บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 535
เมื่อเกิดการกระแทกอย่างรุนแรง กระจกรถก็ได้แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ควันพวยพุ่งออกมาจากด้านหน้ารถ ล้อยังคงเสียดสีกับถนนแอสฟัลต์อย่างรุนแรง ถุงลมนิรภัยเปิดออกทันทีที่รถชน
ในขณะนั้นเอง เจเรมี่ก็โอบรัดแขนของเขาแน่นยิ่งขึ้นเพื่อปกป้องเมเดลีน
เมื่อได้ยินเสียงคร่ำครวญที่ดูอ่อนแอและแสนเจ็บปวดของเมเดลีน เจเรมี่จึงไม่สนใจอาการบาดเจ็บของเขา และลืมตาซึ่งเต็มไปด้วยความกังวลเพื่อสังเกตอาการของเมเดลีน
อย่างไรก็ตาม เมื่อทำเช่นนั้นเขาก็เห็นว่าคิ้วกำมะหยี่ของเมเดลีนเริ่มขมวดแน่น และใบหน้าของเธอก็ซีดเซียว
สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจยิ่งกว่าเดิมคือ หัวของเมเดลีนที่ถูกห้อยไว้อย่างอ่อนแรง พร้อมทั้งดวงตาของเธอที่ปิดสนิท
จิตใจของเจเรมี่เคว้งคว้างอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาตกลงไปในขุมนรก ดวงตาของเขาเบิกกว้างขณะที่มือ ซึ่งเปื้อนไปด้วยเลือดเพราะถูกบาดโดยกระจกหน้าต่างของรถ ก็ได้ประคองใบหน้าที่ซีดเซียวของเมเดลีนไว้
“ลินนี่? ลินนี่!” เขาร้องเรียกเมเดลีนด้วยความตื่นตระหนก “ลินนี่ ตื่นขึ้นสิ อย่าพึ่งหลับนะ ลินนี่!”
ขนตาของเมเดลีนไหวระริกหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องของเขา
ดวงตาสีเข้มของเจเรมี่ ซึ่งคลอหน่วยไปด้วยน้ำตามีประกายแสงเปล่งวาบอยู่ภายใน คิ้วของเขาขมวดลงลึก ขณะที่เขาพยายามเรียกเมเดลีนที่ยังฟื้นตัวไม่เต็มที่ “ลินนี่ อย่าพึ่งหลับนะ”
เมเดลีนยกเปลือกตาขึ้นด้วยความอ่อนแรง แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้
ด้วยนัยน์ตาที่เริ่มจะหรี่ลงทุกที ใบหน้าอันบอบบางของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและความกลัว ทันใดนั้นความทรงจำในจิตใจของเธอดูเหมือนจะยุ่งเหยิงในทันที มันนำเธอย้อนเวลากลับไปยังเวลาเมื่อนาน นานมาแล้ว
“ลินนี่ อย่าหลับนะ ได้โปรด อย่าทิ้งผมไปอีกเลย ลินนี่!” ดวงตาของเจเรมี่เป็นสีแดงก่ำพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มของเขา และไหลหยดลงบนใบหน้าที่ซีดเผือดของเมเดลีน
จากนั้นริมฝีปากสีชมพูของเมเดลีนก็ขยับ “เจเรมี่ เจซ…”
เจเรมี่สะดุ้งในทันใด ขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม “ลินนี่ นี่ผมเองเจเรมี่ ผมคือเจซของคุณไง ลินนี่ ได้โปรดอย่าพึ่งหลับนะ อย่าทิ้งผมไปอีกเลย ไม่!”
เขาโอบร่างเมเดลีนให้เข้ามาใกล้ด้วยการรั้งคอของเธออย่างตื่นตระหนก และสูดกลิ่นหอมของร่างกายของเธอเข้าไป เพราะกลัวว่าเธอจะหนีจากชีวิตของเขาไป ถ้าเขาไม่ได้กอดเธอไว้แน่นในเวลานี้
“ลินนี่ ลินนี่…” เขากระซิบเบา ๆ “อย่าทิ้งผมไปอีกเลย ลินนี่…”
เมื่อได้ยินเสียงรถพยาบาลใกล้เข้ามา ราวกับว่าเจเรมี่ได้เห็นผู้ช่วยชีวิต
เขาจับมือที่เย็นเยือกของเมเดลีนไว้แน่น และร้องไห้ขณะที่พยายามให้กำลังใจ “ลินนี่ รถพยาบาลจะมาถึงที่แล้ว คุณจะไม่เป็นไรนะ เจซจะปกป้องคุณเอง คุณจะไม่เป็นไร”
เขาปลอบเมเดลีน แต่ดูเหมือนกับว่าเขากำลังปลอบใจตัวเองมากกว่า
ในขณะที่กำลังตื่นตระหนก ในที่สุดเขาก็เผชิญหน้ากับดวงตาที่หม่นแสงลงของเมเดลีน
“ลินนี่ อย่าทิ้งผมไปอีกเลย”
“เจเรมี่…”
“ผมอยู่นี่ ลินนี่ ผมอยู่ที่นี่!”
“ฉันไม่ได้ผลักเมเรดิธจริง ๆ นะ เจเรมี่ ได้โปรดเชื่อฉันนะ”
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเมเดลีนจะพูดประโยคนี้ ในสถานการณ์เช่นนี้ เหตุการณ์ในรอบปีที่ผ่านมาพุ่งเข้ามาในจิตใจของเขา ความรู้สึกผิดอย่างแรงกล้าได้เข้ารุกรานสู่หัวใจของเจเรมี่
เขารู้สึกมากกว่าการสำนึกผิด เขาบีบมือของเมเดลีนและจูบมันเบา ๆ
“ขอโทษนะ ผมขอโทษ…”
ก่อนที่คำพูดขอโทษของเขาจะจบลง มือของเมเดลีนก็หลุดออกจากฝ่ามือของเขาอย่างอ่อนแรง เจเรมี่รู้สึกใจหายเมื่อมองเห็นเมเดลีนหมดสติไป เขากอดเธอไว้ด้วยความสิ้นหวัง “ลินนี่ อย่าลงโทษผมแบบนี้เลย อย่าทิ้งผมไปอีกเลย ได้โปรดให้โอกาสผมได้ชดใช้บาปที่ผมทำเถอะ ได้โปรดให้โอกาสผมได้รักคุณเถอะนะ ลินนี่!”
…
เนื่องจากที่เกิดเหตุอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาล เมเดลีนจึงถูกนำตัวไปที่ห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว