ตอนที่ 212 ฝันถึงกู้เฉินหรง
ป่าไผ่อากาศเย็นสบาย พอลมพัดโชยมา ก็มีเสียงดังซ่าๆ ซูจิ่วซือรู้สึกขึ้นมาทันทีว่าลูกสาวของนางสวยจริงๆ สายตาที่มองกู้ชิงเฉิงก็อ่อนโยนขึ้นเรื่อยๆ “เราสองคนเป็นพี่น้องกัน ไม่จำเป็นต้องขอบใจ”
“เดิมทีข้าคิดว่าข้าคงไม่มีพี่น้อง นึกไม่ถึงว่าจะพบเจ้า เวลานี้ยังไม่ค่ำ เจ้าหลับสักครู่เถอะ หรือไม่ก็นอนในวัง ข้าจะให้คนไปทูลไทเฮา ไทเฮาคงไม่คัดค้าน”
กู้ชิงเฉิงเห็นซูจิ่วซืออ่อนเพลีย จึงไม่ให้ซูจิ่วซืออยู่ที่ป่าไผ่ แต่จะให้ซูจิ่วซือค้างคืนในวัง
นี่เป็นความปรารถนาของซูจิ่วซืออยู่แล้ว นางเองก็อยากหาโอกาสพูดคุยกับกู้ชิงเฉิง
ครั้งก่อนในสภาพอย่างนั้น นางไม่อาจพูดกับกู้ชิงเฉิงมากนัก เวลานี้มีโอกาสได้อยู่กับลูกสาวนานหน่อย นางจึงยินดีมาก รับปากทันที “ดี”
ซูจิ่วซือคงเหนื่อยมาก พอล้มตัวลงนอน ไม่นานก็เคลิ้มหลับไป นางฝันหลายเรื่อง เห็นตนเองกับกู้หลียวนและกู้ชิงเฉิงได้รู้จักกัน ทั้งสองเรียกกู้เฉินหรงว่าพ่อ ใช่ ในฝันนางแต่งงานกับกู้เฉินหรง
ซูจิ่วซือสะดุ้งตื่น เหลวไหลจริงๆ ทำไมจึงฝันอย่างนี้ กู้เฉินหรงเป็นน้องชายของกู้หลียวนไม่ใช่หรือ บ้าไปแล้ว ถึงกับฝันว่าตนแต่งงานกับกู้เฉินหรง
ไม่รู้เริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไร ที่นางไม่ฝันถึงกู้เหยี่ยน คนในฝันกลับกลายเป็นกู้เฉินหรง
ซูจิ่วซือเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ข้างนอกฟ้ามืดแล้ว นางหลับไปตลอดบ่าย
ซูจิ่วซือลุกจากเตียง ขณะเปิดประตู จื่อหลานก็เข้ามา คารวะ “คุณหนู ตื่นแล้ว”
“องค์หญิง ตื่นแล้วหรือเพคะ พระสนมเตรียมอาหารเย็นเรียบร้อย องค์หญิงล้างหน้าล้างตาแล้วก็ไปเถอะ! นายหญิงทูลไทเฮาแล้ว ไทเฮาทรงเห็นด้วยให้องค์หญิงพักที่วังจื่อจิงคืนนี้”
ซูจิ่วซือพยักหน้า ครู่หนึ่งก็มีนางกำนัลยกน้ำและเครื่องใช้มาให้ หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ เสี่ยวเหลียนก็พาซูจิ่วซือไปที่ห้องอาหาร
กู้ชิงเฉิงรอซูจิ่วซือที่ห้องอาหารก่อนแล้ว บนโต๊ะอาหารหลากหลายเต็มไปหมด ปกติกู้ชิงเฉิงกินน้อยมาก แต่เพื่อต้อนรับซูจิ่วซือ จึงให้คนครัวเตรียมอาหารมากมาย
กู้ชิงเฉิงแม้ถูกลดตำแหน่งเป็นพระสนมระดับกุ้ยเหริน แต่เฟิ่งอวิ๋นหล่างยังทรงดูแลกู้ชิงเฉิงอย่างลับๆ เช่นกู้ชิงเฉิงชอบความสงบ ก็ไม่จัดให้พระสนมอื่นอยู่ที่วังจื่อจิง และยังโปรดให้จัดห้องครัวเล็กสำหรับนางโดยเฉพาะ ซึ่งตอนที่นางเป็นกุ้ยเฟยก็ได้รับการดูแลเช่นนี้ และไม่ได้ลดระดับลง
ชีวิตความเป็นอยู่ของกู้ชิงเฉิงไม่ได้ลดระดับลง ทุกคนจึงรู้ว่ากู้ชิงเฉิงมีฐานะพิเศษที่วังใน ไม่มีใครกล้ามารบกวนกู้ชิงเฉิง
“ไม่รู้ว่าเจ้าชอบกินอะไร จึงเตรียมของตามใจชอบ นั่งเถอะ!”
“ข้ากินได้ทุกอย่าง”
ความจริงซูจิ่วซือเป็นคนจู้จี้เรื่องกินมาก แต่เมื่ออยู่กับกู้ชิงเฉิง นางไม่ได้พูดความจริง แทบจะบอกกู้ชิงเฉิงว่า ขอเพียงเป็นของที่กู้ชิงเฉิงเตรียมให้ นางกินได้ทุกอย่าง
กู้ชิงเฉิงตักน้ำแกงไก่ให้ซูจิ่วซือถ้วยหนึ่งพลางยิ้มน้อยๆ “น้ำแกงไก่รสชาติดี ลองชิมดู”
ซูจิ่วซือพยักหน้าชิมคำหนึ่ง แล้วพยักหน้าชม ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรอีก แต่กลับทำให้ซูจิ่วซือรู้สึกอบอุ่นมาก
ตอนที่นางจากโลกไป กู้ชิงเฉิงยังไม่ถึงสองขวบ อีกทั้งนางป่วยมาตลอด จึงไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกู้ชิงเฉิง ไม่เคยได้ยินกู้ชิงเฉิงเรียกนางว่าแม่ นี่เป็นเรื่องที่น่าเสียดายสำหรับนาง เวลานี้มีโอกาสกินอาหารร่วมกับกู้ชิงเฉิง นางจึงพอใจอย่างยิ่ง