เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 388
ไม่เพียงแต่ซ่อนความสามารถได้ลึกมาก
และยังมีสถานที่มากมายซ่อนอยู่!
ดูเหมือนว่า เหอเซิ่งหงนี้วางแผนล่วงหน้ามานานแล้ว วางแผนไว้ดีแล้ว!
ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองออกมือได้ทันเวลา
รอเหอเซิ่งหงโอนย้ายทรัพย์สินทั้งหมดของเขาไปต่างประเทศ
ถ้าอย่างนั้นจะสร้างความเสียหายใหญ่ขนาดไหนให้กับต้าเซี่ย?
เห็นหยางเฟิงไม่พูด
ในใจลั่วเจิ้นตงไม่สบายใจอย่างมาก
เหงื่อหยดจากหน้าผากของเขาทีละหยด
รวมเป็นกองน้ำอยู่ใต้เท้าของของเขา
เวลาผ่านไปนาน
หยางเฟิงเงยหน้าขึ้นมองลั่วเจิ้นตงแล้วพูดว่า “โอเค นายลงไปเถอะ! ครั้งนี้ นายทำได้ดี ฉันจะแนะนำนายกับข้างบน!”
ถึงแม้ความสามารถของลั่วเจิ้นตงนี้ไม่ค่อยพอ
เป็นผู้ว่าการในเมืองกาสิโนหลายสิบปี กลับถูกเหอเซิ่งหงกดขี่
แต่โชคดีที่ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร
ถ้าไม่งั้น ครั้งนี้
หยางเฟิงก็จะจัดการเขาไปด้วยเลย!
ได้ยินแบบนี้
ลั่วเจิ้นตงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
จากนั้น ก็มีสีหน้าประหลาดใจ
เขาพูดอย่างตื่นเต้น “ขอบคุณครับ ท่านแม่ทัพ!”
มีคำแนะนำของหยางเฟิง
ดูเหมือนว่าอนาคตของตัวเองจะกระจ่างสดใส
ลั่วเจิ้นตงพูดด้วยความเคารพ “ท่านแม่ทัพ ถ้างั้นข้าน้อยขอตัวแล้วนะครับ!”
“เดี๋ยวก่อน!”
ในตอนที่ลั่วเจิ้นตงกำลังจะจากไป
หยางเฟิงเรียกเขาไว้
ได้ยินเสียงของหยางเฟิง
ในใจของลั่วเจิ้นตงหยุดนิ่งไปหนึ่งทีทันที
เขาหันกลับมาถามอย่างระมัดระวังว่า “ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพยังมีอะไรจะสั่งครับ?”
หยางเฟิงพูดเบาๆ “เตรียมเครื่องบินโดยเฉพาะให้ฉันลำหนึ่ง ฉันจะไปพรุ่งนี้!”
“อะไรนะครับ ท่านแม่ทัพเตรียมจะไปแล้วเหรอครับ?”
ได้ยินคำพูดนี้ ลั่วเจิ้นตงสีหน้าตกใจ
หยางเฟิงมองเขาด้วยความอยากยิ้มไม่ยิ้มแล้วถามว่า “ทำไม นายไม่อยากให้ฉันไปเหรอ? ต้องการให้ฉันอยู่ต่ออีกสักพักไหม?”
“ไม่กล้าครับไม่กล้า!”
เมื่อได้ยิน ลั่วเจิ้นตงรีบพูดด้วยสีหน้าขาวซีด
ล้อเล่นอะไร?
หยางเฟิงอยู่ในเมืองกาสิโนเวลานานแค่ไหนเอง
ก็สร้างพายุนองเลือดขึ้นมา!
เย่หนานเทียนตายแล้ว!
ตระกูลเหอจบสิ้นแล้ว
พื้นที่สีเทาทั้งหมดในเมืองกาสิโนถูกกวาดล้างไปหมด!
ถ้ายังอยู่ในเมืองกาสิโนต่อไป
ลั่วเจิ้นตงรู้สึกว่าหัวใจตัวเองจะรับไม่ไหวแล้ว!
เห็นลั่วเจิ้นตงท่าทีจริงใจและเกรงกลัว
หยางเฟิงโบกมือแล้วพูด “ลงไปเถอะ!”
“ครับ!”
ครั้งนี้ ลั่วเจิ้นตงไม่กล้าลังเลเลยสักนิด ถอยลงไปทันที
หลังจากที่ลั่วเจิ้นตงจากไป
เสือขาวเดินออกจากมุม ถามด้วยความสงสัย “ท่านแม่ทัพ ท่านจะไปจริงๆเหรอ?”
หยางเฟิงพยักหน้าแล้วพูด “อืม! อยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว ถึงเวลาต้องกลับตงไห่ไปอยู่กับภรรยาและลูกบ้างแล้ว”
แค่คิดถึงเย่เมิ่งเหยียนกับหยางพั่นพั่น
บนใบหน้าหยางเฟิงก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา
“ใช่แล้ว! สิ่งที่ลั่วเจิ้นตงพูดเมื่อกี้เป็นความจริงหรือเปล่า?”
หยางเฟิงถามอย่างเฉยเมย
เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเชื่อใจลั่วเจิ้นตงคนเดียวแบบนี้
ดังนั้นในขณะที่ให้ลั่วเจิ้นตงริบทรัพย์สินของตระกูลเหอ
เขาก็ให้เสือขาวสอดแนมลั่วเจิ้นตงลับๆ
เสือขาวพูดด้วยความเคารพ “เรียนท่านแม่ทัพ ทุกอย่างที่ลั่วเจิ้นตงพูดเป็นความจริงครับ!”
ในช่วงเวลาสำคัญนี้ ลั่วเจิ้นตงกล้าโกหกหยางเฟิงสักที่ไหน?
ถ้ากล้าโกหกหยางเฟิง ไม่ใช่ว่าเป็นคนเฒ่ากินสารหนู——ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ?
“สุนัขจิ้งจอกเฒ่า!”
ได้ยินคำพูดนี้
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง
เหอเซิ่งหงนี้ เป็นหนึ่งในศัตรูที่จัดการยากที่สุดที่เขาเคยเจอแน่นอน
เสือขาวไม่รู้ว่าสุนัขจิ้งจอกเฒ่าที่หยางเฟิงกำลังพูดถึงคือเหอเซิ่งหงหรือลั่วเจิ้นตง
ดังนั้นเขาไม่กล้าพูดอะไรไปเรื่อย
หยางเฟิงเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วถามว่า “เรื่องที่ให้นายตรวจสอบ นายตรวจสอบชัดเจนหรือยัง?”
เสือขาวพูดด้วยสีหน้าน่าเกลียด “ท่านแม่ทัพ ตามการตรวจสอบของผม ใช้เส้นสายทั้งหมด ก็ไม่พบข้อมูลอะไรของกุ่ยเหมินนี้!”