บทที่ 803 มีคุณอยู่ข้างๆ
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พี่ยกให้ฉันเหอะ”
เยี่ยมู่ฝานขมวดคิ้ว “แกจะเอาไวน์ไปทำอะไร”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “เอาไปดื่มเองสิ!”
เยี่ยมู่ฝานถลึงตาใส่น้องสาวอย่างระแวดระวังทันที “เยี่ยหวันหวั่น! หลอกฉันให้น้อยๆ หน่อย! แกจะเอาไปมอมผู้ชายเจ้าชู้คนนั้นแล้วลงมือใช่ไหม!”
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำจะพูด
พี่ชายมโนไปถึงไหนแล้ว จริงๆ เลย…
เธอเหมือนคนต่ำช้าขนาดนั้นเลยเหรอ?
…
สุดท้ายเยี่ยหวันหวั่นก็แย่งไวน์แดงมาจากเยี่ยมู่ฝานได้ จากนั้นก็ฮัมเพลงกลับจิ่นหยวนไปอย่างรื่นเริงใจ
“ที่รัก ฉันกลับมาแล้ว!”
ซือเยี่ยหานนั่งอยู่บนโซฟาของห้องรับแขก บนโต๊ะกาแฟที่ตั้งอยู่ข้างหน้าวางกระดานหมากรุกหนึ่งกระดานไว้ เมื่อได้ยินเขาก็วางตัวหมากในมือก่อนช้อนสายตามองหญิงสาว
เยี่ยหวันหวั่นถอดรองเท้าไปด้วยเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจไปด้วย “ฮิๆ ที่รัก ฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง วันนี้ฉันแสดงเป็นดอกไม้ขาวชีวิตตกยาก ทำเหลียงเหม่ยซวนกับเยี่ยอีอีโกรธจนจมูกเบี้ยวเลยแน่ะ ฉันว่าออสการ์ติดตุ๊กตาทองฉันแล้ว…”
ขณะเยี่ยหวันหวั่นกำลังคุยฟุ้ง สายตาซือเยี่ยหานตกลงบนมือเธอ “ถืออะไรอยู่?”
เยี่ยหวันหวั่นร้อนตัวทันที “เอ่อ…ไวน์น่ะ…”
ซือเยี่ยหานขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาย่อมรู้ว่านั่นคือไวน์
เยี่ยหวันหวั่นเข้าไปคลอเคลียออดอ้อน “อย่าขมวดคิ้วสิ ฉันเข้าบริษัทครั้งแรกก็ทำงานได้ราบรื่นขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าพวกเราไม่ควรดื่มไวน์ฉลองกันหน่อย?”
ซือเยี่ยหานมีสีหน้าเย็นชา ไม่ลดราให้แม้แต่น้อย ”สัญญา”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยเป็นชุด “ก็ได้ๆๆ ฉันรู้ว่าสัญญากำหนดว่าห้ามดื่มเหล้า แต่หมู่นี้ฉันอารมณ์ดีนี่นา อยากดื่มนิดหน่อยจริงๆ ฉันจะดื่มแค่นิดเดียวเลยสัญญา!”
ซือเยี่ยหานไม่โอนอ่อนแม้แต่นิดเดียว “ไม่ได้”
เยี่ยหวันหวั่นคลอเคลียอีกครั้ง นั่งชิดขึ้นอีกหน่อย “คุณเก้าคะ คุณไม่ให้ฉันดื่มไวน์แค่เพราะว่าฉันคออ่อน หรือเพราะคุณกังวลว่าฉันดื่มไวน์แล้วจะไม่ปลอดภัย? ไม่ว่าเพราะอะไร ตอนนี้ฉันก็อยู่ด้วยกันกับคุณ มีคุณอยู่ข้างๆ ฉัน ดื่มนิดหน่อยจะเป็นไรไป”
ซือเยี่ยหานเอ่ย “…แค่นิดเดียว”
เยี่ยหวันหวั่นดีใจ “ชอบคุณที่สุดเลย!”
คงเพราะตัวเองแหกหลักการที่ยึดถือ ซือเยี่ยหานจึงนวดหัวคิ้ว สีหน้าหงุดหงิดใจอยู่บ้าง
“รอเดี๋ยว…”
ซือเยี่ยหานพูดจบก็หยิบโทรศัพท์มาโทรหาสวี่อวี้
สวี่อวี้ได้รับโทรศัพท์แล้วก็รีบมาหาทันที “คุณชายเก้ามีอะไรจะสั่งเหรอครับ”
ซือเยี่ยหานพูดด้วยสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย “คืนนี้อย่าให้คนรับใช้ รปภ. บอดี้การ์ดลับออกมาเดินตามใจ รวมถึงนายด้วย”
เห็นซือเยี่ยหานมีสีหน้าเคร่งขรึม สวี่อวี้พลันตื่นตัวเต็มอัตรา “คุณชายเก้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ”
ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ เขาต้องอธิบายว่ายังไง
ไม่รอให้ซือเยี่ยหานเอ่ยปาก เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ด้านข้างก็บ่นอุบอิบขึ้นมา “ฉันแค่ดื่มไวน์เท่านั้น ทำไมต้องห้ามทุกคนออกมาเดินด้วย”
ระหว่างทั้งสองคนมีเรื่องต้องจัดการด้วยกันเหรอ
สวี่อวี้ได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่นก็พลันตกใจหน้าถอดสี “วะ…ว่าไงนะ…คุณหนูหวันหวั่นจะดื่มไวน์!”
พอเห็นสีหน้าเกินจริงของสวีอวี้ เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าประหลาด “ใช่ ฉันแค่จะดื่มไวน์ที่บ้านเพื่อฉลองสักหน่อย ทำไมเหรอ…”
ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ
“คุณชายเก้า ผมจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้ครับ” สวี่อวี้วิ่งหายลับไปทันควัน
ทันทีที่ออกไปสวี่อวี้โทรหาฝ่ายต่างๆ “ฮัลโหลๆ หัวหน้าเฟิง สืออี พวกคุณถ่ายทอดคำสั่งทันที ให้คืนนี้ทุกคนอย่าออกมาตามใจ ไม่ๆๆ จิ่นหยวนไม่ได้เกิดเรื่องอะไร แต่เพื่อความปลอดภัยของพวกคุณเอง…”
——————————————————————–
บทที่ 804 ชีวิตช่างงดงาม
ไม่นานทั่วทั้งจิ่นหยวนก็เงียบสงัด ไม่มีเสียงใครสักคนเดียว
เยี่ยหวันหวั่นนึกแค่ว่าซือเยี่ยหานอยากอยู่ในโลกของสองเรา ไม่ชอบให้คนมารบกวนจึงไม่คิดอะไรมาก หยิบแก้วไวน์สองใบมาอย่างดีใจ
เธอรินนมใส่แก้วของซือเยี่ยหาน จากนั้นก็รินไวน์แดงให้ตัวเอง
เยี่ยหวันหวั่นชูแก้วขึ้น “หมดแก้ว!”
ซือเยี่ยหานมองนมในแก้วตัวเองอย่างหมดคำพูด
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเคร่งขรึม “หมอซุนบอกว่าตอนนี้คุณยังดื่มเหล้าไม่ได้ ดื่มนมแข็งแรงกว่า!”
ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของซือเยี่ยหาน เธอก็อยากลอง…มอมเหล้าเขาดู…
ตาคนนี้ชอบสงวนท่าทีจนเธอมองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรในใจ น่าสงสัยจริงๆ ว่าถ้าเขาเมาแล้วจะมีสภาพอย่างไรบ้าง
ซือเยี่ยหานจิบนม จากนั้นคีบเบคอนหนึ่งชิ้นให้เยี่ยหวันหวั่น
ฝ่ายครัวเตรียมอาหารเลิศรสไว้นานแล้ว เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้กินอะไรสักอย่างตอนอยู่บ้านเก่า เวลานี้เธอจึงจิบไวน์ไปด้วย ชิมอาหารอร่อยไปด้วย แถมยังมีคนงามอยู่ข้างๆ อีก รู้สึกว่าชีวิตช่างงดงามจริงๆ
ทำไมชีวิตก่อนเธอถึงใช้ชีวิตได้อาภัพขนาดนั้นกันนะ?
ถึงหลังเกิดใหม่จะยังคงมีอันตรายประดังประเดเข้ามา แต่สามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรีได้เธอก็พอใจมากแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นเท้าคาง ส่ายไวน์แดงในแก้วไปมา “คุณเก้า ฉันถามคุณสักคำถามได้ไหม”
ซือเยี่ยหานเอ่ย “ถามอะไร”
เยี่ยหวันหวั่นพูด “ฉันอยากถามว่า…”
อยากถามว่าทำไมต้องกักขังเธอ แค่เพราะเธอขัดขืนและหลบหนีเหรอ?
นึกถึงสิ่งต่างๆ ในชีวิตก่อนและการลอบสังหารครั้งนั้น เธอพลันคาดเดาบางอย่างได้ การกักขังของซือเยี่ยหาน หรือเขาจะทำเพื่อ…ปกป้องเธอ?
“ช่างเถอะ ไม่มีอะไร”
สุดท้ายเยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ได้เอ่ยปากถามออกไป
โลกนี้ก็คือโลกนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว
ซือเยี่ยหานไม่ได้กักขังเธออีก เธอก็ไม่ใช่เนื้อบนเขียงที่ปล่อยให้คนสับได้ตามใจชอบอีกแล้ว
เธอจะปกป้องคนข้างกายเธอ และก็จะปกป้องตัวเองด้วย
“ชีวิตสุขต้องสุขให้เต็มที่ อย่าปล่อยจอกทองว่างเปล่าเคล้าแสงจันทร์…”
เห็นเยี่ยหวันหวั่นดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า ซือเยี่ยหานกดมือเธอไว้ “เธอดื่มมากไปแล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นกอดขวดไวน์ไม่ยอมปล่อย “ใช่ที่ไหนกัน! เพิ่งจะสามแก้วเองนะเข้าใจไหม อย่าขี้เหนียวเลยน่า!”
ซือเยี่ยหานนึกเสียใจที่ตอบรับเธอแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ดวงตาเขามีแววลังเลเสี้ยวหนึ่งวาบผ่าน
อาศัยพริบตาที่ซือเยี่ยหานลังเล เยี่ยหวันหวั่นก็เทให้ตัวเองอีกแก้วแล้ว…
เยี่ยหวันหวั่นฟุบอยู่บนโต๊ะ ดวงตาทอประกายวับวาวแล้วร้องขอ “คุณเก้าๆ ฉันอยากกินถั่วลิสงต้ม! มันเข้ากับไวน์ที่สุดแล้ว!”
ซือเยี่ยหานลุกขึ้นเตรียมไปเข้าครัว แต่เพิ่งเดินถึงครึ่งทางเขาก็หันมาอย่างไม่วางใจ “อย่าดื่มเยอะ”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้ารัว “อื้ม รู้แล้วน่า!”
แทบจะทันทีที่ซือเยี่ยหานก้าวเท้าเดิน เยี่ยหวันหวั่นก็ดื่มอึกๆ อีกหลายแก้ว
ให้ตาย อยากดื่มไวน์อย่างมีความสุขไม่ง่ายจริงๆ…
ไวน์แดงหนึ่งขวดเหลือน้อยกว่าครึ่งอย่างรวดเร็ว ตอนแรกเยี่ยหวันหวั่นยังคิดว่าสบายอยู่ แต่ขณะที่ปริมาณแอลกอฮอล์ค่อยๆ เพิ่มขึ้น เธอเริ่มรู้สึกมึนหัวหน่อยๆ แล้ว
ผ่านไปสักพัก เมื่อเห็นว่าซือเยี่ยหานยังไม่มา เธอก็โงนเงนเดินลงมาชั้นล่างเตรียมไปหาเขา
“เฮ้ๆๆ…ประตูล่ะ ประตูอยู่ไหน…”
เยี่ยหวันหวั่นหาประตูอย่างมึนเมา แต่กลายเป็นว่าเธอปรี่ไปทางหน้าต่างที่อยู่ตรงกันข้าม
เยี่ยหวันหวั่นผลักหน้าต่างเปิดและมองลงไปชั้นล่าง “อืม ที่แท้ก็อยู่นี่นี่เอง! ธรณีประตู…ทำไมสูงจัง…”
วินาทีถัดมา เธอก็กระโจนลงจากหน้าต่างชั้นสองลงไปด้วยท่าทีคล่องแคล่ว
…………………….