เธอร้องไห้ได้เศร้าโศกเหลือเกิน เหมือนแทบจะขาดใจ น้ำมูกน้ำตาไหลไปหมด กรรไกรของชวีเหยาโดนเสื้อผ้าบริเวณหน้าอกของหลิงอวี้จื้อแล้ว เห็นหลิงอวี้จื้อร้องไห้เศร้าใจขนาดนี้ก็ชักช้าไม่กล้าลงมือ สุดท้ายก็โยนกรรไกรในมือลง
หลิงอวี้จื้อโล่งใจ ดีที่ชวีซื่อยังมีมโนธรรม มิเช่นนั้นถ้ากรรไกรแทงลงไปเธอจะต้องเจ็บเจียนตายแน่ กรรไกรขึ้นสนิมหมดแล้ว กะจากสายตาก็เห็นว่าทื่อแล้ว แทงครั้งเดียวไม่ตายแน่นอน ต้องแทงอีกกี่ครั้งก็ไม่แน่ใจ
ชวีเหยานั่งบนพื้นอย่างหมดแรง เจ็บแค้นที่ตนเองมีความเห็นอกเห็นใจ โอกาสนี้หายากยิ่งนัก หากพลาดไปแล้ว ต่อไปก็ไม่มีโอกาสอีก
พูดได้ว่านี่เป็นเพียงโอกาสเดียวของนาง
ดวงตาหลิงอวี้จื้อแดงก่ำ เรียก ‘ท่านป้า’ เสียงเบามาก
ชวีเหยาไม่สนใจหลิงอวี้จื้อ ลุกขึ้นเดินไปถึงธรณีประตู ทิ้งตัวพิงกรอบประตู จ้องมองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย หลายปีมานี้ สิ่งเดียวที่เธอปล่อยวางไม่ได้คือลูกชายที่เสียชีวิตตั้งแต่เกิด
ทุกครั้งที่หลับตาก็จะเห็นเขา ทำให้นางรู้สึกผิดอย่างมหันต์ นางไม่ได้ปกป้องลูกของตนให้ดี
หลิงอวี้จื้อก็ไม่กล้ารบกวนชวีเหยา เธอไม่รู้ว่าชวีเหยาจะปล่อยเธอหรือไม่ ต้องคิดหาวิธีออกจากที่นี่ถึงจะถูก มิเช่นนั้นหากชวีเหยาเปลี่ยนความคิด เธอต้องตายแน่ๆ
เรือนที่ชวีเหยาอาศัยเป็นมุมที่ถูกทิ้งร้างห่างไกลที่สุดในจวนมหาเสนาบดี ปกติไม่มีใครผ่านมาด้วยซ้ำ ใครก็นึกไม่ถึงว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ ดังนั้นชีวิตของเธอจึงถูกบีบอยู่ในกำมือของชวีเหยาโดยสิ้นเชิง
ในเมื่อชวีเหยายังมีจิตใจเมตตาอยู่บ้าง เช่นนั้นเธอใช้ไม้อ่อนจึงได้ผล ถึงเวลาได้สำแดงฝีมือการแสดงอีกแล้ว
เมื่อหลิงอวี้จื้อหายตัวไป หรูเยียนกับมั่วชิงก็ร้อนใจไม่รู้จะทำอย่างไร รีบรายงานชวีซื่อทันที พอได้ยินว่าหลิงอวี้จื้อหายตัวไปอย่างกะทันหัน ชวีซื่อก็ร้อนใจ ในเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ ลูกสาวคนนี้จะเกิดเรื่องไม่ได้เด็ดขาด
อนาคตของหลิงจื่อเฉิงต้องพึ่งพาเธอ หากเธอเป็นอะไรไป หลิงจ้ายเทียนจะตำหนินางอย่างไร ไม่ต้องคิดก็รู้
เธอสั่งการให้ตามหาทุกซอกมุมในจวน แต่ไม่ได้อะไรเลย
รู้ว่าเป็นเรื่องเร่งด่วน มั่วชิงจึงตั้งใจไปแจ้งเซียวเหยี่ยน เมื่อรู้ว่าหลิงอวี้จื้อหายไป เซียวเหยี่ยนก็รีบมาจวนมหาเสนาบดีทันที
“มั่วชิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ความรู้สึกร้อนใจปรากฏชัดบนใบหน้าของมั่วชิง หลายวันมานี้อยู่ด้วยกันเช้าเย็น นางชอบเจ้านายคนนี้มากทีเดียว การอยู่กับหลิงอวี้จื้อเป็นเรื่องที่สนุกมาก
“ตอนเย็นคนจากเรือนลู่อี๋เหนียงมาเชิญคุณหนูไป คุณหนูออกไปแล้วก็ไม่กลับมาอีก บ่าวถามลู่อี๋เหนียงแล้ว ตอนเย็นนางไม่ได้ให้คนมาเชิญคุณหนู ผิงเอ๋อร์ คนที่เชิญคุณหนูไปตายไปแล้ว เพิ่งพบศพนางที่ทะเลสาบข้างหลังเจ้าค่ะ”
เซียวเหยี่ยนทำหน้าเคร่งเครียด แววตามีความกังวลอย่างเห็นได้ชัดเจน
“ค้นหาทั่วทั้งจวนแล้วหรือ”
“ฮูหยินสั่งการให้ค้นหาทั่วแล้วเพคะ แต่ยังไม่พบคุณหนู ไม่ทราบว่าคุณหนูถูกพาออกไปนอกจวนแล้วหรือไม่ เรื่องนี้เป็นเพราะข้าน้อยละเลยหน้าที่ ข้าน้อยควรไปกับคุณหนูตั้งแต่แรก เพียงแต่ติดพันเรื่องอื่นอยู่จึงไม่ได้ตามไปด้วย คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเพคะ”
หลิงอวี้จื้อหายตัวไปอย่างแปลกประหลาด นึกไม่ถึงว่าจะหายตัวไปภายในจวนอย่างไม่มีที่มาที่ไป มิหนำซ้ำยังเป็นช่วงที่มั่วชิงไม่ได้อยู่ข้างกายพอดี เซียวเหยี่ยนรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เห็นได้ชัดว่ามีคนตั้งใจวางแผนไว้
เซียวเหยี่ยนตั้งสติ ถามต่อ
“มั่วชิง เจ้ามีเรื่องอะไรติดพันหรือ”
“น้องสาวของหรูเยียนคอยตอแยข้าน้อยไม่หยุด บอกว่าอยากเรียนวิชาแพทย์ ให้ข้าน้อยสอนนาง ดังนั้นจึงติดพันอยู่นานเพคะ”