ตอนที่ 2088 อวิ๋นลั่วเฟิงมาแล้ว (2)
“ใช่แล้ว นายท่านฉินไม่โกหก! มังกรตัวนี้ไม่ยอมรับเอง”
“ข้าก็เห็นเหตุการณ์ด้วยเหมือนกัน ทุกอย่างเป็นอย่างที่นายท่านฉินอธิบายเลย”
คนอื่นๆ ก็พูดตามฉินเทียนเหลา ตอนนี้พวกเขาอยู่บนเรือลำเดียวกันดังนั้นพวกเขาต้องช่วยฉินเทียนเหลาแน่นอนอยู่แล้ว
รอยยิ้มบนหน้าของฉินเทียนเหลากว้างขึ้น เขาสังเกตเห็นดวงตาเดือดดาลของหลงเหยียนแล้วแอบยิ้มอย่างมีชัย เผ่ามังกรบรรพบุรุษก็เท่านั้นล่ะ อีกฝ่ายถูกพวกเขาหลอกเหมือนคนโง่ มังกรพวกนี้เก็บตัวสันโดษทำให้ไม่รู้ความเป็นไปของโลก!
“ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย มอบตัวคุณหนูของพวกเรามา ไม่อย่างนั้นก็อย่าโทษว่าข้าหยาบคาย!” หลงเหยียนขึ้นเสียงอย่างโอหังจนเกิดเสียงฟ้าร้อง
เสี่ยวฉงไม่ยอมแพ้ต่อคำขู่แล้วพูดเสียงดังด้วยดวงตาไร้ความกลัว “ข้าก็จะบอกเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน ข้าไม่รู้จักชื่อของคุณหนูเจ้าด้วยซ้ำแล้วก็ไม่เคยเห็นนางด้วย!”
“ฮึ่ม!”
หลงเหยียนส่งเสียงขึ้นจมูกแล้วปลดปล่อยกลิ่นอายทรงพลังออกมาจนทำให้ท้องฟ้ามืดมัวยิ่งมีเมฆหนาทึบ อึมครึมและน่าอึดอัด
“ข้าให้โอกาสเจ้าแล้วแต่เจ้าไม่เอา ถ้าอย่างนั้นก็อย่างโทษข้า!”
โฮก!
พูดจบหลงเหยียนก็คำรามแล้วพ่นไฟที่ค่อยๆ รวมตัวกันจนขยายใหญ่เป็นลูกไฟที่สุกสว่างราวกับพระอาทิตย์ แล้วยิงไปที่เสี่ยวฉงทันที
เสี่ยวฉงจ้องเขาอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าลมหายใจมังกรพุ่งมาที่เขา เขาก็รีบใช้กรงเล็บปกป้องมู่ชิงเฟยแล้วกันการโจมตีด้วยร่างแข็งแกร่งของเขา
ปัง!
ร่างของเสี่ยวฉงโดนโจมตีอย่างแรง เขาตัวสั่นจนเกือบจะกระอักเลือดออกมา
พวกเขาทั้งคู่เป็นเซียนจักรพรรดิ!
แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน…
เสี่ยวฉงตัวสั่น เขาเริ่มหงุดหงิดแล้ว “เผ่ามังกรบรรพบุรุษไร้เหตุผลเหลือเกิน! ข้าจะไม่มีทางกลับไปหาพวกเจ้า”
“พวกเราไม่ต้องการเจ้าอยู่แล้ว!”
ถึงแม้ว่าผู้ฝึกฌานขั้นเซียนจักรพรรดิจะค่อนข้างหายากในแคว้นนี้ เขาก็ไม่ยอมรับเสี่ยวฉง…
มังกรที่ไม่ยอมรับความผิดของตัวเองไม่มีคุณสมบติพอจะเป็นส่วนหนึ่งของเผ่ามังกรบรรพบุรุษ!
โฮก!
เขาพ่นลมหายใจมังกรออกมาโจมตีเสี่ยวฉงอีกครั้ง
เสี่ยวฉงพยายามหนีแต่ลมหายใจมังกรก็เหมือนมีตาแล้วเลี้ยวมาโจมตีเขาอย่างแรงอีกครั้ง
เลือดไหลออกมาจากเกล็ดของเขา ร่างใหญ่โตของเขาสั่นแต่ไม่นานเขาก็ควบคุมร่างกายตัวเองได้…
โชคดีที่เขาเองก็เป็นเซียนจักรพรรดิเหมือนกัน ถ้าเขาเป็นแค่ผู้ฝึกฌานขั้นเซียนอาวุโสล่ะก็ เขาคงถูกเผาเป็นเถ้าถ่านโดยลมหายใจมังกรอันทรงพลังนี้ไปแล้ว!
ตอนนี้เสี่ยวฉงจำเป็นต้องปกป้องมู่ชิงเฟยตอนที่เขาพยายามจะต้านการโจมตีของหลงเหยียนไปด้วย ดังนั้นเขาจึงป้องกันได้แค่ใช้ร่างกายแข็งแกร่งของตัวเองป้องกันการโจมตีจากลมหายใจมังกรที่ไม่จบไม่สิ้น…
“เหตุใดนายท่านยังไม่มาอีก”
เสี่ยวฉงยิ่งกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเผ่ามังกรบรรพบุรุษจะโง่และหลอกง่ายแบบนี้ ถ้าเรื่องยังเป็นแบบนี้ต่อไป…เขาคงทนได้อีกไม่นาน
ตูม!
ตูม ตูม ตูม!
เสียงระเบิดดังขึ้นบนท้องฟ้าเป็นครั้งคราว เมื่อเห็นเสี่ยวฉงกำลังถูกโจมตี คนพวกนั้นก็หัวเราะอย่างมีความสุข
“มู่ชิงเฟย เจ้าเสียใจที่ปฏิเสธบุตรชายข้าหรือยัง” ฉินเทียนเหลายิ้ม “เมื่อไม่มีการปกป้องจากบุตรชายข้า เจ้าก็ไม่สามารถอยู่รอดในแผ่นดินนี้ได้ ที่น่าขันก็คือเจ้ายังอกตัญญู! เจ้าขุมหลุมฝังตัวเองแล้ว!”
ตอนที่ 2089 อวิ๋นลั่วเฟิงมาแล้ว (3)
มู่ชิงเฟยไม่แม้แต่จะสนใจเขา เมื่อเห็นเสี่ยวฉงปกป้องนางด้วยร่างกายของตัวเอง นางก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ
ในที่สุด…
เสี่ยวฉงไม่สามารถทนการโจมตีที่รุนแรงของหลงเหยียนได้แล้วร่วงลงมาจากฟ้า เลือดไหลทะลักออกจากปากเขา และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย คุณหนูอยู่ที่ไหน” หลงเหยียนก้มหน้าแล้วมองตรงไปที่เสี่ยวฉงที่นอนอยู่บนพื้น เสียงของเขาทั้งเย็นชาและไร้ความรู้สึก
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ฝึกฌานขั้นเซียนจักรพรรดิทั้งคู่แต่ช่องว่างระหว่างพวกเขากว้างเหลือเกิน เพราะเสี่ยวฉงพึ่งจะผ่านด่านเป็นเซียนจักรพรรดิ ในขณะที่หลงเหยียนอยู่ในขั้นนี้มาเป็นร้อยปี…
แล้วเสี่ยวฉงจะควบคุมพลังเทียบเขาได้อย่างไร
เสี่ยวฉงหลับตาไม่สนใจมังกรตัวใหญ่ เขาไม่เคยคิดเลยว่าตอนนี้สิ่งที่เขานึกถึงจะไม่ใช่การหนีแต่เป็นการตีเจ้ามังกรโง่นี้ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนขี้ขลาดมาตลอดก็ตาม!
“ดูเหมือนว่าเจ้ายังคงปฏิเสธที่จะบอกที่อยู่ของคุณหนู ดังนั้นก็อย่าโทษว่าข้าใจร้าย!”
หลงเหยียนคำรามอย่างดุร้ายแล้วพุ่งลงมาที่พื้น เขาเร็วมาราวกับพระอาทิตย์ร่วงลงมาจากท้องฟ้าแล้วเขาก็กำลังจะโจมตีถูกเสี่ยวฉงที่นอนอยู่ที่พื้น…
ตูม!
ตอนนั้นเองจู่ๆ ก็มีร่างสีดำร่างหนึ่งมาปรากฏตัวตรงหน้าเสี่ยวฉง คนผู้นั้นเป็นบุรุษในชุดสีดำ เขายกมือขึ้นจับกรงเล็บของหลงเหยียน ดวงตาเย็นชาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร…
หลงเหยียนหยุด กรงเล็บของเขาถูกบุรุษผู้นี้จับไว้แน่นจนขยับไปไหนไม่ได้เลย…
เมื่อคนทั้งสองบินลงมาจากฟ้า เสี่ยวฉงที่นอนอยู่บนพื้นก็ร้องไห้เหมือนจะขาดใจแล้วฟ้องทั้งน้ำตา “นายท่าน นายหญิง ในที่สุดพวกท่านก็มา! ถ้าพวกท่านมาช้ากว่านี้ พวกท่านคงไม่ได้เจอข้าแล้ว…”
เขาพูดอย่างน่าสงสารแต่เมื่อเขามองไปที่หลงเหยียนดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ
“มังกรโง่ตัวนี้เชื่อไอ้แก่สวะของตระกูลฉินแล้วบอกว่าข้าลักพาตัวคุณหนูของพวกเขา แต่ข้าไม่เคยเห็นคุณหนูของพวกเขามาก่อน แล้วข้าจะไปลักพาตัวได้อย่างไร ข้าจะไม่มีทางกลับไปที่เผ่ามังกรบรรพบุรุษชั่วช้าแบบนี้แน่นอน!”
หลงเหยียนไม่สนใจเสี่ยวฉงแล้วทำหน้าเคร่งเครียดก่อนจะหันไปมองบุรุษเย็นชาที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นก่อนจะพูดอย่างเย็นเยียบว่า “เจ้าอยากเอามือมาสอดเรื่องของเผ่ามังกรบรรพบุรุษของพวกเรางั้นหรือ”
“เปล่า” อวิ๋นลั่วเฟิงเดินเข้ามาหาอวิ๋นเซียวช้าๆ แล้วส่งยิ้มร้ายกาจไปให้ “พวกเราไม่ได้มายุ่งเรื่องเจ้า แต่…มาสังหารเจ้า!”
สังหารข้างั้นหรือ
หลงเหยียนหัวเราะเสียงดัง “สาวน้อย พูดอะไรอย่างนั้น! ถ้าอย่างนั้นก็แสดงให้ดูหน่อยว่าเจ้าทำอะไรได้บ้าง”
บุรุษผู้นี้เป็นเซียนจักรพรรดิ…
แต่ก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งแล้วเขาจะมาสู้กับเผ่ามังกรบรรพบุรุษทั้งเผ่าได้อย่างไร
เขาก็แค่รนหาที่ตาย!
เมื่อได้ยินอย่างนั้นเสี่ยวฉงก็กระเด้งตัวขึ้นมา ร่างของเขาถูกปกคลุมด้วยกลุ่มแสงแล้วเปลี่ยนร่างเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ น่ารัก
“นายหญิง บุรุษผู้นั้นรังแกข้า ท่านต้องสังหารเขาแล้วหั่นเขาออกเป็นชิ้นๆ! จากนั้นก็เอาร่างเขาไปทอดนะ!” เสี่ยวฉงจ้องหลงเหยียนราวกับว่าจะกินอีกฝ่ายทั้งเป็น
มู่ชิงเฟยยืนอยู่ด้านหลังแล้วมองสตรีในชุดสีขาวที่อยู่ตรงหน้า พลันดวงตาของนางปรากฏประกายซับซ้อน