ตอนที่ 1564 มาเล่นกันหน่อย (4)
เมื่อด้านหลังของกู่ซินเยียนหายไปจากสายตาของพวกเขา รอยยิ้มแข็งทื่อบนใบหน้าของหลินเฮ่าอวี่ก็หายไปด้วย เขาทำหน้าบึ้งมองจวินอู๋เสียที่กำลังเตรียมตัวไป
“จวินอู๋ หยุดตรงนั้นนะ!” น้ำเสียงของหลินเฮ่าอวี่ค่อนข้างไม่เป็นมิตร
จวินอู๋เสียชะงักเท้าแล้วหันมามองหลินเฮ่าอวี่ที่แววตาลุกโชนด้วยไฟอิจฉา
“ข้าได้ยินซินเยียนพูดว่าวิชาเสริมวิญญาณของเผ่าจ้าววิญญาณพิเศษมาก ไม่ใช่สิ่งที่เผ่าอื่นๆทั่วไปมี น่าเสียดายที่ข้าไม่เคยมีโอกาสได้เห็นกับตาเลย พอดีเลยวันนี้ จวินอู๋ เจ้าคงสาธิตให้ข้าดูได้ใช่ไหม?” หลินเฮ่าอวี่มองจวินอู๋เสียพร้อมรอยยิ้มแค่ผิวหน้าแต่ไม่มีความรื่นเริงอยู่ภายใน
จวินอู๋เสียกวาดสายตาเย็นชามองหลินเฮ่าอวี่ แล้วเพิกเฉยคำร้องขอของเขา
เมื่อถูกมองอย่างดูถูกโดยคนที่ตัวเองรังเกียจ ความโกรธในใจหลินเฮ่าอวี่ก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้น เขาแอบกัดฟันและมองจวินอู๋เสียด้วยใบหน้าดุดัน
“อะไร? คิดว่าข้าไม่มีค่าพอให้สนใจเหรอ? หรือเจ้าคิดว่าเกาะขาซินเยียนไว้แน่นแล้วจะไม่ต้องกังวลอะไรอีก?” หลินเฮ่าอวี่เย้ยหยัน
“ถ้าเจ้าไม่ได้เก่งกาจอะไร ก็อย่าทำเป็นเก่งตั้งแต่แรก ยอมจำนนเร็วๆจะดีกว่าไหม? ซินเยียนเห็นความพิเศษของเผ่าจ้าววิญญาณของเจ้า เจ้าก็น่าจะเข้าใจดี ทุกวันนี้สถานการณ์ในสำนักธาราเมฆของเจ้าแย่ขนาดไหน คงไม่จำเป็นต้องให้ข้าเตือนหรอกมั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะคนของวิหารมารโลหิตเราคอยปกป้องเจ้าอยู่เบื้องหลัง ช่วงนี้เจ้าก็คงออกจากห้องไม่ได้เลย เลิกแสร้งทำเป็นสูงส่งเหอะ เจ้าควรดีใจที่เป็นคนเผ่าพิเศษและยังมีประโยชน์อยู่บ้างสำหรับวิหารมารโลหิต แต่ถ้าวันหน้าคนจากเผ่าจ้าววิญญาณคนอื่นๆปรากฏตัวขึ้น เจ้าคิดว่ายังจะมีใครให้ค่าคนอย่างเจ้าอยู่อีกหรือ?” หลินเฮ่าอวี่อดกลั้นมานานมาก ความสงบเยือกเย็นของเขาถูกบดขยี้จนแหลกลาญด้วยความห่วงใยที่กู่ซินเยียนมีต่อจวินอู๋เสียในวันนี้
กู่ซินเยียนแค่อยากให้จวินอู๋เข้าร่วมวิหารมารโลหิต งั้นเขาก็จะไม่ให้เจ้าหมอนี่เล่นตัวอีก กู่ซินเยียนจะได้ไม่ต้องเอาตัวเองไปแปดเปื้อนกับเจ้าคนต่ำต้อยเช่นนี้
“ในฐานะศิษย์ร่วมสำนักธาราเมฆ ข้าขอเตือนเจ้าด้วยความหวังดี ตอนที่เจ้ายังมีค่าอยู่ก็รีบคว้าโอกาสดีๆไว้ซะ อย่ารอจนทุกอย่างหายไปหมด แล้วต้องหันกลับมาขอร้องวิงวอนอีกครั้ง ถึงตอนนั้นก็ไม่มีใครอยากได้ขยะไร้ประโยชน์แล้ว” หลินเฮ่าอวี่พูดค่อนข้างแรง ถ้าไม่ใช่เพราะกู่ซินเยียน เขาคงอดใจไม่ไหว ลงมือกับจวินอู๋เสียไปแล้ว
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจถึงประโยชน์ที่วิหารมารโลหิตจะได้จากเผ่าพิเศษพวกนี้ แต่เขาทนไม่ได้ที่กู่ซินเยียนกับจวินอู๋เสียใกล้ชิดสนิทสนมกัน ทุกครั้งที่เขาเห็นหน้านิ่งๆไม่รู้สึกรู้สาอะไรของจวินอู๋เสีย เขาก็อยากจะเข้าไปฉีกมันให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
จวินอู๋เสียฟังคำพูดเสียดสีของหลินเฮ่าอวี่อย่างเงียบๆ ชายคนนี้คอยผลักดันอยู่เบื้องหลัง พยายามผลักนางให้ออกไปโดนสังคมวิพากษ์วิจารณ์ สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว กู่ซินเยียนคือจุดอ่อนของเขา
จวินอู๋เสียชื่นชมท่าทางหงุดหงิดร้อนรนแต่ทำอะไรไม่ได้ของหลินเฮ่าอวี่ แล้วรู้สึกพอใจมาก
เพียงแต่……
มันยังไม่พอ
“พูดจบรึยัง?” จวินอู๋เสียเอ่ยอย่างสงบ เหมือนคำพูดของหลินเฮ่าอวี่ไม่มีผลกระทบนางแม้แต่น้อย
ใบหน้าของหลินเฮ่าอวี่แข็งทื่อ สีหน้าของเขายิ่งถมึงทึงน่ากลัว
“ถ้าเจ้าไม่ชอบ ก็ไปบอกกู่ซินเยียนให้อยู่ห่างๆข้าซิ ถ้าเจ้าสามารถทำได้ล่ะนะ” ดวงตาของจวินอู๋เสียทอประกายเย็นชา นางทิ้งคำพูดนั้นไว้แล้วก็เดินจากไปโดยไม่หันหน้ากลับมามอง
หลินเฮ่าอวี่เจ็บเจียนตายจากคำพูดของจวินอู๋เสีย