ตอนที่ 491 : ไม่มีที่นั่ง?
จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาการสร้างปัญหาของวังดาบทําให้ผู้ฝึกฝนระดับสูงมีความสั่นคลอน แต่นั่นก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อดาจินและเมืองครึ่ง
ปรมาจารย์ด้านสิ่งประดิษฐ์จากทั้งสองร้านตั้งหน้าตั้งตาตื่นเช้ามาเพื่อฟังการบรรยายหัวข้อเกี่ยวกับโครงสร้างเทเลพอร์ตการเคลื่อนย้ายสถานะทางจิตวิญญาณ
การบรรยายความรู้เกี่ยวกับเทเลพอร์ตถือเป็นเรื่องดึงดูดผู้เชี่ยวชาญชั้นสูงหลายคนเป็นอย่างดี
ในการบรรยายกูถึงหยุนอธิบายถึงโครงสร้างการเคลื่อนย้ายทางไกลแบบดั้งเดิม จากนั้นจนหยางซีจากกลุ่มวู่เว้ยได้แบ่งปันงานวิจัยของเขาเกี่ยวกับวัสดุอุปกรณ์และโครงสร้างของเทเลพอร์ตขนาดเล็กในเดโบสอง
เทเลพอร์ตแต่ละประเภทมีทั้งข้อดีข้อเสียและข้อจํากัดที่ต่างกันออกไป
หลังจากการบรรยายเขามีช่วงเวลาให้ทุกคนสามารถถามคําถามในช่องส่วนตัวได้ เพื่อให้พวกเขาได้มีความเข้าถึงและหากเกิดข้อสงสัยจะได้ไม่ต้องรอนานสามารถถามตัวผู้สอนได้เลย
เพราะท้ายที่สุดแล้วมันไม่ใช่เพียงโครงการที่จะเสร็จได้ในหนึ่งถึงสองวัน แต่มันต้องใช้เวลาและการทําง นร่วมกัน
ชีวิตที่สะดวกสบายพร้อมไปด้วยสิ่งของจําเป็นอย่างโทรศัพท์ รถหรูอย่างใน GTAV ถือเป็นแรงบรรดาลใจ และความไฝ่ฝันของใครหลายคนในโลกใบนี้
มันไม่ได้หมายความว่าผู้คนที่นี่ไม่สามารถสร้างสิ่งเหล่านี้ได้ .. แต่ก็นั่นแหละ มีเพียงไม่กี่คนที่มีความคิดที่จะสร้างไอ้ของพวกนี้
ความกังวลหลักๆ ของพวกเขาคือการเพิ่มความแข็งแกร่งในการฝึกฝนเพื่อปกป้องตัวเองจากศัตรู หากวันหนึ่งพวกเขาถูกรอบฆ่าอย่างน้อยพวกเขาก็จะได้ใช้มันให้เป็นประโยชน์ สําหรับผู้ฝึกฝนและนักรบที่นี้ บนโลกใบนี้มีแต่ความลําบากเริ่มต้นจากการไม่มีอะไร บางคนถึงกับต้องปล้นหรือฆ่าเพื่อดํารงชีวิต หากมีเหลือมากก็มีเก็บไว้เพื่อบ้าเรอความสะดวกสบาย นี่จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่หลายคนเป็นกังวล ใครอ่อนแอก็แพ้ไป
อย่างไรก็ตามสถานการณ์ในยุคนี้เริ่มเปลี่ยนไป การเดินทางหรือการต่อสู้ไม่ได้น่ากลัวแบบเมื่อก่อนแล้ว หลังจากที่วู่เว้ยได้เอาชนะหยุนเตียนและเหล่าพันธมิตรกองหลักได้ คนทั้งประเทศก็มีความสุขกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
GTAV เป็นเหมือนส่วนหน้าและหนังเดอะแมททริกซ์ก็เป็นเหมือนหนังสือสวรรค์ ในการเขียนโครงสร้างและโปรแกรมทําให้ผู้ฝึกฝนเข้าใจในเทคโนโลยีสมัยใหม่ได้ดีขึ้น ผู้ฝึกฝนหลายคนเริ่มใช้หยกสื่อสารใหม่ในชีวิตประจําวันมากขึ้น
โครงสร้างของหยกสื่อสารใหม่สร้างขึ้นจากเทคนิคการสร้างสิ่งประดิษฐ์แบบดั้งเดิมที่นํามาพัฒนาใหม่และใส่ฟังก์ชันต่างๆ เช่นการแสดงภาพการเล่นวิดีโอและการส่งสัญญาณเสียงจากระยะไกล
แน่นอนว่าผู้เล่นจะต้องภูมิใจที่ได้ครอบครองสิ่งประดิษฐ์ที่กล่าวออกไปข้างต้น
ดงชิงลี่เจ้าของศาลาลมและพระจันทร์กําลังเห่อของที่ได้มาใหม่
“นายหญิงที่นั่งเต็มหมดแล้ว ..” จางวานยูเดินกลับมาจากเคาน์เตอร์ สงสัยว่าทําไมลูกค้าส่วนมากมาที่ร้านแต่เช้าตรู่
โดยปกติเวลาแบบนี้ถ้าเธอมาก็ยังมีที่นั่งสองสามที่พอเหลือ แต่วันนี้ .. แทบจะต้องเข้าแถว
“ว่ากันว่าเหล่าปรมาจารย์ด้านสิ่งประดิษฐ์กําลังท่าการอบรมฟังบรรยาย..” ตงชิงพูด “อืม .. พวกเขาคงวางแผนซ่อมแซมเทเลพอร์ดที่นําพาไปยังสถานนะจิตวิญญาณ ซึ่งเป็นงานประชุมครั้งใหญ่ ..ไม่เป็นไรเรารอได้”
หลังจากขยายร้านครั้งล่าสุด ลูกค้าหลายคนไม่ต้องยืนรอคิวแบบเดิมแล้ว พวกเขาได้รับบัตรคิวและที่นั่งตามลำดับ
อย่างไรก็ตามระบบนี้เพิ่งใช้งานได้ไม่นานนี้
หลายคนกําลังนั่งเล่นนอนเล่นอยู่บนโซฟา ในมือพวกเขาเต็มไปด้วยน้ําขนมเพื่อรอเวลาเรียกคิว
“วันนี้เรามาสายไป ..” จางวานยูทําหน้าบูด “นายหญิงหรือเราควรกลับไปรอที่ศาสาลมและพระจันทร์ก่อนมั้ย?”
ดงชิงลี่ที่กําลังสํารวจหยกสื่อสารหูดับ
“ไม่เป็นไร” เธอตอบเสียงเรียบแต่สายตายังคงวนเวียนอยู่กับหยก “เราจะดูสิ่งนี้ไประหว่างรอ”
“เราจะคุยเล่นในคิวคิว?” จางวานยูทําหน้าแปลกใจ
“ไม่ .. ดูแอนนิเมะกัน!” ดงชิงลี่เปิดการ์ตูนและใส่สาระจิตวิญญาณของเธอลงไป เธอเปิดหยกสื่อสารขึ้นมาหน้าจอเสมือนจริงขยายขึ้นใหญ่เท่ากับหน้าจอคอมเกือบๆ ยี่สิบนิ้ว
“แอนนิเมะ?” จางวานยูคิดอยู่ครู่เขาจําได้ว่ามีการ์ตูนบนคิวโซน
ใครอยากจะดูเรื่องอะไรก็เลือกกันได้ตามใจ เพียงแต่ต้องใช้เหรียญทองจากการปลูกผักในคิวโซน นอกจากนี้ผู้เล่นจะต้องปลูกผักหรือเล่นเกมในคิวโซนเพื่อปลดล็อคไอเทอม
“ใช่!” ดงชิงลี่กล่าวด้วยเสียงตื่นเต้น “ข้าซื้อมาหลายเรื่องเลยในคิวโซน เราสามารถดูมันได้บนหยกสื่อสาร”
“หืม?” จางวานยูถามด้วยเสียงประหลาดใจ “เราดูบนนี้ได้หรอ?”
เธอเห็นตัวเลือกมากมายเกี่ยวกับหยกสื่อสารแบบใหม่มันน่าสนใจ เนื่องจากแบบเก่าทําได้แค่ส่งข้อความ และระยะทางก็ไม่ได้ไกลสักเท่าไร แต่ของใหม่นี้สามารถทําได้แทบทุกอย่างคล้ายคอมเครื่องเล็ก เพียงแค่เล่นเกมไม่ได้เท่านั้น
มีการ์ตูนมากมายหลายเรื่องให้เธอได้เลือกดู เธอเลือกซื้อมาหลายเรื่อง แต่ตอนนี้โปเกม่อนคือสิ่งที่เธอเลือก ดงชิงลี่และจางวานยูสองสาวนั่งดูระหว่างหม่าบะหมี่กึ่งสําเร็จรูป
โปเกม่อนเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตที่น่าที่งบนโลก แอช(ชื่อภาษาอังกฤษของซาโตชิ) หนุ่มผู้ไฝ่ฝันที่จะเป็นแชมป์ เขาและปิกาจูจึงได้เริ่มต้นการผจญภัย
ทั้งสองสาวเริ่มตื่นเต้นเมื่อได้เห็นตัวละครออกผจญภัย เห็นได้ชัดว่าระบบสร้างอนิเมะขึ้นมาใหม่ ดังนั้นเฟรม โดยรอบและตัวละครจึงงดงามราวกับของจริง
จางวานยูรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ตักบะหมี่กึ่งสําเร็จรูปเข้าปาก เธอรู้สึกเอนจอยกับการดูการ์ตูนไม่น้อย “ว้าว! ปิกาจูน่ารัก!”
“ข้าซื้อมันมาแล้ว” ดงชิงลี่ซื้อตุ๊กตาปิกาจูด้วยเงินก้อนแรกที่เธอหาได้จากการปลูกผัก
“ฮ่าๆๆ ดูนั้นพวกเขาถูกไฟฟ้าช็อต!”
“โปเกม่อนตัวนี้น่ารักมาก ..”
“จริง มันน่ารักและร้ายกาจ”
ทั้งสองดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างอย่างรวดเร็ว
ในฐานะลูกชายของอันหูเว่ย อันเชงผู้ใช้ชีวิตอย่างเฉยเมยตอนนี้เขารู้สึกเบื่อหน่าย
สําหรับอันหูเว่ยเอง เช้านี้เขามีเวลาว่างมากจึงมานั่งเล่นที่ร้านที่นั่งทั้งหมดในตอนนี้ถูกยึดไปหมดแล้ว เขานั่งหน้าบูดบึงพร้อมด้วยชานมบนโซฟา
“นาหลันวันนี้เรามาสาย” หลันยันทําหน้ายุ่งเล็กน้อย “วันนี้ที่นั่งเต็ม”
จากนั้นพวกเขาก็นั่งเล่นบริเวณห้องนั่งเล่น
“พวกเจ้า . ดูอะไรกันอยู่น่ะ?”
“โปเกม่อน” จางวานยูตอบ “เจ้าต้องซื้อสิ่งนี้มันสนุกจริงๆ”
“โอ้ เข้าใจแล้ว ..” นาหลันหมิงสื่อที่นั่งข้างๆ มองดูหนังและบะหมีกึ่งสําเร็จรูปในมือพวกเขา
หนุ่มน้อยที่มีท่าทีเบื่อหน่ายรวถึงอันเชงเอนกายลง “เจ้ากาลังดูอะไร?”
“อะไร? เจ้ากําลังดูอะไร?” แม้แต่อันหูเว่ยที่กําลังดูเอกสารถึงกับต้องเหล่ตามองพวกเขา
ขณะนี้หน้าจอเต็มไปด้วยแสงวาบสีเหลือง ปิกาจูตัวแสบกําลังทําให้คนข้างหน้าล้มไปกองกับพื้นด้วยไฟฟ้าแรงสูง
“เจ้าสัตว์ตัวนี้มันตัวอะไร?” อันหูเว่ยถึงกับวางชาลงและมองดูด้วยความสงสัย