เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 488
“วันเวลาและเรื่องราวที่ผ่านไป มองฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวด้วยดวงตาที่มีน้ำตา กี่ปีผ่านไปด้วยกี่ความฝัน ไม่สามารถพูดออกมาได้ ล้วนผ่านไปท่ามกลางหญิงงาม”
ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกมีความเศร้าที่พูดไม่ออกอยู่ภายในใจ
แค่เนื้อเพลงไม่กี่ประโยค กลับทำให้เขารู้สึกว่าจิตใจตัวเองวูบไหวเพราะมัน รวมไปถึงสภาพจิตใจของเขา เหมือนโดนคนโยนหินใส่ มันวูบไหวไปหมด
ลู่ฝานถามว่า “ใครเป็นคนร้องเพลง”
หลิ่วหยีหันมาพูดว่า “อ๋อ คุณอู่คงหลิง เธอเป็นหนึ่งในแขกผู้มีเกียรติของสวนหอมปาฟางเหมือนกันค่ะ พักอยู่ที่นี่ครึ่งปีกว่าแล้ว แขกผู้มีเกียรติจำนวนมาก ล้วนมาเพราะคุณอู่คงหลิง ว่ากันว่าก่อนหน้านี้ คนที่เป็นเจ้าหน้าที่เมืองตงหวาทะเลาะกัน เพราะอยากมาเจอคุณอู่คงหลิงสักครั้ง”
หานเฟิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ดูเหมือนเป็นหญิงงามที่ได้รับความนิยมอีกแล้ว ศิษย์น้องลู่ฝาน นายจะไปเจอไหม”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้ามีโอกาสก็อยากเจอสักหน่อย”
หลิ่วหยียิ้มแล้วพูดว่า “ลูกค้าทั้งสองท่าน เรื่องนี้เราช่วยไม่ได้ ถ้านายอยากเจอคุณอู่คงหลิงก็ไปรอด้านนอกห้องที่อยู่ด้านในสุด พูดไปด้วยว่าอยู่ในห้องชั้นยอดจะได้ไม่ทะเลาะกัน ไม่ว่าเหตุผลหรือเป้าหมายใด แค่มีการทะเลาะกัน จะโดนไล่ออกจากสวนหอมปาฟาง ทั้งสองท่านต้องจำไว้ให้ดี”
ลู่ฝานอมยิ้มแล้วพยักหน้า
หานเฟิงรีบถามคำถามอื่นออกมา “ห้องชั้นยอด มีอะไรน่าสนุกบ้าง คุณหลิ่วหยี นายเข้าใจความหมายของผมไหม”
หลิ่วหยีเผยรอยยิ้มเข้าใจ หัวเราะแล้วพูดว่า “มีอยู่แล้ว แต่ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความสมัครใจของตัวเอง ถ้านายต้องการทำเรื่องที่มีความสุข ต้องดูความสามารถของนายเอง แน่นอนว่าผู้หญิงที่นี่ล้วนชอบแขกผู้มีเกียรติ”
หานเฟิงหัวเราะออกมา ท่าทางลามกนั่น ทำให้ลู่ฝานอยากเดินหนีไปไกลๆ จริงๆ
ไม่นานทั้งสองคนเดินมาถึงห้องของตัวเอง
เมื่อเงยหน้ามอง เห็นหอลอยฟ้าส่องแสงกะพริบ
หลิ่วหยีพูดว่า “ทั้งสองท่านทางนี้คือหอลอยฟ้าของพวกคุณ แต่พวกคุณมีบัตรผลึกหินแค่ใบเดียว ดังนั้นจึงเตรียมหอลอยฟ้าให้พวกคุณได้แค่ห้องเดียว แต่วางใจเถอะ หอลอยฟ้าใหญ่มาก อันที่จริงขึ้นไปสิบกว่าคนยังไม่เป็นไรเลย ถ้าคุณต้องการอะไร บอกสาวใช้ของเราได้เลย แค่นายพูดออกมา พวกเราจัดหาให้ได้ แน่นอนว่านายก็ต้องจ่ายเงิน”
ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ หานเฟิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันพูดแล้ว พวกเธอทำให้ได้หมดเลยเหรอ พูดโอ้อวดเกินไปหรือเปล่า แต่ฉันชอบ ถ้าฉันพูดว่าฉันอยากได้มงกุฏของฮ่องเต้ประเทศอู่อานคนปัจจุบันล่ะ พวกเธอก็หาให้ได้เหรอ”
หานเฟิงคิดว่าประโยคนี้จะทำให้หลิ่วหยีกระอักกระอ่วน แต่หลิ่วหยีกลับยิ้มแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ นายสามารถจ่ายเงินราคาจวนของผู้แข็งแกร่งเซียนบู๊ได้ไหมล่ะ”
หานเฟิงอึ้งไป “หมายความว่าอะไร”
หลิ่วหยียกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว “มงกุฏของฮ่องเต้คนปัจจุบันของประเทศอู่อาน คือราคานี้ ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของผู้แข็งแกร่งเซียนบู๊”
หานเฟิงพูดอย่างตกใจ “เธอกำลังล้อเล่นใช่ไหม”
หลิ่วหยีกะพริบตาแล้วพูดว่า “ถ้านายรู้เรื่องเมื่อสามปีก่อน ที่มงกุฏของผู้นำประเทศเป่ยเสินโดนขโมย ก็จะไม่คิดว่าฉันล้อเล่น ขอให้ทั้งสองท่านพักอย่างมีความสุข”
พูดจบหลิ่วหยีเดินออกไปช้าๆ
หานเฟิงมองแผ่นหลังหลิ่วหยี “เธอกำลังล้อเล่นใช่ไหม”
ลู่ฝานส่ายหน้า “ผมไม่คิดว่าเธอกำลังล้อเล่น”