SPH:บทที่ 125 ความรักของพี่สาว
แขนที่หักถูกเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศอย่างหนัก ได้มีเลือดสีดําเขียวพุ่งออกมา
“อ้า!” ” นี้มันอะไรกันเนี่ย!”
อี้ฉวนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาแสดงออกอย่างหวาดกลัวขณะมองไปที่ดาบสายฟ้าที่อยู่ปลายนิ้วของเหยู
เย่หยุทําท่าชี้นิ้วราวกับดาบตวัดไปในอากาศสองสามครั้งแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า
ดาบนี้ เห็นรึเปล่า?”
อี้ฉวนมองไปยังดาบสายฟ้าฉีด้วยความกลัวและตะโกนไปว่า
“เป็นไปไม่ได้”
ต้องเป็นนักรบขอบเขตเทพขั้นเจ็ดเท่านั้นที่จะเปลี่ยนดาบ แห่งดวงดาวให้กลายเป็นดาบได้
และมันเป็นแค่นักต่อสู้ขอบเขตโลหิต ไม่แม้แต่จะได้ครอบครองดาบแห่งดวงดาวด้วยซ้ํา
เย่หยูหัวเราะบางขณะพูดกับฉวน
“แกไม่ได้พูดหรอว่าฉันนอกคอก? ลองคิดดูสิ”
ใบหน้าอี้ฉวนหมองหม่น แววตาของเขาฉายแววด้วยความชั่วร้าย เขาจ้องข้างหลังเย่หยูและ
หัวเราะขึ้นมาทันที
“ฮิฮิ… ฉันจะแนะนําให้แกลดพลังดาบของแกลงนะไม่อย่างนั้นผีที่อยู่ข้างหลังแกอาจจะเสียจิตวิญญาณของเธอไป!”
ท่าที่เย่หยเปลี่ยนไปทันทีขณะเขาแกว่งดาบฉีจากนั้นก็หันกลับไปมองที่เนียเสียวเฉียน
ตอนนี้เนียเสี่ยวเฉียนกําลังเอาหัวและอกพิ่งไปที่กําแพงตาของเธอเกือบจะปิดและใบหน้าของเธอก็ซีดเต็มที่ แม้แต่ร่างกายก็ดูเหมือนจางลงเล็กน้อย
“เสี่ยวเฉียน เป็นอะไรไหม?”
เย่หยุถามเนียเสี่ยวเฉียนด้วยความกังวล
เนียเสี่ยวเฉียนลืมตาอย่างอ่อนแรง ส่ายหัวแล้วพูดว่า
“คุณชาย ออร่าของผีส่วนใหญ่ในร่างกายหายไปตั้งแต่ถูกจองจําในภาพแล้ว ข้าไม่สามารถรับมือ
กับออร่าดาบสายฟ้าของท่านได้”
*เหอะเหอะเหอะ… ฮาฮ่าฮ่า…”
อื้ฉวนกุมแขนที่รักของเขาและเริ่มหัวเราะอย่างลําพองพอใจ
เขามองเย่หยุด้วยสายตาที่ชั่วร้าย อื้ฉวนพูดอย่างอวดดีว่า
”เร็วเข้า รีบใช้พลังดาบของแกสิ! ใช้ดาบฉีมาฆ่าฉันสิ!”
“ตราบเท่าที่แกไม่กลัวว่าผีสาวที่อยู่ข้างหลังแกจะหายไปก็ใช้ดาบฆ่าฉันสิ! ”
อื้ฉวนรู้ว่าเย่หยุไม่กล้าใช้ดาบฉี ดังนั้นเขาจึงมีความมั่นใจกลับมาทันที
เมื่อเห็นเย่หยุไม่ขยับเขยื่อน ฉวนก็เริ่มแน่ใจยิ่งขึ้นเขามองเย่หยูแล้วพูดด้วยน้ําเสียงชั่วร้าย
“เมื่อไร้ดาบฉี ก็จัดการแกได้ง่ายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก!”
เนียเสี่ยวเฉียนที่อยู่ข้างหลังเย่หยุที่กําลังพยามฝนอดทนกับความอึดอัดร่างกายอย่างหนักและพูดกับเย่หยุด้วยเสียงต่ํา
“คุณชาย อย่ามากังวลกับภูติรับใช้เลย เร็วเข้ารีบฆ่าไอ้ชั่วไร้ยางอายด้วยดาบเดียวเถอะ!”
เย่หยุส่ายหน้าและพูดกับเธอ
“ไม่ ตราบใดที่ยังใช้ดาบฉี เธอจะตายได้จริงๆนะ!”
เหมือนว่าตอนนี้กลับเริ่มอบอุ่นขึ้นมา
เมื่อเนียเสี่ยวเฉียนได้ยิน หัวใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่น แม้ร่างกายจะเย็นเหมือนกับน้ําแข็ง
” แม้ข้าต้องไปปรโลกกับคุณชาย ก็ยังดีกว่าถูกไอ้ชั่วได้ยางอายนั้นทําให้เสียเกียรติ!”
เมื่อเย่หยูเห็นเนียเสี่ยวเฉียนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาจึงพูดกับเธออย่างอ่อนโยนว่า
” เสี่ยวเฉียน อย่ากังวลไปเลย แม้จะไร้ดาบนี้ พวกเขาก็จะไม่สามารถทําอะไรฉันได้!”
อื้ฉวนหัวเราะอย่างเย็นชา เขามองเหยูอย่างเหยียดหยามและพูดว่า
“ฮิฮิ ปราศจากดาบฉี ด้วยการฝึกตนขั้นกลั่นโลหิตระดับสองแกยังจะต้านฉันได้อีกหรอ?”
“ไร้เดียงสา!”
“หงอี้! ไป แล้วฉีกมันเป็นชิ้นๆซะ!”
แต่อี้ฉวนยังคงกังวลกับกลอุบายที่เย่หยูซ่อนไว้ที่แขนเสื้อดังนั้นเขาจึงตะโกนใส่ปีศาจชุดแดง
ปีศาจชุดแดงไม่ได้โง่ ทําอย่างไรถึงจะโจมตีเย่หยุได้อย่างง่ายดายกัน? หากเหยูแกว่งแขนแล้วปล่อยกระแส ดาบฉีออกมาหละเธอไม่สามารถที่จะต้านมันได้นะ
“หากแกจะไปก็ไป! อย่าแม้แต่จะคิดว่าฉันจะไปเป็นทหารเสี่ยงตายแทนแก!”
“นิ้วเ”
“ใบหน้าของอี้ฉวนจมอยู่กับคําสาปที่อยู่ในหัวใจ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากทางเลือกสุดท้ายนี้แล้ว!”
ฉวนกัดปลายลิ้นปากทันทีและพ่นเลือดดําที่อยู่เต็มปากออกมา
“คัมภีร์หัวใจปีศาจเพิ่ม!”
” หงอี้! ฉันสั่งให้แกฆ่าไอ้พวกเลวนี้”
ความเจ็บปวดที่ปาดลึกลงไปในใจ ทําให้ปีศาจชุดแดงหันไปมองอี้ฉวนทันทีด้วยดวงตาแข็งแดงก่ําและพูดอย่างไร้ความรู้สึกว่า
“อื้ฉวน! แกกล้าหลอกฉันหรอ!”
อื้ฉวนรู้สึกผิด นี่คือวิธีที่เขาใช้รับมือกับหงอี้เวลาที่มันมีปฏิกิริยารุนแรง เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องใช้วิธีนี้ตอนนี้
อย่างไรก็ตาม อื้ฉวนก็ไม่กล้าบังคับหงอี้ให้ทําอะไรอยู่แล้วดังนั้นเขาจึงได้แค่อธิบาย
“ใจเย็น ไอ้เด็กเหลือขอนั้นเป็นห่วงผีสาวที่อยู่หลังมัน เขาไม่กล้าใช้ดาบหรอก!”
ปีศาจชุดแดงมองอี้ฉวนแล้วพูดเยือกเย็นว่า
“การคาดเดาของแกถือว่าดีที่สุดหากแกพูดถูก!”
ปีศาจชุดแดงมองเหยูอย่างไม่แยแสและพูดอย่างเย็นชาว่า
” ถ้าไม่อยากให้ผีสาวตนนั้นกลัวจนเป็นบ้า ทางที่ดีแกก็ไม่ควรใช้ดาบฉี!”
เนียเสี่ยวเฉียนที่ยืนอยู่หลังเย่หยุไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ก็ได้ตะโกนใส่ปีศาจชุดแดงไปว่า
”เป็นไปไม่ได้! หากข้าตาย! ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าทําร้ายคุณชายของข้าหรอก!”
ปีศาจชุดแดงเห็นถึงความตั้งใจของเนียเสี่ยวเฉียนที่จะอยู่หรือจะตายและอดไม่ได้ที่จะลังเลที่จะไม่ฆ่าขณะมองไปยงเหยูและเนียเสี่ยวเฉียนอย่างโศกเศร้า
เมื่อเห็นปีศาจชุดแดงหยุด แววตาแห่งความสุขของเนียเสี่ยวเฉียนที่ซ่อนอยู่ก็ปะกายออกมา
แต่ในไม่ช้าเธอก็เริ่มพูด
” ตราบใดที่แกยังอยู่ ฉันก็คงอยู่ไม่เป็นสุข! เฮ้อ น่าเสียดายที่ฉันจะไม่ได้อยู่รับใช้คุณชายแล้ว!”
เนียสี่ยวเฉียนได้ตัดสินใจใหม่ ตราบใดที่วิญญาณของเธอถูกทําลาย คุณชายของเธอจะกลับมาแก้แค้นให้เธอแน่!
เนียเสี่ยวเฉียนมองเหยูด้วยสายตาที่อ่อนโยนและพูดอย่างนุ่มนวลว่า
“คุณชาย เสียวเฉียนจะอยู่เคียงข้างคุณชายในภพหน้านะเจ้าคะ!”
หลังจากที่เนียเสียวเฉียนพูดจบ เธอก็เริ่มจางลงๆ และเหมือนจะจากเย่หยไปโดยปราศจากกังวล
“เสี่ยวเฉียน! อย่ากังวลไปเลย ถ้าฉันยังอยู่ พวกมันไม่มีทางทําร้ายฉันได้!
เมื่อเห็นเนียเสียวเฉียนเริ่มค่อยๆจางลงๆ เย่หยูก็เริ่มกังวลเขาตัดสินใจใช้พลังความสามารถการทํานาย
ฟ้ว!
ท้องฟ้าและพื้นดินเปลี่ยนสีทันที สภาพแวดล้อมรอบๆปรากฏตรงหน้าสายตาเย่หยู
อย่างไรก็ตาม ออร่าแก่นกลางสีฟ้าของร่างเนียเสี่ยวเฉียนก็เริ่มอ่อนลงเต็มที่
” ทํานายสวรรค์! ฉันจะเพิ่มพลังให้เนียเสียวเฉียนอยู่ต่อได้ยังไง”
ข้อมูลหนึ่งอย่างได้ลอยมาอยู่ตรงหน้าสายตราเย่หยูจากนั้นแววตาเหยูก็ฉายแววอย่างมีความสุขทันที
”เข้าใจละ! มันคือฉีและเลือด!”
เขาได้สลัดการคิดในใจออกไปจากหัวอย่างรวดเร็วจากนั้นก็หยิบยาเสริมพลังฉีขึ้นมาแล้ว
ป้อนเข้าปากเนียเสี่ยวเฉียน
“คุณชาย อื้อ!”
เนียเสี่ยวเฉียนพูดได้ไม่กี่คํา เธอรู้สึกว่ายานี้หวานและคาวหลังจากนั้นเนียเสี่ยวเฉียนก็ยังรู้สึกถึงคลื่นความร้อนและค วามอบอุ่นที่แล่นขึ้นลงไปทั่วร่าง
เธอสัมผัสได้ถึงออร่าผีที่กําลังกลับมาอย่างรวดเร็ว รวมถีงพลังของเลือดที่กลับมาอย่างมหาศาลเนียเสี่ยวเฉียนอุทา นด้วยความตกใจ
“อ้า! คุณชาย นี่มันคือยาอะไรกัน?”
เมื่อเห็นสภาพเนียเสี่ยวเฉียนเริ่มกลับมาปกติ เย่หยูก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกและตอบไปว่า
“ยาเสริมพลังฉีสามารถเพิ่มพลังฉีและเลือดได้อย่างดี”
” ยาเสริมพลัง เพิ่มพลังและกําลังเลือด?”
อื้ฉวนได้ยินสิ่งที่เย่หยุพูด ก็กลับมาทวนคําถามซ้ําๆพวกเขามองหน้ากัน อี้ฉวนกับปีศาจชุดแดง
หันไปให้ความสนใจบนฝ่ามือเย่หยู ซึ่งก็คือขวดเคลือบที่อยู่ในมือเขาพวกเขามองผ่านไปที่ขวดแก้วเคลือบนี้ อี้ฉวน และปีศาจชุดแดงรู้สึกพลังงานของเลือดที่มีอยู่
อย่างมหาศาลในนั้น
“อีก!”
อี้ฉวนและปีศาจชุดแดงทั้งคือกลืนน้ําลายลงพร้อมกันและเริ่มมองไปยังขวดที่อยู่ในมือเย่หยูอย่างกับหมาป่าที่หิวกระหาย
“ของฉัน! มันเป็นของฉัน!”
” ช่างบริสุทธิ์และเป็นฉีและเลือดที่มหาศาล ฉันต้องมีมัน
อี้ฉวนและปีศาจชุดแดงพึมพํากับตัวเอง
“ฟิว!”
จากนั้น ได้มีเลือดสดๆพุ่งออกมาจากปากของเนียเสี่ยวเฉียนและมันก็กลายเป็นไอหมอกสีแดงและกระจายไปในอากาศ
“เสี่ยวเฉียน เธอเป็นยังไงบ้าง?”
เย่หยูรีบถามทันที
เนียเสียวเฉียนส่ายหน้าด้วยใบหน้าเล็กๆของเธอเธอกระซิบ
“คุณชาย ข้าไม่เป็นไร เป็นเพียงยาเสริมพลังฉีที่ตอนนี้ได้รับมากเกินไปข้าไม่สามารถย่อยมันได้
ด้วยเวลาอันสั้น”
อี้ฉวนและปีศาจชุดแดงทั้งคู่หลับตาลงและสูดลมหายใจเข้าหลังจากนั้นสักพัก พวกเขาก็ลืมตาด้วยสายตาที่ลุกโชน ถอนหายใจและพูดว่า
“จริงๆแล้วมันคือแก่นเลือดบริสุทธิ์ พ่นออกมาอย่างนี้ก็เสียดายของชะมัด!”
“มอบชีวิตแกให้ฉันซะ!”
ดวงตาของปีศาจชุดแดงเริ่มกลายเป็นสีแดงกําที่ดูเหมือนมองสิ่งที่ถูกล่อใจจนเมินเฉยต่อพลังดาบของเย่หยุที่ทําร้ายตนมันยื่นกรงเล็บและมาอยู่ตรงหน้าเย่หยุภาย ในแว้บเดียวหรือ!”
เสียงผิวปากแหลม ปีศาจชุดแดงได้คว้าหัวของเหยู
ดาบฉีที่คาดไว้ว่าไม่น่าได้ออกมา แววตาปีศาจชุดแดงฉายแวดแห่งความปลาบปลื้ม
“ฉันทําสําเร็จ!”
เนียเสี่ยวเฉียนร้องออกมา
“ฮิฮิ ดี! ฉีกมันเป็นชิ้นๆ?”
อื้ฉวนยังคงหัวเราะ แต่ทันใดนั้นเขาก็ต้องกระตุก
การเผชิญหน้ากับการโจมตีที่แข็งแกร่งของปีศาจชุดแดงเย่หยุไม่ได้ขยับไปไหนแม้แต่นิ้วเดียวเขาเพียงแต่คิด เงียบๆในใจ
” เปิดใช้ความสามารถ ความรักของผีสาว!”