ตอนที่ 1563 มาเล่นกันหน่อย (3)
หลินเฮ่าอวี่จ้องจวินอู๋เสียกับกู่ซินเยียนที่ดูใกล้ชิดสนิทสนมกันด้วยสีหน้าโกรธจัด
กู่ซินเยียนสะดุ้งจากเสียงตะโกนของหลินเฮ่าอวี่ นางชะงักค้างไปชั่วขณะก่อนจะรู้สึกตัวว่าการกระทำเมื่อครู่มันเกินกว่าพฤติกรรมปกติของนาง
จวินอู๋เสียมองหลินเฮ่าอวี่ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างสงบนิ่ง
ตั้งแต่แรกที่พวกผู้เยาว์จากวิหารอื่นๆเริ่มหาเรื่องนาง จวินอู๋เสียก็รู้แล้วว่าเรื่องทั้งหมดนั้น “โชคดี” ที่มีหลินเฮ่าอวี่คอยช่วยเหลือผลักดันอยู่เบื้องหลัง ฉากหน้าก็ดูเหมือนหลินเฮ่าอวี่ไม่ได้มีอคติอะไรกับนาง แต่จวินอู๋เสียจะมองไม่เห็นความเกลียดชังที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผิวหน้าที่สงบนิ่งนั้นได้ยังไง
สายตาของหลินเฮ่าอวี่ไม่เคยแสดงความเป็นมิตรกับนางเลยสักครั้ง
สีหน้าของหลินเฮ่าอวี่น่าเกลียดมาก เขารู้ว่าจวินอู๋กับกู่ซินเยียนนัดพบกันและรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน แต่ถึงเขาจะพูดกับกู่ซินเยียนหลายครั้งแล้วว่าเขาเองก็อยากเห็นความพิเศษของวิชาเสริมวิญญาณเหมือนกัน กู่ซินเยียนก็ปฏิเสธเขาแบบอ้อมๆทุกครั้ง
ตอนแรกกู่ซินเยียนก็พูดแค่ว่านางไม่อยากทำให้จวินอู๋ระวังตัว เกรงว่าคนจะเยอะเกินไป จวินอู๋เสียอาจจะอึดอัดและถอยห่างออกไปอีกครั้ง
แต่หลังจากนั้น การปฏิเสธของกู่ซินเยียนก็ไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน คำพูดของนางทำให้หลินเฮ่าอวี่รู้สึกว่านางไม่อยากให้เขาไปเป็นก้างขวางคอระหว่างนางกับจวินอู๋
คนหนุ่มสาวที่มีความรักมักจะไวต่อเรื่องพวกนี้
เขาจะไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงที่กู่ซินเยียนมีต่อจวินอู๋ได้อย่างไร?
ถ้าบอกว่าตอนแรกกู่ซินเยียนทำแบบนั้นเพื่อความแข็งแกร่งของวิหารมารโลหิต หลินเฮ่าอวี่ก็ยังพออดทนได้ แต่พอเป้าหมายของกู่ซินเยียนเปลี่ยนไปและสายตาของนางที่มองจวินอู๋ไม่ได้เสแสร้งอีกต่อไป หลินเฮ่าอวี่ก็นั่งไม่ติดแล้ว
เขาไม่เข้าใจ ไอ้คนผอมแห้งแรงน้อย หน้าตาก็งั้นๆ จะเทียบกับเขาได้ยังไง?
ทำไมกู่ซินเยียนถึงได้มองข้ามคนที่อยู่ข้างๆนางมาตลอด แล้วไปมองไอ้ขยะไร้ค่าแบบนั้นแทน?
ในใจหลินเฮ่าอวี่เต็มไปด้วยความไม่ยินยอม ถ้ารู้ว่าแผนของตัวเองจะทำให้กู่ซินเยียนและจวินอู๋ใกล้ชิดสนิทสนมกัน ฆ่าเขาให้ตาย เขาก็จะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด
วันนี้ เมื่อหลินเฮ่าอวี่ได้เห็นกับตาถึงความอ่อนโยนที่กู่ซินเยียนมีให้จวินอู๋เสีย เขาก็รู้สึกเหมือนมีใครมาเฉือนหัวใจเขาอย่างโหดเหี้ยม ความเศร้าเสียใจและความเกลียดชังท่วมท้นจิตใจ ทำให้เขาอยากจะสับร่างจวินอู๋เสียให้เป็นหมื่นๆชิ้น!
“เจ้ามาทำไม?” กู่ซินเยียนเอามือที่ถือผ้าเช็ดหน้าลง น้ำเสียงที่นางพูดกับหลินเฮ่าอวี่แตกต่างจากความอ่อนโยนที่นางมีต่อจวินอู๋เสีย มันฟังห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด
หลินเฮ่าอวี่ระงับความไม่พอใจแล้วฝืนยิ้มออกมา “ข้าได้ยินจากหลี่เยว่ว่าครูของเจ้ากำลังตามหาเจ้าอยู่ ข้าก็เลยมาเรียกเจ้าให้ไปพบเขา”
กู่ซินเยียนมองหลินเฮ่าอวี่อย่างสงสัย แต่พอคิดว่าเขาไม่มีความจำเป็นต้องโกหก นางก็เชื่อเขา
เมื่อนางหันหน้ากลับไปมองจวินอู๋เสีย ใบหน้าของนางก็ปรากฏรอยยิ้มสดใสอีกครั้ง “จวินอู๋ วันนี้ข้าไปก่อนนะ เจ้าก็ไม่ค่อยสบาย รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ก็หยุดก่อนนะ ให้ร่างกายพักผ่อนสักสองสามวัน วันหน้าเรายังมีโอกาสอีก ไว้ค่อยมาต่อกันใหม่”
จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย
หลินเฮ่าอวี่พยายามระงับความโกรธในใจอีกครั้ง รอยยิ้มของกู่ซินเยียนงดงามมาก แต่ความงดงามนั้นไม่ได้เบ่งบานเพราะเขา ทุกๆรอยย่นที่หัวคิ้วและมุมปากของนางเหมือนจะเผาไหม้ดวงตาของเขา
[ทำไมไม่ใช่เขา?]
กู่ซินเยียนจากไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงหลินเฮ่าอวี่อกับจวินอู๋เสียยืนอยู่ที่นั่นตามลำพัง