จอนห์ขับรถไปโรงพยาบาลด้วยความที่เร็วที่สุด เทาเท่อุ้มหลินจือไปหา ไวท์
ไวท์มอบหมายงานให้พยาบาลฉีดยากล่อมประสาทให้หลินจือ จากนั้นตัวเองจึงเตรียมยาที่จะหลินจือกิน รอจนเธอหลับสนิทถึงจะให้พยาบาลเข้ามาเธอทำความสะอาดและพันแผลบนตัวให้เธอ
เทาเท่ขมวดคิ้วถามไวท์อย่างกังวลว่า “ยาที่ให้เธอกินมีผลข้างเคียงไหม?”
ไวท์กล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “ยามีพิษสามส่วน ยาปลุกเซ็กซ์ที่ซูซีให้เธอกินมีฤทธิ์แรง ฉันจึงต้องใช้ยาที่มีฤทธิ์แรงจึงจะสามารถล้างพิษให้เธอได้”
ไวท์อธิบายอีกครั้ง “ฉันคาดว่าหลังจากเธอฟื้นขึ้นมาจะอาเจียนสามสี่ครั้งจึงจะดีขึ้น”
“ขอบคุณ” เทาเท่กล่าวขอบคุณอย่างหนักใจ
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ไวท์หมายถึงว่าหลินจือไม่ถูกสัตว์ชั่วอย่างซาโต้แตะต้องก็ดีแล้ว แต่ในสายตาของเทาเท่ การที่หลินจือได้รับบาดเจ็บทางร่างกาย จิตใจก็คงตื่นตกใจอยู่ไม่น้อย จึงไม่สามารถนับว่าไม่เป็นไรได้
วันนี้โชคดีที่จอนห์จัดการได้อย่างรวดเร็วในการตรวจสอบที่อยู่ของหลินจือ และขณะเดียวกันก็ตรวจสอบที่อยู่ของซูซี ดังนั้นเขาถึงสามารถตรงไปโรงแรมที่ซูซีและซาโต้กินข้าวได้
และยังโชคดีที่หลินจือเองก็ช่วยยื้อเวลาถึงสามารถหลีกเลี่ยงการถูก ซาโต้แตะต้องได้
เมื่อนึกถึงบาดแผลที่แผ่นหลังและฝ่ามือของหลินจือที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะช่วยเหลือตัวเอง เทาเท่ก็รู้สึกจุกที่อกไปหมด
ทั้งหมดเป็นเพราะเขาไม่ดีเอง ครั้งที่แล้วที่พินอินลงมือกับหลินจืออย่างร้ายกาจเขาน่าจะได้บทเรียนจากเรื่องนี้ไปแล้ว เขาควรจะหาบอดี้การ์ดส่วนตัวให้หลินจือตั้งนานแล้ว แบบนี้จะได้ปกป้องเธอได้อย่างมั่นคง
ในใจเทาเท่รู้สึกผิดอย่างมากจนแทบอยากจะอัดตัวเองสักยก
ไวท์มองความคิดของเขาออก ถอนหายใจแล้วปลอบเขา “นายก็อย่าโทษตัวเองเลย มองไปข้างหน้า”
ใช่ ต้องมองไปข้างหน้า
เขารีบจัดการพวกเบลซและซูซีให้เร็วที่สุด คิดได้เท่านี้เทาเท่ก็ออกจากห้องพักผู้ป่วยของหลินจือแล้วโทรหาจอร์แดน เพื่อแจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นกับหลินจือ
จอร์แดนที่อยู่ในสายทั้งโกรธและร้อนใจมากจนแทบจะเป็นลม
ตอนนี้หลินจือเป็นบุคคลสำคัญของเขา เป็นแก้วตาดวงใจของเขา เขาจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร?
เทาเท่ถามเขาอย่างไม่อ้อมค้อม “ทางฝั่งคุณเตรียมตัวไปถึงไหนแล้ว? ขยับตำแหน่งที่เมืองเวลฟ์ก่อนเถอะครับ”
จอร์แดนไม่ลังเล “ได้”
น้ำเสียงของเทาเท่ทั้งโหดเหี้ยมและเย็นชา “ทันทีที่คุณเคลื่อนไหว ทางฝั่งผมจะดึงเบลซลง”
เบลซและเส้นสายของเขาล้มลง ซูซีถูกซาโต้ทรมานจนแทบจะตายทั้งเป็น แต่เทาเท่ยังคงรู้สึกยังระบายความโกรธได้ไม่หมด เขามักรู้สึกว่าการทรมานและการลงโทษของพวกเขายังไม่เพียงพอ
จอร์แดนกล่าวในตอนท้ายว่า “ฉันจะรีบซื้อตั๋วบินไปหาหลินจือ”
ตอนนี้จอร์แดนแทบอยากจะมีปีกและสามารถบินไปหาลูกสาวสุดรักของตัวเองที่เมืองเจสเวิร์ดในทันที
เทาเท่ยังคงสงบ “คุณจัดการกับเรื่องนี้ทางโน้นก่อนแล้วค่อยมาที่นี่อย่างไร้ซึ่งความกังวล”
จอร์แดนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ก็ใช่”
เทาเท่พูดอีกว่า “นอกจากนี้ พรุ่งนี้โนอาห์ไม่จำเป็นต้องมาแล้ว คิดว่าหลินจือคงจะไม่สามารถต้อนรับเขาได้”
“โอเค เข้าใจแล้ว ฉันจะบอกเขา” หลังจากจอร์แดนพูดจบ เขาก็หยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวขอบคุณเทาเท่อย่างเคร่งขรึม “ครั้งนี้ ขอบคุณนะ”
เทาเท่พูด “เธอเป็นผู้หญิงของผม ผมช่วยเธอเพราะตัวผมเอง คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณผม”
ตอนนี้เขากับหลินจือเคยมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดที่สุดระหว่างชายหญิงก่อนหน้านี้ เธอย่อมถือว่าเป็นผู้หญิงของเขา
แต่ทว่าเพราะเขาโกรธมากจนแทบจะเสียสติ จอร์แดนจึงไม่ได้สังเกตว่าเทาเท่เน้นคำที่ว่าหลินจือเป็นผู้หญิงของเขา
หลังจากวางสาย ทั้งสองก็แยกย้ายกันไปจัดการ
ตอนที่ซูซีตื่นขึ้นมาด้วยรอยฟกช้ำทั่วร่างกาย เวลาก็ได้ผ่านเลยไปจากตอนสายเป็นตอนครึ่งบ่ายแล้ว
ในตอนแรกเธอถูกซาโต้ครอบครองเธอหมดหวังและโกรธ แต่ต่อมาเธอก็ถูกทรมานจนไม่ทันสนใจว่าโกรธหรือไม่แล้ว เพราะเธอทนความเจ็บปวดไม่ไหวจริงๆ ต่อมาจึงหมดสติไป แต่ซาโต้ยังคงข่มขืนต่อ
เธอวางยาซาโต้ในปริมาณที่มากจนตอนนี้ซาโต้ได้ระบายความปรารถนาทั้งหมดบนตัวเธอ
ซาโต้หลับไปข้างๆกายเธอ เมื่อเห็นสภาพสุดทนของฝ่ายชาย ซูซีรีบเอาหมอนมาปิดหน้าซาโต้แน่น “ซาโต้ ฉันจะฆ่าแก!”
ยังไงซะซาโต้ก็เป็นผู้ชาย เมื่อถูกอุดหน้าจนตื่นก็โยนหมอนบนหน้าออก แม้แต่ซูซีก็ถูกโยนลงเตียงด้วย ข้างเตียงยังมีเศษแก้วที่หลินจือทำแตกไว้ก่อนหน้านี้ เธอตกลงมาโดนเศษแก้วเหล่านั้น ฝ่ามือก็ถูกบาดทันที เจ็บจนต้องกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
จากนั้นก็นึกถึงสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เธอก็ร้องไห้ออกมาทันที
เสียงร้องไห้ของซูซีทำให้ซาโต้ค่อยๆได้สติจากอาการสับสนอย่างช้าๆ เขาเริ่มจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้รางๆ
ในสมองผุดชื่อหลินจือขึ้นมา และฉากที่ถูกเทาเท่เตะ
เขาก็ลุกขึ้นจากเตียงขึ้นมานั่งอย่างเพิ่งจะเข้าใจ หลังจากสวมเสื้อผ้าอย่างลวกๆก็เดินมาหาซูซีแล้วกัดฟันถามว่า “ผู้หญิงที่คุณส่งมาให้ผมเป็นใคร? เป็นผู้หญิงของเทาเท่ใช่ไหม? ชื่อหลินจือใช่ไหม?”
แม้ว่าซาโต้จะมีอิทธิพลและอำนาจในเมืองเจสเวิร์ดเช่นกัน แต่ก็ยังไม่เท่าเทาเท่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลินจือคนนั้นที่มีจอร์แดนหนุนหลัง
“ใช่แล้วยังไง?” ซูซีเงยหน้าขึ้นเธอร้องไห้พลางยิ้มให้ซาโต้อย่างภูมิใจ “ต่อให้คุณจะไม่ได้นอนกับเธอ แต่คุณก็ทำให้เทาเท่และตระกูลแม็กซิมัสไม่พอใจ ต่อไปนี้คุณอยู่ในเมืองเจสเวิร์ดอย่างไม่เป็นสุขแน่!”
“อีชั่ว!” ซาโต้โกรธจัด จึงเอาเท้าเตะซูซี
เขาไม่ควรฟังคำหวานของเธอที่บอกว่าจะส่งผู้หญิงที่ดีกว่านี้มาให้เขา เธอคิดจะทำลายความรักของเขาตั้งแต่แรก ต้องโทษตัวเองที่หน้ามืดไป
เขาจะไปคิดได้อย่างไรว่าผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจจนถึงขั้นส่งผู้หญิงของเทาเท่มาให้เขา เธอกำลังจะทำลายเขาไปด้วย!
ซูซีถูกซาโต้เตะจนล้มลงกับพื้น เธอโกรธมากจนตะโกนใส่ซาโต้อย่างบ้าคลั่งว่า “แกกล้าดียังไงมาตีฉัน? แกเชื่อไหมว่าฉันจะให้พ่อฉันมาฆ่าแก!”
หลายปีมานี้เวลาซูซีอยู่ต่อหน้าผู้ชาย นอกจากเทาเท่ที่บีบให้เธอต้องพ่ายแพ้ เธอก็ไม่เคยถูกรังแกเลย เหล่าผู้ชายมักจะโอ๋เธอ แต่เมื่อกี้ซาโต้กลับเตะเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้เธอเจ็บปวดไปทั้งตัว มิฉะนั้นซาโต้จะต้องถูกฉีกเป็นชิ้นๆแน่
ซาโต้ก็ขึ้นเสียง “อย่าพูดแบบนี้กับกูให้มันมากนัก หากมึงคิดร้ายกับกู กูจะฆ่าคุณก่อน!”
ซาโต้พูดพลางพุ่งเข้าไปบีบคอซูซี
เมื่อซูซีเห็นความบ้าคลั่งในสายตาของซาโต้ เธอก็ดิ้นให้หลุดด้วยความตกใจกลัว ซาโต้ไม่คลายแรงเลย ในขณะที่เธอคิดว่าวันนี้ตัวเองกำลังจะตายคามือซาโต้ ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากข้างนอก
“ประธานโตโต้ คุณอยู่ไหนครับ?” ข้างนอกประตูคือผู้ช่วยของซาโต้ เสียงตะโกนนี้ทำให้ดึงสติซาโต้กลับมาได้
เขาปล่อยซูซี ตบเธออีกครั้งอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ จากนั้นถึงจะลุกขึ้นแล้วตอบผู้ช่วย “มีอะไร?”
ผู้ช่วยของเขาพูดออกมาอย่างกังวลใจข้างนอกว่า “แย่แล้วครับประธานโตโต้ ประธานเทาเท่เพิ่งจะตัดโครงการใหญ่ของเราออกอย่างเจตนาร้ายครับ!”
“อะไรนะ?” ซาโต้ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเทาเท่เริ่มแก้แค้นเขาแล้ว
เขาหันหน้าจ้องซูซีที่โดนเขาตบจนบวมครึ่งหน้าเขม็งแล้วกัดฟันพูดว่า “อีกชั่ว มึงรอกูเลยนะ!”
พูดจบเขาก็สวมเสื้อแล้วรีบออกไป