DC บทที่ 292: รางวัลพิเศษ
“ดรรชนีสมปรารถนานี่… ใช่เป็นสิ่งที่เจ้าได้ใช้ระหว่างการนวดของเจ้าหรือไม่”
หลานลี่ชิงเดินไปยังข้างกายซูหยางและถามเขาในขณะที่ศิษย์รุ่นเยาว์กำลังศึกษา
“ประมาณนั้น…” ซูหยางยิ้ม
หลานลี่ชิงแอบส่ายหน้า วิชาที่สร้างขึ้นโดยเทพแห่งความสุข… ไม่น่าประหลาดใจเลยที่ทำไมการนวดของซูหยางจึงรู้สึกเหมือนอยู่เหนือโลก
หนึ่งชั่วโมงให้หลัง ซูหยางก็ปรบมือและกล่าวเสียงดังว่า “ครบหนึ่งชั่วโมงแล้วตอนนี้”
แม้ว่าพวกเขาได้ตั้งใจเต็มที่กับวิชาและไม่ต้องการที่จะหยุดชะงัก เหล่าศิษย์รุ่นเยาว์ก็ได้หยุดการศึกษาและเงยหน้าขึ้นมามองซูหยาง
“แต่ละคนที่นี่จักต้องจับคู่กับใครสักคนที่เป็นเพศตรงข้ามและใช้ดรรชนีสมปรารถนากับพวกเขา อย่างไรก็ตามเนื่องมาจากสัดส่วนที่ไม่เท่ากันระหว่างหญิงกับชาย ถ้าเจ้ามิมีคู่ก็เพียงทำกับใครก็ได้”
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นหลังจากที่ดิ้นรนไปทั่วหาเพื่อน เหล่าศิษย์รุ่นเยาว์ทั้งหมดก็ได้คู่
“ถ้าเจ้ายืนอยู่ด้านขวามือของข้าตอนนี้ เจ้าจักเริ่มต้นก่อนและอีกคนก็จักหันหลังให้”
เหล่าศิษย์รุ่นเยาว์ทำตามคำแนะนำของเขาและประจำตำแหน่งอย่างรวดเร็ว
“ดี ตอนนี้ข้าต้องการให้พวกเจ้าที่อยู่ด้านขวามือหาจุดสำคัญบนตัวคู่ฝึกและจิ้มจุดนั้น และเจ้ามีเวลาหนึ่งนาทีก่อนที่จะสลับข้างกับคู่ฝึกของเจ้า”
บรรดาศิษย์รุ่นเยาว์ไม่ยอมเสียเวลาและพลันเริ่มมองหาจุดสำคัญบนร่างคู่ฝึก
ศิษย์รุ่นเยาว์สองสามคนในกลุ่มที่ได้จับใจความสำคัญของดรรชนีสมปรารถนาถึงระดับหนึ่งภายในหนึ่งชั่วโมงนั้นได้ใช้เวลาเพียงสองสามวินาทีในการกำหนดตำแหน่งจุสำคัญของคู่ฝึก อย่างไรก็ตามศิษย์รุ่นเยาว์ที่เหลือไม่อาจที่จะหาตำแหน่งจุดสำคัญเหล่านี้แม้ว่าจะใช้เวลาไปตลอดทั้งนาที
ศิษย์รุ่นเยาว์เหล่านี้บางคนก็จิ้มไปอย่างเดาสุ่มบนหลังของคู่ฝึกอย่างหมดหวังหวังว่าพวกเขาจะเดาได้ถูกต้อง อย่างไรก็ตามซูหยางมองทะลุความไม่เป็นจริงของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้พูดอะไรออกมาและยังคงดูศิษย์เหล่านี้ต่อไป
หนึ่งนาทีให้หลัง ซูหยางก็พูดขึ้นว่า “เอาล่ะ เปลี่ยนข้างได้แล้วตอนนี้”
หลังจากที่ศิษย์รุ่นเยาว์เปลี่ยนข้างแล้ว ซูหยางก็ให้สัญญาณเริ่ม และศิษย์รุ่นเยาว์เหล่านี้ก็เริ่มหาจุดสำคัญของคู่ตนเองในทันที
เมื่อหนึ่งนาทีสั้นๆนี้จบลง ซูหยางก็ปรบมือและกล่าวว่า “หยุด”
เหล่าศิษย์รุ่นเยาว์หันไปดูเขา
“พวกเจ้าส่วนใหญ่มิสามารถหาตำแหน่งจุดสำคัญของคู่ของเจ้าได้ แต่พวกเจ้าอย่าเพิ่งท้อถอยกับผลลัพธ์นี้”
“ส่วนสำหรับพวกเจ้าผู้ที่สามารถหาตำแหน่งจุดสำคัญของคู่ฝึกของเจ้าได้แล้ว ถ้าข้าเป็นเจ้า หากยังมิสามารถเห็นจุดสำคัญได้ในทันทีข้าก็จักยังมิฉลองความสำเร็จ ตามจริงแล้วแม้ว่าเจ้าจะสามารถหาตำแหน่งจุดสำคัญพวกเขาได้ เจ้าก็ยังไม่สามารถกระตุ้นนำพาความสุขให้กับพวกเขาได้ นอกจากว่าเจ้าสามารถทำได้ทั้งสองอย่างนี้ มิเช่นนั้นก็ยังถือว่าเจ้ายังมิได้เรียนรู้ดรรชนีสมปรารถนา”
ทันใดนั้นหนึ่งในเหล่าศิษย์ก็ยกมือของเธอขึ้น
“มีอะไรรึ”
“ศิษย์พี่ชาย เราสามารถบรรลุผลวิชานี้ได้มากเท่าไหร่”
ได้ยินคำถามนี้ รอยยิ้มลึกลับก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าซูหยาง
“แม้ว่าวิชานี้อาจจะดูง่ายดายและตรงไปตรงมา แต่วิชานี้มีความลึกล้ำสุดจะหยั่งจริงๆ ตามจริงแล้วหากเจ้าสามารถเชี่ยวชาญมันได้ เช่นนั้นเจ้าก็สามารถที่จะทำให้เทพเจ้าคุกเข่าลงได้ด้วยนิ้วเพียงนิ้วเดียว”
“…”
เหล่าศิษย์รุ่นเยาว์เชื่อว่าซูหยางยกยอวิชานี้เกินจริงเพื่อทำให้มันดูน่าประทับใจมากกว่าเดิม แต่ถ้าเพียงพวกเขารู้ว่าซูหยางพูดออกมาจากประสบการณ์…
“อย่างไรก็ตามนี่ก็ถึงเวลาสิ้นสุดการอบรมในวันนี้แล้ว พยายามฝึกฝนวิชาที่ข้าให้พวกเจ้าในวันนี้ และพวกเราจักพบกันอีกครั้งอาทิตย์หน้าเวลาเดิม ซึ่งตอนนั้นจะมีการทดสอบอีก”
“เอ๋”
เหล่าศิษย์รุ่นเยาว์มีท่าทางประหลาดใจเมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของเขา
อีกครั้งรึ เขาจักมาอบรมพวกเขาอีกครั้งงั้นรึ
“นี่มิใช่ครั้งเดียวหรอกรึ” บางคนถามขึ้น
“รวมกับการอบรมในวันนี้แล้ว ข้าจักอบรมพวกเจ้าเจ็ดครั้งตลอดทั้งหลักสูตรในอาทิตย์ถัดๆไป” ซูหยางกล่าว
เหล่าศิษย์รุ่นเยาว์พลันกระโดดด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินข่าวนี้ เห็นได้ชัดเจนแล้วในตอนนี้ว่าเหล่าศิษย์รุ่นเยาว์เหล่านี้ค่อนข้างจะหลงไหลซูหยางและเมื่อได้รับการสอนจากผู้ช่วยชีวิตและคนที่พวกเขาคลั่งไคล้ยิ่งทำให้บทเรียนยิ่งสนุกสนานยิ่งขึ้น
หากจะว่าไปแล้วพวกเขายังพบว่าการอบรมภายในวันนี้ให้ทั้งข้อมูลสำคัญและลึกซึ้งมาก ตามจริงนี่ถือว่าเป็นสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้มากที่สุดนับตั้งแต่เป็นศิษย์รุ่นเยาว์มา
ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ยังได้รับวิชาใหม่ที่ล้ำค่าที่เหมาะสมกับสถานที่นี้มากที่สุด
“โอ อีกอย่างหนึ่ง ระหว่างหลักสูตรการอบรมของข้าจนกระทั่งถึงวันสุดท้าย ถ้ามีใครที่นี่สามารถระบุและกระตุ้นจุดสำคัญของข้าได้ ข้าจักให้รางวัลพิเศษแก่พวกเขา”
“รางวัลพิเศษประเภทไหนกัน” บางคนอดยับยั้งความตื่นเต้นไม่ได้จึงถามออกมา
“นั่นก็ขึ้นกับเจ้าที่จักต้องค้นหา” เขาตอบพร้อมรอยยิ้ม
หลังจากที่ปล่อยเหล่าศิษย์รุ่นเยาว์ไปแล้ว ซูหยางก็กล่าวกับหลานลี่ชิงว่า “ทำไมเรามิกลับไปและสานต่อธุระของเราล่ะ”
หลานลี่ชิงยิ้มและกระซิบไปที่หูของเขาว่า “ดอกไม้เล็กๆของข้าได้เปียกแฉะไปหมดแล้วนับตั้งแต่เจ้ากระตุ้นความต้องการในร่างของข้า…”
ซูหยางหัวเราะเล็กน้อยและไม่ได้กล่าวอะไรอีกก่อนที่จะพาหลานลี่ชิงกลับไปยังห้องของเขาซึ่งพวกเขาได้ร่วมฝึกคู่อย่างเข้มข้นตลอดช่วงเวลาที่เหลือของวัน
“เขตปฐพีวิญญาณระดับเจ็ด หึ เจ้าเติบโตขึ้นมิใช่น้อย”
“นี่เป็นไปได้ก็เพียงเพราะว่าปราณหยางของเจ้า ซูหยาง”
หลานลี่ชิงยิ้ม
เพราะว่าปราณหยางที่ทั้งทรงพลังและมีคุณภาพของเขา พลังการฝึกปรือของหลานลี่ชิงจึงได้ประสบกับความก้าวหน้าอย่างมาก ที่จริงแล้วศิษย์ทุกคนที่ได้ร่วมฝึกกับเขาต่างรู้สึกราวกับว่าพวกเธอเป็นปลาคาร์พที่กระโจนผ่านประตูมังกรหลังจากนั้น
“ว่าไปแล้ว ปราณหยางของเจ้ารู้สึกว่ามีรสชาติต่างไปจากปกติ… มีอะไรเกิดขึ้นรึ” หลานลี่ชิงถามเขาหลังจากที่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้
แม้ว่าเธอสามารถบอกได้ว่ามันมีคุณภาพสูงกว่าก่อนอย่างชัดเจน แต่ก็ยังต่างจากฟางซีหลานในเมื่อเธอไม่สามารถเห็นถึงพลังการฝึกปรือเขตอัมพรวิญญาณของซูหยางแม้กระทั่งหลังจากที่ได้ลิ้มลองแล้ว
“การก้าวข้ามผ่านเล็กน้อย” ซูหยางตอบเธออย่างง่ายๆด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า