ตอนที่ 1578 ขอโทษนะ แต่เราไม่ได้สนิทกัน (9)
“ไม่” จวินอู๋เสียกล่าวอย่างเฉยเมย คำพูดพยางค์เดียวที่เรียบง่ายที่สุดทำให้สีหน้าของหลินเฮ่าอวี่และกู่ซินเยียนเปลี่ยนไปอย่างมาก
มุมปากของหลินเฮ่าอวี่กระตุก แม้ว่าจวินอู๋จะไม่เคยพูดว่าต้องการเข้าร่วมวิหารมารโลหิต แต่การกระทำในช่วงนี้ของจวินอู๋ก็แสดงให้เห็นว่ามีความโน้มเอียงที่จะเข้าร่วมกับพวกเขาไม่ใช่หรือ?
“ตอนนี้ยังไม่ได้เข้าร่วม แต่เขาจะเข้าร่วมกับเราเร็วๆนี้แหละ” หลินเฮ่าอวี่รีบพูด
แต่สีหน้าของกู่ซินเยียนกลับแข็งทื่ออย่างมาก นางจ้องเขม็งไปที่ร่างเล็กๆของจวินอู๋เสีย แววตาเต็มไปด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อ
หลินเฮ่าอวี่ยังคงรู้สึกว่าจวินอู๋แค่หมายความว่าเขายังไม่ได้เข้าร่วมวิหารมารโลหิตในตอนนี้ แต่กู่ซินเยียนไม่ได้ซื่อขนาดจะคิดแบบเดียวกัน ช่วงเวลาที่นางใช้ร่วมกับจวินอู๋ที่ผ่านมาทำให้กู่ซินเยียนรู้ว่าจวินอู๋ไม่ใช่คนที่มีไหวพริบช้า แม้ว่าจวินอู๋จะเงียบเป็นส่วนใหญ่และไม่ได้พูดมากนัก แต่สมองของเขากระจ่างแจ้งชัดเจนตลอดเวลา จึงเป็นไปไม่ได้ที่จวินอู๋จะไม่เข้าใจเจตนาของหลินเฮ่าอวี่ แต่เขาก็ยังตอบเช่นนั้น
ความรู้สึกไม่สบายใจพุ่งขึ้นมาในใจของกู่ซินเยียนอย่างรุนแรง
คำอธิบายของหลินเฮ่าอวี่ทำให้พวกฟ่านจั๋วหัวเราะเยาะเขา พวกเขามองหลินเฮ่าอวี่ด้วยสายตาสมเพชเวทนา มองดูเขาโกหกตัวเองไปพร้อมๆกับหลอกคนอื่นด้วย
หลินเฮ่าอวี่รู้สึกขนลุกจากสายตาของทุกคนที่มองมายังเขา เขาหันไปรอบๆอย่างประหม่า อยากจะได้คำยืนยันจากจวินอู๋เสีย
“จวินอู๋! บอกพวกเขาไปซิว่าเรื่องเป็นอย่างที่ข้าพูดรึเปล่า” คนเดียวที่สามารถพลิกสถานการณ์ทั้งหมดได้มีแค่จวินอู๋ ไม่ว่าหลินเฮ่าอวี่จะเกลียดจวินอู๋มากขนาดไหน เขาก็ยังต้องการคำตอบจากจวินอู๋
จวินอู๋เสียเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก “ขอโทษ แต่เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”
หกคำ และครั้งนี้มันได้กระแทกลงบนหัวของหลินเฮ่าอวี่เหมือนสายฟ้าที่ฟาดออกมาจากท้องฟ้าที่แจ่มใส เขามองจวินอู๋อย่างตกตะลึงพูดไม่ออก หกคำที่บอกกับทุกคนอย่างไม่มีอะไรให้เคลือบแคลงว่า จวินอู๋ไม่มีความคิดที่จะเข้าร่วมกับวิหารมารโลหิตเลย
ไม่เคยเลยสักนิด ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือในอนาคต……ไม่มีทางเป็นไปได้!
คำพูดที่หลินเฮ่าอวี่เอ่ยออกมาเมื่อครู่ ถูกจวินอู๋เสียตอกกลับด้วยการเปิดเผยความจริงอย่างไม่ไว้หน้า ตอนนี้ดูเหมือนเป็นเรื่องตลกไปอย่างสมบูรณ์แบบ
ในขณะเดียวกัน พวกของเฉียวฉู่ก็หัวเราะเยาะใส่เขาซะเต็มที่ ดวงตาคมกริบเหมือนมีดโกนที่โกนเอา “หน้า” ของหลินเฮ่าอวี่ไปจนหมด
คำพูดทั้งหมดไม่ได้มีเพียงพวกเฉียวฉู่เท่านั้นที่ได้ยิน แต่พวกผู้เยาว์ที่อยู่รอบๆศาลาก็ได้ยินด้วย พวกเขาเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา
จวินอู๋ไม่เคยต้องการเข้าร่วมวิหารมารโลหิตเลย ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงที่ผ่านมาเป็นวิหารมารโลหิตที่คิดไปเองทั้งนั้น
ทันใดนั้น ผู้คนรอบๆก็เข้าใจกระจ่างแจ้งแล้วว่าถึงจวินอู๋จะสนิทสนมกับกู่ซินเยียน คนของวิหารมารโลหิตที่จวินอู๋เสียคบหาสมาคมด้วยก็มีเพียงกู่ซินเยียนคนเดียวเท่านั้น ไม่มีคนอื่นอีก ถ้าจวินอู๋ต้องการเข้าร่วมวิหารมารโลหิตจริงๆ เขาก็ต้องพยายามทำตัวให้เข้ากับศิษย์จากวิหารมารโลหิตทั้งกลุ่มเลยไม่ใช่หรือ?
รายละเอียดที่ทุกคนมองข้ามค่อยๆชัดเจนขึ้นมา เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้พวกเขาตระหนักว่าสิ่งที่พวกเขาคิดก่อนหน้านี้ผิดทั้งหมด
หลินเฮ่าอวี่หน้าซีดขาวจนเขียว ทั้งร่างเริ่มสั่นระริก เขากัดฟันจ้องจวินอู๋อย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่จวินอู๋พูดออกมา!
การที่จวินอู๋ปฏิเสธพวกเขานั้นเท่ากับผลักวิหารมารโลหิตลงสู่ก้นเหว!
“เจ้า……” หลินเฮ่าอวี่โกรธมากจนอยากจะพุ่งเข้าทำร้าย แต่หรงรั่วก็ยกมือขึ้นขวางเอาไว้
“อะไร? โดนเปิดโปง ก็เลยอับอายขายขี้หน้าจนโกรธเหรอ?” หรงรั่วพูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้ม
หลินเฮ่าอวี่หน้าแดงก่ำ เขาจ้องจวินอู๋เขม็ง ไม่ปรารถนาอะไรอีกแล้วนอกจากจะฉีกจวินอู๋ออกเป็นหมื่นๆชิ้น แต่หรงรั่วก็ขวางเอาไว้ ทำให้หลินเฮ่าอวี่ไม่มีโอกาสทำเช่นนั้น