บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 534
เมเดลีนก้าวออกจากประตูโรงพยาบาลและหยุดอย่างช้า ๆ มุมปากของเธอขดเป็นรอยยิ้ม “ไม่มีวันที่คุณและฉัน จะได้ยืนเคียงข้างกันอีกต่อไปแล้ว”
ใจของเจเรมี่แตกสลายกลายเป็นสองเสี่ยงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้น เขามองไปที่ด้านหลังของเมเดลีนที่อยู่ใกล้มือ แต่เขารู้สึกว่ามีภูเขาและแม่น้ำขวางกั้นระหว่างพวกเขา
“เอวลีน? มันคือเธอจริง ๆ เอวลีน” จากข้างทาง เอโลอิสเรียกหาเมเดลีนด้วยความประหลาดใจและรีบวิ่งเข้าไปหา
เมเดลีน มองคนที่ค่อย ๆ ใกล้เข้ามาอย่างประหลาดใจ ในขณะที่เธอยังรู้สึกงงงวย เด็กน้อยในอ้อมแขนของเจเรมี่ก็ถามขึ้นว่า “คุณยายครับ ทำไมคุณยายถึงมาที่โรงพยาบาลล่ะครับ?”
มีแววตากังวลอยู่ในดวงตาของเอโลอิสขณะที่เธอตอบกลับ “ไม่มีอะไรหรอก ตากับยายก็แค่มาตรวจร่างกายตามปกติ”
“ทั้งคู่สบายดีจริง ๆ แน่นะคะ?” เมเดลีนเผยอริมฝีปากของเธอขึ้นเล็กน้อย
เมื่อเห็นว่าเมเดลีนห่วงใยตนและฌอน รอยยิ้มก็เผยขึ้นบนใบหน้าของเอโลอิส “ไม่ต้องกังวลเอวลีน ไม่เป็นไรจริง ๆ มันเป็นแค่ปัญหาเล็กน้อยเท่านั้นเอง”
เมเดลีนยิ้มอย่างคลุมเครือ “ตั้งแต่ตอนนั้นที่เราได้พบกันที่นี่ ให้เราบอกลาคุณด้วยที่นี่นะคะ”
“ลา?” เอโลอิสอึ้ง “ลาอะไรเหรอ?”
“ฉันจะพาแจ็คออกจากเกลนเดลไปด้วยกันในสัปดาห์หน้าค่ะ และฉันคงจะไม่กลับมาอีก” คำตอบของเมเดลีนนั้นตรงไปตรงมา ตรงไปตรงมาราวกับกรวยน้ำแข็งที่แทงทะลุหัวใจของเอโลอิส
แม้ว่าเธอจะพูดออกไปแบบนั้นก็ตาม เมเดลีนรู้ดีว่าเธอจะยังไม่จากไปไหน จนกว่าที่คุณปู่วิทแมนจะตื่นขึ้น และก่อนที่เธอจะพบบุคคลที่อยู่เบื้องหลังทุกสิ่งจริง ๆ
เอโลอิสถึงกับชะงัก ดวงตาของเธอก็ร้อนขึ้นในทันใด “เอวลีน เธอ… เธอกำลังจะทอดทิ้งกันเหรอ?”
“ใช่ค่ะ” เมเดลีนยืนยัน “คุณไม่ต้องเสียใจนะคะ คุณน่าจะเคยชินแล้วที่ไม่มีลูกสาวอย่างฉันมามากว่า 20 ปี ดังนั้นคุณก็แค่คิดว่าลูกสาวคุณตายไปแล้วก็ได้”
“ไม่ มันจะไม่เป็นแบบนั้น ฉันทำไม่ได้…” เอโลอิสน้ำตาซึมทันที
และเมื่อได้เห็นแบบนี้ แจ็คสันก็ขอลงจากอ้อมแขนของเจเรมี่ทันที แล้วหันมาปลอบใจเอโลอิส
เมเดลีนแสร้งทำเป็นยิ้มอย่างเฉยเมย “งั้นเดี๋ยวให้แจ็คอยู่กับคุณไปก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันกลับค่อยมารับภายหลัง”
“เอวลีน เอวลีน!” เอโลอิสไม่สามารถปล่อยเธอไปได้ แต่เธอก็ยังห้ามเมเดลีนไม่ให้จากไปไม่ได้เช่นกัน
เมเดลีนเดินหันหลังให้กับพวกเขาไปอย่างง่ายดาย
เธอเดินไปที่ลานจอดรถและสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เธอจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้
“ให้ผมขับรถให้นะ” เสียงของเจเรมี่ผ่านหูเธอเบา ๆ “ผมยังมีอะไรที่จะพูดกับคุณอีกนิดหน่อย” ขณะที่เขาพูดสิ่งนี้เขาเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งในที่นั่งผู้โดยสาร
เมเดลีนประหลาดใจ ‘นี่เธอไม่ได้ล็อคประตูรถหรอกเหรอ?’
เธอเข้าไปในรถด้วยความงุนงง สตาร์ทรถ และไม่นานเธอก็ได้ยินเจเรมี่พูดกับเธอ “คุณจะไม่มีวันทิ้งที่คั่นหนังสือใช่ไหม?”
เมเดลีนไม่ตอบเขา
เจเรมี่มองด้านเย็นชาของเธออย่างเสน่หาก่อนจะเปิดปากออกมา “ลินนี่ ผมรู้ว่าคุณคงไม่เชื่อในสิ่งที่ผมต้องการจะพูด แต่ในเมื่อคุณจะจากไปเร็ว ๆ นี้ ผมมีบางอย่างที่อยากจะบอกกับคุณอย่างจริงจังสักครั้งหนึ่ง”
“ลินนี่ ผมรัก…”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” จู่ ๆ เมเดลีนก็ขมวดคิ้วและขัดจังหวะคำสารภาพของเจเรมี่
จากนั้นเจเรมี่ก็รู้สึกว่าความเร็วของรถเริ่มเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเพราะถนนที่กำลังจะลงเขา แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเบรกดูเหมือนจะมีปัญหา!
ทางข้างหน้าเป็นทางลงเขา ถ้าไม่ลดความเร็วลง พวกเขาจะชนกับที่กีดขวางและเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างรุนแรง
เจเรมี่ดึงเบรกมือทันที “ลินนี่จับพวงมาลัยไว้แน่น ๆ นะ!” เมเดลีนกำพวงมาลัยแน่น หลังจากได้ยินคำพูดของเขา แล้วเธอก็ได้ยินเสียงยางรถเสียดสีกับท้องถนน พวกเขายังคงสูญเสียการควบคุมรถในที่สุด
เมื่อเห็นว่ารถกำลังจะชนสิ่งกีดขวาง เจเรมี่จึงปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรวดเร็ว และโผเข้าไปกอดเมเดลีนไว้แนบกายเขาอย่างแนบแน่น เขาใช้เลือดเนื้อของเขาปกป้องเมเดลีนจากความเสียหายที่จะเกิดขึ้นให้มากที่สุด
“เจเรมี่ นี่คุณกำลังทำอะไร? ปล่อยฉันนะ!”
เจเรมี่กำลังคิดที่จะปกป้องเธอด้วยร่างกายของเขาเอง เธอต้องการผลักเขาออกไป แต่ชายคนนั้นก็กอดเธอแน่นขึ้นจนลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาลอยผ่านเข้าหูของเธอ “ลินนี่ อย่าผลักผมออกไปอีกเลย ในอนาคตผมอาจจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว ดังนั้นจงฟังคำพูดสุดท้ายของผม”
น้ำเสียงของเขาแทบจะอ้อนวอนขณะที่เขาเกร็งอ้อมกอดของเขาให้แน่น
“ฉันจะไม่ฟังคุณเจเรมี่ ปล่อยฉัน! ออกไป!”
“ไม่ ลินนี่ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอีกแล้ว ผมขอโทษ ผมรักคุณ”
พร้อมกับคำขอโทษและคำสารภาพของเขา เมเดลีนก็รู้สึกเจ็บปวดขณะที่เขาพูดสิ่งนี้ แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อไป หน้ารถก็เกิดการกระแทกเข้ากับสิ่งกีดขวาง…