ตอนที่ 493 : โปรดรอ!
หากจะกล่างถึงขอบเขตทะเลรอบพรมแดนใจกลางทะเลเหวลึกนั่นแล้ว ถือเป็นข้อความที่ไม่มีใครต้องการจะพูดถึง
น้อยคนนักที่จะเดินทางข้ามดินแดนแห่งท้องทะเลในประวัติศาสตร์แห่งนี้และโดยความเข้าใจปรากฏการณ์เรื่องเล่าที่เกิดขึ้นที่นี่นั้นหากยากและอาจมีอยู่แต่ในตํานานเท่านั้นนอกจากนี้ผู้ฝึกฝนส่วนมากหากไม่จําเป็นจริงๆ พวกเขาจะไปเดินทางเฉียดหรือผ่านไปทางนั้น
พระอาทิตย์เริ่มขึ้นในตอนเช้าเหนือมหาสมุทรแสงสอดส่องคลื่นทะเลสว่างไสวพลิ้วไหวตามคลื่นลมที่นี่ใจกลางทะเลไร้ผู้คนมีเพียงนกน้อยและหมู่ปลา
หมอกในตอนเช้ารวมตัวกันที่เส้นขอบฟ้าอันไกลโพ้น มันยากที่จะแยกออกระหว่างหมอกและเมฆมันคลื่นไหวไปตามเกลียวคืนและสายลมอ่อน
ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันท้องฟ้าของจิวหัวจู่ๆ ก็มืดมนแม้จะไร้ฝนและบรรยากาศชวนทําให้รู้สึกหนาว ผู้คนจํานวนไม่น้อยแอบสงสัยว่านี่เขาอยู่ดาจินจริงหรือเปล่า ..
ระยะทางของดาจีนกับทะเลลึกนั่นห่างกันไกลเป็นพันพันหลี้ หากเกิดเหตุการณ์ที่ทะเลคงไม่มีผลต่อที่นี่ร้านก็ยังคงเงียบสงบเช่นเดิม
ร่างคล้ายผีเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับฝูงชนที่พลุกพล่าน ขณะที่เขาเดินเข้าไปดูเหมือนว่ากําลังบ่นอะไรกับตัวเองหรือส่งข้อความถึงใครสักคน
“พวกปทุชนผู้ต่ําต้อยเหล่านี้ไม่มีนัยสําคัญ ได้สาระและเขลาโดยแท้จริง”
“พวกเขากําลังดูการ์ตูนกันในร้าน” เขาเหลือบมองรอบๆ ซงฉิงเฟิงและดงชิงลีที่นั่งอยู่หน้าคอมเขากําลังดูการ์ตูนในหยกสื่อสาร
เวลายังคงเดินต่อไป แม้จะตกบ่ายแล้วผู้เล่นยังคงเพิ่มขึ้น ผู้เล่นเก่าๆ ที่สิงอยู่ในคิวโซนทํารายได้จากการปลูกผักได้มากมายด้วยเหรียญในมือพวกเขานําไปปลดล็อคฟังก์ชั่นบางอย่างแต่โดยส่วนมากพวกเขาจะเอาไว้ซื้อการ์ตูนที่พวกเขาชอบ
“นายน้อยอัน .. นอะไร?” ปรมาจารย์วัยเยาว์คนอื่นๆ ในจิวหัวมองดูสื่อเสมือนจริงตรงหน้าอันเชงด้วยความสงสัย“ข้าไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน นารูโตะมันคืออะไร?”
“ดูเหมือนว่าเราจะต้องปลดล็อคสิ่งนี้มันเป็นการ์ตูนแนวต่อสู้ ข้าว่ามันคุ้มอยู่นะ” ก่อนหน้านี้พวกเขาดูทอมแอนเจอรี่และโคนันมันน่าสนใจและสนุกสนาน แต่พวกเขามองว่ามันขาดการเคลื่อนไหวและน่าตื่นเต้น
ในโลกของผู้ฝึกฝนและนักรบการดูการ์ตูนโดยไม่มีฉากต่อสู้นั้นเหมือนขาดอะไรไป แม้ว่าทอมแอนเจอรี่จะสนุกก็ตามแต่ก็ไม่มีฉากที่ชวนให้พวกเขาตื่นเต้น
“ต่อสู้?”
ร่างดําเอนตัวลง “อืม .. วันนี้ข้าต้องไปแล้ว แต่ยังอยากดูการ์ตูนอยู่เลย”
“อย่ากังวลข้าจะไม่ลืมแผนที่วางไว้”
ฟางฉีเหลือบมองไปรอบๆ เขาพอใจในการเปิดรับสมัครงาน แต่ต่างจากครั้งก่อน ครั้งนี้เขาต้องการเพียงคนขยันแข็งแรงและมีความรับผิดชอบสูง เนื่องจากเขาจะมอบหน้าที่เล็กๆน้อยๆให้เช่นการเป็นเสมียน
พนักงานใหม่ของร้านที่จิวหัวส่วนใหญ่เป็นนักรบรุ่นเยาว์ที่มีพรสวรรค์ ส่วนที่ร้านครึ่งเมืองพนักงานใหม่นั้นเป็นคนในเมือง
เขาตัดเลือกเสมือนใหม่สิบคน ผู้ชายห้าและผู้หญิงห้าคนสําหรับแต่ละร้าน รวมพนักงานเก่าแล้วเป็นสิบสองคนด้วยความช่วยเหลือน่าจะเพียงพอสําหรับการให้บริการฟางฉีจึงคิดจะขยายพื้นที่ร้านในอีกไม่กี่วัน
หลังจากการยกระดับอภิสิทธิ์ของเขา เขาพบว่าสามารถเลือกรูปแบบการตกแต่งร้านค้าได้ด้วยตัวเอง
ตัวอย่างเช่น ร้านแบบเดิมเขาสามารถปลูกสมุนไพรดอกไม้ลําธารเล็ก หรือจะแต่งแนวแฟนตาซีไฮเอนด์รูปแบบใหม่ที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจ
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ฟางฉีจะเลือกต่อไปนี้คือสิ่งที่คนที่นี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
(บบ! การเลือกเสร็จสมบูรณ์ ร้านค้าจะทําการอัพเกรดให้เสร็จสิ้นก่อนทําการเปิดในวันพรุ่งนี้
ฟางฉีเดินลงมาจากชั้นสองหลังจากเลือกตัวเลือกในการอัพเกรดเสร็จ เขาเห็นผู้ฝึกฝนมีท่าทางแปลกๆเขาสวมเสื้อคลุมสีดําลุกขึ้นยืนและเอามือทุบโต๊ะ
เสื้อคลุมถูกดึงให้ต่ําลงเพื่อปกปิดใบหน้า ผิวของเขาที่เผยให้เห็นจากสู้ดนั้นมีสีเทาอมเขียใแปลกๆ
หลายคนมองไปในทางเดียวกัน
เนื่องจากผู้เล่นตระกูลโบราณที่เข้ามาในร้านส่วนมากจึงทําให้ที่นี่ไม่มีที่นั่งเพียงพอ ใบหน้าของชายชุดดําดูมืดมนและไม่พอใจในความจริงหลายคนเองเลือกที่จะฆ่าเวลาด้วยการดูการ์ตูนแต่ ..
ไม่ไกลจากเขามีโลลิตัวน้อย เธอกําลังนั่งพักผ่อนกับกวางขาวของเธอพร้อมหยกสื่อวารในมือสาวๆ นั่งล้อมรอบเธอเพลงแปลกๆลอยมา“ลูกแกะแสนสุข .. แม้ว่าฉันจะเป็นแค่ลูกแกะ”
เขาพบว่ามันแทบทนไม่ไหวที่จะฟังเพลงแบบนี้
“ร้านค้าซื้อเครื่องพวกนี้อีกไม่ได้หรอ?”
“…” คนที่อยู่ใต้เสื้อคลุมเหลือบมองการ์ตูนที่เจียงเสียวหยูกําลังดูอยู่
“ฮ่าๆๆ ลูกแกะพวกนี้น่ารัก” กวางขาวหวเราะ
“…” บุคคลในชุดคลุมรู้สึกหงุดหงิดใบหน้าของเขากระตุกด้วยความไม่พอใจ
ชั่วขณะหนึ่งเขาแอบคิดว่าตอนนี้เขาเริ่มไม่ปกติอีกต่อไป
“ไม่ต้องห่วง!” ฟางฉีโบกมือ “พรุ่งนี้ร้านเราจะมีที่นั่งเพียงพอสําหรับท่านและทุกคน!”
หลี่ว์หยาตะโกน “โปรดอดทนรอหน่อย อีกไม่นานก็จะถึงตาท่าน!”
“อืม ..” เขานั่งลงด้วยความไม่พอใจนัก “งั้นข้าขอตัวก่อน”
“โอ้ๆๆ หมาป่าตัวนี้โง่มาก”
“ใช่หรอ?” เจียงเสียวหยูหัวเราะคิกคัก “หมาป่าตัวนี้กล้ากินสัตว์น่ารักแบบนี้ได้ยังไง?”
หลายคนหันมองเธอที่กําลังนั่งดูการ์ตูนโดยไม่รู้ตัว