนาดนี้ แบบนี้ขยับไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ชวีเหยาหยิบกรรไกรขึ้นสนิมออกมาจากอกเสื้อ นั่งยองๆ กับพื้น ยิ้มแปลกๆ
“ข้าสลบไปตอนที่คลอดลูก พอตื่นขึ้นมาแล้ว พวกนางบอกว่าลูกตายแล้ว ลูกข้าตัวม่วงไปทั้งตัว เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่ข้ากำลังอุ้มลูก ในใจข้าเคียดแค้นขนาดไหน
ข้าไม่ใช่ฮูหยินของจวนมหาเสนาบดีแล้ว และข้าก็ไม่ได้ต้องอีกอะไรอีกแล้ว ข้าแค่อยากอยู่กับลูก ใช้ชีวิตพึ่งพาอาศัยกัน แต่แม้แต่ลูกของข้า นางก็ไม่ละเว้น”