คนเหล่านี้เป็นนักฆ่าชุดดำ พวกเขาเป็นนักฆ่าที่ฝีมือไม่ธรรมดาเลย
หัวหน้าน่าหลานกล่าวด้วยสีหน้าที่เย็นชา “นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่ารองหัวหน้าจะมีความทะเยอทะยานอันแรงกล้าเช่นนี้ด้วย”
“เป็นรองอยู่ภายใต้คำสั่งมาโดยตลอด จะทะเยอทะยานไม่ได้หรืออย่างไร ? ข้าถูกเจ้าควบคุมมานานมากพอแล้ว”
รองหัวหน้าตวนมู่กล่าวด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ว่า “พี่ใหญ่คิดจริง ๆ รึว่าข้าจะยอมยกลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนให้กับสวะไร้ประโยชน์ผู้นั้น วันนี้ บ้านประมูลอันดับหนึ่งจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ และตอนนี้นักฆ่าของหออสูรทมิฬก็ได้ล้อมบ้านประมูลเอาไว้หมดแล้ว พี่ใหญ่ ยอมวางมือเสียเถอะ แล้วข้าอาจจะยอมปล่อยชีวิตคนอื่นไปก็ได้”
ครั้งนี้หออสูรทมิฬนำกำลังคนมาไม่น้อยเลย และกองกำลังของหัวหน้าน่าหลานก็ดูอ่อนแอไปโดยสมบูรณ์
ในขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงที่มีเสน่ห์อันน่าหลงใหลดังขึ้น
“รองหัวหน้าหออสูรทมิฬ หออสูรทมิฬของพวกเจ้ามาทำตัวกำเริบเสิบสานในถิ่นของข้า เรื่องนี้หัวหน้าของพวกเจ้ารู้เห็นด้วยหรือไม่ ?”
เสื้อคลุมชุดขาวราวหิมะงดงามไม่มีใครเทียบเทียม ใบหน้าดุจดั่งปีศาจหิมะนั้นเป็นความงดงามชนิดที่ว่าล้มบ้านล้มเมือง
รองหัวหน้านักฆ่าผู้นั้นยิ้มเยือกเย็น เขากล่าวว่า “นึกว่าเสียงใครดังก้องเฉิดฉาย ที่แท้ก็เป็นองค์รัชทายาทสวะผู้ไร้ประโยชน์นี่เอง”
หัวหน้าตวนมู่ “องค์รัชทายาทเซี่ย แม้ว่าองค์รัชทายาทจะเป็นสหายกับน่าหลานอวี้ แต่อย่างไรเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องภายในของบ้านประมูลอันดับหนึ่ง องค์รัชทายาทอย่าได้เข้ามายุ่งเกี่ยวเลย ต่อไปหากข้าได้ควบคุมบ้านประมูลอันดับหนึ่ง บ้านประมูลอันดับหนึ่งก็จะไม่ล้ำเส้นราชวงศ์เช่นกัน”
เชียนอ้าวเซี่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “ในเมื่อเป็นเรื่องภายในของบ้านประมูลอันดับหนึ่ง แล้วเจ้าเอาคนของหออสูรทมิฬมาทำไมเล่า ?”
รองหัวหน้าหออสูรทมิฬกล่าวเย้ยหยัน “เหอะ เป็นแค่องค์รัชทายาทสวะไร้ประโยชน์ อย่าคิดว่ามีองครักษ์เป็นจักรพรรดิแห่งภูตข้างกายแล้วจะมาทำตัวเย่อหยิ่งต่อหน้าพวกข้าได้ ต่อให้ข้าฆ่าเจ้า ฮ่องเต้แห่งแคว้นเฉียนเซี่ยก็ทำอะไรหออสูรทมิฬอย่างพวกข้าไม่ได้”
จิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัวแผ่มาจากด้านหลังของเชียนอ้าวเซี่ย การลอบสังหารอย่างฉับพลันในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามเผอเรอ หออสูรทมิฬตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะแหย่รังแตน
และในขณะที่คนของหออสูรทมิฬกำลังจะลงมือกับเชียนอ้าวเซี่ย ทันใดนั้นเสียงที่เย็นชาเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ทักษะเทียนซวน!”
ฝ่ามือตบลงไปพร้อมกับพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่สามารถบดขยี้กระดูกให้แหลกสลายเป็นผุยผงได้ ทำให้ยอดฝีมือขั้นจักรพรรดิผู้นั้นต้องล่าถอยออกไปอย่างเร็วรี่ และในขณะที่เขาล่าถอยออกไปนั้น เข็มยานับไปถ้วนก็พุ่งออกไปโจมตีเขา
— ฟึ่บบบบบบ! —
เมื่อผิวหนังโดนเข็มยาทิ่มแทงแล้ว นั่นหมายความว่าโดนยาพิษโดยไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
— ปังงงงงงงง! —
ยอดฝีมือขั้นจักรพรรดิของหออสูรทมิฬถูกจัดการไปอย่างง่ายดาย
ทุกคนเห็นชายหนุ่มที่ดูเหมือนเทพมาร ดวงตาสีเขียวอ่อนคู่นั้นดูใสซื่อบริสุทธิ์อย่างที่ไม่อาจมีผู้ใดเทียบ ดุจดั่งชายหนุ่มที่ไร้เดียงสาไม่รู้จักโลกก็มิปาน
แน่นอนว่าฝีมือที่ดุร้ายเช่นนี้ ทำให้ทุกคนรู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้ไม่ได้ไร้เดียงสาและดูไร้พิษภัยเฉกเช่นรูปลักษณ์ภายนอก
มีคนจำสถานะของเขาได้ “หมอปีศาจมู่ซี”
“นึกไม่ถึงว่าหมอปีศาจจะมา”
ชื่อเสียงของมู่เฉียนซีที่ได้ชื่อว่าเป็นอัจฉริยะด้านการปรุงนั้น ทำให้คนในเซี่ยโจวต่างพากันอิจฉา แต่ชื่อเสียงของหมอปีศาจมู่ซี ทำให้คนในเซี่ยโจวต่างพากันหวาดกลัว ดังนั้นครั้งนี้มู่เฉียนซีจึงเอาสถานะและรูปลักษณ์ของมู่ซีมาที่นี่
ยาวิญญาณของหอหมอปีศาจและความมั่งคั่ง ทำให้ทุกคนไม่อาจประเมินค่าต่ำไป ทว่าการค้าที่ซ่อนเร้นในหอหมอปีศาจนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ทุกคนสะพรึงกลัวมากที่สุด อีกทั้งยาพิษนับร้อยนับพันแขนง ผู้ใดได้ยินแล้วจะถึงกับตกใจจนเหงื่อเย็นยะเยือกไหลพรากเลยทีเดียว
รองหัวหน้าหออสูรทมิฬกล่าว “หรือว่าหมอปีศาจก็อยากจะร่วมด้วย ?”
“น่าหลานอวี้เป็นสหายของข้า คนทั้งเซี่ยตูน่าจะรู้กันดี หากเจ้าคิดทำร้ายสหายของหมอปีศาจ ต่อให้พญายมเห็นด้วยกับเจ้า ข้าก็ไม่มีวันยอม” ขณะที่กล่าวไปเช่นนั้น ดวงตาของมู่เฉียนซีเปล่งประกายขึ้น
รองหัวหน้าหออสูรทมิฬหัวเราะก่อนจะกล่าวว่า “ฮ่า ๆ ๆ เด็กที่ยังไม่โตอย่างเจ้า พูดจาได้ยิ่งใหญ่นักนะ เช่นนั้นก็แสดงฝีมือให้ข้าดูหน่อยว่าหอหมอปีศาจจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน”
ก็แค่หอขายยาที่เพิ่งเปิดได้ไม่นาน ถึงแม้จะมีอำนาจที่แข็งแกร่ง แต่รากฐานก็ยังไม่หยั่งลึกพอ เขาไม่มีวันเชื่อว่าพวกเขาจะมีฝีมือมากมายอย่างที่กล่าวอ้าง
“ซีเอ๋อร์…”
น่าหลานอวี้รีบเข้าไปยืนเคียงข้างนาง ถึงแม้ว่ามู่เฉียนซีจะปลอมตัวเป็นมู่ซีอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่มีทางจำผิดแน่นอน
เชียนอ้าวเซี่ยกล่าวอย่างอันตรายว่า “เสี่ยวซีซี เห็นเจ้าใช้ร่างคนอื่นเช่นนี้ข้าทนไม่ได้จริง ๆ ข้าต้องทำอย่างไรดี ?”
เป็นเด็กนั่นช่างดีจริง ๆ เสี่ยวซีซีปลอมตัวให้เขากลายเป็นคนที่สมบูรณ์แบบได้ถึงเพียงนี้
“คราวหน้าเสี่ยวซีซีปลอมตัวเป็นข้าเถอะ ข้าดูหล่อว่าเขาตั้งเยอะ”
“หมอปีศาจเป็นร่างนี้แหละดีแล้ว ส่วนใบหน้าของเจ้าดูหน่อมแน้มเยี่ยงสตรี ข้าว่าช่างมันเถอะ” มู่เฉียนซีกล่าวพลางส่ายหน้า
รองหัวหน้าตวนมู่กับรองหัวหน้าหออสูรทมิฬโกรธจนหน้าดำคล้ำเขียว ในสถานการณ์เช่นนี้สามคนนั้นยังมีอารมณ์สนทนากันอีก
คุณหนูใหญ่ตวนมู่กล่าวขึ้นว่า “พี่อวี้ ขอเพียงท่านฆ่าเด็กนั่นซะ ข้าจะให้ท่านพ่อปล่อยท่านพี่ไป ท่านพี่ยังคงเป็นนายน้อยของบ้านประมูลอันดับหนึ่งอยู่ รอให้ท่านพ่อยอมวางมือ ท่านพี่ก็ยังสามารถสืบทอดมรดกของบ้านประมูลอันดับหนึ่งได้”
ใบหน้าของน่าหลานอวี้ไร้ซึ่งรอยยิ้ม “ข้า น่าหลานอวี้ต้องไปขอทานจากคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?”
“ท่านอาสาม!”
“ฮ่า ๆ ๆ เสี่ยวอวี้ ข้าอึดอัดมานานมากแล้ว ในที่สุดก็ออกมาได้สักที”
รองหัวหน้าตวนมู่ “เหล่าซาน เจ้าหายไปนานแล้ว เหตุใดถึงได้… ?”
“เจ้าคิดว่าอวี้เอ๋อร์ไม่รู้แผนการของเจ้างั้นรึ ? อุบายตื้น ๆ เช่นนั้นเขาเล่นมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว” หวงฝูหงยิ้มพลางกล่าว
หัวหน้าน่าหลานก็รู้สึกประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าอวี้เอ๋อร์จะยั้งมือ ดูท่าแล้วบุตรชายคนนี้จะเติบโตและเจ้าเล่ห์กว่าท่านพ่อมาก …ศิษย์ได้วิชาจากอาจารย์ แต่เก่งกว่าอาจารย์
รองหัวหน้าตวนมู่กล่าวว่า “มีหออสูรทมิฬอยู่ เจ้าคิดว่าเอาเหล่าซานมาแล้วพวกข้าจะกลัวพวกเจ้ารึ ?”
ในตอนนี้เอง มู่เฉียนซีก็กล่าวขึ้นด้วยท่วงท่าเกียจคร้าน “น่าหลานอวี้ ข้าปรึกษาอะไรเจ้าสักหน่อย คนของหออสูรทมิฬ มอบให้เป็นหน้าที่ของข้าเถอะ”
น่าหลานอวี้ได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจไปครู่หนึ่ง “เจ้าจะเป็นศัตรูกับหออสูรทมิฬรึ ?”
“การเป็นศัตรูนั้นยากที่จะเลี่ยงได้ เพราะข้าฉกเอาสมบัติอันล้ำค่าของหออสูรทมิฬมาแล้ว” มู่เฉียนซีหรี่ตายิ้ม
“ได้” น่าหลานอวี้พยักหน้า
เชียนอ้าวเซี่ยรู้สึกไม่พอใจ “พวกเจ้าแบ่งหน้าที่กันแล้ว แล้วข้าล่ะ ? ให้ข้าทำอะไร ?”
มู่เฉียนซีกล่าวติดตลก “องค์รัชทายาทเซี่ยน่ะหรือ ?! ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ อยู่เป็นดอกไม้ในแจกันสวย ๆ อย่างเชื่อฟังอยู่ข้าง ๆ หรือจะอยู่เป็นตัวนำโชคก็ย่อมได้”
ดอกไม้ในแจกัน!
ตัวนำโชค!
มุมปากของเชียนอ้าวเซี่ยกระตุกเล็กน้อย เขาเหลือบมองมู่เฉียนซีด้วยสายตาโศกเศร้า “เช่นนั้น… เสี่ยวซีซีก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน”
หลังจากที่ได้มาเซี่ยตู นอกจากการปรุงยากับจัดการกับผู้อาวุโสที่สี่แห่งหุบเขาหมอเทวดาแล้ว นางก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย
ร่างของมู่เฉียนซีกะพริบไปตรงหน้าของรองหัวหน้าหออสูรทมิฬ นางกล่าวถามเสียงเรียบ “รองหัวหน้าหอทมิฬ ข้าขอถามคำถามเจ้าสักคำถามหนึ่ง”
“เห็นแก่ที่เจ้ากำลังจะตาย ข้าตอบคำถามเจ้าก็ได้ ถามมา!”
“หากกำลังคนของหออสูรทมิฬมากมายเช่นนี้ล้มตายไป หัวหน้าของเจ้าจะโกรธหรือไม่ ?”
“จะทำให้กองกำลังคนของข้าล้มตายงั้นเรอะ ? เจ้าคุยโวมากเกินไปแล้ว!”
สิ้นเสียง หอกคร่าชีวิตเล่มหนึ่งโจมตีมาทางด้านหลังของมู่เฉียนซี
— ขวับ! —
ร่างขอมู่เฉียนซีหลบหลีกการโจมตีนี้ได้อย่างรวดเร็ว ทำให้รองหัวหน้าหออสูรทมิฬตกใจจนสีหน้าพลันเปลี่ยนไปมาก
รวดเร็วยิ่งนัก!
มุมปากของมู่เฉียนซีกระตุกเล็กน้อย “รองหัวหน้าหอ เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามข้า แต่กลับลงมือเสียก่อนแล้ว นั่นไม่ไร้มารยาทไปหน่อยหรือ ?”
.