หลังจากนั้นไม่นาน เว่ยเหม่ยเจียเช็ดตัวให้เฉินไท่เฟยเรียบร้อยแล้ว นางถามซูจิ่นซีว่า “พี่สะใภ้ เช็ดตัวเสร็จแล้ว ต้องทำอย่างไรอีก? ”
ซูจิ่นซีที่นั่งอยู่ด้านข้างกำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่ม เมื่อได้ยินคำพูดของเว่ยเหม่ยเจีย จึงวางถ้วยชาลงและเดินไปตรวจชีพจรให้เฉินไท่เฟย
นางรู้สึกว่าชีพจรของเฉินไท่เฟยสงบลงไม่น้อย “ดีขึ้นแล้ว ทว่า… ยังต้องเช็ดตัวอีกครั้งเพื่อระบายความร้อนในร่างกายของเสด็จแม่ ”
“พี่สะใภ้ เช่นนั้น เหม่ยเจียคิดว่าควรให้เสด็จป้าแช่น้ำอุ่นหรือแช่น้ำยาโดยตรงดีกว่า! ”
ความคิดของเว่ยเหม่ยเจียเป็นข้อเสนอที่สร้างสรรค์ยิ่งนัก ทั้งยังให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่าการใช้วิธีเชื่องช้าเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม “ตอนนี้ สภาพร่างกายของเสด็จแม่ไม่เหมาะที่จะแช่น้ำเป็นเวลานาน”
“โอ้! ” เว่ยเหม่ยเจียยังคงตอบรับด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ เหม่ยเจียจะไปเปลี่ยนน้ำร้อนมาอีก”
เว่ยเหม่ยเจียพูดพลางยกอ่างน้ำร้อนเดินออกไป
สายตาซูจิ่นซีจับจ้องไปที่สองมือขาวนวลของเว่ยเหม่ยเจีย มือของคุณหนูผู้สูงศักดิ์ซึ่งได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี วันนี้ไม่เพียงบวมแดงเท่านั้น แต่ยังมีตุ่มแผลพุพองเต็มไปหมด
ซูจิ่นซีคิดว่าตนคงระแวงเว่ยเหม่ยเจียมากเกินไป แม้คนผู้นี้จะแสร้งทำตัวไร้เดียงสา ทว่าอย่างไรเสียนางก็เป็นธิดาของเฉินไท่เฟย
แม่ลูกผูกพัน บางทีเว่ยเหม่ยเจียคงกังวลเรื่องอาการป่วยของเฉินไท่เฟยจริงๆ บางที… อาจเป็นนางที่คิดมากไป เว่ยเหม่ยเจียไม่ได้มีความคิดแอบแฝงอันใด
นอกจากนั้น ซูจิ่นซีไม่ใช่คนที่ตัดสินผู้อื่นโดยไร้เหตุผล นางจึงกล่าวเตือนว่า
“แท้จริงแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้น้ำร้อนถึงเพียงนั้น เจ้าสามารถผสมน้ำเย็นลงไปได้ ใช้น้ำร้อนเพียงหกเจ็ดส่วนก็พอแล้ว”
“ได้ พี่สะใภ้! ” เว่ยเหม่ยเจียยกยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน และเดินออกไป
ซูจิ่นซีมองท่าทางเช่นนั้นของเว่ยเหม่ยเจีย จากที่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย ก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อเว่ยเหม่ยเจียรู้ว่าสามารถเพิ่มน้ำเย็นลงไปได้ ไม่จำเป็นต้องใช้น้ำร้อนถึงเพียงนั้น นางก็ไม่รู้สึกคับข้องใจอันใดเลยหรือ?
เหตุใดถึงยังแย้มยิ้มเช่นนั้นเล่า?
ด้วยเหตุนี้ ซูจิ่นซีต้องระมัดระวังให้มากสักหน่อย!
ซูจิ่นซีตักเตือนตนเองในใจ จากนั้นจึงหยิบเข็มเงินที่พกติดตัวขึ้นมา และฝังเข็มให้เฉินไท่เฟยในตำแหน่งที่จำเป็น ทั้งยังใส่เลือดของตนเองลงไปอีกด้วย เมื่อชีพจรของเฉินไท่เฟยดีขึ้นพอสมควรแล้วจึงทายาให้นาง
เมื่อดำเนินการตามขั้นตอนทั้งหมดเสร็จสิ้น กระบวนการถอนพิษก็คืบหน้าไปถึงเก้าส่วนแล้ว ตราบใดที่ไม่เคลื่อนไหวร่างกายเฉินไท่เฟยมากเกินไป รอให้ร่างกายของเฉินไท่เฟยดูดซับฤทธิ์ยาจากการใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวอย่างต่อเนื่อง ก็เป็นอันใช้ได้แล้ว
“พี่สะใภ้ น้ำร้อนมาแล้ว! ”
เสียงของเว่ยเหม่ยเจียดังมาจากทางด้านหลัง ซูจิ่นซีจึงหลบไปอีกทาง เพื่อให้พื้นที่ข้างเตียงแก่เว่ยเหม่ยเจีย
แต่เมื่อเห็นอ่างน้ำในมือของเว่ยเหม่ยเจีย ซูจิ่นซีก็ขมวดคิ้วมุ่นและพูดว่า “ข้าบอกว่าผสมน้ำเย็นมาบางส่วนได้ไม่ใช่หรือ? เหตุใดยังใช้น้ำร้อนอีกเล่า? ”
เว่ยเหม่ยเจียยังคงแย้มยิ้ม “พี่สะใภ้ จะผสมน้ำเย็นหรือไม่ก็ไม่เป็นไร เหม่ยเจียคิดว่าหากใช้น้ำร้อนสักหน่อย ร่างกายของเสด็จป้าจะสามารถซึมซับตัวยาได้เร็วขึ้น เพียงเสด็จป้าหายดีก็นับว่าสำเร็จแล้ว เหม่ยเจียลำบากเพียงเล็กน้อยเท่านั้น! ”
ซูจิ่นซีขมวดคิ้วมุ่น
ในเมื่อเว่ยเหม่ยเจียเต็มใจลำบาก นางก็ไม่มีอันใดจะพูด
ทว่าขณะที่ซูจิ่นซีกำลังจะหันกลับไปนั่งพักผ่อนบนตั่งผ้า ทันใดนั้น ทางด้านหลังก็มีเสียงกรีดร้องของเว่ยเหม่ยเจียดังขึ้น
ซูจิ่นซีหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว นางเห็นเว่ยเหม่ยเจียที่ถืออ่างน้ำร้อนอยู่ เกิดลื่นไถลจนเซถอยหลังไปหลายก้าว
ด้านหลังของเว่ยเหม่ยเจียคือเตียงที่เฉินไท่เฟยทรงบรรทมอยู่ หากเว่ยเหม่ยเจียชนเข้ากับเตียง น้ำร้องในอ่างก็จะราดลงบนร่างกายของเฉินไท่เฟย
ซูจิ่นซีอยู่ห่างจากเว่ยเหม่ยเจียไม่ไกลนัก นางรีบก้าวไปข้างหน้า ดึงเว่ยเหม่ยเจียไว้ได้ทันเวลา
เมื่อเว่ยเหม่ยเจียเห็นว่าอ่างน้ำที่อยู่ในมือของตนไม่ได้รับความเสียหาย ทั้งเฉินไท่เฟยยังปลอดภัยดี จึงสูดลมหายใจด้วยความโล่งอก
“ยังดี ยังดี พี่สะใภ้เคลื่อนไหวได้รวดเร็วยิ่งนัก ไม่เช่นนั้น ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต เกรงว่าเหม่ยเจียคงไม่สามารถชดใช้ความผิดครั้งนี้ได้”
“ไม่ได้ร้ายแรงถึงเพียงนั้น ระวังหน่อย บนพื้นมีน้ำ! ” ซูจิ่นซีพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย
“อืม”
เว่ยเหม่ยเจียตอบรับ ก่อนจะเดินไปวางอ่างน้ำบนโต๊ะ
จากนี้ไปเป็นหน้าที่ของผู้ช่วยเว่ยเหม่ยเจีย ซูจิ่นซีไม่มีอันใดต้องทำ นางเตรียมกลับไปพักผ่อนอีกครั้ง
ทว่าเพิ่งเดินหันหลังไปได้สองก้าว ซูจิ่นซีก็ราวกับคิดอันใดขึ้นมาได้ แววตาของนางแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา ก่อนจะเดินไปหาเว่ยเหม่ยเจียทีละก้าว
เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของซูจิ่นซี เว่ยเหม่ยเจียจึงมองนางด้วยแววตาที่เปล่งประกายดั่งผู้บริสุทธิ์ “พี่สะใภ้ เหตุใดจึงมองเหม่ยเจียเช่นนั้น? เหม่ยเจียทำอันใดผิดหรือ? หรือว่ามีสิ่งใดติดบนใบหน้าของข้า? ”
เว่ยเหม่ยเจียพูดพลางลูบไล้ฝ่ามือไปบนใบหน้าตนเองอย่างตั้งใจ
ซูจิ่นซีดึงแขนเว่ยเหม่ยเจียและถามด้วยน้ำเสียงดุดัน “เหตุใดเจ้าถึงรู้ว่าการใช้น้ำร้อนเช็ดตัวจะช่วยให้ร่างกายของไท่เฟยดูดซับตัวยาได้ดี ผู้ใดบอกเจ้า? หรือเจ้ารู้วิธีถอนพิษอยู่แล้ว? ไท่เฟยได้รับพิษใดกันแน่? พวกเจ้ามีแผนการอันใด? ”
หากไม่ใช่เพราะซูจิ่นซีครุ่นคิดได้อย่างฉับไว นางคงไม่ทันสังเกตเห็นช่องโหว่ในคำพูดของเว่ยเหม่ยเจียเมื่อครู่
ตั้งแต่เดินเข้าประตูมาจนเริ่มกระบวนการถอนพิษ เว่ยเหม่ยเจียไม่เคยถามซูจิ่นซีถึงวิธีรักษาเฉินไท่เฟย หรือการใช้น้ำร้อนเช็ดตัวให้เฉินไท่เฟย และซูจิ่นซีก็ไม่ได้พูดอันใดแม้แต่น้อย เช่นนั้นนางรู้ได้อย่างไร?
นางต้องมีแผนร้ายเป็นแน่!!
เว่ยเหม่ยเจียถูกซูจิ่นซีบังคับให้เดินถอยหลังไปทีละก้าว แม้ใบหน้าของนางยังคงมีรอยยิ้ม ทว่าเป็นรอยยิ้มที่แห้งแล้ง “พี่… พี่สะใภ้ ท่าน… ท่านกำลังสงสัยเหม่ยเจียหรือ? เหม่ยเจียเพียงคาดเดาเอาเองเท่านั้น! ”
“คาดเดาเองหรือ? ” ซูจิ่นซีหรี่ตามอง แน่นอนว่านางไม่มีทางเชื่อคำพูดทั้งหมดของเว่ยเหม่ยเจีย “เจ้าเป็นเพียงคนธรรมดา สามารถคาดเดาได้อย่างแม่นยำถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ”
“หลายปีมานี้ สุขภาพของเสด็จป้าไม่ค่อยดีนัก ทำให้มีบรรดาหมอเข้าออกตำหนักหนานย่วนหลายท่าน เหม่ยเจียดูแลอยู่ข้างกายเสด็จป้าตลอด ดังนั้นจึงได้เรียนรู้และเข้าใจเรื่องเหล่านี้บ้าง”
ช่างดูเป็นคำอธิบายที่ไร้ที่ติ ทว่าน่าเสียดายที่ซูจิ่นซียังไม่เชื่อ!
“เจ้าจะพูดหรือไม่พูด? ” ซูจิ่นซีซักไซ้อีกครั้ง
“เหม่ยเจียไม่รู้อันใดเลยจริงๆ พี่สะใภ้ ท่านคิดจะให้เหม่ยเจียพูดอันใด? ”
หลังสิ้นเสียงพูด แววตาของเว่ยเหม่ยเจียพลันปรากฏความมืดมน ทันใดนั้น ราวกับเท้าของเว่ยเหม่ยเจียสะดุดขาเก้าอี้ นางโผเข้าใส่ซูจิ่นซี
ซูจิ่นซีพยายามซักถามเว่ยเหม่ยเจียให้รู้ความ แต่นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น โชคดีที่ซูจิ่นซีเฝ้าระวังเว่ยเหม่ยเจียไว้ก่อนแล้ว ในใจของนางหวาดระแวงอยู่เสมอ ดังนั้นจึงเบี่ยงตัวหลบได้ทัน
ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด สายลมรุนแรงพลันพัดผ่าน จากนั้นซูจิ่นซีก็ราวกับถูกใครบางคนผลักจากทางด้านหลัง ทำให้นางที่เอนตัวหลบพ้นแล้ว กลับโถมร่างเข้าหาเว่ยเหม่ยเจียอย่างน่าประหลาด
ช่างเป็นเหตุการณ์ที่ประจวบเหมาะ ขณะที่เว่ยเหม่ยเจียล้มลง มือของนางก็ปัดไปโดนอ่างน้ำร้อนที่วางอยู่บนโต๊ะ ทำให้อ่างน้ำร้อนทั้งใบคว่ำลงบนหลังของซูจิ่นซี
ซูจิ่นซีขยับตัวหลบไม่ได้เพราะเว่ยเหม่ยเจียขวางไว้ น้ำร้อนในอ่างจึงราดลงบนหลังของนาง
“โอ้ย! ”
ซูจิ่นซีร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด