ตอนที่ 2090 อวิ๋นลั่วเฟิงมาแล้ว (4)
สตรีผู้นี้…เป็นอาจารย์ของบุตรสาวนางที่ฉินหยวนพูดถึงงั้นหรือ
เมื่อได้ยินเสียงของนาง มังกรขนาดใหญ่ตัวอื่นๆ บนท้องฟ้าก็เคลื่อนไหว ร่างมหึมาของพวกเขาปกคลุมทั่วท้องฟ้าแล้วสายตาทุกคู่ก็จ้องมาที่อวิ๋นลั่วเฟิงด้วยแววตามาดร้าย
ทั้งสองฝั่งใกล้จะเริ่มสงครามกันแล้ว
หลงเหยียนคำรามแล้วสั่งให้มังกรด้านหลังเขาโจมตี ทันใดนั้นพายุก็ก่อตัวขึ้นมา แล้วก้อนเมฆก็ลอยลิ่วมาปิดทั่วท้องฟ้าจนมืดครึ้ม
ตอนนั้นเองเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นผ่านก้อนเมฆจนทุกคนได้ยิน
“หยุด!”
แสงปรากฏขึ้นที่ข้อมือของอวิ๋นลั่วเฟิง แล้วจากนั้นกำไลอัญมณีก็เริ่มขยับ
ดวงตาของหลงเหยียนจับจ้องอยู่ที่อวิ๋นเซียว ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจอวิ๋นลั่วเฟิงมากแล้วก็ไม่ได้สังเกตเห็นอสรพิษอัญมณี…
อสรพิษขยับออกจากข้อมืออวิ๋นลั่วเฟิงแล้วกระโดดลงไปที่พื้น ร่างกายของนางจะค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นแล้วหลังจากผ่านไปสักพักก็ปรากฏเป็นมังกรอัญมณีขนาดมหึมา การเปลี่ยนแปลงของมังกรอัญมณียังไม่หยุดลง ร่างกายของนางพลันถูกปกคลุมด้วยกลุ่มแสงแล้วไม่นานก็กลายเป็นเด็กผู้หญิงน่าเอ็นดูคนหนึ่ง
หลงเหยียนสะดุ้ง เขาเบิกตากว้าง แววตาเปี่ยมไปด้วยความยินดีตามมาด้วยไฟโทสะลุกโชน
“ยังมีมังกรตัวใหญ่อีกหรือ” ฉินเทียนเหลามองอย่างแปลกใจ แต่ไม่นานเขาก็สงบจิตใจได้ “ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีมังกรขนาดใหญ่อีกตัวแล้วอย่างไร เจ้าก็ยังต้องตายอยู่ดี! ท่านหลงเหยียน มังกรเพศเมียนี้อยู่กับพวกเขา ท่านก็สังหารพวกเขาให้หมดทีเดียวดีกว่า!”
เมื่อได้ยินคำพูดเหยียดหยามของฉินเทียนเหลา หลงเหยียนก็คำราม “ไอ้สารเลว! เจ้าไม่ได้พึ่งบอกว่าเจ้าเคยเห็นคุณหนูของพวกเราหรอกหรือ ถ้าอย่างนั้นนี่ใคร”
เหมือนมีสายฟ้าผ่าลงมาจากฟ้า…
ฉินเทียนเหลาชะงัก ร่างของเขาแข็งทื่อ
ผู้อาวุโสหลงเหยียนหมายความว่าอย่างไร
ถ้าอย่างนั้นนี่ใคร
เขาหมายความว่าอย่างไร
ฉินเทียนเหลาดูเหมือนกำลังคิดบางอย่างอยู่ แล้วหันไปมองเด็กผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาหาหลงเหยียนทันทีด้วยแววตาประหลาดใจ
มันมี…เรื่องบังเอิญแบบนี้ด้วยหรือ!
เขาพูดแบบนั้นเพื่อใส่ร้ายคนพวกนี้ แต่เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีคุณหนูของเผ่ามังกรบรรพบุรุษอยู่จริงๆ!
เสี่ยวฉงสับสนมากกว่าคนอื่น
หลงหลัวเป็นคุณหนูของเผ่ามังกรบรรพบุรุษงั้นหรือ
“เดี๋ยวก่อน!” ทันใดนั้นหลงเหยียนก็ดูเหมือนจะคิดบางอย่างออก เขาหันไปหาฉินเทียนเหลาแล้วน้ำเสียงชราของเขาก็ดังขึ้นอย่างเย็นชา “ไม่ใช่ว่าเจ้าบอกว่าเจ้าเห็นคุณหนูของพวกเรากับคนพวกนี้หรอกหรือ แต่ทำไมเมื่อครู่เจ้าถึงพูดแบบนั้นล่ะ เหตุใดเจ้าถึงบอกว่าคุณหนูอยู่กับคนพวกนี้”
ฉินเทียนเหลาตัวสั่นแล้วอดไม่ได้ที่จะเหงื่อตก “ผู้อาวุโสหลงเหยียน ข้า…ข้าก็แค่จำนางไม่ได้ แต่ตอนนี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าข้าพูดความจริง ท่านต้องสังหารคนพวกนี้!”
หลงหลัวมองฉินเทียนเหลาแล้วหันไปหาหลงเหยียน “ผู้อาวุโสหลงเหยียน เหตุใดท่านถึงก่อเรื่องวุ่นวายเช่นนี้เพื่อตามหาข้าเล่า แล้วท่านยังกล่าวหาคนบริสุทธิ์อีก”
“คุณหนู ท่านไม่รู้ว่าคนพวกนี้ชั่วร้ายขนาดไหน มนุษย์เชื่อถือไม่ได้และท่านก็เป็นคนเรียบง่าย ตอนนี้ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ท่านไปกับข้าเถอะ” หลงเหยียนเหลือบมองเสี่ยวฉงและคนอื่นๆ “ในเมื่อพวกเราเจอท่านแล้ว ข้าก็จะปล่อยพวกเขาไปตราบใดที่ท่านไปกับข้า”
คำพูดของเขาทำให้หลงหลัวโกรธ นางพูดอย่างเดือดดาลว่า “คนบางคนก็ชั่วร้ายจริงๆ โดยเฉพาะคนที่อยู่ที่นี่ เจ้าเชื่อคำพูดของพวกเขาอย่างง่ายดายแล้วยังทำร้ายเสี่ยวฉงอีก!”
“คุณหนู!” หลงเหยียนดูโกรธเคือง “นายท่านไม่ได้พูดอะไรผิด ท่านก็อยู่กับพวกเขาไม่ใช่หรือ เหตุใดท่านยังพยายามแก้ตัวแทนพวกเขาอีก”
ตอนที่ 2091 อวิ๋นลั่วเฟิงมาแล้ว (5)
ฉินเทียนเหลายิ้มอย่างสบายใจ ดูเหมือนว่าเขาจะโชคดี ตอนนี้หลงเหยียนไม่มีทางเชื่ออวิ๋นลั่วเฟิงแล้ว
ตอนนี้เองอวิ๋นลั่วเฟิงก็ขยิบตาให้อวิ๋นเซียว แล้วอีกฝ่ายก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนค่อยๆ ปลดปล่อยกลิ่นอายทรงพลัง
“ข้าจะไม่กลับไปกับท่าน ถ้าแม่นางอวิ๋นไม่ได้ช่วยข้าไว้ ป่านนี้ข้าคงตายไปแล้ว! แต่เจ้ากลับไม่สำนึกบุญคุณแล้วยังทำร้ายเสี่ยวฉงอีก! บุรุษไร้เหตุผลอย่างท่านไม่สมควรมาสั่งสอนข้า!” หลงหลัวสะบัดมือหลงเหยียนอย่างโกรธเคืองแล้วเดินกลับหาอวิ๋นลั่วเฟิง ดวงตากลมโตของนางเต็มไปด้วยความเดือดดาล ทั้งร่างสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ
น้ำเสียงของหลงเหยียนเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด “เกิดอะไรขึ้น”
อวิ๋นลั่วเฟิงช่วยชีวิตนางงั้นหรือ
คุณหนูตกอยู่อันตรายงั้นหรือ
หลงหลัวมองคนพวกนี้อย่างโกรธเคือง ทันทีที่นางคิดถึงคำใส่ร้ายเสี่ยวฉงของพวกเขา นางก็ระงับความโกรธในใจไว้ไม่ได้
โชคดีที่นางปรากฏตัว ถ้านางไม่ได้อยู่ที่นี่ล่ะ เผ่ามังกรบรรพบุรุษก็คงจะไล่ล่าอวิ๋นลั่วเฟิงเพราะคำกล่าวหาของพวกเขางั้นหรือ
“ท่านอยากรู้หรือว่าทำไม ได้ ข้าจะบอกท่านเอง! ข้าโดนคนชั่วหลอก ข้าช่วยชีวิตนางไว้แต่นางกลับจับข้าแล้วบังคับให้ข้าคายแก่นเลือดออกมา แล้วแผลบนร่างของข้าก็ได้มาเพราะนาง” หลงหลัวถกแขนเสื้อขึ้นแล้วแสดงรอยแผลบนร่างของนาง
การบาดเจ็บนี้เกือบจะหายดีแล้ว ไม่อย่างนั้นนางคงไม่สามารถคงอยู่ในร่างมนุษย์ได้…
แต่ถึงอย่างนั้นหลงเหยียนก็ยังบอกได้ว่าหลายวันมานี้หลงหลัวต้องทรมานขนาดไหน!
นัยน์ตาของเขาหดตัวด้วยความโกรธ แล้วเขาก็ปล่อยกลิ่นอายดุร้ายออกมาจนทำให้ทั่วทั้งท้องฟ้ากลายเป็นสีแดงเพลิง
“โชคดีที่ข้าหนีจากพวกเขามาได้แต่ไม่นานคนพวกนั้นก็ตามข้ามา ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้ช่วยเอาไว้ไม่แน่…ข้าก็คงตายไปแล้ว!”
ความทรงจำเก่าๆ ขมขื่นเกินไปที่จะนึกถึง หลงหลัวกัดริมฝีปาก นางยืนตัวสั่นภายใต้สายลม
ตอนนั้นเองก็มีมือมาวางบนไหล่ของนางราวกับกำลังปลอบนางเงียบๆ นางก็หันหลังไปยิ้มสดใสให้เด็กผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง รอยยิ้มของนางงดงามมากจนทำให้เสี่ยวฉงตาพร่า แล้วเขา…ก็ตัวแข็งทื่อไปทันที
เมื่อได้ยินคำพูดของหลงหลัว หลงเหยียนที่ยังเดือดดาลและก้าวร้าวก็ดูอับอายเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้เย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้
“สรุปก็คือนี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดงั้นหรือ แต่ถ้าไม่มีข้อมูลจากนายท่านฉิน ข้าคงหาท่านไม่เจอ…”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลงเหยียนก็รู้สึกโชคดีและซาบซึ้งในความช่วยเหลือของฉินเทียนเหลา
เมื่อเห็นอย่างนั้น หลงหลัวก็ส่งเสียงขึ้นจมูกอย่างเหยียดหยาม “ผู้อาวุโสหลงเหยียน ดูเหมือนว่าท่านจะช่วยคนอื่นนับเงินหลังจากที่ขายตัวเองเขาให้ไปแล้ว! ข้าไม่เคยเห็นเขามาก่อน แล้วเขามาเห็นข้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
ใบหน้าของฉินเทียนเหลาเปลี่ยนไปแล้วแสร้งหัวเราะ “คุณหนูหลง ถึงแม้ว่าท่านจะไม่เห็นข้า แต่ข้าก็เห็นท่านอยู่ข้างมังกรตัวนี้ ท่านอาจจะจำข้าไม่ได้”
“อ้อ? ถ้าอย่างนั้นเหตุใดเมื่อครู่เจ้าถึงไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร”
“เอ่อ…ข้าก็อธิบายไปแล้วไม่ใช่หรือ เมื่อครู่ท่านอยู่ไกลเกินไปข้าก็เลยไม่รู้ว่าเป็นท่าน” ฉินเทียนเหลาพยายามจะระงับความอยากสังหารในใจแล้วยิ้มอย่างใจดี
หลงหลัวเอียงคอเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นท่านบอกข้าได้หรือไม่ว่าตอนที่ท่านเห็นข้า ข้าหน้าตาเป็นอย่างไร”
นางหน้าตาเป็นอย่างไรงั้นหรือ
เขาจะไปรู้ได้อย่างไร
ถึงแม้ว่าเขาจะคิดแบบนั้นแต่ฉินเทียนเหลาก็ไม่กล้าพูดออกไป…